Θυμάστε εκείνο το πολυθρύλητο «μοντέλο της Ιρλανδίας» που η ΝΔ επικαλούνταν στις προεκλογικές συζητήσεις σαν το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης μια χώρας στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ; Τότε δεν έχαναν ευκαιρία να μιλάνε για τους συνεχώς ανερχόμενους δείκτες ανάπτυξης, επιχειρώντας να πείσουν πως υπάρχει σωτηρία για τους εργαζόμενους στον καπιταλισμό, αρκεί να γίνεται χρηστή διαχείριση του συστήματος από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τι έκρυβαν τότε οι απολογητές του ιρλανδικού μοντέλου; Αυτό που αποκάλυψε πρόσφατα η ίδια η Γιούροστατ (Eurostat), παρουσιάζοντας τους δείκτες της φτώχειας στα κράτη - μέλη της ΕΕ για το 2001.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της επίσημης ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, το 21% των Ιρλανδών (δηλαδή ένας στους πέντε) βρίσκονται στα όρια της επίσημης φτώχειας, δίνοντας στη χώρα τους τον τίτλο του πρωταθλητή εντός της ΕΕ. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Ελλάδα είναι 20%, ενώ την πρώτη τετράδα συμπληρώνουν η Ιταλία και η Ισπανία με το 19% των πολιτών να απειλούνται άμεσα από τη φτώχεια. Ας μην αγχώνονται λοιπόν εκείνοι που τότε μιλούσαν για το «θαύμα» της Ιρλανδίας. Μόνο μια εκατοστιαία μονάδα μας χωρίζει από την Ιρλανδία...

Το ομολογούν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Κομισιόν (Γιουροστάτ) το 20% των πολιτών της Ελλάδας, με το υψηλότερο εισόδημα, είναι κατά πέντε φορές πλουσιότεροι από το 20% των πολιτών με το χαμηλότερο εισόδημα. Η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη. Ουσιαστικά, μια πολύ μικρή μειοψηφία μονοψήφιου ποσοστού κατέχει και απολαμβάνει μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου από τους εργαζόμενους κοινωνικού πλούτου, απ' αυτό, που απολαμβάνει η απόλυτη πλειοψηφία του πληθυσμού. Γεγονός, το οποίο δε φανερώνει μόνο τις εκρηκτικές και συνεχώς εντεινόμενες κοινωνικές ανισότητες, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, πρώτα και κύρια. Αποκαλύπτει, επίσης, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ύπαρξης του απαραίτητου και ικανού πλούτου, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού, παρά και ενάντια σε όσα λένε κατά καιρούς οι κυρίαρχες δυνάμεις.

Η αντίφαση αυτή, όμως, δε λύνεται από μόνη της. Ούτε, περιμένοντας την πλουτοκρατία των λίγων «εχόντων και κατεχόντων», να... ελεήσει τους πολλούς. Τίποτε δε χαρίζεται, τα πάντα κατακτούνται. Και οι πολλοί, οι εργαζόμενοι και ο λαός, έχουν κάθε δικαίωμα και υποχρέωση, να πάρουν στα δικά τους χέρια το σήμερα και το αύριο της ζωής τους.

Εντονη ξεδιπλώνεται, εδώ και κάποιο καιρό, η διαπάλη μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, σχετικά με τον τομέα της παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας και της προωθούμενης «απελευθέρωσής» του. Μια τελευταία χαρακτηριστική απόδειξη -σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες- ήταν η παραίτηση του κ. Κάπρου από την προεδρία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ). Κι άλλη μια, η στάση της πλειοψηφίας της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, η οποία έσπευσε να πανηγυρίσει, χαρακτηρίζοντας σε σχετική ανακοίνωση την παραίτηση ως «μέγιστη υπηρεσία» και σημειώνοντας, ότι «ο βίος και η πολιτεία του κ. καθηγητή στο τιμόνι της ΡΑΕ χαρακτηρίζεται ως κακόβουλη και εχθρική για την ομαλή μετάβαση στο καθεστώς της ελεύθερης αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας».

Και μπορεί, τόσο ο μεν, όσο και η δε, να λένε πολλά και διάφορα, περί «ομαλής μετάβασης», «υγιούς ανταγωνισμού» κλπ, κλπ, αλλά, η ουσία δεν αλλάζει. Η πολιτική της λεγόμενης απελευθέρωσης της ηλεκτρικής ενέργειας, είτε γίνει... ομαλά, είτε... ανώμαλα, συνεπάγεται βαριές αρνητικές συνέπειες για τη ΔΕΗ και το λαό και στοχεύει στην ολοκληρωτική παράδοση του κρίσιμου και νευραλγικού αυτού τομέα στα ιδιωτικά μεγάλα συμφέροντα. Αλίμονο, όμως, στους εργαζόμενους, όταν η συνδικαλιστική τους ηγεσία, τους μετατρέπει σε πιόνια των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών...