Στη Γαλλία το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κοινωνικής ένταξης» (Revenu minimum d' Insertioy - RMI) θεσμοθετήθηκε με νόμο την 1η του Σεπτέμβρη του 1988 και επικυρώθηκε με νόμο στις 29 Ιούλη 1992.

Ενας από τους πολιτικούς που προώθησαν την ψήφιση του RMI, ο Jean - Michel Belorger, δήλωσε: «Ηταν πιο εύκολο να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση (τη θεσμοθέτηση του RMI) παρά να ξεκινήσουμε έναν αρκετά πολύπλοκο και πολυδιάστατο προβληματισμό περί του συστήματος κοινωνικής προστασίας στο σύνολό του».

Η «σύμβαση ένταξης» που υπογράφεται με το δικαιούχο (και την οικογένειά του) είναι το προϊόν μιας «διαπραγμάτευσης» μεταξύ των κοινωνικών λειτουργών και του δικαιούχου και εν συνεχεία υπογράφεται από τον ίδιο το δικαιούχο και τον πρόεδρο της τοπικής υπηρεσίας ένταξης.

Η «σύμβαση ένταξης» λειτουργεί ως δοκιμασία. Εάν ο δικαιούχος καταφέρει να σεβαστεί τους όρους της σύμβασής του, τότε θα μπορέσει να σεβαστεί τους όρους μιας κανονικής σύμβασης εργασίας.

Επιπλέον, στόχος είναι να κατανοήσουν οι δικαιούχοι ότι έχουν τόσο δικαιώματα όσο και υποχρεώσεις... Κατά συνέπεια, η αναφορά στα «δικαιώματα και στις υποχρεώσεις» των δικαιούχων της κοινωνικής προστασίας σημαίνει ότι αυτοί βρίσκονται υπό επιτήρηση και ότι μπορούν να υποστούν κυρώσεις.

* Η εξέλιξη της «συμβασιοποίησης» μπορεί επίσης να συσχετιστεί με την ανάπτυξη διαφόρων δραστηριοτήτων (προγράμματα κατάρτισης, πρακτικής άσκησης, δραστηριότητες στα πλαίσια μη κερδοσκοπικών οργανώσεων) που συνιστούν έναν συμπληρωματικό τρόπο απασχόλησης των δικαιούχων του RMI.

...H «συμβασιοποίηση» αποτελεί, επίσης, μέρος του ευρύτερου πολιτικού σχεδίου για τον «περιορισμό των δημόσιων δαπανών». Από τη στιγμή που ένας δικαιούχος του RMI θα βρει μια θέση απασχόλησης, σταδιακά κόβεται το «ελάχιστο εισόδημα».

Αυτό το μέτρο συμβάλλει στην υποβάθμιση του επιπέδου της απασχόλησης στη Γαλλία, δεδομένου ότι υποχρεώνει τους δικαιούχους του RMI και των κοινωνικών παροχών να αποδεχτούν όλο και κατώτερους μισθούς και όλο και πιο επισφαλείς συμβάσεις εργασίας και επιτρέπει στις επιχειρήσεις να μειώνουν το εργατικό κόστος, με τις «ευλογίες» του κράτους που τις επιδοτεί.

...Προσπαθώντας να αποθαρρύνουν την ανεργία αυτά τα μέτρα μετατράπηκαν σε πραγματικές «παγίδες φτώχειας» για τους δικαιούχους των κατώτατων κοινωνικών παροχών, δεδομένου ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα «μισθό μιζέριας» και ένα «επίδομα μιζέριας».

Τι δείχνουν οι πολιτικές και τα μέτρα που αφορούν το «ελάχιστο εισόδημα»;

Δείχνουν την αδυναμία του συστήματος να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία, μισθούς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες κ.λπ. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στον έλεγχο της ακραίας φτώχειας και των κοινωνικών αντιδράσεων. Στοχεύουν να καλλιεργήσουν και να επιβάλουν στους ανέργους, τους φτωχούς (θύματα των εκμεταλλευτών του συστήματος) την ιδέα της αποδοχής της φτώχειας και της μιζέριας.

Αποτελούν μέρος ενός συστήματος χειραγώγησης και λειτουργούν ως αντικίνητρο για την παρεμπόδιση των ανέργων, των εξαθλιωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή απασχόληση, μισθούς και συντάξεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες και να δημιουργήσουν με την πάλη τους τις πολιτικές προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Δείχνει ότι αυτοί που εντάσσονται στο μηχανισμό του «ελάχιστου εισοδήματος» μπαίνουν σε ομηρία και σπρώχνονται στη συνέχεια στην υποαπασχόληση, την ψευτοκατάρτιση κλπ. Διατίθενται σαν πολύ φτηνή εργατική δύναμη στο κεφάλαιο, στους εργοδότες που από αυτή την πηγή αντλούν φτηνότατα εργατικά χέρια και ταυτόχρονα απολαμβάνουν επιδοτήσεις, απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ. (μηχανισμός αύξησης της κερδοφορίας).

Για τους εργαζόμενους δεν μπορούν να υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις σε ό,τι αφορά την προοπτική γενικά, αλλά και την άμεση αγωνιστική διεκδίκηση αιτημάτων. Η απάντησή τους είναι:

• Η πάλη για πλήρη - σταθερή εργασία και τις πολιτικές προϋποθέσεις (συσπείρωση, ταξική πάλη, μέτωπο, λαϊκή εξουσία/οικονομία) που θα ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη.
• Ουσιαστική προστασία των ανέργων (σύμφωνα με το πλαίσιο των αιτημάτων του ΚΚΕ).
• Κατώτερος μισθός 1.100 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 44 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ.