Στο επικείμενο συνέδριο του Συνασπισμού, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, στα σενάρια για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στις εξελίξεις που αφορούν στην εξεταστική επιτροπή, αλλά και στην κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ουκρανία, καθώς και στο ζήτημα των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία και την ΠΓΔΜ, αφορούσαν - κατά σειρά - οι ερωτήσεις που δέχτηκε η Αλέκα Παπαρήγα από τους εκπροσώπους του Τύπου.

Κληθείσα να σχολιάσει τις αναφορές στο ΚΚΕ στελεχών του ΣΥΝ, στα πλαίσια της εσωκομματικής διαπάλης, που διεξάγεται ενόψει του συνεδρίου του, που αφορά στη συνεργασία ή όχι μαζί του, αλλά και να εκτιμήσει αν θα αλλάξει κάτι μετά το συνέδριο του ΣΥΝ και αυτό του ΠΑΣΟΚ, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Εχω υπόψη μου αυτή τη συζήτηση που γίνεται στο Συνασπισμό. Νομίζω ότι υπάρχει μια ειλικρινής άποψη που λέει ότι "έχουμε ουσιαστικές διαφορές σε θέματα στρατηγικής με το ΚΚΕ" και μια άλλη άποψη που λέει ότι "έχουμε διαφορές στρατηγικής με το θέμα του ΚΚΕ, αλλά πουλάει και το χαρτί της πρότασης για συνεργασία, γιατί στο κάτω - κάτω δεν πρόκειται να γίνει, και επομένως προπαγανδιστικά μπορεί να το λέμε".

Κατά τη γνώμη μου, έτσι έχουν τα πράγματα. Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, η πολιτική συμμαχιών σε κάθε περίοδο και σε κάθε φάση δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο. Το περιεχόμενο δεν το καθορίζουμε ούτε εμείς, ούτε ο Συνασπισμός, το καθορίζει η ίδια η πραγματικότητα και το κάθε κόμμα ανάλογα με τη στάση που έχει περί πραγματικότητας.

Σας λέω καθαρά. Εμείς δεν μπορούμε να στηρίξουμε μια γραμμή συμμαχίας, η οποία θα οδηγήσει στην ενσωμάτωση και στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και του λαού γενικότερα. Υποχωρήσεις στις συμμαχίες, βεβαίως, πρέπει να γίνονται αμοιβαία και αυτή είναι η έννοια του συν-μάχομαι. Αλλά οι υποχωρήσεις κάθε φορά έχουν τα όριά τους.

Να σας πω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα: Εμείς λέμε ότι το μόνο κοινό που έχουν οι εργαζόμενοι και η πλουτοκρατία είναι η αντίθεση μεταξύ τους. Αγιάτρευτη αντίθεση. Ο Συνασπισμός - και αυτό το βλέπω σε όλα τα ντοκουμέντα που κυκλοφορούν και της μιας και της άλλης άποψης - θεωρεί ότι μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις συναίνεσης και συμβιβασμού ανάμεσα στις δύο πλευρές. Και να συνυπάρχουν και οι δύο, και οι δύο να ζουν καλά και πολύ καλύτερα. Για να το πω απλά και να μη χρησιμοποιήσω βαρείς ιδεολογικούς όρους. Αυτό δε γίνεται.

Είναι άλλο πράγμα να μη μπορεί ο λαός να έχει τις κατακτήσεις που του χρειάζονται, γιατί είναι αρνητικός ο συσχετισμός δύναμης και άλλο πράγμα να περνάς την άποψη ότι με μια άλλη διαχείριση μπορεί αυτή η πολιτική που ακολουθείται σήμερα και, σε τελευταία ανάλυση, το σύστημα της εκμετάλλευσης να γίνει και ανθρώπινο. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα και πουθενά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Το αντίθετο έχει επιβεβαιωθεί. Οτι όπου ανοίχτηκε παράθυρο συμβιβασμού με το μεγάλο κεφάλαιο αυτό νίκησε. Διότι κοιτάξτε να δείτε, οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις στη χώρα μας ξέρουν τι κάνουν. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν πως οι εργαζόμενοι υποφέρουν. Εχουν ταξική πολιτική. Επομένως, δεν μπορεί να κάνεις συμμαχία για να αλλάξεις την κατάσταση, για να ζήσει ο εργαζόμενος καλύτερα, για να υπάρξουν καλύτερες μέρες, με μια πολιτική η οποία τελικά σε ενσωματώνει όλο και πιο βαθιά στο σήμερα».