Μήνες πριν τελειώσει ο περσινός χειμώνας, ηγετικά στελέχη των Κοσσοβάρων Αλβανών - «μετριοπαθείς», αλλά και αυτονομιστές - δεν παρέλειπαν να δηλώνουν - δίχως απαραίτητα ερώτηση δημοσιογράφων... - πως αυτή «την άνοιξη οι συγκρούσεις στο Κοσσυφοπέδιο θα πάρουν διστάσεις μεγάλης σύρραξης». Σε παρόμοιες και ουχί «προφητικές» προβλέψεις προέβαιναν, την ίδια ώρα, διπλωματικοί παράγοντες της κυβέρνησης Κλίντον, που περιδιάβαιναν στα Βαλκάνια, προπαγανδίζοντας τα σχέδια της πολιτικής της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Μέσα σε ενάμιση μήνα, τα αρχικά σχέδια των ΗΠΑ έγιναν ξεκάθαρα.

Αντιπροσωπείες Γιουγκοσλάβων και Κοσσοβάρων Αλβανών υποχρεώθηκαν να μεταβούν απρόθυμα - αμφότεροι για ετέρους λόγους - στο τραπέζι των λεγόμενων ειρηνευτικών συνομιλιών της Γαλλίας. Εκεί, οι Σέρβοι διαπίστωσαν - σίγουρα όχι έκπληκτοι - πως η αμερικανική «ειρηνευτική συμφωνία» δεν ήταν τίποτε άλλο από τη θανατική τους καταδίκη: Η παράδοση του Κοσσυφοπεδίου σε πολυάριθμες ΝΑΤΟικές δυνάμεις, που τάχα θα ήλεγχαν την τήρηση της πολύκροτης «συμφωνίας». Για τους γνωστούς λόγους αρνήθηκαν να ενδώσουν, πληρώνοντας το εξίσου γνωστό σ' όλους μας τίμημα των ΝΑΤΟικών επιδρομών. Οι δε Κοσσοβάροι Αλβανοί, αφού διχάστηκαν στα δύο («παράγοντας» μια νέα «ηγεσία» που δέθηκε στο άρμα των ΗΠΑ με αρχηγό τον Χασίμ Θάτσι), αναγκάστηκαν το Μάρτη να υπογράψουν μονομερώς τη συμφωνία, για να μεταβούν στη συνέχεια - για περαιτέρω οδηγίες; - στην Ουάσιγκτον!

Ομως, απ' την αρχή της η φετινή χρονιά ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς, όπως η αμφιλεγόμενη σφαγή στο Ράτσακ στις 15 Γενάρη. Οι αρχικές πληροφορίες έλεγαν πως 45 Αλβανοί Κοσσοβάροι σφαγιάστηκαν τάχα εν ψυχρώ στη συγκεκριμένη πόλη, ενώ τα περισσότερα - κυρίως αμερικανικά ΜΜΕ - υπαινίσσονταν ως δράστες Σέρβους στρατιώτες.

Στις 29 Γενάρη ανακοινώνεται η αλήθεια πως 24 Κοσσοβάροι Αλβανοί σκοτώνονται στη διάρκεια επιδρομής σερβικών δυνάμεων σε κρησφύγετο ανταρτών. Οι δυτικές δυνάμεις απαιτούν από τις άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές να παραστούν σε «ειρηνευτικές» συνομιλίες, με την απειλή ότι θα αντιμετωπίσουν ΝΑΤΟικές αεροπορικές επιδρομές.

Τελικώς, μετά από ασφυκτικές πιέσεις, οι δύο πλευρές συμφωνούν να μεταβούν σε συνομιλίες με διεθνή μεσολάβηση, γι' αυτό και μεταβαίνουν στο μεσαιωνικό πύργο του Ραμπουγέ στη Γαλλία, συμμετέχοντας σε διαπραγματεύσεις από τις 6 έως 17 Φλεβάρη. Ο πρώτος γύρος συνομιλιών αποβαίνει ουσιαστικά άκαρπος, όπως και ο δεύτερος που ακολουθεί στις 18 Μάρτη. Ο δεύτερος γύρος διαρκεί μόλις τρεις μέρες, με μόνο αποτέλεσμα τη μονομερή υπογραφή της λεγόμενης ειρηνευτικής συμφωνίας των Αμερικανών από το κλιμάκιο των Κοσσοβάρων Αλβανών.

Στο διάστημα Φλεβάρης - Μάρτης, οι γιουγκοσλαβικές δυνάμεις πραγματοποιούν απανωτές επιχειρήσεις - «σκούπα» κυρίως κατά μήκος της μεθορίου με την ΠΓΔΜ, ενώ οι αντάρτες κλιμακώνουν τις επιθέσεις κατά Σέρβων αστυνομικών και πολιτών.

Στις 20 Μάρτη, οι διεθνείς επιβεβαιωτές του ΟΑΣΕ εγκαταλείπουν το Κοσσυφοπέδιο, ενώ οι γιουγκοσλαβικές δυνάμεις δεν περιορίζονται πλέον μόνο στην ανακατάληψη θέσεων που ήλεγχαν αυτονομιστές του «KLA», αλλά και στη λήψη στρατηγικών περιοχών, αναμένοντας τα ΝΑΤΟικά πλήγματα.

Δύο 24ωρα αργότερα, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα, έχει εξουσιοδοτηθεί ουσιαστικά να διατάξει επιδρομή κατά της Σερβίας ανά πάσα στιγμή... Στις 23 Μάρτη ο Αμερικανός απεσταλμένος Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ επισκέπτεται το στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, μετά από αποτυχημένες συνομιλίες στο Βελιγράδι με στελέχη της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς. Ολο αυτό το διάστημα το Βελιγράδι δηλώνει αποφασισμένο και έτοιμο να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια της χώρας και ως εκ τούτου κηρύσσει εαυτό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στις επόμενες ώρες ακολούθησε η εφιαλτική νύχτα της 24ης Μάρτη, οπότε άρχισαν οι ΝΑΤΟικές επιδρομές.

Η νύχτα της 24ης Μάρτη άνοιξε στη Γιουγκοσλαβία το ΝΑΤΟικό κουτί της «Πανδώρας», σκορπίζοντας τη φρίκη και την αγωνία του πολέμου στο Βελιγράδι και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Εκείνη την ιστορική νύχτα, που συννέφιασε απειλητικά τον ορίζοντα της Γηραιάς Ηπείρου, πάνω από 450 ΝΑΤΟικά αεροσκάφη και δεκάδες πολεμικά πλοία (μαζί και αεροπλανοφόρα) άρχισαν τους ανελέητους βομβαρδισμούς σε βάρος του σερβικού λαού, με το πρόσχημα της ειρήνης και την υπεροπτική συμπεριφορά του απρόσκλητου χωροφύλακα της υφηλίου.

Ομως, αυτός ο πόλεμος, παρότι πόλεμος, δεν είχε τα συνήθη χαρακτηριστικά προηγούμενων περιφερειακών ή μη συρράξεων. Για πρώτη φορά, οι επιτιθέμενες δυνάμεις δεν ήταν Αμερικανοί πεζοναύτες. Ούτε καν κυανόκρανοι στρατιώτες εξουσιοδοτημένοι να σκοτώνουν απρόσκοπτα. Ηταν μία στρατιωτική συμμαχική υπερδύναμη (ΝΑΤΟ) που επέδραμε κατά μιας κυρίαρχης, ανεξάρτητης χώρας (Γιουγκοσλαβία), για να «γιορτάσει» προκαταβολικά με τον πιο κυνικό και δραματικό τρόπο την 50χρονη επέτειο από την ίδρυσή της. Αλλο κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της εισβολής (που επιφυλάσσει σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον της υφηλίου και φυσικά της Ελλάδας) ήταν το γεγονός πως το εσωτερικό ζήτημα μιας χώρας χρησιμοποιήθηκε από οικονομικές και τεχνολογικές υπερδυνάμεις ως «βατήρας» για την εναντίον της εισβολή και εν τέλει... το διαμελισμό της.

Επιπλέον, αυτή τη φορά έγινε σαφές και ένα άλλο στοιχείο: η πλήρης κατάρρευση των ψευδαισθήσεων όσων εθελοτυφλούν για τη δήθεν αποτελεσματική συμβολή του σημερινού ΟΗΕ στην ειρήνη. Κανείς αμερόληπτος παρατηρητής δεν μπορεί να αρνηθεί πως ο ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, αποδείχτηκε ανάξιος της αποστολής του, όταν απέρριψε το αίτημα Ρωσίας και Κίνας για άμεση σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η δικαιολογία του; Οπως δήλωσε ο ίδιος το βράδυ της 25ης Μάρτη, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ «δε θα έπρεπε να συγκληθεί, για να αποφασίσει τον τερματισμό των ΝΑΤΟικών επιδρομών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά το χρόνο εξαπόλυσής τους»!

Μέσα στις δύο πρώτες μέρες των βομβαρδισμών, το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε πως η δράση περίπου 400 επιθετικών αεροσκαφών έπληξε τουλάχιστον πενήντα στόχους, προκαλώντας, «ως επί το πλείστον καταστροφές σε στρατιωτικές ή διοικητικές εγκαταστάσεις, είτε σε σερβικές θέσεις αεράμυνας».

Ωστόσο, οι ΝΑΤΟικές επιθέσεις των επόμενων 24ωρων κλιμακώθηκαν ακόμη περισσότερο, μπαίνοντας στο στόχαστρο των φονικών αεροσκαφών του Βορειοατλαντικού Συμφώνου όχι μόνον στρατιωτικά αεροδρόμια, αλλά πυκνοκατοικημένες περιοχές, βιομηχανικές εγκαταστάσεις, σχολεία ακόμη και μοναστήρια του 13ου και 14ου αιώνα. Αλλωστε, ο ΝΑΤΟικός Αμερικανός στρατηγός, Γουέσλεϊ Κλαρκ, είχε κάνει σαφείς τις διαθέσεις της στρατιωτικής συμμαχίας, λέγοντας από την πρώτη μέρα των επιδρομών: «Δε θα σταματήσουμε τις επιδρομές, μέχρις ότου ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς αποδεχτεί την ειρηνευτική συμφωνία (των ΗΠΑ). Οσο αρνείται, εμείς θα βομβαρδίζουμε ξανά και ξανά, νύχτα - μέρα, μέχρις ότου αποδυναμωθούν, διαλυθούν και ισοπεδωθούν όλες οι δυνάμεις, που υποστηρίζουν τον Γιουγκοσλάβο Πρόεδρο»... Δεν το διευκρίνισε, αλλά προφανώς συγκατέλεγε σ' αυτές τις δυνάμεις και το σερβικό λαό!

Σύντομα, όμως, τα στοιχεία όσων ξένων και Ελλήνων ανταποκριτών απέμειναν στο Βελιγράδι, αλλά και οι ανακοινώσεις των γιουγκοσλαβικών και ρωσικών αρχών διέψευδαν με τον πιο δραματικό τρόπο τους ΝΑΤΟικούς ισχυρισμούς περί βομβαρδισμού κυρίως «στρατιωτικών στόχων». Οι νεκροί - στην πλειοψηφία τους άμαχος πληθυσμός αθώων Σέρβων πολιτών ή Βόσνιων προσφύγων, ακόμη και Κοσσοβάρων Αλβανών - ξεπέρασαν τις πολλές εκατοντάδες (περίπου 4.000 νεκροί). Οι τραυματίες ανήλθαν σε πολλές χιλιάδες. Οσο για τους ΝΑΤΟικούς ισχυρισμούς ότι «ως επί το πλείστον χτυπήθηκαν αποτελεσματικά και επιτυχώς στρατιωτικές εγκαταστάσεις», η αλήθεια φαίνεται να είναι διαφορετική.

Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε ο Σέρβος υπουργός Παιδείας τις δύο πρώτες βδομάδες των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, μόνο στο Κοσσυφοπέδιο βομβαρδίστηκαν τουλάχιστον ...30 σχολεία. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι ΝΑΤΟικές επιδρομές δεν αρκέστηκαν μόνο στη Σερβία. Χτύπησαν και σημαντικές περιοχές του Μαυροβουνίου, «πυρπολώντας» τις προσδοκίες της μαυροβούνιας κυβέρνησης ότι θα αποφύγει το... μοιραίο, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές της να τονίζει τις διαφορές της και να κρατά αποστάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση!

Η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση από τις αρχές της σύρραξης φρόντισε να λάβει όσα μέτρα μπορούσε. Σε πρώτη φάση κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έπειτα απέλασε όλους τους ξένους δημοσιογράφους χωρών - μελών του ΝΑΤΟ, που συμμετείχαν ενεργά στους ανελέητους βομβαρδισμούς και στη συνέχεια διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία.

Οσον αφορά τις προσπάθειες άμυνας του Βελιγραδίου απ' αυτή την πρωτοφανή επίθεση, υπάρχουν συγκεχυμένες πληροφορίες για την κατάρριψη δύο ΝΑΤΟικών αεροσκαφών (γεγονός που αρνείται επίμονα το ΝΑΤΟ, αλλά επιβεβαιώνει η Μόσχα), και αρκετά πλήγματα σε ΝΑΤΟικές βόμβες τύπου Κρουζ. Αξίζει σ' αυτό το σημείο να παραθέσουμε δύο χαρακτηριστικές δηλώσεις.

Η πρώτη έρχεται από έναν Ισπανό πιλότο αεροσκάφους «F-18» σε τηλεοπτικό δίκτυο της χώρας του: «Η απειλή της σερβικής αεράμυνας προέρχεται από τους πυραύλους εδάφους - αέρος, που προέρχονται από την πρώην Σοβιετική Ενωση, αλλά έχουν λίγο ως πολύ εκσυγχρονιστεί και οι Σέρβοι τους χειρίζονται πολύ καλά». Ο ίδιος δεν έκρυψε ότι την πρώτη νύχτα των βομβαρδισμών ένιωσε φόβο και στη συνέχεια αναγνώρισε την αποτελεσματικότητα της σερβικής αεράμυνας.

Η άλλη από το στόμα του Σέρβου στρατηγού Νεμπόισα Πάβκοβιτς: «Δεν μπορούμε να νικήσουμε εύκολα μια δύναμη σαν το ΝΑΤΟ, αλλά μπορούμε να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας με κάθε τρόπο» .

Στην αρχή, η είδηση που μετέδιδε η γιουγκοσλαβική τηλεόραση την πρώτη Απρίλη έμοιαζε για την Ουάσιγκτον με πρωταπριλιάτικο αστείο. Εντούτοις, οι πρώτες εικόνες του ρεπορτάζ από τη σύλληψη τριών Αμερικανών στρατιωτών που συλλήφθηκαν στη μεθόριο Γιουγκοσλαβίας - ΠΓΔΜ, προκάλεσαν μια παγερή αμηχανία. Η «απάντηση» των γερακιών του ΝΑΤΟ έρχεται δύο μέρες μετά, οπότε ΝΑΤΟικοί πύραυλοι σκοπεύουν και πλήττουν ομοσπονδιακά υπουργεία στο κέντρο του Βελιγραδίου. Ολο αυτό το διάστημα, η προπαγάνδα που εξαπολύεται από το κέντρο Τύπου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες σπάνια βρίσκει ταίρι της στην ανθρώπινη ιστορία... Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, τα σκόπιμα χτυπήματα για την αποτροπή κύματος Κοσσοβάρων Αλβανών προσφύγων που προτιμούν την επιστροφή στις εστίες τους από τα προσφυγικά στρατόπεδα της ντροπής στις γειτονικές με την ΟΔ Γιουγκοσλαβία χώρες βαφτίζονται «τυχαία λάθη». Χαρακτηριστική η αμείλικτη ΝΑΤΟική επιδρομή της 14ης Απρίλη, οπότε ΝΑΤΟικές βόμβες πλήττουν ανελέητα κομβόι Κοσσοβάρων Αλβανών προσφύγων με αποτέλεσμα το θάνατο 64 ατόμων και τον τραυματισμό δεκάδων. Το ΝΑΤΟ παραδέχεται το «λάθος» του, πέντε μέρες μετά... Ωστόσο, τα στοιχεία που βγαίνουν αργότερα «φωτογραφίζουν» εσκεμμένη ενέργεια που είχε στόχο τον εκφοβισμό. Στις 21 Απρίλη, το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και την ιδιωτική προεδρική κατοικία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σε προάστιο του Βελιγραδίου. Δύο μέρες μετά (23 Απρίλη) ΝΑΤΟικές επιδρομές χτυπούν το κτίριο της σερβικής κρατικής τηλεόρασης στο Κεντρικό Βελιγράδι, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 10 δημοσιογράφων, οπερατέρ και ηχοληπτών. Στις 2 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες γραφίτη εκτοξεύονται με στόχο να προκαλέσουν μπλακ-άουτ στα γιουγκοσλαβικά Ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, αλλά και στις κεντρικές μονάδες παραγωγής και διοχέτευσης ηλεκτρικού ρεύματος. Στις 7 Μάη, οι ΝΑΤΟικές βόμβες πέφτουν και στην κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι, προκαλώντας, εκτός από τους τρεις νεκρούς και τους 20 τραυματίες, την αμηχανία των συμμάχων του ΝΑΤΟ, οξύτατες διεθνείς αντιδράσεις και θύελλα διαδηλώσεων έξω από τα κτίρια της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Πεκίνο και τα αμερικανικά προξενεία στην Κίνα. Στις 13 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες ερημώνουν το κοσσοβάρικο χωριό Κόρισα, σκοτώνοντας 87 πολίτες. Στις 22 Μάη, ΝΑΤΟικές βόμβες πέφτουν σε στρατόπεδα στο Κόσαρε, το οποίο είχε «καταληφθεί» ένα μήνα νωρίτερα από αντάρτες του «UCK». Μία μέρα μετά ακολουθούν οι εντατικοί ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί κατά μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης και υδροδότησης της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Την προτελευταία μέρα του Μάη, ΝΑΤΟικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν γέφυρα γεμάτη κόσμο στο Βαρβαρίν, της Κεντρικής Σερβίας, σκοτώνοντας εννιά πολίτες και τραυματίζοντας τουλάχιστον 17.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ματωμένης Ανοιξης, η εγκληματική δράση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ διαδραματιζόταν με τη Μόσχα να παίζει δευτερεύοντα, αλλά όχι επουσιώδη ρόλο. Οι ρωσικές αντιδράσεις όλο αυτό το διάστημα ήταν έντονες, ενώ τα σχέδια «δράσης» αμφιλεγόμενα, εάν όχι προσπάθειες για εκτόνωση των πολιτικών και λαϊκών αντιδράσεων που προκαλούσαν οι φονικές ΝΑΤΟικές επιδρομές... Ενδεικτικό γεγονός αυτής της κατά καιρούς διφορούμενης ρωσικής αντίδρασης ήταν για παράδειγμα η πλεύση του ρωσικού κατασκοπευτικού πλοίου ΛΙΜΑΝ στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου (αρχές Απρίλη), ενώ το ίδιο διάστημα ο προσωπάρχης του Κρεμλίνου διέψευδε τις περί του αντιθέτου δηλώσεις μεγαλόσχημων Ρώσων στρατιωτικών αξιωματούχων λέγοντας πως «η Μόσχα δε θα αποστείλει στρατιωτική βοήθεια στο Βελιγράδι, γιατί δεσμεύεται από το ισχύον εμπάργκο του ΣΑ του ΟΗΕ». Την ίδια στιγμή, η ρωσική διπλωματία με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Ιγκόρ Ιβάνοφ να παίζει το ρόλο του «πρώτου βιολιού» ενέτεινε τις επαφές με τους Δυτικούς αξιωματούχους προσδοκώντας στην εξεύρεση τρόπων για τον τερματισμό των βομβαρδισμών. Βομβαρδισμών που για τη Μόσχα είχαν διττό μήνυμα, μιας και κάθε φορά που ένας πύραυλος «Κρουζ» μάτωνε το Βελιγράδι, το Κρακούγεβατς, τη Νις, επαναλαμβανόταν η πνιγερή αίσθηση πως το σφιχταγκάλιασμα της εν δυνάμει «ενισχυμένης» Βορειοατλαντικής Συμφωνίας γινόταν ολοένα και πιο απειλητικό...

Οταν λοιπόν ο Ρώσος Πρόεδρος επέμενε, μεσούσης της περιόδου των ΝΑΤΟικών επιδρομών στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, υπέρ της «άμεσης σύγκλησης» των υπουργών Εξωτερικών της «G-8» (Ομάδας των επτά πλουσιότερων χωρών του κόσμου και της Ρωσίας), επιχειρούσε να βρει -μεταξύ άλλων- έναν αντίποδα του φανερώς καταρρακωμένου ΟΗΕ, ή μάλλον ένα νομότυπο πλαίσιο για την εξεύρεση μίας «λύσης», που, εάν δεν έσωζε κάποια προσχήματα, τουλάχιστον θα εξασφάλιζε την παραμονή της Μόσχας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πεδίο δράσης. Οπως φάνηκε, το ρόλο αυτό «υπηρέτησε» στο έπακρο ο πρώην πρωθυπουργός Βίκτορ Τσερνομίρντιν, ο οποίος ως άλλος... «Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ» κλήθηκε να «εξισορροπήσει» τις ρωσικές αντιδράσεις -που υπήρχαν σε κυβερνητικό και στρατιωτικό επίπεδο - και να πείσει το Βελιγράδι να κάνει το «πρώτο βήμα», εκτοξεύοντας συχνές «εκκλήσεις» προς το ΝΑΤΟ όχι απαραίτητα για «άμεση», αλλά έστω και προσωρινή (και κατ' επέκταση συμβολική) παύση των διά θαλάσσης και από αέρος βομβαρδισμών». Από αμερικανικής πλευράς, το ρόλο της διπλωματίας του τρόμου (δηλαδή της ταύτισης βομβαρδισμών και διπλωματικής κινητικότητας) έπαιξε επάξια ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Στρόουμπ Τάλμποτ, ο οποίος συναντιόνταν εκείνο το διάστημα πιο συχνά με τον Μαάρτι Αχτισαάρι (που εκείνη την περίοδο εκτελούσε χρέη προεδρεύοντος της ΕΕ) και τον Βίκτορ Τσερνομίρντιν, απ' ό,τι με την πολιτική ηγέτιδα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μαντλίν Ολμπράιτ.