«Αυτός είναι ο δρόμος της αρετής και της κοινωνικής ευαισθησίας». Περίσσεψαν οι πομπώδεις εκφράσεις και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις εκ μέρους του Κ. Καραμανλή στην «παρουσίαση» της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης στη ΔΕΘ. Η εξήγηση είναι απλή. Ο πρωθυπουργός έπρεπε να λανσάρει ως «νέα» την ίδια απωθητική πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση Σημίτη, καλλιεργώντας απατηλές προσδοκίες στα λαϊκά στρώματα.

Αυτόν το βασικό στόχο που είχε στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός δεν τον πέτυχε. Εύκολα γινόταν αντιληπτό από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού ότι και η «νέα» οικονομική πολιτική δεν επιφυλάσσει τίποτα καλό για τους εργαζόμενους, ενώ αντίθετα επιδεικνύει ιδιαίτερη φροντίδα για την «ανταγωνιστικότητα» και την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ανακήρυξε το 2005 «έτος ανταγωνιστικότητας».

Το χειρότερο όμως είναι ότι πριν καλά καλά οι εργαζόμενοι συνέλθουν από την ψυχρολουσία ήρθε τα αμέσως επόμενα 24ωρα η ανακίνηση του Ασφαλιστικού, κόντρα στις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, που ξύπνησε φόβους για τα χειρότερα. Ανεξάρτητα από το αν θα φέρει η κυβέρνηση νέο νομοσχέδιο εντός της τετραετίας, το βέβαιο είναι ότι βάζει το Ασφαλιστικό πάνω στο τραπέζι ακόμη και ως συνέχεια της εφαρμογής της αντισφαλιστικής νομοθεσίας του ΠΑΣΟΚ σε όσα ζητήματα δεν πρόλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση να εφαρμόσει, αλλά και για να ασκεί πιέσεις στους εργαζόμενους να αποδεχτούν άλλα αντεργατικά μέτρα, όπως η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.

Από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ προκύπτει αβίαστα ότι η λιτότητα θα συνεχιστεί με γαλάζιο μανδύα και αυτό δεν μπορεί να διασκεδαστεί από τις υποσχέσεις για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις στα όρια του επίσημου πληθωρισμού. Τόσο «γενναιόδωρες» ήταν και οι αυξήσεις που έδιναν οι εκσυγχρονιστές, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων να καταρρεύσει, το βιοτικό επίπεδο να χειροτερέψει και το χάσμα πλούτου - φτώχειας να διευρυνθεί.

Πολύ περισσότερο που η φορολογική επιδρομή, που σε υψηλούς τόνους κατήγγειλε ως «αντιπολίτευση» η ΝΔ, θα συνεχίσει να πλήττει τα συνήθη υποζύγια. Ηδη την αισθάνονται οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι με τη ρύθμιση για την περαίωση εκκρεμών υποθέσεων, αλλά τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά, με την αύξηση των επαχθών έμμεσων φόρων, καθώς ετοιμάζονται νέοι φόροι σε ποτά, τσιγάρα κ.ο.κ. Και η ακρίβεια θα φουντώνει.

Τα «καλά νέα» για το μεγάλο κεφάλαιο δε σταμάτησαν βέβαια στις φοροαπαλλαγές και τη φοροασυλία. Η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα κίνητρα με τον «αναπτυξιακό» νόμο, μεταξύ των οποίων, όπως φημολογείται, και η «αποσύνδεση» των κινήτρων από τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης! Επιπλέον, θα συνεχίσει να ξεπουλά μεγάλα φιλέτα του δημοσίου (π.χ. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Ολυμπιακές εγκαταστάσεις), ενώ θα γενικεύσει τη μέθοδο της συγχρηματοδότησης για τα μεγάλα έργα, ώστε να πλουτίζουν δύο φορές οι μεγαλοεργολάβοι.

Μετά από όλα αυτά ακούγεται «λογική» η διαπίστωση που εξέφρασε ο Κ. Καραμανλής, ότι δηλαδή είναι «ανέφικτη μια πολιτική παροχών τώρα». Φρόντισε, βέβαια, να συντηρήσει τις αυταπάτες ότι «κάτι καλύτερο» μπορεί να γίνει τα επόμενα χρόνια (ζήσε Μάη μου...). Επιστράτευσε γι' αυτό την - μετέωρη - πρόβλεψη ότι «μέσα στα επόμενα δύο χρόνια η Ελλάδα μπορεί να απογειωθεί οικονομικά» και τότε «θα κατανείμει δικαιότερα το παραγόμενο προϊόν, προς όφελος των εισοδηματικά και κοινωνικά ασθενέστερων συμπολιτών μας».

Τον ίδιο στόχο εξυπηρετούσε και η υπόσχεση ότι μετά το 2005, οπότε πρέπει να «ρίξουν» το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% από 5,3% που υπολογίζεται φέτος, μπορεί «να υπάρξει χαλαρότερη πολιτική». Η απάντηση στο «πώς» και ποιοι θα πληρώσουν - και μάλιστα χωρίς να φταίνε - τη μείωση του ελλείμματος είναι ευνόητη...

Το συμπέρασμα είναι ολοφάνερο: Οι ρυθμοί της αντιλαϊκής επίθεσης όχι μόνο δεν ανακόπτονται, αλλά ενισχύονται. Ακριβώς γι' αυτό ο Κ. Καραμανλής πάσχισε να συγκρατήσει τις φιλολαϊκές μάσκες, είτε βαφτίζοντας ήπια προσαρμογή το μοντέλο της πολιτικής του, είτε με απατηλές διαβεβαιώσεις του τύπου ότι «δεν καταφεύγουμε σε μέτρα που είναι κοινωνικά βάναυσα». Η αντοχή και ανοχή όμως των λαϊκών μαζών τελειώνουν εδώ...