Σενάρια και φήμες, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις που είχαν παραμεριστεί το διάστημα πριν από τις εκλογές, όλα επανέρχονται με δριμύτητα στην επιφάνεια, συνθέτοντας ένα τρικυμιώδες μετεκλογικό σκηνικό στο Συνασπισμό. Η απόφαση του προέδρου του ΣΥΝ να ανακοινώσει την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης την αποχώρησή του από την προεδρία, στο συνέδριο που θα διεξαχθεί το Φθινόπωρο, πυροδότησε μια σειρά από υποθέσεις ως προς τους μελλοντικούς του σχεδιασμούς αλλά και ως προς το ποιος θα τον διαδεχτεί στην προεδρία.

Τα επικρατέστερα σενάρια θέλουν τον Ν. Κωνσταντόπουλο στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ή να παίζει ευρύτερο ρόλο στην προσπάθεια συγκρότησης της κεντροαριστεράς, ενώ στην κούρσα της διαδοχής προηγούνται ο Αλ. Αλαβάνος και ο Γ. Δραγασάκης, αλλά και οι Φ. Κουβέλης και Μ. Παπαγιαννάκης. Η κάθε λογής «προεδρολογία» συνοδεύεται από αντιπαραθέσεις ως προς το τι έφταιξε για τις εκλογικές απώλειες του ΣΥΝ, αναζητήσεις ωστόσο που παραμένουν μακριά από την ίδια τη φιλοευρωενωσιακή πολιτική πρόταση του κόμματος. Στο πλαίσιο αυτό οι ανανεωτές επιμένουν πως δεν υπήρχε αρκετός χρόνος, για να τονιστεί η ευρωπαϊκή φυσιογνωμία του ΣΥΝ που είχε ξεθωριάσει με τις συνεργασίες των βουλευτικών εκλογών. Το «αριστερό ρεύμα» επιρρίπτει ευθύνες στην ηγετική ομάδα και τις μεθοδεύσεις της για διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλοι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις επιλογές του ίδιου του Ν. Κωνσταντόπουλου και σε ό,τι αφορά στις συναντήσεις του λίγες μέρες πριν από τις εκλογές με κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη χρονική στιγμή που επέλεξε για την ανακοίνωση της απόφασης αποχώρησης από την προεδρία, αφού εκτιμούν πως αυτό θα επιτείνει τα προβλήματα που υπάρχουν ήδη στο κόμμα.

Τους προβληματισμούς τους τα στελέχη του ΣΥΝ τους περιφέρουν δημοσίως. Ετσι, χτες, ο μοναδικός πλέον ευρωβουλευτής του, Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε στον «Φλας» πως ζητούμενο είναι «να μετασχηματιστεί ο ΣΥΝ σε ένα ενωμένο δημοκρατικό κόμμα και να μη δίνει την εικόνα μιας ομοσπονδίας τάσεων και ομάδων», ενώ προανήγγειλε ενόψει του Συνεδρίου... συμμετοχικές διαδικασίες και εξέφρασε την προσήλωση του ΣΥΝ για σύνθεση, συσπείρωση και ανανέωση του ευρύτερου πολιτικού και κοινωνικού περίγυρου! Ο ίδιος εξήρε τη στάση του Ν. Κωνσταντόπουλου φέρνοντάς τη σε αντιπαράθεση με εκείνη της Μ. Δαμανάκη που «το '93 παραιτήθηκε και μας άφησε σύξυλους».

Ο Φ. Κουβέλης σε συνέντευξή του στον ίδιο ραδιοσταθμό απέφυγε να απαντήσει στο αν θα είναι υποψήφιος, λέγοντας πως το ερώτημα είναι «άκαιρο», δήλωσε πως δεν είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, πως ο ΣΥΝ «δεν υπηρέτησε με συνέπεια την πολιτική συμμαχιών του την οποία είχε αποφασίσει, όποια κι αν ήταν αυτή», συμπληρώνοντας ότι «προχωράς σε ενωτικά σχήματα στο βαθμό που η πολιτική πλατφόρμα, τα πολιτικά στοιχεία που συνδέουν και δικαιολογούν τη συμμαχία είναι βιώσιμα και ανθεκτικά και φαίνεται πως δεν ήταν και αυτό έβγαλε προς τα έξω μια εικόνα πολιτικής αφερεγγυότητας».

Ο Αλ. Αλαβάνος σε σκληρή γλώσσα δήλωσε πως η ήττα πρέπει να προβληματίσει πολύ βαθιά και πως δεν υπάρχει κανένα θέμα ταμπού. Ενώ ο Μ. Παπαγιαννάκης φέρεται να δήλωσε πως δεν είναι υποψήφιος παντός καιρού, εκτός αν αλλάξει ο καιρός.

Στο μεταξύ, το εγκώμιο του Ν. Κωνσταντόπουλου έπλεξε χτες ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Ακης Τσοχατζόπουλος, κολακευτικά σχόλια διατύπωσε και ο εκπρόσωπος Τύπου Σπ. Βούγιας, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά ερωτώμενος για την προεδρία της Δημοκρατίας και το πρόσωπο του προέδρου του ΣΥΝ.

Συγκεκριμένα, ο Θ. Ρουσόπουλος δήλωσε πως είναι πολύ πρόωρο να συζητηθεί το θέμα του υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Σπ. Βούγιας δήλωσε «τιμούμε τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τη συμβολή του στην ελληνική πολιτική ζωή», συμπληρώνοντας πως το ΠΑΣΟΚ θα συμβάλει ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση.

Σταθερά πρώτος στα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ, παραμένει στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ο Νομός Σάμου. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο», απαντούν στελέχη και μέλη του ΚΚΕ. Οι οργανώσεις της Ικαρίας και της Σάμου πέρασαν - όπως ολόκληρο το Κόμμα - τις δικές τους δυσκολίες μετά το 1990. Ωστόσο, με επιμονή και πολλή δουλειά ξεπεράστηκαν, η οργανωτική ζωή μπήκε σε στέρεες βάσεις.

Αυτό όμως δε φθάνει, τουλάχιστον για το Νομό Σάμου. Εδώ η ιστορία του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ είναι βαριά και το ύψος των απαιτήσεων πολύ μεγάλο. Από τους αγώνες των βυρσοδεψών και καπνεργατών, από τον ξεσηκωμό των αγροτών ενάντια στο καθεστώς των εμπόρων και την ίδρυση συνεταιρισμών για το σαμιώτικο κρασί, στην Εθνική Αντίσταση και την απελευθέρωση της Σάμου από τον ΕΛΑΣ. Στη συμμετοχή πολλών νέων των νησιών μας στο αντιφασιστικό κίνημα της Μ. Ανατολής. Στην αλτρουιστική φιλοξενία των εξορίστων από τους κατοίκους της Ικαρίας και το μπόλιασμά τους με τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Στην εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου και στο ολοκαύτωμα των μαχητών του, μέχρι τους κατοπινούς δημοκρατικούς αγώνες και τον πρώτο αριστερό βουλευτή της ΕΔΑ το 1958. Στην ανυπότακτη στάση των αγωνιστών στα ξερονήσια της αμερικανοκίνητης χούντας...

Αυτές οι καταβολές είναι φάρος και απαίτηση για τους σύγχρονους κομμουνιστές. Ομως και ο ίδιος ο λαός των νησιών μας, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, έχει μεγάλες απαιτήσεις από το ΚΚΕ. Δεν αρκείται σε μια συνεπή πολιτική ενημέρωση. Απαιτεί να βλέπει τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τις σύγχρονες ανάγκες του.

Αυτά τα τελευταία χρόνια οι οργανώσεις κατόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό να ανακτήσουν το κύρος τους στα μάτια των ανθρώπων του λαού. Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις (εργατικό κίνημα - φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα - γυναικείο κίνημα - τοπική και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση - αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα κλπ.) θα βρεις κομμουνιστή από κάτω!

Ολα αυτά με δυσκολίες, στραβοπατήματα, καθυστερήσεις (όπως στη νεολαία που έχουμε μείνει πολύ πίσω), αλλά με προσπάθεια που έχει συνέχεια και συνέπεια. Ισως αυτό είναι το μυστικό της πρωτιάς (μαζί με την ιστορία) ή όπως το είπε την επόμενη των εκλογών κάποιος από τους ψηφοφόρους μας: «Τώρα δεν πρέπει να τους αφήσετε ήσυχους. Πρέπει να γίνονται αγώνες, κινητοποιήσεις...». Απαιτήσεις, που δε μας αφήνουν να εφησυχάσουμε...