Associated Press |
Associated Press |
Η κριτική αυτή (που φυσικά δεν αμφισβητεί τη λογική της πολιτικής τής συνεχιζόμενης κατοχής του Αφγανιστάν, αλλά τη διαχειριστική τακτική της) βρίσκει αρκετούς υποστηρικτές μεταξύ Ευρωπαίων παραγόντων, οι οποίοι με ένα είδος ιδιάζουσας πολιτικής «σχιζοφρένειας» μετέχουν μεν στη μερική στρατιωτική κατοχή, αλλά, λόγω της ουσιαστικής εκπαραθύρωσής τους από την ουσία του παιγνιδιού (τον έλεγχο της χώρας - χοάνης γεωπολιτικών συμφερόντων) το κάνουν με «μισή καρδιά», όπως μουρμουρίζουν Αμερικανοβρετανοί αξιωματούχοι. Η ανοικονόμητη, ατέρμονη ενδοσυμμαχική γκρίνια για τη μη έγκαιρη αποστολή μεγάλης δύναμης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν δεν οδήγησε πουθενά. Υπάρχουν, έτσι, ενδείξεις πως αντί για «ακριβούς» Ευρωπαίους στρατιώτες, οι Αμερικανοί σκέφτονται να συνεχίσουν τη δοκιμασμένη πρακτική της ...ενοικίασης πολεμάρχων. Την 11η Αυγούστου, το Γαλλικό Πρακτορείο κατέγραφε την είδηση ότι το Πεντάγωνο ζήτησε από το αμερικανικό Κογκρέσο να εγκρίνει κονδύλια 500 εκατ. δολαρίων για «την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό τοπικών δυνάμεων ασφαλείας - όχι μόνο στρατών - για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και εξεγέρσεων», όπως το έθεσε ο υφυπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Πολ Γούλφοβιτς. Πρόκειται για επίσημη παραδοχή μιας τακτικής που ακολουθείται ευρύτατα από την Ουάσιγκτον και ειδικότερα τις μυστικές της υπηρεσίες. Ορισμένοι παρατηρητές όμως δεν άντεξαν να μη σημειώσουν πως έτσι δημιουργήθηκε ο Οσάμα μπιν Λάντεν.
Οι αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοσυντιθέμενες επιδιώξεις των κατοχικών δυνάμεων και των μόνιμων ή νοικιασμένων πιονιών τους στο Αφγανιστάν και την ευρύτερη περιφέρεια, από το Πακιστάν και το Ιράν έως τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες στο βορρά, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν και μακρύτερα το Καζακστάν και τον Καύκασο, είναι η μία πλευρά της αφγανικής τραγωδίας. Υπάρχουν πολλές ακόμη. Το φρικτό πρόσωπο της κατοχής είναι μια από αυτές. Οι Αμερικανοί συνεχίζουν να σφαγιάζουν αμάχους: Την 22η Αυγούστου, τρεις πολίτες έπεσαν νεκροί από τα πυρά Αμερικανών σε μπλόκο. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Ζαλμάι Χαλιλζάντ εξέφρασε «συλλυπητήρια για την απώλεια αθώων ζωών». Την 31η Αυγούστου, αμερικανικά βομβαρδιστικά έπληξαν χωριό, σκοτώνοντας 6 αμάχους και τραυματίζοντας 9 ακόμη. Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί δεν το παραδέχτηκαν. Μια μέρα αργότερα, ανακοίνωσαν την έναρξη «έρευνας». Αξιοπιστίας, προφανώς, ευθέως ανάλογης με αυτής για τα βασανιστήρια στις αναρίθμητες μυστικές φυλακές που διατηρούν οι δυνάμεις των ΗΠΑ στη χώρα. Από την άλλη, οι Ταλιμπάν συνεχίζουν το μόνο πράγμα που γνωρίζουν: Τον «ιερό πόλεμο», με στόχο την επαναφορά της εξουσίας τους. Την 29η Αυγούστου, έκρηξη βόμβας στην Καμπούλ (στα γραφεία της εταιρίας μισθοφόρων DynCorp, η οποία παρέχει σωματοφύλακες στον «πρόεδρο» Καρζάι, μεταξύ άλλων), είχε τουλάχιστον 10 νεκρούς και 28 τραυματίες. Νωρίτερα την ίδια μέρα, έκρηξη σε σχολείο είχε κοστίσει τη ζωή τουλάχιστον 7 ανθρώπων, περιλαμβανομένων παιδιών. Ο αναλυτής Βίκραμ Παρέχ προέβλεψε «στροφή» των Ταλιμπάν σε διαφορετικού τύπου στόχους από τους εγγραφείς ψηφοφόρων και τους εργαζόμενους στις ανθρωπιστικές οργανώσεις, καθώς η ημερομηνία των εκλογών πλησιάζει: Σε «πολιτικούς παρατηρητές, θεσμούς ασφαλείας, τους ίδιους τους ψηφοφόρους». Κυρίως τους τελευταίους.
Αλλά όχι μόνο. «Στόχος» υπήρξε, αυτή τη βδομάδα, και ο ίδιος ο Καρζάι, ο οποίος αναγκάστηκε να ακυρώσει κάπως βιαστικά την επίσκεψή του στην Γκαρντέζ αφού, την ώρα που προσγειωνόταν το Σινούκ που τον μετέφερε και τα πολεμικά της συνοδείας του, μια ρουκέτα που εκτόξευσαν (όπως ισχυρίστηκαν, τουλάχιστον) μαχητές Ταλιμπάν εξερράγη κάπου 300 μέτρα από το ελικόπτερο. Οι μισθοφόροι σωματοφύλακές του αποφάσισαν για λογαριασμό του ότι το κλίμα ήταν κάπως βαρύ για την υγεία του κι έτσι ο εγκαινιασμός ενός σχολείου κι ενός δρόμου, που επρόκειτο να κάνει, αναβλήθηκαν άρον - άρον.
Η επίθεση κατά του ανθρώπου των Αμερικανών στην Καμπούλ δεν ήταν το μόνο σοβαρό επεισόδιο των τελευταίων ημερών: Προηγήθηκαν οι άγριες ταραχές στη Χεράτ όπου, μετά από προσπάθειες μηνών, ο Ισμαήλ Χαν«επείσθη» να ...προαχθεί σε υπουργό και να αφήσει την επαρχία στα χέρια ενός ανδρεικέλου του Καρζάι. Η μετάβαση δεν έγινε αναίμακτα: Υπήρξαν άλλοι τουλάχιστον 7 νεκροί στις ταραχές που ακολούθησαν το άγγελμα της είδησης, όταν Αμερικανοί άνοιξαν πυρ κατά οπαδών του. Επρόκειτο για αμερικανική υπόθεση, ούτως ή άλλως, καθώς ο βασικός λόγος που ο Χαν μπήκε στο στόχαστρο ήταν πως ο πολέμαρχος, που έγινε γνωστός σφαγιάζοντας Σοβιετικούς (άνδρες, γυναίκες και παιδιά αδιακρίτως) είχε «επαφές με το Ιράν».
Η Σονάλι Κολχάτκαρ, συνδιευθύντρια της οργάνωσης Αποστολή Γυναικών του Αφγανιστάν, είχε απευθυνθεί με ένα κείμενό της πρόσφατα στο διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, καλώντας το να ξεσηκωθεί: «Οι πράξεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δεν είναι αποτυχίες ή σφάλματα, αλλά εγκλήματα... Είναι το αποτέλεσμα της προμελετημένης πολιτικής της κυβέρνησης Μπους, η οποία απλώς ακολουθεί τα ίχνη του Κλίντον (ο οποίος προσεταιρίστηκε αρχικά τους Ταλιμπάν σε μια προσπάθεια σύναψης συμφωνίας για έναν πετρελαιαγωγό και μετά βομβάρδισε το Αφγανιστάν), του Μπους του πρεσβύτερου (που επέτρεψε στους Μουτζαχεντίν να καταστρέψουν το Αφγανιστάν με όπλα που τους παρείχαν οι ΗΠΑ), του Ρίγκαν (ο οποίος ανοιχτά εναγκαλιζόταν τους μισογύνηδες φονταμενταλιστές Μουτζαχεντίν) και του Κάρτερ (ο οποίος ξεκίνησε τις πρώτες μυστικές επιχειρήσεις τη δεκαετία του '70)», έγραψε. Οι Αφγανοί, πρόσθεσε, θα έπρεπε να αφεθούν να επιλέξουν για τους εαυτούς τους. Οσα λέει η Κολχάτκαρ μοιάζουν, όμως, με φωνή βοούσας εν την ερήμω, την ώρα που η πολιτική στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη μοιάζει να μετεξελίσσεται σε διαγωνισμό πλειοδοσίας όσον αφορά στις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις.
Associated Press |
Ο Καραμπάλο δήλωσε μετά την αναγγελία της απόφασης, σύμφωνα με την Σικάγκο Τρίμπιουν, ότι η δίκη αποτέλεσε προϊόν «σκηνοθεσίας», στην οποία θα μπορούσε να προχωρήσει «μόνο η αμερικανική κυβέρνηση», διότι «της προκαλούσαμε αμηχανία». Η υπερασπιστική γραμμή που ακολούθησαν οι τρεις και οι δικηγόροι τους - παρουσιάζοντας φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά αποσπάσματα και εκατοντάδες έγγραφα - ήταν πως είχαν την έγκριση υψηλόβαθμων Αμερικανών και Αφγανών αξιωματούχων για τις ενέργειές τους. Φυσικά, και οι αμερικανικές αρχές «διαψεύδουν κατηγορηματικά», σύμφωνα με την Ουάσινγκτον Ποστ, ότι γνώριζαν τη δράση της ομάδας, πλην της παράδοσης ενός υπόπτου στις αμερικανικές δυνάμεις.
Τα όσα παρουσίασαν ο Αϊντίμα και οι δικηγόροι του - οι συναντήσεις των τριών με Αφγανούς αξιωματούχους, με Αμερικανούς στρατιωτικούς αξιωματούχους, οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του με ανθρώπους στο Πεντάγωνο, έως και με άμεσους υφιστάμενους του υπουργού Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ και στελέχη της DIA [Defence Information Agency, η υπηρεσία πληροφοριών του Πενταγώνου], το ότι διέθετε στρατιωτική βίζα χωρίς κανένα περιορισμό και κυβερνητικό διαβατήριο που εκδόθηκε από «μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ», το ότι πιστεύουν ότι «τους παγίδευσε το FBI», διότι «δε μοιράζονταν πληροφορίες μαζί του» - αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία και ανυπομονησία από τον δικαστή Αμπντουλμποσέτ Μπαχτιάρι, που διάβασε την απόφαση, στην οποία, σύμφωνα με την εντύπωση αρκετών ανταποκριτών, είχε καταλήξει πολύ πριν η δίκη τελειώσει.
Ο ισχυρισμός του Αϊντίμα ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές και κυβερνητικές αρχές, το ΝΑΤΟ και οι τοπικοί κυβερνήτες «γνώριζαν κάθε τι που κάναμε, κάθε μέρα», αγνοήθηκε εξίσου: Η αφγανική «δικαιοσύνη» κάθε άλλο παρά θα ήθελε να θέσει τον δάκτυλο επί των πληγών που προκαλούν στη χώρα οι ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις - το προϊόν της αποτελεί, στο κάτω κάτω.
Η υπόθεση ξέσπασε τον Ιούλη, με νωπές τις ειδήσεις για τα βασανιστήρια και τους βιασμούς σε βάρος εκατοντάδων ανδρών και γυναικών στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ του Ιράκ και τις αποκαλύψεις της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν για εκτεταμένα φρικτά βασανιστήρια και στις φυλακές του Αφγανιστάν. Οι ισχυρισμοί των τριών ότι χρησιμοποιήθηκαν ως βολικοί «αποδιοπομπαίοι τράγοι», έτσι, μπορεί να μην είναι και τόσο εκτός πραγματικότητας. Με τις αφγανικές και τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές να πλησιάζουν, η υπόθεση του Αϊντίμα και της παρέας του προβάλλει, ούτως ή άλλως, ως ένα πολύ βολικό πολιτικό άλλοθι: Μια «έμπρακτη καταδίκη» των βασανιστηρίων ως «μεμονωμένων ακροτήτων», την ώρα που όλο και περισσότερες αποκαλύψεις καταδεικνύουν ότι η Ουάσιγκτον κάνει γενικευμένη και ασύδοτη χρήση τους, απευθείας, διαμέσου μισθοφόρων ή σε χώρες που διαθέτουν «εξειδικευμένα» στελέχη στο άθλημα - π.χ. της Σιν Μπετ του Ισραήλ. Ο Αϊντίμα, ο Μπένετ και ο Καραμπάλο είναι «μικρά ψάρια», όπως και οι στρατιωτικοί που «καίγονται» στην υπόθεση Αμπού Γκράιμπ...
Η αμετροέπεια των δύο κομμάτων εναλλασσόμενης εξουσίας περισσεύει. Την ίδια, κυριολεκτικά, στιγμή που στα τηλεοπτικά παράθυρα οι εκπρόσωποί τους ομιλούν για ισχυρό και ακομμάτιστο κράτος, ταυτόχρονα ομιλούν για διαλυμένο κομματιζόμενο κράτος, όταν η ροή της αφιονισμένης συζήτησης συμφέροντος το επιβάλλει. Το φαινόμενο δεν είναι πρωτόγνωρο. Σε κάθε ανάλογη περίπτωση επιβεβαιώνουν ότι υπέρτατο χρέος γι' αυτούς είναι η νομή της εξουσίας ακόμη κι αν πρόκειται για τις πλέον ευαίσθητες πλευρές του ελληνικού έθνους, όπως αυτή των Ενόπλων Δυνάμεων.
Αυτή η «βιτρίνα της συλλογικότητας» επέφερε το ισχυρότερο σφιχταγκάλιασμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από τον ευρω-ατλαντισμό ως εγγυητού της υπάρξεώς τους και την ευθυγράμμισή τους στους σκοπούς της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι ο εθνικός προσανατολισμός τους αποτελεί περιττό βάρος σαν την περιττή ουρά ενός σκύλου που προσπαθεί να την αφανίσει κάτω από τα σκέλια του.