Προχτές, ο Γ. Παπανδρέου, αφού δήλωσε το «ναι» του ΠΑΣΟΚ στο «σχέδιο Ανάν», θεωρώντας το τελευταίο ως λύση επανένωσης της Κύπρου και χωρίς να πει το παραμικρό για όσα πολλά επιχειρήματα στοιχειοθετούν το αντίθετο, είπε και τα εξής: «Καλώ την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Επιτροπή, το Ευρωκοινοβούλιο, το Συμβούλιο, να γίνουν οι πραγματικοί εγγυητές της λύσης, να πάρουν κάθε μέτρο και να συμβάλουν στην ειρήνη, ασφάλεια, ανάπτυξη της επανενωμένης Κύπρου».

Και καλά, ας υποθέσουμε πως, παρότι θήτευσε τόσα χρόνια στο υπουργείο Εξωτερικών, δεν κατάλαβε τίποτε για τη στάση των «εταίρων» μας έναντι του Κυπριακού, αλλά και άλλων ζητημάτων, όπως τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, κλπ., κλπ. Το προχτεσινό άρθρο του Κ. Σημίτη, όμως, δεν το διάβασε; Ξεκάθαρα ο τελευταίος τονίζει ότι «στη διάρκεια της συμμετοχής μου για οκτώ χρόνια στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σχημάτισα μια ισχυρή πεποίθηση: Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δε θέλουν να ασχολούνται με το Κυπριακό».

Αυτοί θα είναι οι εγγυητές; Και, τέλος πάντων, μπορεί ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα;

Πολλοί -ακόμη και αρκετοί, που τάσσονται υπέρ της αποδοχής του «σχεδίου Ανάν»- έχουν σημειώσει τις ομοιότητες μεταξύ των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου της δεκαετίας του 1950, για το Κυπριακό, με το διαβόητο «σχέδιο» του ΓΓ του ΟΗΕ. Και, σχεδόν όλοι παραδέχονται, ότι η προτεινόμενη σήμερα «λύση» είναι αρκετά έως πολύ χειρότερη, από τα όσα πρόβλεπαν εκείνες οι συμφωνίες, σε ό,τι αφορά στις ελάχιστες προϋποθέσεις λειτουργίας, ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του προτεινομένου κρατικού μορφώματος.

Το σημειώνουμε, γιατί οι ρίζες των προβλημάτων, που βασανίζουν μέχρι και σήμερα την Κύπρο, όπως και το πρόσφορο έδαφος για τις κάθε λογής έξωθεν επεμβάσεις, βρίσκονταν στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Κι ακόμη, γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά μόνον ως φάρσα, η οποία μπορεί να είναι και άκρως τραγική...

Με ξέφρενους ρυθμούς αυξάνεται ο δανεισμός των εργαζόμενων νοικοκυριών από τις τράπεζες. Το «πλαστικό χρήμα» καλύπτει όλο και περισσότερες από τις καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων, η αγοραστική δύναμη των οποίων βρίσκεται στα γρανάζια των «γαλαζοπράσινων» πολιτικών σύνθλιψης των λαϊκών εισοδημάτων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, μόνο μέσω των πιστωτικών καρτών «Visa» η συνολική δαπάνη των καταναλωτών στην Ελλάδα (δηλαδή οι αγορές με «πλαστικό χρήμα»), έφτασε το 2003 στο αστρονομικό ποσό των 5,5 δισ. ευρώ.

Το γεγονός ότι οι εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, στέλνουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στην αγκαλιά των τραπεζιτών και άλλων «τοκογλύφων», φαίνεται και από το γεγονός ότι οι κάρτες «Visa» που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, αυξήθηκαν το 2003 κατά 23% φτάνοντας συνολικά σε 5,1 εκατομμύρια από 4,1 το 2002.

Κι αναρωτιέται κανείς: Προς τι το καμπανάκι για τους κινδύνους από την υπερχρέωση των νοικοκυριών που έκρουσε πρόσφατα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, όταν ο ίδιος ανήκει στη λέσχη των πιο πιστών υπερασπιστών της εφαρμογής πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, που αναγκάζουν τους εργαζόμενους να τα φέρνουν βόλτα με... δανεικά από τις τράπεζες;

Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός έχουν περισσέψει...

Στο σταυρό η Οικουμένη,

πληγωμένη, ματωμένη,

έχει γείρει το κεφάλι,

και κραυγή βγάζει μεγάλη,

«με δικάσαν οι Πιλάτοι

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ

κι άλλοι σκάρτοι,

ε, λαοί όλοι επάνω

στο σταυρό

προτού πεθάνω»!

***

Επί ξύλου η Γη, η Κτίση

κι από κάτω η μαύρη Δύση,

την κεντάει

της σπάει τα μέλη,

της αρπάζει ό,τι θέλει,

όξος και χολή της δίνει,

επιτέλους τι θα γίνει;

Πάνω όλοι κι ενωμένοι

να σωθεί η Οικουμένη!