Στο κεφάλαιο 8, σελ. 13 αναφέρεται: Το Διεθνές, Κομμουνιστικό Κίνημα παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο. Βρίσκεται σε κρίση.

Στις γραμμές του συνεχίζεται η διαπάλη ανάμεσα στις επαναστατικές κομμουνιστικές απόψεις και τις ρεφορμιστικές οπορτουνιστικές. Στο επίκεντρο της διαπάλης είναι: Η επικαιρότητα του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Η θέση, δε διευκρινίζει από πότε και ποια στάδια πέρασε, μέχρι πού έφτασε το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα στον ιδεολογικό και οργανωτικό αποπροσανατολισμό του. Η κρίση των Κομμουνιστικών Κομμάτων πέρασε ορισμένες ιστορικές φάσεις. Η πρώτη αρχίζει μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όταν δημιουργήθηκε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Η Γιουγκοσλαβία απομονώθηκε από τη ΣΕ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Η Αλβανία αυτοαπομονώθηκε, γιατί θεωρούσε πως ήταν η μόνη χώρα που οικοδομούσε σωστά το σοσιαλισμό.

Σύγκρουση ανάμεσα σε δύο Κολοσσούς του Σοσιαλισμού, Σοβιετική Ενωση και Κίνα, πολεμική σύγκρουση Κίνας - Βιετνάμ. Αντεπανάσταση στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία.

Αυτά τα γεγονότα είχαν αρνητικές συνέπειες στα Κομμουνιστικά Κόμματα, όταν βλέπανε από το ένα μέρος διασπασμένο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και από την άλλη πλευρά να ενώνεται ο καπιταλισμός στο ΝΑΤΟ και ΕΟΚ, παρά τις αντιθέσεις του. Ενώ στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά και στο Συμβούλιο Αλληλοβοήθειας δεν μπήκαν όλες οι σοσιαλιστικές χώρες.

Σοβαρή αρνητική επίδραση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε και μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚ της ΣΕ, όταν εξέτασε το πρόβλημα της προσωπολατρίας του Στάλιν, όπου δυσφημίστηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη ΣΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθεί σε Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης η θεωρία του Ευρωκομμουνισμού.

Τέλος, η τελευταία φάση αποπροσανατολισμού των κομμάτων έγινε με την «περεστρόικα» στη ΣΕ, που είχε καταστροφικές συνέπειες την κατάρρευση της ΣΕ και στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Ωστε η κρίση του κομμουνιστικού κινήματος δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη - και ούτε μόνο εξαιτίας τις περεστρόικας, αλλά τη βασική ευθύνη τη φέρνουν πρώτα τα κομμουνιστικά κόμματα της ΣΕ και των σοσιαλιστικών χωρών, που ήταν στην εξουσία και την παρέδωσαν στον καπιταλισμό αμαχητί. Ετσι τα κομμουνιστικά κόμματα βρίσκονται σε αμηχανία και σωστά επισημαίνετο στο Σχέδιο ότι γίνεται πάλη για την επικαιρότητα του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Πώς νίκησε η αντεπανάσταση και δημιουργήθηκε κρίση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα;

Μια πρώτη εκτίμηση που έκανε το 16^ο Συνέδριο του Κόμματός μας, αναφέρει τις αιτίες. «Η παραβίαση βασικών αρχών, η διαστρέβλωση της διάρκειας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, και αποκορύφωμα τη συνειδητή εγκατάλειψη αρχών, στην πορεία της περεστρόικα, αποτέλεσαν βασικές αιτίες των σημερινών τραγικών εξελίξεων και συνεπειών».

Η «συνειδητή εγκατάλειψη αρχών» δεν άρχισε μόνο λόγω περεστρόικας, αλλά και πριν απ' αυτήν.

Ο καπιταλισμός αποδείχτηκε πως μετά μετωπικά δεν ήταν σε θέση να νικήσει σοσιαλιστικό κράτος. Η επέμβασή τους στο νεαρό Σοβιετικό κράτος απέτυχε, το ίδιο έγινε με τη Β. Κορέα και το Βιετνάμ. Γι' αυτό ακολούθησε τη μέθοδο διάβρωσης των κομμάτων που βρίσκονταν στην εξουσία. Ετσι έχουμε το 1953 τον Μπέρια που είχε φτάσει σε μεγάλα κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα. Αντεπανάσταση στην Ουγγαρία με τον Ιμπρε Νάγκι, τον Ντούπτσε στην Τσεχοσλοβακία, τον Ιλιέσκου στη Ρουμανία, που εκτέλεσε τον Τσαουσέσκου και τη γυναίκα του, το Νάνο στην Αλβανία και οι πρώην κομμουνιστές στις άλλοτε σοσιαλιστικές χώρες και το κορύφωμα της διάβρωσης των κομμάτων, ήταν στη ΣΕ με τους πια γνωστούς Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν και σήμερα Πούτιν, θεματοφύλακας της εθνικής εσωτερικής ασφάλειας της χώρας.

Στις θέσεις αναφέρεται η σύγχυση που υπάρχει στα κομμουνιστικά κόμματα, κυρίως οφείλεται στην πίεση που δέχτηκαν και γενικότερα στην υποτίμηση κατευθυντήριων βασικών ιδεών της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού. Θέσεις σελ. 14. Από ποιον δέχτηκαν «πίεση» δεν αναφέρεται. Ασφαλώς «πίεση» δέχτηκαν από τον καπιταλισμό οι σοσιαλιστικές χώρες, κατά συνέπεια και τα κόμματα, αλλά κυρίως «πίεση» τα κόμματα δέχτηκαν από τα μέσα, όπως έδειξαν τα γεγονότα, γιατί δεν τήρησαν τη Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία και άφησαν στον εχθρό χαραμάδες για να μπει και να τους διαβρώσει. Πίεση δέχτηκαν και δέχονται η Κούβα και η Β. Κορέα, αλλά έμειναν ακλόνητες γιατί δεν άφησαν χαραμάδες για να διαβρωθούν τα κόμματά τους.

Ας δούμε ένα δεύτερο θέμα, που έχει σχέση με το προηγούμενο.

Στο σχέδιο αναφέρεται πως «τα προηγούμενα χρόνια έγιναν περισσότερες προσπάθειες συντονισμού της δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων». Υπάρχει όμως σ' αυτές τις συναντήσεις των ΚΚ ένα καινούριο φαινόμενο, ως προς τη σύνθεση αυτών των συναντήσεων. Ετσι σ' αυτές τις συναντήσεις των ΚΚ παίρνουν μέρος από την ίδια χώρα 2-3 κομμουνιστικά κόμματα. Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσά τους.

Να ένα ερώτημα: Τι θα γίνει αν σε μια χώρα με 2-3 κόμματα δημιουργηθούν συνθήκες επανόδου στην εξουσία τους; Πώς θα δράσουν - πώς θα συμβιβαστούν;

Εχουμε προηγούμενο δύο κόμματα με σοσιαλιστικές κατευθύνσεις στην ίδια χώρα, να συγκυβερνήσουν;

Ναι! Εχουμε και μάλιστα τη συνεργασία του Μπολσεβίκικου κόμματος με τους αριστερούς Εσέρους. «Με πρόταση των Μπολσεβίκων οι αριστεροί Εσέροι μπήκαν το 1917 στο Συμβούλιο των Επιτροπάτων του Λαού και πήραν μέρος και στην κυβέρνηση... Η συνεργασία με τους αριστερούς Εσέρους διακόπηκε το 1918 όταν διαφώνησαν με τη Συνθήκη Ειρήνης στο Μπρεστ, με τους Γερμανούς». «Ιστορία του ΚΚΣΕ», σελ. 280-292.

Παρόμοια περίπτωση είχαμε και στη Ρουμανία το 1946. Στις βουλευτικές εκλογές το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό τις κέρδισαν τις εκλογές και σχημάτισαν κυβέρνηση. Η συνεργασία κράτησε αρκετά χρόνια και όταν δυνάμωσε το νέο Λαϊκό κράτος ενοποιήθηκαν σε Εργατικό Κόμμα Ρουμανίας.

Ωστε έχουμε, έστω και ελάχιστα παραδείγματα που δύο κόμματα αριστερά στην ίδια χώρα να συνεργαστούν για το Σοσιαλισμό.

Το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα, πραγματικά έχει να αντιμετωπίσει ένα καινούριο φαινόμενο των παράλληλων κομμάτων στην ίδια χώρα.

Νομίζω πως σωστά αντιμετωπίζεται από τα κόμματα με βάση τις λενινιστικές αρχές. Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε τι έλεγε ο Λένιν στις 21-26 Απρίλη 1917. «Τώρα είναι απαραίτητο να κάνουμε κτήμα μας τούτη την αναντίρρητη αλήθεια, ότι ο μαρξιστής πρέπει να παίρνει υπόψη του τη ζωντανή πραγματικότητα, τα ακριβή γεγονότα της πραγματικότητας και όχι να εξακολουθεί να αγωνίζεται από τη θεωρία του χθες, που όπως κάθε θεωρία στην καλύτερη περίπτωση προδιαγράφει απλώς το βασικό, το γενικό, πλησιάζει απλώς στη σύλληψη της πολυπλοκότητας της ζωής». Λένιν: «Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και τις αρχές της κομματικής καθοδήγησης», σελ. 225.

Να λοιπόν, τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα τώρα βρίσκονται, πραγματική η πολυπλοκότητα, αλλά δεν «εξακολουθούν να αγκιστρώνονται στη θεωρία του χτες». Δε ζητούν, όπως παλαιότερα «όρους» για τη συνεργασία τους, αλλά συνεργασία με γνώμονα το δυνάμωμα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για το Σοσιαλισμό. Αυτό το έδειξε, όπως αναφέρεται στις θέσεις και το γεγονός «πως καθιερώθηκαν οι διεθνείς συναντήσεις εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων, που πραγματοποιούνται στην Αθήνα», σελ. 13.

Στη σελ. 46 αναφέρει: «Προτείνεται το 17^ο Συνέδριο να διαμορφώσει ειδική πολιτική απόφαση, με θέσεις, σκέψεις και προτάσεις για να αντιμετωπιστεί η αρνητική κατάσταση που υπάρχει στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, με ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, με τη μορφή διαλόγου και συζήτησης».

Η θέση είναι σωστή. Η διατύπωσή της όμως μπορεί να δημιουργήσει παρερμηνείες ότι «εμείς» για να αντιμετωπιστεί η αρνητική κατάσταση που υπάρχει στο Διεθνές ΚΚ, θα τη σώσουμε και επειδή και η κατάληξη της Θέσης δεν είναι διευκρινιστική όταν καταλήγει «σχέδιο δράσης με μορφή διαλόγου και συζήτηση». Με ποιους; Γι' αυτό προτείνω να διαμορφωθεί ως εξής. «Το σχέδιο δράσης με μορφή διαλόγου και συζήτησης να γίνει μαζί με τα αδελφά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα».

Γκροζούδης Π. Πολυχρόνης

ΚΟΒ Βρυσικών Μεταξάδων Εβρου