Με απεργίες, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πολλές ακόμα μορφές πάλης, οι συμβασιούχοι, όλο αυτό το διάστημα, αγωνίζονται για μόνιμη και σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα, απορρίπτουν το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, το οποίο διαιωνίζει το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας και απαιτούν: Μόνιμη, σταθερή και πλήρη δικαιωμάτων εργασία για όλους.

Οι χιλιάδες συμβασιούχοι αποτελούν, κατά κύριο λόγο, δημιούργημα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Αυτές οι κυβερνήσεις έφτιαξαν τη στρατιά των συμβασιούχων στο Δημόσιο και, με μια σειρά αντεργατικών νομοθετημάτων, διευκόλυναν την ύπαρξη και τη σταδιακή επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα. Ο λόγος απλός: Για τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, ο κίνδυνος της ανεργίας είναι πάντα πολύ ορατός και με αυτή την έννοια είναι ένα από τα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης, όμηροι στις πιέσεις των κυβερνήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου, με στόχο την υπερεκμετάλλευσή τους.

Στην ίδια αντεργατική ρότα συνεχίζει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως φαίνεται και από το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο. Το συγκεκριμένο ΠΔ θέτει μια σειρά όρους, που πρέπει να πληρούν οι συμβασιούχοι, προκειμένου να έχουν την πιθανότητα μετατροπής της σύμβασής τους σε αορίστου και που δε συμπεριλαμβάνει μεγάλα τμήματά τους. Οι όροι αυτοί είναι:

• Η σύμβαση να είναι ενεργός την ημέρα έναρξης ισχύος του ΠΔ ή το πολύ μέχρι τρεις μήνες πριν από αυτή.
• Η συνολική διάρκεια των διαδοχικών συμβάσεων να είναι τουλάχιστον 24 μήνες, ανεξαρτήτου αριθμού ανανεώσεων συμβάσεων ή τρεις τουλάχιστον ανανεώσεις πέραν της αρχικής σύμβασης, με συνολικό ελάχιστο χρόνο απασχόλησης τους 18 μήνες μέσα σε διάστημα 24 μηνών από την αρχική σύμβαση.
• Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ των συμβάσεων να μην υπερβαίνει τους τρεις μήνες.
• Ο συνολικός χρόνος υπηρεσίας να έχει διανυθεί στον ίδιο φορέα με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας και ειδικότητα εργασίας.
• Το αντικείμενο εργασίας να σχετίζεται ευθέως και αμέσως με πάγιες και διαρκείς ανάγκες που οριοθετούνται από το δημόσιο συμφέρον.
• Τα υπηρεσιακά ή τα Διοικητικά Συμβούλια θα κρίνουν ποιοι δικαιούνται τη μετατροπή των συμβάσεών τους μέσα σε διάστημα πέντε μηνών. Για τις Δημοτικές Επιχειρήσεις, την κρίση θα την κάνουν τα Δημοτικά Συμβούλια. Μετά ακολουθεί νέα κρίση από το ΑΣΕΠ μέσα σε διάστημα 3 μηνών.
• Επίσης, προβλέπει ότι όσοι απασχοληθούν από εδώ και πέρα ως συμβασιούχοι στο Δημόσιο, οι συμβάσεις τους θα διαρκούν το πολύ 24 μήνες και μετά θα απολύονται.

Το πλήθος και το είδος των όρων που θέτει το ΠΔ αποκλείει τους συμβασιούχους από το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία και διατηρεί με ακόμα χειρότερους όρους το καθεστώς ομηρίας. Η λογική του αποτελεί πιστή αντιγραφή της περίφημης πια Κοινοτικής Οδηγίας 70/1999, η οποία, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της, συντάχθηκε στα πλαίσια των πολιτικών προώθησης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Επομένως, ούτε η Κοινοτική Οδηγία, ούτε το ΠΔ θα μπορούσαν - όπως ισχυρίζονται ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ - να εξασφαλίσουν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση κινείται και το νέο σχέδιο νόμου για τη μερική απασχόληση στο Δημόσιο που δημοσιοποίησε την περασμένη Τρίτη το υπουργείο Εσωτερικών. Ενα νομοσχέδιο που έρχεται να ενισχύσει την αντεργατική κατεύθυνση του προηγούμενου νόμου του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, να γενικεύσει τη μερική απασχόληση στο Δημόσιο. Το νομοσχέδιο αλλάζει τη χρονική διάρκεια της σύμβασης και μεγαλώνει το κενό διάστημα μεταξύ δύο συμβάσεων, έτσι ώστε να μην μπορεί να θεμελιωθεί δικαίωμα μονιμοποίησης. Οσο, λοιπόν, και αν ο υπουργός Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλος, δηλώνει ότι η μερική απασχόληση αποτελεί προθάλαμο στην πλήρη εργασία, στην πραγματικότητα θέτει τις προϋποθέσεις, ώστε η μερική απασχόληση να αποτελεί μια εφ' όρου ζωής κατάσταση για τον εργαζόμενο.

Καταδεικνύεται, λοιπόν, ότι την πολιτική αυτή που χτες εφάρμοζε το ΠΑΣΟΚ και στήριζε η ΝΔ, σήμερα εφαρμόζει η ΝΔ και στηρίζει το ΠΑΣΟΚ ως τα δύο κόμματα που υιοθετούν τη λογική του ευρωμονόδρομου. Την ίδια λογική έχει υιοθετήσει και το κόμμα του Συνασπισμού. Γι' αυτό και η εμμονή του στην Κοινοτική Οδηγία, η οποία τάχα λύνει το πρόβλημα των συμβασιούχων. Μια επιλογή που γεννά αυταπάτες και την οποία συνεχίζει να στηρίζει ακόμα και σήμερα.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ), θεωρούν ότι τα πάντα μπορούν να λυθούν στα πλαίσια του «κοινωνικού διαλόγου», δεν απαιτούν την απόσυρση του ΠΔ ούτε την κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων. Ετσι, τη στιγμή που οι συμβασιούχοι αγωνίζονται για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους και απορρίπτουν το ΠΔ στο σύνολό του, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες επιχειρούν να χειραγωγήσουν τον αγώνα τους, διαστρεβλώνοντας τα αιτήματά τους, περιορίζοντας το περιεχόμενό τους στη βάση της «λογικής του εφικτού».

Σήμερα, οι συμβασιούχοι, μέσα από τους συνεχείς αγώνες τους, έχουν δημιουργήσει ένα πολύτιμο απόθεμα εμπειριών, που μπορούν να το αξιοποιήσουν, για να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα, έτσι ώστε η πάλη τους να γίνει πιο αποτελεσματική. Εχουν ήδη, αργά αλλά σταθερά, διαλύσει την αυταπάτη της Κοινοτικής Οδηγίας. Εχουν ακόμα ξεκαθαρίσει ότι το αίτημά τους είναι μόνιμη, σταθερή και πλήρης δικαιωμάτων εργασία για όλους χωρίς εξαιρέσεις.

Ομως, δεν αρκεί πια να εναντιώνονται μόνο στο ΠΔ, αλλά να καταδικάσουν το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τις επιλογές του Συνασπισμού που στηρίζουν αυτή την πολιτική. Να δουν ότι ο αγώνας δεν μπορεί να έχει ως στόχο και προοπτική τη «διόρθωση» αυτής της πολιτικής, αλλά τη σύγκρουση και ρήξη με αυτήν.

Σήμερα, γίνεται ακόμα πιο αναγκαίο και επιτακτικό το αγωνιστικό κάλεσμα του ΚΚΕ, που από τις 7 Απρίλη είχε απευθύνει με ανακοίνωσή του το ΠΓ στους εργαζόμενους, σημειώνοντας ότι «η εξουσία και η οικονομία, που εκφράζει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, η πολιτική που υπηρετεί την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την πολύχρονη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από τις αντεργατικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και υπογραμμίζοντας ότι ο αγώνας για το δικαίωμα στη δουλιά συνδέεται «με την πορεία του αγώνα για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Γιατί, μόνο όταν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη και τα μέσα, για να καθορίσουν τι και πώς θα αναπτυχθεί, όταν δηλαδή κατακτήσουν την εξουσία και οργανωθεί η οικονομία με κριτήριο την ευημερία του λαού, μόνο τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την εξασφάλιση της πλήρους - σταθερής εργασίας για όλους, για την ανάπτυξη και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων».