Σύντροφοι,

Με αφορμή το γεγονός της πορείας του Κόμματος προς το 17^ο Συνέδριό του και με αποκρυσταλλωμένη και από πολλούς διατυπωμένη άποψη ότι για την κυρίαρχη «αστική τάξη, ο αθλητισμός από χρόνια τώρα λειτούργησε και λειτουργεί ως "μοχλός" έκφρασης, εδραίωσης και ενίσχυσης της ιδεολογίας, που τον εμπνέει και τον καθοδηγεί (καπιταλισμός)», αισθάνθηκα την ανάγκη να επισημάνω τη λαθεμένη, κατά την άποψή μου, δημόσια τοποθέτηση μελών του Κόμματος, αναφορικά με:

α) την ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης με Δημόσιο Χρήμα των αθλητικών Σωματείων και των Ομοσπονδιών τους,

β) το διαχωρισμό του αθλητισμού σε «ερασιτεχνικό» και σε «επαγγελματικό» και

γ) τη διάκριση του «πρωταθλητισμού» σε «υγιή» και «μη υγιή»...

Και επί του προκειμένου, για κάθε μια από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις των επισημάνσεών μου, κάνω τα παρακάτω σχόλια.

α) Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η οικονομική ενίσχυση από το Δημόσιο Ταμείο των Αθλητικών Σωματείων και των Ομοσπονδιών τους, που όλα μαζί συνιστούν την ψευδεπίγραφα καλούμενη Φίλαθλη Ιδιωτική Πρωτοβουλία (ΦΙΠ), έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εκφρασμένη και πάγια θέση του Κόμματος ενάντια στη «διαρροή», στα κρυφά ή στα φανερά, Δημόσιου Χρήματος προς τους κάθε λογής επιχειρηματίες ιδιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους γίνανε, με τον τρόπο αυτό, πάμπλουτοι, φεσώνοντας το κράτος..!

Και ακριβώς γι' αυτό, η όπως κιόλας είπα ψευδεπίγραφα καλούμενη ΦΙΠ, όχι μόνο πρέπει

- να «αυτοζεί» από τη δική της αποκλειστικά οικονομική δραστηριότητα, από τον οβολό των μελών της,

- να λειτουργεί στα πλαίσια των υφιστάμενων νόμων, αλλά και

- να έρχεται αρωγός στις προσπάθειες που η ίδια η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να καταβάλει, μέσα από τους δικούς της φορείς (Σχολεία, Πανεπιστήμια, Αυτοδιοίκηση, Στρατός κλπ.), για την ανάπτυξη όλων των μορφών των περιεχομένων της σύγχρονης Σωματικής Αγωγής (παιχνίδι, χορός, γυμναστική, αγωνιστική - αθλητισμός) προς όφελος ολόκληρου του Ελληνικού Λαού...

Γι' αυτό, με μια φωνή, να πούμε ΟΧΙ στους «επιδοτούμενους» από το Δημόσιο Ταμείο αθλητικούς παράγοντες, που στη μεγάλη τους πλειονότητα λειτούργησαν και λειτουργούν ως «πολιτικάντηδες» της παλιάς και σύγχρονης εποχής, για λογαριασμό της «αστικής περί αθλητισμού αντίληψης», που δυσκολεύει αφάνταστα την απήχηση του «αριστερού λόγου», ιδιαίτερα ανάμεσα στους ΝΕΟΥΣ..!

β) Οσο γίνεται πιο συνοπτικά, αθλητισμός = συναγωνιστική * άσκηση (=άθληση) που βρίσκει την ιδανική της έκφραση μέσα από τον άδολο, ανιδιοτελή και ανυστερόβουλο σωματικό αγώνα..!

Επόμενα, ένας και μοναδικός αθλητισμός υπάρχει... Αυτός δηλαδή που εκφράζεται από «εραστές» της άθλησης... και η διάκρισή του σε «ερασιτεχνικό», που παραπέμπει στον Homo Luder (σε ελεύθερη μετάφραση, άτομο που αθλείται για προσωπική του και μόνο ευχαρίστηση...) και σε «επαγγελματικό», που παραπέμπει στον Homo Faber (δηλαδή στον άνθρωπο κατασκευαστή - επί του προκειμένου, σε «επαγγελματία αγωνιστή»...) εξυπηρετεί συμφέροντα εκτός «αθλητικού πλαισίου», με τα οποία Εμείς καμιά μπορεί να έχουμε σχέση...

Εξάλλου, όσοι με τον όρο «επαγγελματικός αθλητισμός» καλύπτουν τη δική τους ή άλλων την σε συνθήκες εργασίας αγωνιστική τους δραστηριότητα, μπορούν κάλλιστα να αναζητήσουν «στέγη προστασίας» του κόπου, των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεών τους σε άλλο, εκτός Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, Δημόσιο Φορέα (π.χ. στο υποβαθμισθέν (...δυστυχώς, χωρίς δυναμική αντίδραση....) Υπ. Εργασίας, σε Υπ. Απασχόλησης...).

Είναι καιρός πια να χωρίσει η ήρα από το σιτάρι...

γ) «πρωταθλητισμός» σημαίνει, * η κατ' επίφαση «αθλητική» ενασχόληση που ξεπερνά τα όρια της προσωπικής ευχαρίστησης και μετατρέπεται σε επαγγελματική και, μάλιστα, για μερικούς παράγοντες και θεαματοποιούς «αθλούμενους» πολύ προσοδοφόρος...

* η σύγχρονη έκφραση του «αθλητισμού», που κυριαρχείται από έντονο πάθος καταβολής υπερμέγιστης προσπάθειας, για όλο και πιο υψηλές επιδόσεις, κάτι που, όχι σπάνια, οδηγεί στην υπερβολή, σε επέκταση δε και στην «αθλητική εκτροπή» με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Το πάθος αυτό, μέχρι ένα σημείο, είναι φυσιολογικό και δικαιολογείται, κατά κάποιον τρόπο, από τον διακαή πόθο ορισμένων ατόμων για αγωνιστική υπεροχή και διάκρισή τους.

Οταν, όμως, η ενδιάθετη αυτή τάση συνδυάζεται και με ένα σωρό άλλα «εξωτερικά κίνητρα» που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με υλικά οφέλη, τότε η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο...

Ετσι, σήμερα, για να σημειωθούν επιδόσεις που θα εξασφαλίσουν «μερτικό» από το σε χρυσό αντίκρισμα του «στεφανιού της νίκης», πολλοί είναι εκείνοι που, σχήμα λόγου και από τα πράγματα, που λένε, «αναγκάζονται», περιπτωσιακά ή κατά σύστημα

α) να αμελούν τις σπουδές τους ή την επαγγελματική τους κατάρτιση και σταδιοδρομία εξαιτίας της «εξ απαλών ονύχων» αγωνιστικής τους εξειδίκευσης (= αλλοτρίωση...)

και

β) να «εκβιάζουν τη φύση» ή να χρησιμοποιούν άλλου είδους αντιαθλητικά μέσα, υπακούοντας στη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που όχι σπάνια και μετά από κάποια αγωνιστική τους επιτυχία, εκφράζεται δυναμικά με τη γνωστή φράση «για την κονόμα ρε γαμώτο...»!

Με τα σημερινά δεδομένα, η αιτία που προκαλεί τα παραπάνω εντοπίζεται, κύρια, στην αντιπαράθεση και τον ανταγωνισμό ** που σημειώνεται σε όλα τα επίπεδα των ανθρώπινων σχέσεων (οικονομικά, κομματικά, πολιτικά, καθεστωτικά, κλπ.), που συχνά λαβαίνει χώρα και μέσα από το διαρκώς, χωρίς όρια, διευρυνόμενο πεδίο δράσης της όλης σύγχρονης αγωνιστικής δραστηριότητας, σε διαπροσωπικό, τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ετσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε..!

Δηλαδή, στο να εκφράζεται ο «αθλητισμός» περισσότερο ανταγωνιστικά ** παρά συναγωνιστικά... Ενώ πολλοί είναι αυτοί, από το χώρο της ψευδεπίγραφης «Φίλαθλης Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας», που ως έμποροι του αγωνιστικού θεάματος, τις επιχειρηματικές αγωνιστικές τους επιτυχίες ή αποτυχίες προσπαθούν (και εν πολλοίς τα έχουν καταφέρει, με τη βοήθεια της διαπλοκής τους με τα ΜΜΕ...) να μας τις αναγάγουν σε ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υποδαύλιση του εθνικισμού κλπ.).

Συνοψίζοντας, ο όρος «πρωταθλητισμός» επινοήθηκε (νεολογισμός) από κερδοσκόπους του αθλητισμού, για δύο βασικούς λόγους.

α) για να ονοματίσουν έτσι, θελκτικά, εντυπωσιακά και ανώδυνα (από αθλητική άποψη η σχετική εκτίμηση) τη μοντέρνα έκφραση του «ανταγωνιστικού αθλητισμού».... Πιο σωστά, των εμπορευματοποιημένων κάθε λογής αγωνιστικών εκδηλώσεων...

και

β) για να καλύψουν με αυτόν τον όρο («πρωταθλητισμός»), ως δήθεν, αθλητική τους ενασχόληση (δηλαδή, στα πλαίσια του σκόπιμα διακρινόμενου αθλητισμού σε «ερασιτεχνικό» και «επαγγελματικό»...), όσους επαγγελματικά επιζητούν να φτάσουν στο αθλητικό κατόρθωμα και να εισπράξουν μετά τον κόπο τους σε δολάρια, ευρώ ή χρυσάφι...

Τέλος, ο «πρωταθλητισμός», από τη φύση του, συνδέεται με

- την υπερβολή,

- το φανατισμό,

- τη βαρβαρότητα,

- τις μπίζνες,

- τη δωροδοκία,

- την αισχροκέρδεια,

- την υποκρισία,

- την απάτη,

- τη διαφθορά,

- το ντόπινγκ, το σοβινισμό,

- το βεντετισμό,

- την παραοικονομία,

- τον παρασιτισμό,

- τα χρόνια σωματικά και ψυχικά προβλήματα και άλλα τινά, για τον αθλητισμό δεινά....

Κοντολογίς, μάστιγα για τον αθλητισμό ο «πρωταθλητισμός»... και η διάκρισή του σε «υγιή» και «μη υγιή» μοιάζει με τις προσπάθειες που κάνουν εθελόδουλοι και πληρωμένοι κονδυλοφόροι του καπιταλισμού, να μας πείσουν ότι μπορεί, αυτός, να είναι και... καλός..!

* συναγωνισμός = άμιλλα για το κοινό όφελος - συλλειτουργία για την επίτευξη κοινού στόχου, με την ανάπτυξη της «ιδεολογίας» του Εμείς...

** ανταγωνισμός = αντιπαλότητα που δίνει έμφαση στον ατομικισμό ενισχύοντας το Εγώ και που νομοτελειακά οδηγεί στο δίκαιον του ισχυροτέρου...

Καλή επιτυχία

Πέτρος Παπαγεωργίου

Γυμναστής - προπονητής

Παγκράτι - Γούβα