Το απόλυτο άλλοθι στην πολιτική που γεννά τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση τμημάτων των εργαζομένων και την αναπαραγωγή των πολιτικών λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, δίνει τώρα ο Συνασπισμός, προβάλλοντας τις γνωστού τύπου προτάσεις για το λεγόμενο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που μάλιστα το υπολογίζει στα... 247 ευρώ το μήνα! Στην πραγματικότητα, η σχετική πρόταση νόμου που κατέθεσε χτες ο Συνασπισμός, νομιμοποιεί τις πλέον ακραίες μορφές αντιλαϊκής πολιτικής η οποία μπορεί να αντιμετωπίζεται μέσω της καθιέρωσης μιας ισχνής κρατικής φιλανθρωπίας.

Θυμίζουμε ότι ανάλογη πρόταση ο Συνασπισμός είχε καταθέσει κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά δεν ήταν ο μόνος. Αντίστοιχες εμπνεύσεις είχαν και στελέχη του κυβερνώντος τότε ΠΑΣΟΚ, όπως ο Θ. Τσουκάτος. Πρόκειται επί της ουσίας για προτάσεις εξιλέωσης της ασκούμενης πολιτικής για το ότι οδηγεί μεγάλα τμήματα του λαού στην εξαθλίωση, προτάσεις συμβιβασμού με τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα και παραίτησης από τον αγώνα για λήψη ουσιαστικών μέτρων. Αντί λοιπόν της διεκδίκησης, η ηγεσία του ΣΥΝ συντάσσεται με όσους ζητούν να καλυφθεί όπως - όπως το πρόβλημα, με την παροχή πενταροδεκαρών. Οχι τυχαία ίσως στη συνέντευξη Τύπου έδωσαν το παρών και τοποθετήθηκαν στελέχη των πλειοψηφιών που ελέγχουν την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ, οι οποίες έχουν πάρει διαζύγιο από κάθε έννοια οργανωμένης πάλης.

Το περιεχόμενο της πρότασης που κατέθεσε χτες ο Συνασπισμός επιβεβαιώνει τα παραπάνω. O Γ. Δραγασάκης, έφτασε μάλιστα στο σημείο να μιλήσει για... υστέρηση της χώρας μας σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ, χωρίς βέβαια να αναφέρει ότι πουθενά η θεσμοθέτηση της κρατικής φιλανθρωπίας δεν έλυσε κανένα απολύτως πρόβλημα και ότι η φτώχεια και η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των λαών της Ευρώπης βαίνουν αυξανόμενες.

Ως προς το χρόνο στον οποίο εκδηλώνεται η πρωτοβουλία του ΣΥΝ σημείωσε ότι αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ενσκήψουν νέα μεγαλύτερα προβλήματα, τα οποία «επιβάλουν να επανεξετάσουμε ως κοινωνία τις προτεραιότητές μας». Εμφανής η προσπάθεια μετακύλησης της ευθύνης στην «κοινωνία» γενικά κι όχι σ' αυτούς που καρπώνονται τον πλούτο που αυτή παράγει, όπως και η προσπάθεια να περιοριστεί από τώρα η όποια διεκδίκηση σε μέτρα - ασπιρίνες.

Αλλωστε, το προτεινόμενο ύψος του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος «ομολογεί» αρκετά. Στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου αναφέρεται ενδεικτικά ότι αν το όριο ακραίας φτώχειας οριστεί στο 25% του κατά κεφαλή ΑΕΠ, τότε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα δεν μπορεί να είναι κατώτερο των 247 ευρώ για ένα άτομο για το έτος 2003! Ούτε το μισό δηλαδή του κατώτερου μισθού, που είναι ούτως ή άλλως μισθός πείνας.

Ο Γ. Δραγασάκης ομολόγησε πως το μέτρο είναι μερικού χαρακτήρα, αφού αναφέρεται μόνο σε ακραίες μορφές φτώχειας, ενώ ισχυρίστηκε ότι καλύπτει κενά του κοινωνικού κράτους, συμβάλλει στην ενδυνάμωσή του και μπορεί να λειτουργήσει ενισχυτικά στον αγώνα ενάντια στη φτώχεια και για την πλήρη απασχόληση, καθώς και στην αντιμετώπιση ει δυνατόν της αιτίας των προβλημάτων τους! «Εισάγεται έτσι εξ αρχής η ιδέα της αντιμετώπισης, όχι μόνο του συμπτώματος της ακραίας φτώχειας αλλά και των αιτιών που την προκαλούν», ισχυρίστηκε.

Στη Γαλλία το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κοινωνικής ένταξης» (Revenu minimum d' Insertioy - RMI) θεσμοθετήθηκε με νόμο την 1η του Σεπτέμβρη του 1988 και επικυρώθηκε με νόμο στις 29 Ιούλη 1992.

Ενας από τους πολιτικούς που προώθησαν την ψήφιση του RMI, ο Jean - Michel Belorger, δήλωσε: «Ηταν πιο εύκολο να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση (τη θεσμοθέτηση του RMI) παρά να ξεκινήσουμε έναν αρκετά πολύπλοκο και πολυδιάστατο προβληματισμό περί του συστήματος κοινωνικής προστασίας στο σύνολό του».

Η «σύμβαση ένταξης» που υπογράφεται με το δικαιούχο (και την οικογένειά του) είναι το προϊόν μιας «διαπραγμάτευσης» μεταξύ των κοινωνικών λειτουργών και του δικαιούχου και εν συνεχεία υπογράφεται από τον ίδιο το δικαιούχο και τον πρόεδρο της τοπικής υπηρεσίας ένταξης.

Η «σύμβαση ένταξης» λειτουργεί ως δοκιμασία. Εάν ο δικαιούχος καταφέρει να σεβαστεί τους όρους της σύμβασής του, τότε θα μπορέσει να σεβαστεί τους όρους μιας κανονικής σύμβασης εργασίας.

Επιπλέον, στόχος είναι να κατανοήσουν οι δικαιούχοι ότι έχουν τόσο δικαιώματα όσο και υποχρεώσεις... Κατά συνέπεια, η αναφορά στα «δικαιώματα και στις υποχρεώσεις» των δικαιούχων της κοινωνικής προστασίας σημαίνει ότι αυτοί βρίσκονται υπό επιτήρηση και ότι μπορούν να υποστούν κυρώσεις.

* Η εξέλιξη της «συμβασιοποίησης» μπορεί επίσης να συσχετιστεί με την ανάπτυξη διαφόρων δραστηριοτήτων (προγράμματα κατάρτισης, πρακτικής άσκησης, δραστηριότητες στα πλαίσια μη κερδοσκοπικών οργανώσεων) που συνιστούν έναν συμπληρωματικό τρόπο απασχόλησης των δικαιούχων του RMI.

...H «συμβασιοποίηση» αποτελεί, επίσης, μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδίου για τον «περιορισμό των δημόσιων δαπανών». Από τη στιγμή που ένας δικαιούχος του RMI θα βρει μια θέση απασχόλησης, σταδιακά κόβεται το «ελάχιστο εισόδημα».

Αυτό το μέτρο συμβάλλει στην υποβάθμιση του επιπέδου της απασχόλησης στη Γαλλία, δεδομένου ότι υποχρεώνει τους δικαιούχους του RMI και των κοινωνικών παροχών να αποδεχτούν όλο και κατώτερους μισθούς και όλο και πιο επισφαλείς συμβάσεις εργασίας και επιτρέπει στις επιχειρήσεις να μειώνουν το εργατικό κόστος, με τις «ευλογίες» του κράτους που τις επιδοτεί.

...Προσπαθώντας να αποθαρρύνουν την ανεργία αυτά τα μέτρα μετατράπηκαν σε πραγματικές «παγίδες φτώχειας» για τους δικαιούχους των κατώτατων κοινωνικών παροχών, δεδομένου ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα «μισθό μιζέριας» και ένα «επίδομα μιζέριας».

Τι δείχνουν οι πολιτικές και τα μέτρα που αφορούν το «ελάχιστο εισόδημα»;

Δείχνουν την αδυναμία του συστήματος να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία, μισθούς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες κ.λπ. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στον έλεγχο της ακραίας φτώχειας και των κοινωνικών αντιδράσεων. Στοχεύουν να καλλιεργήσουν και να επιβάλουν στους ανέργους, τους φτωχούς (θύματα των εκμεταλλευτών του συστήματος) την ιδέα της αποδοχής της φτώχειας και της μιζέριας.

Αποτελούν μέρος ενός συστήματος χειραγώγησης και λειτουργούν ως αντικίνητρο για την παρεμπόδιση των ανέργων, των εξαθλιωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή απασχόληση, μισθούς και συντάξεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και να δημιουργήσουν με την πάλη τους τις πολιτικές προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Δείχνει ότι αυτοί που εντάσσονται στο μηχανισμό του «ελάχιστου εισοδήματος» μπαίνουν σε ομηρία και σπρώχνονται στη συνέχεια στην υποαπασχόληση, την ψευτοκατάρτιση κλπ. Διατίθενται σαν πολύ φτηνή εργατική δύναμη στο κεφάλαιο, στους εργοδότες που από αυτή την πηγή αντλούν φτηνότατα εργατικά χέρια και ταυτόχρονα απολαμβάνουν επιδοτήσεις, απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ. (μηχανισμός αύξησης της κερδοφορίας).

Για τους εργαζόμενους δεν μπορούν να υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις σε ό,τι αφορά την προοπτική γενικά, αλλά και την άμεση αγωνιστική διεκδίκηση αιτημάτων. Η απάντησή τους είναι:

• Η πάλη για πλήρη - σταθερή εργασία και τις πολιτικές προϋποθέσεις (συσπείρωση, ταξική πάλη, μέτωπο, λαϊκή εξουσία/οικονομία) που θα ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη.
• Ουσιαστική προστασία των ανέργων (σύμφωνα με το πλαίσιο των αιτημάτων του ΚΚΕ).
• Κατώτερος μισθός 1.100 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 44 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ.

Το πρόβλημα, βέβαια, έχει την εξήγησή του:

Ο Ν.Δ. βρίσκει όμως τη λύση: «Χρειάζεται να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί μια ευρωπαϊκή συνείδηση. Τιτάνιο εγχείρημα!

Ποιος θα το αποφασίσει και ποιος θα το χρηματοδοτήσει;... Μαζί με τις επιδοτήσεις για τα ροδάκινα και το μπαμπάκι, ας δώσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και μια επιδότηση για την καλλιέργεια της ευρωπαϊκής σκέψης και αντίληψης».

Κατ' αρχήν ο Ν.Δ. μπερδεύει την ευρωπαϊκή συνείδηση με την εθνική συνείδηση. Η εθνική συνείδηση είναι κατηγορία μιας ορισμένης εποχής, της εποχής του αναπτυσσόμενου καπιταλισμού. Το προτσές της διάλυσης της φεουδαρχίας και της ανάπτυξης του καπιταλισμού είναι και προτσές δημιουργίας της εθνικής συνείδησης. Δεν ισχύουν τα ίδια για την ευρωπαϊκή συνείδηση.

Ο Β.Ι. Λένιν το 1915 στο άρθρο του «για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» γράφει: «Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές». (Β.Ι. Λένιν άπαντα, τόμος 26, σελ. 360, έκδ. «Σύγχρονη Εποχή»). Αφού, λοιπόν, η ένωση της Ευρώπης στο βαθμό που πραγματοποιείται είναι αντιδραστική δεν μπορεί να εμπνεύσει τους λαούς, δεν μπορεί να δημιουργήσει συνείδηση.

Πάντως, το σημείωμα του Ν.Δ. μάς θύμισε τη διακήρυξη του 1981 του Λ. Μπουρνιά, άλλοτε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, ότι αισθάνεται «πρώτα Ευρωπαίος και μετά Ελληνας»!!

ΥΓ: Επειδή είδα μόνο την εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο δεν κατάλαβα ακριβώς ποιος έπαιζε μπάλα. Ο Κώστας Καραμανλής; Η Νατάσα; Ο Χριστόδουλος; Ο Ορφανός; Η Ντόρα;