ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συγκρίσεις και εκτιμήσεις

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κανένας, βέβαια, δεν περίμενε την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας από τις προχτεσινές ευρωεκλογές. Αλλωστε, οι όποιες εξελίξεις μεσολάβησαν από τις προ τριών μόνο μηνών βουλευτικές εκλογές, δεν οδηγούσαν σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την εκτίμηση ότι η προχτεσινή εκλογική αναμέτρηση ελάχιστα μετέβαλε (ή και καθόλου) το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και μπορεί, βέβαια, όσοι υποστηρίζουν αυτή την εκτίμηση να μιλούν για «ψήφο αναμονής...» προς τη ΝΔ, συγκρίνοντας με το Μάρτη ή «ψήφο αντοχής» προς το ΠΑΣΟΚ, συγκρίνοντας με τις προηγούμενες ευρωεκλογές και «μικρή άνοδο» του ΚΚΕ, συγκρίνοντας και πάλι με τις ευρωεκλογές του 1999, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει ότι παίρνοντας διαφορετικές αφετηρίες και συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα, μπορείς να βγάλεις ό,τι συμπεράσματα θέλεις... Και, τέλος πάντων, για ποιο πολιτικό σκηνικό μιλάνε, γι' αυτό του 1999; Μα αυτό έχει ήδη ανατραπεί με τις εκλογές του Μάρτη. Γι' αυτό που ανέδειξαν οι τελευταίες εκλογές; Τότε, τα προχτεσινά ποσοστά των κομμάτων πρέπει να συγκριθούν με αυτά των εκλογών της 7ης Μάρτη. Κι όποιος κάνει το τελευταίο, εύκολα μπορεί να δει ότι δεν έχουμε, βέβαια, ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, αλλά έχουμε μια σημαντική άνοδο του ΚΚΕ, όπως και μια σημαντική πτώση του ΠΑΣΟΚ... Τουλάχιστον αυτά, γιατί υπάρχουν κι άλλα...

Η «ανασυγκρότηση»

Λόγο και πάλι για «ανασυγκρότηση» και «ανανέωση» του ΠΑΣΟΚ έκανε προχτές ο Γ. Παπανδρέου, στις δηλώσεις του για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Τα ίδια, δηλαδή, που είχε πει και μετά τις εκλογές του Μάρτη. Και μπορεί, βέβαια, ορισμένα ΜΜΕ και διάφοροι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης, να τον «σπρώχνουν» - όπως συνέβη και χτες - στην κατεύθυνση της διάρρηξης κάθε σχέσης και δεσμού με το «παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ» και στη διαμόρφωση ενός «νέου» πολιτικού σχήματος - κάτι ανάμεσα στα πρότυπα του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος και του Εργατικού του Τ. Μπλερ - αλλά, από τα λόγια μέχρι την πράξη, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πόσο μάλλον, όταν τα αλλεπάλληλα εκλογικά αποτελέσματα - παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζονται - κάθε άλλο παρά επιδοκιμάζουν αυτές τις ιδέες. Ενα είναι το σίγουρο, πάντως. Οι από δω και πέρα εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ θα παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον...

«Δημοκρατία»...

Πόσος είναι ο πληθυσμός του Αφγανιστάν; Γύρω στα 24 εκατομμύρια. Εξ αυτών, κατά τον ΟΗΕ και την κυβέρνηση του Χ. Καρζάι, δικαίωμα ψήφου έχουν τα 10 (το πώς προέκυψε αυτός ο αριθμός είναι άλλη ιστορία...). Πόσους-ες έχει εγγράψει στους εκλογικούς καταλόγους ο Οργανισμός ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου; Περίπου 2,5 εκατομμύρια, κατά εκτιμήσεις στις αρχές του Ιούνη. Στα μέσα Ιούνη το Γαλλικό Πρακτορείο ανέβασε τον αριθμό στα 3 εκατομμύρια, με κάποιο ...μαγικό τρόπο. Τέλος πάντων, τι στόχο έχει το «πείραμα» των προεδρικών και κοινοβουλευτικών εκλογών ταυτόχρονα, το κόστος των οποίων αποτιμάται σε 100 εκατομμύρια δολάρια για τον ΟΗΕ και από τα οποία ο Οργανισμός δεν έχει ακόμη λάβει τα 70 εκατ. που επρόκειτο να δώσουν οι «δωρήτριες χώρες»; Να εκλεγεί (απ' όσους ψηφίσουν, διότι στη μισή χώρα γίνεται πόλεμος) ο Χάμιντ Καρζάι, ώστε να αποκτήσει μια κάποια νομιμοφάνεια η επιβολή της νεοαποικιοκρατικής τάξης πραγμάτων.

Συμπέρασμα: Τόσο για την Ουάσινγκτον, όσο και για τις Βρυξέλλες - μαζί και την επίσημη Ελλάδα - δημοκρατία είναι να ψηφίσουν οι Αφγανοί, ό,τι τους πουν αυτοί.

Ετοιμασίες αγώνων... .

Σε κατάσταση αγωνιστικής επαγρύπνησης είναι οι Αυστραλοί κομμουνιστές μάς πληροφορεί σχετική ανακοίνωση του ΚΚ Αυστραλία. Αιτία; Οι φωτιές που άναψε η πρόσφατη ανακοίνωση του Αυστραλού υπουργού Αμυνας, για την κατασκευή αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στη χώρα.

Το επιχείρημα του υπουργού περί «ενίσχυσης της αντιτρομοκρατικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ» δεν έπεισε κανέναν... πολύ περισσότερο τους Αυστραλούς κομμουνιστές, που στηλιτεύουν την υποκρισία της κυβέρνησης Χάουαρντ, σημειώνοντας την άνεση με την οποία δίνονται αφειδώς εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικούς λόγους, ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται στο λαό της Αυστραλίας τη βελτίωση του ιατροφαρμακευτικού και νοσηλευτικού συστήματος, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής πρόνοιας...

Ομως, ακριβώς μπροστά στις συσσωρευμένες πληγές του νεοφιλελευθερισμού στην Αυστραλία (χώρα όπου λειτουργούν «ανεπίσημα» δεκάδες αμερικανικές στρατιωτικές και κατασκοπευτικές εγκαταστάσεις στο πλαίσιο του δικτύου ηλεκτρονικής παρακολούθησης ΕΣΕΛΟΝ), το σχέδιο δημιουργίας μιας αμερικανικής στρατιωτικής βάσης μπορεί να προκαλέσει μία καλή αφορμή έντασης των λαϊκών κινητοποιήσεων...

Τα μετεκλογικά...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΓΙΑ όποιον έχει απορίες τι προτίθεται να κάνει η ΝΔ, με το ποσοστό που κατέλαβε στις ευρωεκλογές, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πάντα επίκαιρος, απαντά καθαρά και ξάστερα: «διαρθρωτικές αλλαγές» αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τον όρο τον γνωρίζετε. Είναι ο ίδιος που χρησιμοποιούσε για την οικονομική και κοινωνική πολιτική του το ΠΑΣΟΚ, η οποία και καταψηφίστηκε στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Το ίδιο και χειρότερο θα είναι και το περιεχόμενο.

Είναι μάλιστα φανερό ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δε συμβουλεύει την παράταξή του για το «τι» της πολιτικής της. Αυτό είναι δεδομένο και δεν έχει άδικο. Για το «πότε» συμβουλεύει και προφανώς... βιάζεται.

Σίγουρα μάλιστα δεν τον άφησε ανικανοποίητο η απάντηση του Θοδωρή Ρουσόπουλου, που δήλωσε ότι όλα θα γίνουν το συντομότερο δυνατόν. Εμάς όμως -όπως και τους εργαζόμενους γενικώς- σίγουρα πρέπει να μας ανησυχεί.

ΚΙ ΟΤΑΝ ετοιμάζονται τέτοια πράγματα, φυσικά, δεν μπορεί οι εργαζόμενοι να περιμένουν τίποτε από το... τσίρκο του ΠΑΣΟΚ, που ετοιμάζει «εσωκομματική παράσταση» για το φθινόπωρο, δηλώνοντας μάλιστα και «ικανοποιημένο» από το αποτέλεσμα των εκλογών.

Οταν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ακόμη σκληρότερη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα αντιασφαλιστικά νομοσχέδια της ΝΔ, μάλλον δε θα έχουμε καιρό να ασχολούμαστε με τις «συμμετοχικές δημοκρατίες» του Γιωργάκη.

Αλλωστε και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το έχει ξεκαθαρίσει με τις δηλώσεις του. Οποιες αλλαγές και να κάνει, όσο... εντυπωσιακές κι αν είναι, δε θα αφορούν την πολιτική του κόμματος. Το πολύ να την κάνει ακόμη χειρότερη...

«ΔΕΝ ΑΝΑΚΤΗΣΑΜΕ πλήρως το ευρωπαϊκό μας προφίλ» δικαιολόγησε το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΝ ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, συγκρίνοντας το αποτέλεσμα του ΣΥΝ με τις εθνικές εκλογές.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόνον που όταν ένα κόμμα «χάνει» και «βρίσκει» (έστω και μερικώς) το προφίλ του μέσα σε διάστημα μόλις τριών μηνών, τότε μάλλον δεν μπορεί κανείς να μιλά για «πολιτική φυσιογνωμία». Για «χαμαιλεοντισμό» και καιροσκοπισμό μόνο μπορεί να μιλάει...

Δυσαρέσκεια...

Δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση. Ισως, σε περιπτώσεις, ασαφής, ίσως σε άλλες περιπτώσεις χωρίς προσανατολισμό και πυξίδα, ίσως πάλι σε λάθος προσανατολισμό και κολλημένη την πυξίδα... Πάντως, όλο και πιο πολύ οι λαοί της Ευρώπης νιώθουν ότι κάτι φταίει...

Αλλοι το εξέφρασαν με αποχή στα όρια μιας «αδιαφορίας», όχι πάντα από άγνοια των «ευρωπαϊκών θεμάτων», όπως παρουσιάζεται σχεδόν από όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, αλλά από ένα «παράξενο» μαζικό συναίσθημα, που κι αυτό καλλιεργήθηκε έντεχνα και εκδηλώνεται αμυντικά, κάπως σαν «...δε θέλω να ξέρω». Οταν «ξέρω», κάτι πρέπει να κάνω για να αλλάξει αυτό, που μου προκαλεί τη δυσαρέσκεια - αμφισβήτηση. Ομως, επειδή «το νερό πάει πιο εύκολα στην κατηφόρα», προτιμώ τη μη συμμετοχή και «νίπτω χείρας» με ήσυχη τη συνείδηση... Αν γίνει λόγος, πετάω και ένα «όλοι ίδιοι είναι...».

Αλλοι το εξέφρασαν καταψηφίζοντας κυβερνήσεις. Είναι αλήθεια πως και σ' αυτήν την περίπτωση δεν ήταν ευδιάκριτη σαν κύρια υπεύθυνη η πολιτική των κυβερνήσεων και οι πηγές της. Σε περιπτώσεις, προσωποποιήθηκε η δυσαρέσκεια απέναντι σ' αυτές τις πολιτικές, ή διοχετεύτηκε σε άσχετα, ή ασήμαντα ζητήματα. Για παράδειγμα, οι σκληρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που προωθεί ο Σρέντερ στη Γερμανία, είναι εντελώς άσχετες με το... αν βάφει ή όχι τα μαλλιά του, ή αν μπει η Τουρκία στην ΕΕ. Είναι, όμως, σχετικές με τις επιλογές του γερμανικού κεφαλαίου και την ένωση των καπιταλιστών της ΕΕ, όπου και οι Χριστιανοδημοκράτες επιθυμούν τα ίδια και χειρότερα.

Αλλοι το εξέφρασαν ψηφίζοντας μυστήριους «ευρωσκεπτικιστές», μπλεγμένα σχήματα ίσως με εθνικισμούς (Βρετανία), ή με θρησκευτικές δοξασίες (Πολωνία) κλπ. Αλλοι προτίμησαν να τιμωρήσουν τις κυβερνήσεις τους για τις επιλογές στον τελευταίο πόλεμο, αλλά δεν μπόρεσαν ίσως να ξεπεράσουν τα διαμορφωμένα σχήματα από τις αστικές τους τάξεις. Για παράδειγμα, ο Ισπανός πρωθυπουργός θέλει τώρα να πρωταγωνιστήσει στο Αφγανιστάν... Φυσικά, υπάρχουν οι υγιείς ταξικές επιλογές (Ελλάδα, Τσεχία, Πορτογαλία...), όπου οι δυνάμεις που αντιστέκονται δείχνουν να κερδίζουν έδαφος και να εμφανίζονται ιδιαίτερα ενισχυμένες.

Πολλές οι μορφές, που πήρε τελικά η δυσαρέσκεια, ανάλογα με το εσωτερικό μέτωπο των ξεχωριστών χωρών, τις δυνατότητες των μαζικών κινημάτων, αλλά και των επιλογών, που άνοιγαν ή έκλειναν μπροστά στους λαούς. Το σίγουρο είναι πως άλλοι από ένστικτο και άλλοι από συνείδηση όλο και πιο πολλοί δε χωράνε στα «στενά κοστούμια» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των πολιτικών που υπαγορεύει. Το αν αυτή η δεδομένη αμφισβήτηση τραβήξει μπροστά και ανατρέψει τους δυνάστες της, ή θα εγκλωβιστεί σε προκατασκευασμένα σχήματα, θα εξαρτηθεί από την ποσότητα και ποιότητα των πραγματικών λαϊκών κινημάτων και τον πετυχημένο, ή όχι, συντονισμό της πάλης τους. Η αρχή έγινε. Υπάρχει έδαφος για τη σπορά...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ