Σύντροφοι,

Κατ' αρχήν εκφράζω την προσωπική μου ικανοποίηση για το γεγονός της άσκησης κριτικής έναντι της Κίνας, κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχουμε κάνει ήδη από το προηγούμενο Συνέδριο.

Ερχομαι στο ζήτημα της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι Θέσεις δίνουν την εντύπωση ότι το ελληνικό κεφάλαιο αποκτά ιμπεριαλιστικά ή μικροϊμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Αν η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα (διότι μικροϊμπεριαλισμός, όπως περίπου νοείται, δεν υπάρχει: ή είσαι ιμπεριαλιστική δύναμη ή δεν είσαι), τότε πρέπει να αναθεωρήσουμε την τακτική μας για την κατάληψη της εξουσίας και το πού πρέπει να αναζητήσουμε τους συμμάχους μας. Π.χ. θα πρέπει να δώσουμε πολύ περισσότερο βάρος στη συνεννόηση και στην κοινή δράση μας με τους λαούς που υφίστανται την ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κεφαλαίου. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να ευχόμαστε την εθνική ήττα του ελληνικού κεφαλαίου, σε μία σύγκρουση πολεμική, π.χ. με το αλβανικό στοιχείο που ενδεχομένως να ζητήσει δικαιώματα για τους «τσάμηδες». Ομως, μήπως το ζήτημα της «Τσαμουριάς» δεν είναι όπλο στα χέρια των ιμπεριαλιστών;.. Μήπως η Ελλάδα που ξεκίνησε τη Μικρασιατική εκστρατεία, την εποχή μάλιστα που είχε να προστατεύσει ελληνικά κεφάλαια στην Τουρκία, ήταν ιμπεριαλιστική δύναμη; Οχι, βέβαια. Επαιξε το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι.

Το ελληνικό κεφάλαιο είναι πάντα ασθενές και παρασιτικό κατά βάση και πρέπει να δούμε πως δεν είναι μόνο η Τουρκία που μπορεί να αναπτυχθεί καπιταλιστικά περισσότερο από την Ελλάδα, αλλά προϋποθέσεις έχουν - ίσως περισσότερο ακόμη - και οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με τις βιομηχανικές μονάδες που «κληρονόμησαν» στην αντεπανάσταση. Τα ελληνικά κεφάλαια που επενδύονται σ' αυτές τις χώρες δεν επενδύονται γιατί υπάρχει μία επιθετική πολιτική που επιβάλλεται από την κάλυψη της ελληνικής αγοράς και την ανάγκη αύξησης της παραγωγής, αλλά επειδή εκεί είναι πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Η - ούτως ή άλλως - χαμηλή ελληνική βιομηχανική παραγωγή χάνει ακόμη περισσότερη ισχύ. Ο ελληνικός καπιταλισμός δε ζητά την κρατική προστασία, αλλά προσκολλάται στην ΕΕ, δηλαδή ταυτίζει τα συμφέροντά του με τον γαλλογερμανικό άξονα της Ενωσης. Αυτό σημαίνει ότι στο παιχνίδι των αντιθέσεων ΗΠΑ - ΕΕ επιλέγει να παίξει υπέρ της δεύτερης και είναι σαν το μακρύ χέρι αυτής στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, χώρες που διεκδικούν να επηρεάσουν και οι ΗΠΑ οικονομικά και στρατιωτικά. Το πρόβλημα του ελληνικού κεφαλαίου είναι ότι είναι απόλυτα παρασιτικό και αρνείται πεισματικά να ρισκάρει στη βαριά βιομηχανία και αυτό πιστεύω πως σύντομα θα προκαλέσει την ενεργότερη οικονομική επέμβαση των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων προς τις χώρες αυτές. Τελικά, σύντροφοι, το ελληνικό κεφάλαιο όχι μόνο δεν αναπτύσσει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, αντίθετα εξαρτάται όλο και περισσότερο από την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Σε σχέση με αυτό, πρέπει νομίζω να τονιστεί περισσότερο ο ιστορικός ρόλος του έθνους - κράτους, που όχι μόνο δεν έχει χρεοκοπήσει, αλλά ειδικά για τις εξαρτημένες χώρες φαίνεται πως θα περατωθεί μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σ' αυτό πρέπει ιδίως να τονιστεί ο ηττοπαθής χαρακτήρας των τροτσκιστοειδών ηττοπαθών οργανώσεων τύπου Forum, που προωθούν το παλαιό ιδεολόγημα περί ανάγκης παγκόσμιας επανάστασης κλπ., θέλοντας έτσι να καλύψουν την αδυναμία ή έλλειψη βούλησης να χτυπήσουν τον ταξικό εχθρό στα εθνικά κράτη, δήθεν διότι αυτός δρα χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά, δηλαδή αρνούνται την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού (εξ ου και το άλλο ιδεολόγημα, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που πρέπει να χτυπηθεί με την παγκοσμιοποίηση των «κινημάτων»...).

Μια ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω για τους Ολυμπιακούς. Είναι αλήθεια πως η αρχική μας στάση έπασχε. Από τη στιγμή όμως που εξετάσαμε το ρόλο τους σοβαρότερα, είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που αντιτάχθηκε σ' αυτούς έργω και λόγω.

Σε σχέση με τις συσπειρώσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη δράση: Τα επιμέρους μέτωπα είναι πολλές φορές μία μακροχρόνια διαδικασία και μόνον η διαρκής προσπάθεια, ακόμη κι αν τα άμεσα αποτελέσματα είναι πενιχρά, είναι ικανή σε περιόδους κρίσης να συμβάλει στη συγκρότηση μετώπου, εφόσον έχει γίνει συνείδηση στις μάζες ενός χώρου πως οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους είναι αυτοί που διαρκώς παλεύουν για την αγωνιστική συσπείρωση και επίλυση των προβλημάτων. Στο θέμα αυτό, το πρόβλημα εντοπίζεται κύρια ασφαλώς στα μεσαία στελέχη, χωρίς όμως να δίνουμε συγχωροχάρτι, ακόμη και στην ΚΕ ή και στις ΚΟΒ. Ακόμη και στη βάση μπορεί να δούμε φαινόμενα βολέματος με μία κατάσταση για ποικίλους λόγους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να δούμε και το ζήτημα της ρουτινιάρικης δουλιάς. Ενδεχομένως σ' αυτό να ευθύνεται και μία αντίληψη που να ανταποκρίνεται στη δεκαετία του 1980 ή και πιο πίσω, στα χρόνια δράσης της ΕΔΑ. Ρουτίνα στην καθοδήγηση από τα πάνω σημαίνει άπλωμα της ρουτίνας παντού. Π.χ. το να πιάνουμε ποσοτικούς στόχους (εκλογικό ποσοστό, αύξηση μελών, οικονομική εξόρμηση κ.ά.), δε σημαίνει πάντα ότι καλύπτονται και τα ποιοτικά κριτήρια που πρέπει να συμβαδίζουν (ποιότητα επαφής με μάζες, ιδεολογική δουλιά κ.ά.). Μία από τις συνέπειες αυτού είναι και το αδυνάτισμα της κριτικής και αυτοκριτικής. Σαν ένα μέτρο προτείνω, ως επαγγελματικά στελέχη, πλην των μελών της ΚΕ, να είναι εργατικά στελέχη που θα παρεμβαίνουν δυναμικά στους χώρους εργασίας και λόγω της δράσης τους θα απολύονται από την εργοδοσία. Αυτό φυσικά απαιτεί ανάλογο κεντρικό προγραμματισμό πολυεπίπεδο.

Στον ιδεολογικό τομέα έγινε δουλιά, ίσως όμως όχι όπως θα έπρεπε. Η ευθύνη της ΚΕ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο ότι ενώ σωστά έδωσε βάση στα σημαντικά ιδεολογικά ζητήματα, άφησε τα δευτερεύοντα να σοβούν για καιρό.

Δεν έγινε από τα διάφορα όργανα σχεδιασμένη δουλιά, ανάλογα με τα ζητήματα που έθετε η ζωή στους χώρους δράσης των ΚΟΒ, κάτι που θα μπορούσε να ωθήσει και στην ευρύτερη ιδεολογική μελέτη και αυτομόρφωση ακόμη.

Σε σχέση με την ΚΝΕ, θεωρώ ότι το Κόμμα έχει πολλές αδυναμίες. Αυτό αναφορικά τόσο με τον έλεγχο των κομματικών μελών, που είναι χρεωμένα στη Νεολαία, όσο και με το χαρακτήρα της Νεολαίας που δεν αποτελεί τάξη, αλλά στρώμα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται, πέραν των εργαζόμενων νέων που ανήκουν πια στην εργατική τάξη.

Στα Πανεπιστήμια: υπάρχει η έντονη τάση στις γραμμές μας να ταυτίζεται η ΚΝΕ με την Πανσπουδαστική και αυτό αποτελεί ευθέως στρεβλή θεώρηση του μετώπου.

Προσοχή χρειάζεται και στα τυπικά στοιχεία ενός βιογραφικού που λαμβάνεται στην ΚΝΕ, καθώς αποδεικνύεται πως καθόλου δεν είναι τυπικά, αφού το βιογραφικό είναι ένα είδος συμβολαίου. Ακόμη πρέπει να αντιμετωπιστεί η τάση συντρόφων νεολαίων να δέχονται πως υπάρχουν «ειδικοί» για τα βιογραφικά.

Ιδιαίτερη προσοχή και μεγάλη στήριξη στους συντρόφους νεολαίους στα μεταπτυχιακά, όπου οι συνθήκες είναι εξαιρετικά σκληρές, κυρίως στην ιδεολογική πίεση που δέχονται από το κατεστημένο.

Για τη δράση του Κόμματος στο μαζικό κίνημα. Αναφέρεται ότι πρέπει να αναπτύσσεται η δημόσια κριτική στα κομματικά μέλη που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους στις μαζικές οργανώσεις. Συμφωνώ και προσθέτω ότι και λάθη των παρατάξεών μας πρέπει να γίνονται αντικείμενο ανοιχτής αυτοκριτικής, κάτι που θα αυξήσει την εμπιστοσύνη των μαζών στις δυνάμεις που στηρίζουμε. Ομως, για τα κομματικά μέλη θα πρέπει να προηγείται - άμεσα βέβαια - συζήτηση στα κομματικά όργανα, μήπως κάνουμε μεγαλύτερο κακό με μία βιαστική ανοιχτή κριτική σε κάποιον σύντροφο.

Σύντροφοι, παραλλάσσοντας ελαφρά το τέλος της 13ης Θέσης, το ότι σήμερα αντιμετωπίζουμε πιο ανάγλυφα και πιο αυστηρά τα προβλήματα που δε λύθηκαν σε όλα τα επίπεδα, από τις ΚΟΒ μέχρι την ΚΕ, δείχνει ότι είμαστε πιο ώριμοι να τα αντιμετωπίσουμε, τα βλέπουμε, δεν τα κρύβουμε. Μπορούμε να αναμετρηθούμε μαζί τους. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο αισιόδοξο για το σκοπό μας από αυτή τη διαπίστωση.

Ευχαριστώ

Βαγγέλης Καραδήμας

ΚΟΒ Τουρκοβουνίων