Η σκηνή ξεδιπλώνεται μπροστά στον καθένα, τις μέρες αυτές, λες και βρίσκεται στην πλατεία ενός οργανωμένου και καλά προετοιμασμένου θεατρικού θιάσου. Η κυβέρνηση της ΝΔ προβάλλει τον κρατικό προϋπολογισμό του 2005 -ίδιου αντιλαϊκού προσανατολισμού και κατεύθυνσης με αυτούς του καταψηφισμένου από το λαό ΠΑΣΟΚ - ως κάτι το αναγκαίο και το αναπόφευκτο και, συνάμα, το καλύτερο που μπορούσε να γίνει. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μη έχοντας να πει τίποτε επί της ουσίας - αφού ο προϋπολογισμός αποτελεί συνέχεια της δικής της πολιτικής - καταναλώνεται σε κοκορομαχίες, περί της απογραφής, βάζοντας πλάτη στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και του λαού. Η ηγεσία των βιομηχάνων, των μεγάλων και μοναδικών ωφελημένων, ασκεί «αυστηρή κριτική», θεωρώντας λίγα τα όσα παίρνει η πλουτοκρατία. Θέτοντας ζήτημα, δηλαδή, από τώρα, για τις μελλοντικές, ακόμη μεγαλύτερες παροχές και προνόμια και, ταυτόχρονα, κάνοντας πλάτη στην κυβέρνηση, ότι ο προϋπολογισμός είναι «ήπιας προσαρμογής», αφού δεν ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις τους.

Και οι εργαζόμενοι και ο λαός παραμένουν στη θέση του μεγάλου και μοναδικού χαμένου. Το 2005 θα είναι ακόμη χειρότερο από το 2004, για να επιβεβαιωθεί και πάλι το «κάθε πέρσι και καλύτερα». Κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα, εάν οι εργαζόμενοι δεν απεγκλωβιστούν από το δικομματισμό και τις λογικές της μοιρολατρίας και των ευρω-μονόδρομων.