Σύντροφοι,

Με αφορμή το γεγονός της πορείας του Κόμματος προς το 17^ο Συνέδριό του και με αποκρυσταλλωμένη και από πολλούς διατυπωμένη άποψη ότι για την κυρίαρχη «αστική τάξη, ο αθλητισμός από χρόνια τώρα λειτούργησε και λειτουργεί ως "μοχλός" έκφρασης, εδραίωσης και ενίσχυσης της ιδεολογίας, που τον εμπνέει και τον καθοδηγεί (καπιταλισμός)», αισθάνθηκα την ανάγκη να επισημάνω τη λαθεμένη, κατά την άποψή μου, δημόσια τοποθέτηση μελών του Κόμματος, αναφορικά με:

α) την ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης με Δημόσιο Χρήμα των αθλητικών Σωματείων και των Ομοσπονδιών τους,

β) το διαχωρισμό του αθλητισμού σε «ερασιτεχνικό» και σε «επαγγελματικό» και

γ) τη διάκριση του «πρωταθλητισμού» σε «υγιή» και «μη υγιή»...

Και επί του προκειμένου, για κάθε μια από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις των επισημάνσεών μου, κάνω τα παρακάτω σχόλια.

α) Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η οικονομική ενίσχυση από το Δημόσιο Ταμείο των Αθλητικών Σωματείων και των Ομοσπονδιών τους, που όλα μαζί συνιστούν την ψευδεπίγραφα καλούμενη Φίλαθλη Ιδιωτική Πρωτοβουλία (ΦΙΠ), έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εκφρασμένη και πάγια θέση του Κόμματος ενάντια στη «διαρροή», στα κρυφά ή στα φανερά, Δημόσιου Χρήματος προς τους κάθε λογής επιχειρηματίες ιδιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους γίνανε, με τον τρόπο αυτό, πάμπλουτοι, φεσώνοντας το κράτος..!

Και ακριβώς γι' αυτό, η όπως κιόλας είπα ψευδεπίγραφα καλούμενη ΦΙΠ, όχι μόνο πρέπει

- να «αυτοζεί» από τη δική της αποκλειστικά οικονομική δραστηριότητα, από τον οβολό των μελών της,

- να λειτουργεί στα πλαίσια των υφιστάμενων νόμων, αλλά και

- να έρχεται αρωγός στις προσπάθειες που η ίδια η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να καταβάλει, μέσα από τους δικούς της φορείς (Σχολεία, Πανεπιστήμια, Αυτοδιοίκηση, Στρατός κλπ.), για την ανάπτυξη όλων των μορφών των περιεχομένων της σύγχρονης Σωματικής Αγωγής (παιχνίδι, χορός, γυμναστική, αγωνιστική - αθλητισμός) προς όφελος ολόκληρου του Ελληνικού Λαού...

Γι' αυτό, με μια φωνή, να πούμε ΟΧΙ στους «επιδοτούμενους» από το Δημόσιο Ταμείο αθλητικούς παράγοντες, που στη μεγάλη τους πλειονότητα λειτούργησαν και λειτουργούν ως «πολιτικάντηδες» της παλιάς και σύγχρονης εποχής, για λογαριασμό της «αστικής περί αθλητισμού αντίληψης», που δυσκολεύει αφάνταστα την απήχηση του «αριστερού λόγου», ιδιαίτερα ανάμεσα στους ΝΕΟΥΣ..!

β) Οσο γίνεται πιο συνοπτικά, αθλητισμός = συναγωνιστική * άσκηση (=άθληση) που βρίσκει την ιδανική της έκφραση μέσα από τον άδολο, ανιδιοτελή και ανυστερόβουλο σωματικό αγώνα..!

Επόμενα, ένας και μοναδικός αθλητισμός υπάρχει... Αυτός δηλαδή που εκφράζεται από «εραστές» της άθλησης... και η διάκρισή του σε «ερασιτεχνικό», που παραπέμπει στον Homo Luder (σε ελεύθερη μετάφραση, άτομο που αθλείται για προσωπική του και μόνο ευχαρίστηση...) και σε «επαγγελματικό», που παραπέμπει στον Homo Faber (δηλαδή στον άνθρωπο κατασκευαστή - επί του προκειμένου, σε «επαγγελματία αγωνιστή»...) εξυπηρετεί συμφέροντα εκτός «αθλητικού πλαισίου», με τα οποία Εμείς καμιά μπορεί να έχουμε σχέση...

Εξάλλου, όσοι με τον όρο «επαγγελματικός αθλητισμός» καλύπτουν τη δική τους ή άλλων την σε συνθήκες εργασίας αγωνιστική τους δραστηριότητα, μπορούν κάλλιστα να αναζητήσουν «στέγη προστασίας» του κόπου, των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεών τους σε άλλο, εκτός Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, Δημόσιο Φορέα (π.χ. στο υποβαθμισθέν (...δυστυχώς, χωρίς δυναμική αντίδραση....) Υπ. Εργασίας, σε Υπ. Απασχόλησης...).

Είναι καιρός πια να χωρίσει η ήρα από το σιτάρι...

γ) «πρωταθλητισμός» σημαίνει, * η κατ' επίφαση «αθλητική» ενασχόληση που ξεπερνά τα όρια της προσωπικής ευχαρίστησης και μετατρέπεται σε επαγγελματική και, μάλιστα, για μερικούς παράγοντες και θεαματοποιούς «αθλούμενους» πολύ προσοδοφόρος...

* η σύγχρονη έκφραση του «αθλητισμού», που κυριαρχείται από έντονο πάθος καταβολής υπερμέγιστης προσπάθειας, για όλο και πιο υψηλές επιδόσεις, κάτι που, όχι σπάνια, οδηγεί στην υπερβολή, σε επέκταση δε και στην «αθλητική εκτροπή» με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Το πάθος αυτό, μέχρι ένα σημείο, είναι φυσιολογικό και δικαιολογείται, κατά κάποιον τρόπο, από τον διακαή πόθο ορισμένων ατόμων για αγωνιστική υπεροχή και διάκρισή τους.

Οταν, όμως, η ενδιάθετη αυτή τάση συνδυάζεται και με ένα σωρό άλλα «εξωτερικά κίνητρα» που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με υλικά οφέλη, τότε η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο...

Ετσι, σήμερα, για να σημειωθούν επιδόσεις που θα εξασφαλίσουν «μερτικό» από το σε χρυσό αντίκρισμα του «στεφανιού της νίκης», πολλοί είναι εκείνοι που, σχήμα λόγου και από τα πράγματα, που λένε, «αναγκάζονται», περιπτωσιακά ή κατά σύστημα

α) να αμελούν τις σπουδές τους ή την επαγγελματική τους κατάρτιση και σταδιοδρομία εξαιτίας της «εξ απαλών ονύχων» αγωνιστικής τους εξειδίκευσης (= αλλοτρίωση...)

και

β) να «εκβιάζουν τη φύση» ή να χρησιμοποιούν άλλου είδους αντιαθλητικά μέσα, υπακούοντας στη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που όχι σπάνια και μετά από κάποια αγωνιστική τους επιτυχία, εκφράζεται δυναμικά με τη γνωστή φράση «για την κονόμα ρε γαμώτο...»!

Με τα σημερινά δεδομένα, η αιτία που προκαλεί τα παραπάνω εντοπίζεται, κύρια, στην αντιπαράθεση και τον ανταγωνισμό ** που σημειώνεται σε όλα τα επίπεδα των ανθρώπινων σχέσεων (οικονομικά, κομματικά, πολιτικά, καθεστωτικά, κλπ.), που συχνά λαβαίνει χώρα και μέσα από το διαρκώς, χωρίς όρια, διευρυνόμενο πεδίο δράσης της όλης σύγχρονης αγωνιστικής δραστηριότητας, σε διαπροσωπικό, τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ετσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε..!

Δηλαδή, στο να εκφράζεται ο «αθλητισμός» περισσότερο ανταγωνιστικά ** παρά συναγωνιστικά... Ενώ πολλοί είναι αυτοί, από το χώρο της ψευδεπίγραφης «Φίλαθλης Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας», που ως έμποροι του αγωνιστικού θεάματος, τις επιχειρηματικές αγωνιστικές τους επιτυχίες ή αποτυχίες προσπαθούν (και εν πολλοίς τα έχουν καταφέρει, με τη βοήθεια της διαπλοκής τους με τα ΜΜΕ...) να μας τις αναγάγουν σε ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υποδαύλιση του εθνικισμού κλπ.).

Συνοψίζοντας, ο όρος «πρωταθλητισμός» επινοήθηκε (νεολογισμός) από κερδοσκόπους του αθλητισμού, για δύο βασικούς λόγους.

α) για να ονοματίσουν έτσι, θελκτικά, εντυπωσιακά και ανώδυνα (από αθλητική άποψη η σχετική εκτίμηση) τη μοντέρνα έκφραση του «ανταγωνιστικού αθλητισμού».... Πιο σωστά, των εμπορευματοποιημένων κάθε λογής αγωνιστικών εκδηλώσεων...

και

β) για να καλύψουν με αυτόν τον όρο («πρωταθλητισμός»), ως δήθεν, αθλητική τους ενασχόληση (δηλαδή, στα πλαίσια του σκόπιμα διακρινόμενου αθλητισμού σε «ερασιτεχνικό» και «επαγγελματικό»...), όσους επαγγελματικά επιζητούν να φτάσουν στο αθλητικό κατόρθωμα και να εισπράξουν μετά τον κόπο τους σε δολάρια, ευρώ ή χρυσάφι...

Τέλος, ο «πρωταθλητισμός», από τη φύση του, συνδέεται με

- την υπερβολή,

- το φανατισμό,

- τη βαρβαρότητα,

- τις μπίζνες,

- τη δωροδοκία,

- την αισχροκέρδεια,

- την υποκρισία,

- την απάτη,

- τη διαφθορά,

- το ντόπινγκ, το σοβινισμό,

- το βεντετισμό,

- την παραοικονομία,

- τον παρασιτισμό,

- τα χρόνια σωματικά και ψυχικά προβλήματα και άλλα τινά, για τον αθλητισμό δεινά....

Κοντολογίς, μάστιγα για τον αθλητισμό ο «πρωταθλητισμός»... και η διάκρισή του σε «υγιή» και «μη υγιή» μοιάζει με τις προσπάθειες που κάνουν εθελόδουλοι και πληρωμένοι κονδυλοφόροι του καπιταλισμού, να μας πείσουν ότι μπορεί, αυτός, να είναι και... καλός..!

* συναγωνισμός = άμιλλα για το κοινό όφελος - συλλειτουργία για την επίτευξη κοινού στόχου, με την ανάπτυξη της «ιδεολογίας» του Εμείς...

** ανταγωνισμός = αντιπαλότητα που δίνει έμφαση στον ατομικισμό ενισχύοντας το Εγώ και που νομοτελειακά οδηγεί στο δίκαιον του ισχυροτέρου...

Καλή επιτυχία

Πέτρος Παπαγεωργίου

Γυμναστής - προπονητής

Παγκράτι - Γούβα

Σύντροφοι,

Κατ' αρχήν εκφράζω την προσωπική μου ικανοποίηση για το γεγονός της άσκησης κριτικής έναντι της Κίνας, κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχουμε κάνει ήδη από το προηγούμενο Συνέδριο.

Ερχομαι στο ζήτημα της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι Θέσεις δίνουν την εντύπωση ότι το ελληνικό κεφάλαιο αποκτά ιμπεριαλιστικά ή μικροϊμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Αν η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα (διότι μικροϊμπεριαλισμός, όπως περίπου νοείται, δεν υπάρχει: ή είσαι ιμπεριαλιστική δύναμη ή δεν είσαι), τότε πρέπει να αναθεωρήσουμε την τακτική μας για την κατάληψη της εξουσίας και το πού πρέπει να αναζητήσουμε τους συμμάχους μας. Π.χ. θα πρέπει να δώσουμε πολύ περισσότερο βάρος στη συνεννόηση και στην κοινή δράση μας με τους λαούς που υφίστανται την ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κεφαλαίου. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να ευχόμαστε την εθνική ήττα του ελληνικού κεφαλαίου, σε μία σύγκρουση πολεμική, π.χ. με το αλβανικό στοιχείο που ενδεχομένως να ζητήσει δικαιώματα για τους «τσάμηδες». Ομως, μήπως το ζήτημα της «Τσαμουριάς» δεν είναι όπλο στα χέρια των ιμπεριαλιστών;.. Μήπως η Ελλάδα που ξεκίνησε τη Μικρασιατική εκστρατεία, την εποχή μάλιστα που είχε να προστατεύσει ελληνικά κεφάλαια στην Τουρκία, ήταν ιμπεριαλιστική δύναμη; Οχι, βέβαια. Επαιξε το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι.

Το ελληνικό κεφάλαιο είναι πάντα ασθενές και παρασιτικό κατά βάση και πρέπει να δούμε πως δεν είναι μόνο η Τουρκία που μπορεί να αναπτυχθεί καπιταλιστικά περισσότερο από την Ελλάδα, αλλά προϋποθέσεις έχουν - ίσως περισσότερο ακόμη - και οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με τις βιομηχανικές μονάδες που «κληρονόμησαν» στην αντεπανάσταση. Τα ελληνικά κεφάλαια που επενδύονται σ' αυτές τις χώρες δεν επενδύονται γιατί υπάρχει μία επιθετική πολιτική που επιβάλλεται από την κάλυψη της ελληνικής αγοράς και την ανάγκη αύξησης της παραγωγής, αλλά επειδή εκεί είναι πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Η - ούτως ή άλλως - χαμηλή ελληνική βιομηχανική παραγωγή χάνει ακόμη περισσότερη ισχύ. Ο ελληνικός καπιταλισμός δε ζητά την κρατική προστασία, αλλά προσκολλάται στην ΕΕ, δηλαδή ταυτίζει τα συμφέροντά του με τον γαλλογερμανικό άξονα της Ενωσης. Αυτό σημαίνει ότι στο παιχνίδι των αντιθέσεων ΗΠΑ - ΕΕ επιλέγει να παίξει υπέρ της δεύτερης και είναι σαν το μακρύ χέρι αυτής στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, χώρες που διεκδικούν να επηρεάσουν και οι ΗΠΑ οικονομικά και στρατιωτικά. Το πρόβλημα του ελληνικού κεφαλαίου είναι ότι είναι απόλυτα παρασιτικό και αρνείται πεισματικά να ρισκάρει στη βαριά βιομηχανία και αυτό πιστεύω πως σύντομα θα προκαλέσει την ενεργότερη οικονομική επέμβαση των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων προς τις χώρες αυτές. Τελικά, σύντροφοι, το ελληνικό κεφάλαιο όχι μόνο δεν αναπτύσσει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αντίθετα εξαρτάται όλο και περισσότερο από την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Σε σχέση με αυτό, πρέπει νομίζω να τονιστεί περισσότερο ο ιστορικός ρόλος του έθνους - κράτους, που όχι μόνο δεν έχει χρεοκοπήσει, αλλά ειδικά για τις εξαρτημένες χώρες φαίνεται πως θα περατωθεί μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σ' αυτό πρέπει ιδίως να τονιστεί ο ηττοπαθής χαρακτήρας των τροτσκιστοειδών ηττοπαθών οργανώσεων τύπου Forum, που προωθούν το παλαιό ιδεολόγημα περί ανάγκης παγκόσμιας επανάστασης κλπ., θέλοντας έτσι να καλύψουν την αδυναμία ή έλλειψη βούλησης να χτυπήσουν τον ταξικό εχθρό στα εθνικά κράτη, δήθεν διότι αυτός δρα χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά, δηλαδή αρνούνται την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού (εξ ου και το άλλο ιδεολόγημα, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που πρέπει να χτυπηθεί με την παγκοσμιοποίηση των «κινημάτων»...).

Μια ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω για τους Ολυμπιακούς. Είναι αλήθεια πως η αρχική μας στάση έπασχε. Από τη στιγμή όμως που εξετάσαμε το ρόλο τους σοβαρότερα, είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που αντιτάχθηκε σ' αυτούς έργω και λόγω.

Σε σχέση με τις συσπειρώσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη δράση: Τα επιμέρους μέτωπα είναι πολλές φορές μία μακροχρόνια διαδικασία και μόνον η διαρκής προσπάθεια, ακόμη κι αν τα άμεσα αποτελέσματα είναι πενιχρά, είναι ικανή σε περιόδους κρίσης να συμβάλει στη συγκρότηση μετώπου, εφόσον έχει γίνει συνείδηση στις μάζες ενός χώρου πως οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους είναι αυτοί που διαρκώς παλεύουν για την αγωνιστική συσπείρωση και επίλυση των προβλημάτων. Στο θέμα αυτό, το πρόβλημα εντοπίζεται κύρια ασφαλώς στα μεσαία στελέχη, χωρίς όμως να δίνουμε συγχωροχάρτι, ακόμη και στην ΚΕ ή και στις ΚΟΒ. Ακόμη και στη βάση μπορεί να δούμε φαινόμενα βολέματος με μία κατάσταση για ποικίλους λόγους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να δούμε και το ζήτημα της ρουτινιάρικης δουλιάς. Ενδεχομένως σ' αυτό να ευθύνεται και μία αντίληψη που να ανταποκρίνεται στη δεκαετία του 1980 ή και πιο πίσω, στα χρόνια δράσης της ΕΔΑ. Ρουτίνα στην καθοδήγηση από τα πάνω σημαίνει άπλωμα της ρουτίνας παντού. Π.χ. το να πιάνουμε ποσοτικούς στόχους (εκλογικό ποσοστό, αύξηση μελών, οικονομική εξόρμηση κ.ά.), δε σημαίνει πάντα ότι καλύπτονται και τα ποιοτικά κριτήρια που πρέπει να συμβαδίζουν (ποιότητα επαφής με μάζες, ιδεολογική δουλιά κ.ά.). Μία από τις συνέπειες αυτού είναι και το αδυνάτισμα της κριτικής και αυτοκριτικής. Σαν ένα μέτρο προτείνω, ως επαγγελματικά στελέχη, πλην των μελών της ΚΕ, να είναι εργατικά στελέχη που θα παρεμβαίνουν δυναμικά στους χώρους εργασίας και λόγω της δράσης τους θα απολύονται από την εργοδοσία. Αυτό φυσικά απαιτεί ανάλογο κεντρικό προγραμματισμό πολυεπίπεδο.

Στον ιδεολογικό τομέα έγινε δουλιά, ίσως όμως όχι όπως θα έπρεπε. Η ευθύνη της ΚΕ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο ότι ενώ σωστά έδωσε βάση στα σημαντικά ιδεολογικά ζητήματα, άφησε τα δευτερεύοντα να σοβούν για καιρό.

Δεν έγινε από τα διάφορα όργανα σχεδιασμένη δουλιά, ανάλογα με τα ζητήματα που έθετε η ζωή στους χώρους δράσης των ΚΟΒ, κάτι που θα μπορούσε να ωθήσει και στην ευρύτερη ιδεολογική μελέτη και αυτομόρφωση ακόμη.

Σε σχέση με την ΚΝΕ, θεωρώ ότι το Κόμμα έχει πολλές αδυναμίες. Αυτό αναφορικά τόσο με τον έλεγχο των κομματικών μελών, που είναι χρεωμένα στη Νεολαία, όσο και με το χαρακτήρα της Νεολαίας που δεν αποτελεί τάξη, αλλά στρώμα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται, πέραν των εργαζόμενων νέων που ανήκουν πια στην εργατική τάξη.

Στα Πανεπιστήμια: υπάρχει η έντονη τάση στις γραμμές μας να ταυτίζεται η ΚΝΕ με την Πανσπουδαστική και αυτό αποτελεί ευθέως στρεβλή θεώρηση του μετώπου.

Προσοχή χρειάζεται και στα τυπικά στοιχεία ενός βιογραφικού που λαμβάνεται στην ΚΝΕ, καθώς αποδεικνύεται πως καθόλου δεν είναι τυπικά, αφού το βιογραφικό είναι ένα είδος συμβολαίου. Ακόμη πρέπει να αντιμετωπιστεί η τάση συντρόφων νεολαίων να δέχονται πως υπάρχουν «ειδικοί» για τα βιογραφικά.

Ιδιαίτερη προσοχή και μεγάλη στήριξη στους συντρόφους νεολαίους στα μεταπτυχιακά, όπου οι συνθήκες είναι εξαιρετικά σκληρές, κυρίως στην ιδεολογική πίεση που δέχονται από το κατεστημένο.

Για τη δράση του Κόμματος στο μαζικό κίνημα. Αναφέρεται ότι πρέπει να αναπτύσσεται η δημόσια κριτική στα κομματικά μέλη που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους στις μαζικές οργανώσεις. Συμφωνώ και προσθέτω ότι και λάθη των παρατάξεών μας πρέπει να γίνονται αντικείμενο ανοιχτής αυτοκριτικής, κάτι που θα αυξήσει την εμπιστοσύνη των μαζών στις δυνάμεις που στηρίζουμε. Ομως, για τα κομματικά μέλη θα πρέπει να προηγείται - άμεσα βέβαια - συζήτηση στα κομματικά όργανα, μήπως κάνουμε μεγαλύτερο κακό με μία βιαστική ανοιχτή κριτική σε κάποιον σύντροφο.

Σύντροφοι, παραλλάσσοντας ελαφρά το τέλος της 13ης Θέσης, το ότι σήμερα αντιμετωπίζουμε πιο ανάγλυφα και πιο αυστηρά τα προβλήματα που δε λύθηκαν σε όλα τα επίπεδα, από τις ΚΟΒ μέχρι την ΚΕ, δείχνει ότι είμαστε πιο ώριμοι να τα αντιμετωπίσουμε, τα βλέπουμε, δεν τα κρύβουμε. Μπορούμε να αναμετρηθούμε μαζί τους. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο αισιόδοξο για το σκοπό μας από αυτή τη διαπίστωση.

Ευχαριστώ

Βαγγέλης Καραδήμας

ΚΟΒ Τουρκοβουνίων

Σύντροφοι

Ενόψει του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου για την ανάπτυξη της πολιτικής δράσης του Κόμματος στη νεολαία. Την ευθύνη αυτή την έχει επωμιστεί η ΚΝΕ, η οποία εδώ και 35 χρόνια είναι ο στυλοβάτης του νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα, παρά το πλήγμα που δέχτηκε την περίοδο '89-'91.

Σήμερα η ΚΝΕ, ακολουθώντας την ανοδική πορεία του Κόμματος, βρίσκεται σε ανοδική πορεία, έχει μαζικοποιηθεί, έχει μπει στη συνείδηση της νεολαίας ως η μόνη αγωνιστική δύναμη και μέσα από τις συσπειρώσεις που δημιουργεί, όπως η Πανσπουδαστική στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, προσπαθεί να συμβάλει στην ανάπτυξη του μετώπου και στη δημιουργία του ριζοσπαστικού πόλου της νεολαίας. Παρ' όλα τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει για την ανάπτυξη της ΚΝΕ, βλέπουμε να μένουμε πίσω. Δυστυχώς, οι δυνάμεις του δικομματισμού με τους ΣΥΝοδοιπόρους τους έχουν όλα τα μέσα ώστε να εγκλωβίζουν ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας στο δρόμο της συναίνεσης και της υποταγής. Εχοντας, λοιπόν, αποκτήσει πείρα των λαθών μας και της τακτικής των άλλων, η ΚΝΕ πρέπει να βγει ακόμη πιο δυναμικά στη νεολαία, να αποκαλύψει την πολιτική του δικομματισμού, να αποκαλύψει τον πραγματικό ρόλο του αριστερού οπορτουνισμού και να θέσει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων για νέους αγώνες που θα κάνουν τη νεολαία πρωταγωνιστή και όχι απλό θεατή, όπως τη θέλει σήμερα η κυρίαρχη ιδεολογία. Να εντείνει την προσπάθειά της για τη στρατολογία νέων μελών, να καταπολεμήσει τον εφησυχασμό που υπάρχει σε ορισμένα στελέχη της και τη μοιρολατρία που εκδηλώνεται εξαιτίας αποτυχιών, που είναι λογικό κάποια στιγμή να συμβαίνουν. Ενα άλλο θέμα που θα ήθελα να σταθώ είναι το θέμα της επιμόρφωσης των μελών και των στελεχών της ΚΝΕ. Υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα στον τομέα αυτό, κυρίως λόγω των αρνητικών εξελίξεων της περασμένης δεκαετίας. Σήμερα, όμως, που βρισκόμαστε στη φάση της ισχυροποίησης του ΚΚΕ, πρέπει να δοθεί αυξημένη βαρύτητα στον τομέα αυτόν. Για να είμαστε το κόμμα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, θα πρέπει τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να έχουν την ανάλογη διαπαιδαγώγηση. Δε νοείται να είσαι κομμουνιστής και να μη γνωρίζεις την υλιστική φιλοσοφία, το διαλεκτικό υλισμό, τη λενινιστική διδασκαλία κ.ά. Γι' αυτό πρέπει όλα τα μέλη να μαθητεύουν στις Κομματικές Σχολές, το ΚΜΕ να προχωρήσει τη δράση του και να εντείνει την προσφορά του. Ετσι θα αντιμετωπιστούν φαινόμενα οπορτουνισμού και παρεκκλίσεων από τη γραμμή του Κόμματος, θα ατσαλωθεί το δυναμικό του Κόμματος. Γιατί χωρίς θεωρία δεν έχουμε δράση και η πρωτοπόρα θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας και όχι μουσειακό είδος.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Ζήτω το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Αμαργιανός Γεώργιος

Μέλος ΟΒ Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων