Κατ' αρχήν, το γεγονός, πως ολόκληρη Κυβερνητική Επιτροπή συνεδρίασε την περασμένη βδομάδα, με ειδικό θέμα τα ζητήματα ισότητας των δύο φύλων, αποτελεί μια σαφή αναγνώριση της ύπαρξης του προβλήματος. Δεν αποτελεί, όμως και ένδειξη της κατεύθυνσης με την οποία η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τα όποια σχετικά προβλήματα. Πολύ περισσότερο, που η κυβερνητική επιτροπή δεν κατέληξε σε κανένα ουσιαστικό και άμεσα υλοποιήσιμο μέτρο, αλλά σε προτάσεις και σχέδια για το... μέλλον. Εάν, μάλιστα, προσθέσουμε σε αυτά και τις σχετικές δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, Προκ. Παυλόπουλου, ότι το θέμα της ισότητας των δυο φύλων θα αντιμετωπιστεί «μέσα από το τρίπτυχο ανάπτυξη - απασχόληση - κοινωνική συνοχή», τότε οι επιφυλάξεις μας γίνονται πολύ περισσότερες και ακόμη εντονότερες.

Πολύ φοβόμαστε, ότι με πρόσχημα τη δήθεν αντιμετώπιση των όποιων σχετικών προβλημάτων, η κυβέρνηση επιδιώκει την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλωστε, δε λείπουν οι σχετικές εμπειρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική της λεγόμενης επιδότησης της εργασίας. Τόσο η προηγούμενη, όσο και η σημερινή κυβέρνηση, έδιναν και δίνουν στους επιχειρηματίες τεράστια ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό (από τα χρήματα των εργαζομένων, δηλαδή) και τους παρέχουν διάφορα προνόμια, κίνητρα κλπ., για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Κι ενώ, τα επιχειρηματικά κέρδη αυξάνουν κάθε χρόνο με προκλητικούς ρυθμούς, η ανεργία μένει στο... ύψος της.

Κάπως έτσι θα γίνουν και πάλι τα πράγματα. Για παράδειγμα, με πρόσχημα την ισότητα «ευκαιριών απασχόλησης» θα δοθούν ακόμη περισσότερα «κίνητρα», ενισχύσεις και προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο, για να κάνει προσλήψεις γυναικών και, ταυτόχρονα, να επεκτείνει τις κάθε λογής μορφές μερικής απασχόλησης, εντείνοντας ακόμη περισσότερο το συνολικό ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και ενισχύοντας την υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

΄Η, για να το πούμε αλλιώς, τα προβλήματα ισότητας των δύο φύλων μπορούν να αντιμετωπιστούν γενικά και, μάλιστα, αποτελεσματικά, με δυο τρόπους. Ο πρώτος είναι με την αναβάθμιση και εξίσωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων -ανδρών και γυναικών - στο επίπεδο των συγχρόνων αναγκών και, ταυτόχρονα, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά και πρακτικά το ρόλο της γυναίκας ως μητέρας. Ο δεύτερος είναι με την υποβάθμιση των όποιων σημερινών δικαιωμάτων των ανδρών, στο ίδιο επίπεδο με αυτά των γυναικών, ή με τη «συνεύρεσή» τους σε κάποιο ενδιάμεσο επίπεδο και σε κατεύθυνση συνεχούς χειροτέρευσης. Και στη δεύτερη περίπτωση, η ισότητα θα έχει και πάλι τυπικά επιτευχθεί.

Την απάντηση στο ερώτημα ποιος από τους τρόπους αυτούς ταιριάζει στο ταξικό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής και στο τρίπτυχο «ανάπτυξη - απασχόληση - κοινωνική συνοχή», που ανέφερε ο υπουργός Εσωτερικών, την αφήνουμε στη δική σας κρίση...