Από την εποχή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων αλλά και παλιότερα ακόμα, το τελετουργικό ως «προσφορά», έτρωγε την ουσία των προβλημάτων του λαού που μόλις αγρίευε βαφτιζόταν όχλος. Αίμα κι αγωνία κι ύστερα το πεινασμένο κι εξαχρειωμένο πόπολο, ποδοπατημένο για μερικές φραντζόλες ψωμί, παύει ν' αναρωτιέται γιατί είναι άδειο το στομάχι του και ποιος έδωσε στον αυτοκράτορα το δικαίωμα ν' αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει ως θέαμα.

Σήμερα ειδικώς, λίγα πράγματα άλλαξαν. Στον καναπέ, καταναλωτές κατασκευασμένων αγαθών - αναγκών, παρακολουθεί ο κατακερματισμένος σε τηλεθεατές όχλος, ποιος διέκοψε το τελετουργικό της κατάθεσης του προϋπολογισμού και χάνει ή καλύτερα χάφτει τη θανατική ταξική του καταδίκη, αυτή που περιλαμβάνεται στους χοντρούς καλοτυπωμένους τόμους. Μετά πατάει το κουμπί, βλέπει τα πτώματα στην παγκόσμια αρένα και τις ακρίδες στις αιγυπτιακές πυραμίδες και καμώνεται τον τυχερό που ξεμπερδεύει με μερικές καταστροφές από τη φυσιολογική κακοκαιρία. Γι' αυτήν έχει βρεθεί το κόλπο για ανοχή απέναντι στο ανύπαρκτο φορομπηχτικό κράτος. Βαφτίζεται ακραία και ο θαμών της αρένας καλοτυχίζεται που δεν τον έφαγε η... τίγρης του καιρού. Κρεμασμένοι στο ταξικά επεξεργασμένο πληροφοριοθέαμα οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τύχη.

Στον Εχίνο, λόγου χάριν, δε μάθαμε, και κάποιοι φρόντισαν επιμελώς γι' αυτό, την παράλληλη δράση των αφεντικών πίσω και πολύ πέραν των όσων παρουσιάστηκαν ως «γεγονότα».

Δεν ξέρω πού και πώς και αν σημειώθηκε, εκουσίως ή ακουσίως η προσβολή ιερών και ηθών, καταδικαστέα στην καταφατική απάντηση αλλά και πανηγυρικά αθωωτική αν εξηγηθεί αλλιώς δικαστικώς.

Ξέρω όμως σύντροφοι, ότι η πρόξενος της εν Ελλάδι πρεσβείας των ΗΠΑ, εμφανιζόμενη με το όνομα Pappas και συνοδευόμενη από άγνωστο αριθμό (και άγνωστης στις επίσημες αρχές ιδιότητας) «συνεργατών», τις μέρες και τις ώρες της αναταραχής του... Αρχιπελάγους, αλώνιζε την περιοχή της Θράκης και ειδικά της Ξάνθης, για να συντάξει την ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την τήρησή τους στην ελληνική επικράτεια! Αυτός ο τελετουργικός έλεγχος γίνεται χρόνια τώρα, τελείται εν γνώσει των ελληνικών αρχών και ουδείς διενοήθη να διακόψει το θέαμα του πραιτωριανού της πλανηταρχίας, που περιοδεύει στα έγκατα της εκπαίδευσης των μονομάχων και τους κοιτάει στα μπράτσα και τα δόντια κι εκτιμά την αξία του θεάματος.

Την είδηση της ταυτόχρονης «δραματουργίας» την ψάρεψα στην εφημερίδα Μιλιέτ (18-11-2004) σε άρθρο Τούρκου δημοσιογράφου που «έτυχε» να βρίσκεται στη βόρεια Ελλάδα κι «έτυχε» να ξέρει πού ακριβώς και για ποιoν λόγο περιοδεύει στη Θράκη, μαζί με τους ηθοποιούς, η αμερικάνικη πρεσβεία για το... δικό της «γύρισμα».

Μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου ούτε ένα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ είπε κουβέντα για τον ακραίο πολιτικό έλεγχο της ευρωπαϊκής πολιτισμένης Ελλάδας. Η απώλεια της τσίπας είναι προσφιλές πολιτικό βαριετέ σε όσους κόπτονται ότι πονάνε για το μακεδονικό - σκοπιανό χαλβά αλλά κοκορεύονται ότι κατεβάζουν στη διαδήλωση τόσους αστυνομικούς όσοι κι οι διαδηλωτές. Τίνος είναι ορέ εν τέλει το πραγματικόν Αρχιπέλαγος;