Τρία ζητήματα θέλω να επισημάνω στον προσυνεδριακό διάλογο για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Εχουν περάσει 8 χρόνια από το 15ο Συνέδριο όπου βάλαμε ως στόχο τη δημιουργία του ΑΑΔΜ και την ανάπτυξή του.

Στο διάστημα που μεσολάβησε δημιουργήθηκαν το ΠΑΜΕ και η ΠΑΣΥ που με το δυναμισμό και την πρωτοπόρα δράση τους γράφουν τις σύγχρονες σελίδες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας και όχι μόνο. Ομως το ζητούμενο, δηλαδή η δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού κινήματος φαίνεται να αργεί απελπιστικά. Και μέτωπο χωρίς μάζες αλλά μόνο με τους κομμουνιστές ως δρώντα υποκείμενα και κάποιους συνεργαζόμενους δε γίνεται. Είναι δυνατόν να υπάρχουν διάφορες αιτίες γι' αυτό. Θα αναφερθώ σε μερικές που θεωρώ εγώ ως κυρίαρχες.

Η αντίληψη που διαπερνά τις θέσεις ότι το μέτωπο αυτό θα οικοδομηθεί βασικά (ή αποκλειστικά) ως κοινωνική συμμαχία, δηλαδή από τα «κάτω» είναι, νομίζω, και η ΒΑΣΙΚΗ αδυναμία του διότι δεν παίρνει υπόψη τη διαλεκτική διάσταση του ζητήματος των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Δηλαδή ότι στη στρατηγική και τακτική των συμμαχιών έχει μεγάλη σημασία ο σωστός συνδυασμός των κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων.

Η πείρα δείχνει ότι έχουν πολύ μικρή σημασία οι πολιτικές συμμαχίες που δεν έχουν κοινωνική βάση. Οι συμμαχίες αυτές είναι κατά κανόνα αδύνατες και βραχυπρόθεσμες. Ωστόσο και οι κοινωνικές συμμαχίες που δεν είναι πολιτικά διαμορφωμένες - με τη μορφή μετώπου, συνασπισμού, συμφωνίας και που δε βρίσκουν την έκφρασή τους στην κοινή δράση τούτων ή των άλλων δυνάμεων - είναι λίγο αποτελεσματικές και αποτελούν μάλλον δυνατότητα ενότητας παρά πραγματικότητα. Η πολιτική συμμαχιών πραγματοποιείται όχι με την άμεση συνεργασία των τάξεων ή των στρωμάτων όσο κι αν είναι κοινά τα προβλήματα και συμφέροντά τους, αλλά με τα κοινωνικά κινήματα και τους κοινωνικοπολιτικούς συνασπισμούς που συσπειρώνουν τους εκπροσώπους των τάξεων και στρωμάτων πάνω σε μια κοινή πλατφόρμα αγώνα. Η μονομέρεια δηλαδή της δημιουργίας μετώπου κινηματικού μόνο χαρακτήρα που παρατηρείται στις θέσεις δεν έρχεται σε αντιστοιχία με την ως άνω διαλεκτική αρχή.

Ετσι παρατηρείται το γεγονός πως παρά την όξυνση των προβλημάτων των εργαζομένων της χώρας μας και παρά την προμετωπίδα του κόμματός μας για δημιουργία μετώπου αυτό δε φαίνεται να 'ναι ούτε και στα πρώτα του βήματα. Μπορεί να 'ναι λοιπόν κοινά τα συμφέροντα εργατοϋπαλλήλων - μικρομεσαίας αγροτιάς, μπορεί στις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών να συμπαραστάθηκαν εργαζόμενοι της πόλης δυναμικά στο πλευρό τους αλλά μαζικό μέτωπο με συνέχεια και δυναμική δε δημιουργήθηκε ούτε πιστεύω πως θα δημιουργηθεί σε εύθετο χρόνο, γιατί όπως επισήμανα και πιο πάνω παραγνωρίζεται η διαλεκτική διάσταση του ζητήματος των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εμπόδια όχι μόνο υποκειμενικής (αλλοτρίωση συνείδησης ή χειραγώγησή της κλπ.), αλλά και αντικειμενικής φύσης στο δρόμο προς την ωρίμανση των συνθηκών για την αλλαγή της στάσης του λαού απέναντι στο σύστημα κατ' αρχήν και ακολούθως για την πάλη υπέρ του σοσιαλισμού που αποτελεί ένα αδιαίρετο καθήκον για μας. Παρ' όλο που το μίνιμουμ των υλικών προϋποθέσεων και πλέον για το σοσιαλισμό υπάρχουν στη χώρα μας οι αντικειμενικοί όροι που αναστέλλουν εξελίξεις είναι η ίδια η ταξική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας τη συγκεκριμένη ιστορικά περίοδο που διανύουμε π.χ. ύπαρξη πλατιών μικρομεσαίων στρωμάτων δίπλα στους εργαζόμενους (οι οποίοι μπορούν να 'ναι και μικροϊδιοκτήτες) π.χ. δουλεύει στο εργοστάσιο, μα έχει και το χωράφι στο χωριό που του δίνει πρόσθετο εισόδημα κλπ. Από την άλλη, βλέπουμε πως από πλευράς υλικών ανέσεων ή όρων ζωής έχουμε: Πρώτο και δεύτερο αυτοκίνητο, μία ή και δυο κατοικίες (εξοχικό κλπ.) οικιακά κομφόρ και άλλα πολλά. Λύθηκαν προβλήματα που υποτίθεται θα λύνονταν στο σοσιαλισμό, τουλάχιστον αυτό ήταν η αναμονή μερικές δεκαετίες παλιότερα. Οι συνθήκες άλλαξαν πολύ και άλλαξαν κάτω και από την πάλη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και με την επίδραση που άσκησε στον κόσμο η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Οι αλλαγμένες συνθήκες απαιτούν και από μας άλλες προσεγγίσεις για επίτευξη των στόχων μας δηλ. πιο ευέλικτη τακτική και τη χρήση του «εργαλείου» των συμβιβασμών. Ας μη μας τρομάζει η λέξη. Οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι σε ένα πολιτικό κόμμα όταν απ' αυτούς δε βλάπτονται τα συμφέροντα του λαού, αλλά είναι αναγκαίος ελιγμός προς όφελος του λαού, π.χ. συμμετοχή υπό όρους σε μια κυβέρνηση αν οι όροι αυτοί υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα κλπ. Εξ άλλου μήπως συμβιβασμός δεν ήταν η ΝΕΠ επί Λένιν, η χρησιμοποίηση από τη σοβιετική εξουσία αστών ειδικών (καλοπληρωμένων) ή ακόμη η συμμαχία της Σοβιετικής Ενωσης με τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο προς όφελος του αντιφασιστικού αγώνα και τόσα άλλα; Συμβιβασμός θα ήταν και η δημιουργία ενός αριστερού πόλου στην πολιτική ζωή που θα έφερνε ρήγματα στο δικομματισμό, θα έλκυε τους προοδευτικούς ανθρώπους που δεν είναι κομμουνιστές, αλλά θέλουν την προοδευτική αναγέννηση της χώρας μας κλπ.

Εξάλλου η θεωρία μας ποτέ δεν είπε ότι θα συμμετάσχουμε μόνο σε μια κυβέρνηση, δηλαδή σ' αυτήν που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Χρειάζονται, λοιπόν, ευρύτερες συνεργασίες, πέρα από τις ταξικές. Σε σχέση μ' αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Αριστερά προκειμένου να πείσει τα ευρύτερα δημοκρατικά προοδευτικά στρώματα ότι διαθέτει πειστική πρόταση εξουσίας οφείλει κατ' αρχήν να διευθετήσει με τρόπο ειρηνικό και γόνιμο τα του οίκου της.

Ολα αυτά βέβαια ισχύουν στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας μας την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Εξάλλου, κάθε συνεπής δημοκράτης δηλ. κομμουνιστής θα ήθελε να πάμε στο σοσιαλισμό 100% ειρηνικά, όσο αυτό εξαρτάται από μας, γνωρίζοντας πως ο Λένιν μέχρι τα Ιουλιανά του '17 προσδοκούσε σε μια ειρηνική εξέλιξη της επανάστασης.

Διανύουμε τη μοναδική συνεχή ειρηνική κοινοβουλευτική περίοδο τα τελευταία 110 χρόνια τουλάχιστον. Ο ηρωικός και πολύπαθος λαός μας μόνο τα τελευταία 30 χρόνια ανάσανε σε μια λίγο -πολύ ομαλή, ελεύθερη και δημοκρατική ζωή. Η αστικοδημοκρατική ομαλή περίοδος δεν ολοκληρώθηκε βέβαια εντελώς τα τελευταία χρόνια. Πολλά χρειάζεται να γίνουν ακόμη. Παλιότερα είχαμε πολέμους, χούντες, πολλά δεινά. Οι διαθέσεις του λαού μας είναι υπέρ της συνέχισης της ομαλής δημοκρατικής ζωής. Επομένως ας περισσεύουν τάσεις σχετικής περιφρόνησης του κοινοβουλευτισμού που παρατηρούνται από ορισμένους θα 'λεγα «υπερεπαναστάτες». Χιλιάδες σύντροφοί μας θυσιάστηκαν για τις κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας. Η εξουσία των εργαζομένων (δηλ. ο σοσιαλισμός και η δημοκρατία του) πρέπει να αναπτύξει παραπέρα τον αστικό κοινοβουλευτισμό στο σημείο που ακόμη και η κυβέρνηση του τόπου να ασκείται από μια πολυκομματική συμμαχία της Αριστεράς.

Σε όλα τα παραπάνω (δηλ. για τις διαθέσεις του λαού) πρέπει να προστεθεί και το γεγονός της ανατροπής του σοσιαλισμού και των συνακόλουθων απογοητεύσεων που αυτό έφερε σε πλατιές μάζες εργαζομένων και στις γραμμές μας.

Ακόμα και αν το μέτωπο γινόταν κυβέρνηση κάποτε (με εκλογές) θα έπρεπε να κινηθεί προς το σοσιαλισμό με προσεκτικά βήματα, σταδιακά. Αλλιώς θα διαλυόταν, γιατί οι σύμμαχοι θα αρνούνταν να λάβουν επαναστατικά μέτρα. Αυτά για να κατανοηθούν και το προτσές και οι δυσκολίες.

Ο καπιταλισμός αρχίζει να εξαντλεί τα όριά του. Παρ' όλο που κανένας κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός δεν εξαφανίζεται αν δεν αναπτύξει πλήρως όλες τις παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει, όπως έλεγε ο Μαρξ, η εισαγωγή του σ' όλο σχεδόν τον πλανήτη μέσω και της διεθνοποίησης αρχίζει να μαρτυρά τα ιστορικά του όρια.

Ιδωμεν.

Κωνσταντινόπουλος Γεώργιος

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είναι γεγονός ότι η συγκρότηση του Μετώπου είναι απολύτως άμεση ανάγκη. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που η αστική τάξη λαμβάνει όλο και περισσότερα μέτρα και χτίζει μηχανισμούς για την εδραίωση της εξουσίας της (συμφωνίες ΕΕ, σύμφωνα ΝΑΤΟ, τρομονόμοι, ευρωστρατός, ευρωαστυνομία, μετατροπή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε όργανο εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων κ.ά.), Καταπνίγει ουσιαστικά κάθε διεκδίκηση, φωνή αντίστασης, δικαίωμα και ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων.

Στην προσπάθειά της αυτή συνεπικουρείται από δυνάμεις που δρουν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, τόσο στους θεσμούς εξουσίας όσο και σε συνδικαλιστικές και λοιπές οργανώσεις, εγκλωβίζοντας έτσι το λαό στο δικομματισμό και την αδράνεια. Αυτή η κατάσταση δείχνει να μην υπάρχει άμεση δυνατότητα για τη συγκρότηση του Μετώπου, όμως αυτή αποτελεί αναγκαιότητα λόγω της πολυσυνθετότητας, σφοδρότητας και του πολλαπλασιασμού των προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων από την πολυμέτωπη επίθεση του κεφαλαίου.

Πάνω σε αυτές τις διαπιστώσεις και προβληματισμούς θα ήθελα να διατυπώσω την πρότασή μου για την οικοδόμηση του Μετώπου. Είναι καιρός τα κοινωνικά κινήματα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, τα κινήματα της νεολαίας, της ειρήνης κ.ά. κινήματα να αποκτήσουν μια μόνιμη, σταθερή συμμαχία, την κοινωνική συμμαχία (π.χ. τα Τοπικά Λαϊκά Συμβούλια).

Οι πολιτικές δυνάμεις, ομάδες, κινήσεις και προοδευτικοί άνθρωποι που υποστηρίζουν την ανάγκη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, πρέπει να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για να στηρίξουν τόσο τα κινήματα όσο και την ίδια την κοινωνική συμμαχία, διατηρώντας πάντα την αυτοτέλειά τους.

Η κοινωνική συμμαχία έχει θέση σε κάθε πόλη, νομαρχία και δήμο με προοπτική ανάπτυξης και επέκτασης σε περιοχές δήμων και κωμοπόλεις ανάλογα με τις δυνάμεις που θα συσπειρώνονται γύρω από τα κινήματα και τα συμβούλια.

Πρώτον ο ρόλος των συμβουλίων θα είναι να αναδείξουν την αναγκαιότητα της λαϊκής οικονομίας. Οι λαϊκές ανάγκες, η αλληλεγγύη μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και οι δυνατότητες της χώρας, σε συνδυασμό με το ανθρώπινο δυναμικό της, σε αντίθεση με τις επιταγές του κεφαλαίου για «ανάπτυξη», ανταγωνιστικότητα και μεγαλύτερη κερδοφορία είναι που θα γαλουχήσουν το λαό στις αξίες της λαϊκής οικονομίας.

Τα συμβούλια όχι μόνο θα αντιστέκονται στην εφαρμογή των επιλογών της ΕΕ και της κυβέρνησης της αστικής τάξης, αλλά θα προτείνουν μια άλλη οικονομία, δημιουργώντας ρήγματα στο σύστημα, εμφανίζοντας από τη μια πλευρά τον πόλο που παλεύει με άξονα τις λαϊκές ανάγκες και από την άλλη τους εκφραστές του κεφαλαίου.

Δεύτερον θα θέτουν το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας ώστε να γίνει πραγματικότητα η λαϊκή οικονομία. Πρέπει να σπάσουν οι λογικές των πεφωτισμένων ηγετών, τα συμβούλια θα διαπαιδαγωγούν τα μέλη τους με νέες δημοκρατικές αξίες, θα ενισχύουν τη συμμετοχή και το δικαίωμα - ευθύνη στη διεκδίκηση και αργότερα άσκηση της λαϊκής οικονομίας. Γι' αυτό πρέπει να αποκτήσουν και πολιτικά χαρακτηριστικά.

Μπροστά στις εκλογές της ΤΑ τα συμβούλια θα αναδείξουν αγωνιστές απ' όλα τα κινήματα, που θα αντιπαλεύουν οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής αντιλαϊκών μέτρων. Μέσα στους θεσμούς της ΤΑ θα ξεμπροστιάζουν την πολιτική του κεφαλαίου και των εκφραστών της, εκτός αυτών θα ακυρώνουν στην πράξη την πολιτική αυτή, μέσα από την ταξική πάλη και θα απεγκλωβίζουν τα λαϊκά στρώματα από τους εκφραστές της αστικής τάξης.

Το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας θα τίθεται στις εθνικές εκλογές, από την Ενωση Τοπικών Λαϊκών Συμβουλίων, που στηρίζεται ολόπλευρα από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν τα συμβούλια. Η προσπάθεια αυτή αναδεικνύει μια γνήσια, πραγματικά λαϊκή δημιουργία ενός συνασπισμού κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων από τα κάτω, από την κοινωνία, σε αντίθεση με τους πεφωτισμένους πολιτικούς από την αγία τετράδα (τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου) και τους πολιτικούς σχηματισμούς τους.

Η Ενωση Τοπικών Λαϊκών Συμβουλίων θα συνδέει το τοπικο-κλαδικό με το γενικό, αντικρούοντας την τακτική του διαίρει και βασίλευε, του κεφαλαίου. Η δράση της θα αποδυναμώνει την επιρροή των αστικών θεσμών και των υπηρετών του κεφαλαίου, πάνω στις μάζες. Θα ενισχύει την αναμέτρηση των λαϊκών στρωμάτων με τους εκμεταλλευτές τους και θα αναδεικνύει την απάτη της ταξικής συνεργασίας, της αταξικής κοινωνίας και του κοινού συμφέροντος, όλης της κοινωνίας.

Οι νέοι αυτοί λαϊκοί θεσμοί θα είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν είτε τη δυνατότητα διακυβέρνησης με βάση το κοινοβούλιο, είτε την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Η «γέννηση» τέτοιων θεσμών θα δώσει δύναμη και προοπτική σε όλα τα κινήματα και τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πολιτική. Ακόμη θα έχουν επαφή, αλληλεγγύη, συντονισμό και συνεργασία με αντίστοιχες δυνάμεις σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

Εμπρός για την οικοδόμηση του Μετώπου

Ζήτω το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Χρήστος Χρήστου

ΤΟ Υγείας - Πρόνοιας

ΚΝΕ

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο για ισχυροποίηση του ΚΚΕ, σωστές είναι και καλά επισημαίνετε τις αδυναμίες και τη μη ικανοποιητική λειτουργία της ΚΟΒ. Επίσης για την εσωκομματική κρίση - τη διάσπαση του ΚΚΕ την αντεπανάσταση.

Στο σημείωμά μου αυτό θα κάνω μια γόνιμη κριτική προς όφελος του Κόμματος. Η κριτική και αυτοκριτική είναι το ισχυρό όπλο του ΚΚΕ.

Πολλά λέγονται και όσα δημοσιεύτηκαν από το 2001 μέχρι σήμερα, κανείς δεν έγραψε την πραγματική αλήθεια, δηλαδή χρονικά από πότε και από ποιον.

Σύντροφοι, όσο ήταν ο Ι.Β. Στάλιν όλα πήγαιναν καλά, μετά το θάνατο του Στάλιν - 5 Μαρτίου 1953 - προσωρινά είχε αναλάβει ο Μαλενκόφ και το 1955 ανέλαβε ο Χρουστσόφ - επήλθε η εσωκομματική κρίση στο ΚΚΕ. Γεγονότα γνωστά και το Φεβρουάριο του 1956 έγινε το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ. Στο συνέδριο ο ΓΓ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης στην ομιλία του αντέδρασε στις θέσεις - αποφάσεις του συνεδρίου, καλά έκανε, έμεινε πιστός στα ιδανικά του ΚΚΕ. Αυτό πιστεύω.

Η ΚΕ θα το εκτιμήσει όπως και στα δύσκολα χρόνια τη δεκαετία 30-40.

Ετσι στο 20ό συνέδριο έγινε η διάσπαση στο ΚΚΣΕ και στο ΚΚΕ και σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Και το Μάρτιο του 1956 συνήλθε η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, διαγράφεται ο Νίκος Ζαχαριάδης και στέλνεται στην εξορία με τη συναίνεση του ρεβιζιονιστή Χρουστσόφ.

Τον ίδιο χρόνο έγινε η δεύτερη διάσπαση στο Κόμμα, οι γνωστοί στρατηγοί και καπεταναίοι, ο αποστάτης Μάρκος, ο Υψηλάντης και άλλοι, οι οποίοι όλοι τους προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ κλπ., μεγάλη ζημιά για το ΚΚΕ. Ετσι η ανατροπή της ΕΣΣΔ άρχισε από το ρεβιζιονιστή Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γιέλτσιν και ολοκλήρωσε ο Γκορμπατσόφ με την περεστρόικα το 1991 τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και όλων των σοσιαλιστικών χωρών.

Πιστεύω η συνεδριακή επιτροπή της ΚΕ να μελετήσει τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας, να τις αναθεωρήσει, και την άδικη εξορία του Νίκου Ζαχαριάδη.

Εύχομαι η ρεαλιστική απόφαση του συνεδρίου να βρει το ΚΚΕ πιο ισχυρό και στη Βουλή και στο λαό.

Λάμπρου Αθανάσιος

Θεσσαλονίκη