Θυμάστε εκείνο το πολυθρύλητο «μοντέλο της Ιρλανδίας» που η ΝΔ επικαλούνταν στις προεκλογικές συζητήσεις σαν το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης μια χώρας στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ; Τότε δεν έχαναν ευκαιρία να μιλάνε για τους συνεχώς ανερχόμενους δείκτες ανάπτυξης, επιχειρώντας να πείσουν πως υπάρχει σωτηρία για τους εργαζόμενους στον καπιταλισμό, αρκεί να γίνεται χρηστή διαχείριση του συστήματος από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τι έκρυβαν τότε οι απολογητές του ιρλανδικού μοντέλου; Αυτό που αποκάλυψε πρόσφατα η ίδια η Γιούροστατ (Eurostat), παρουσιάζοντας τους δείκτες της φτώχειας στα κράτη - μέλη της ΕΕ για το 2001.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της επίσημης ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, το 21% των Ιρλανδών (δηλαδή ένας στους πέντε) βρίσκονται στα όρια της επίσημης φτώχειας, δίνοντας στη χώρα τους τον τίτλο του πρωταθλητή εντός της ΕΕ. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Ελλάδα είναι 20%, ενώ την πρώτη τετράδα συμπληρώνουν η Ιταλία και η Ισπανία με το 19% των πολιτών να απειλούνται άμεσα από τη φτώχεια. Ας μην αγχώνονται λοιπόν εκείνοι που τότε μιλούσαν για το «θαύμα» της Ιρλανδίας. Μόνο μια εκατοστιαία μονάδα μας χωρίζει από την Ιρλανδία...