«Στις μνήμες των ζωντανών έσκυψα. Ακούμπησα μ' αγάπη και πόνο τ' αυτί στις καρδιές τους, εκεί που κρατούν τις θύμισες, όπως στο κονοστάσι τα βάγια και τα στέφανα...». Αυτές τις αιματοβαμμένες μνήμες αφουγκράστηκε, ζωντάνεψε, ανέδειξε και τις έκανε έργο σπουδαίο η Διδώ Σωτηρίου, που πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη το πολύτιμο συγγραφικό έργο της, στο οποίο με αληθινή μαεστρία αποτυπώνει τον αγώνα του ανθρώπου και τις ελπίδες του για έναν καλύτερο κόσμο. Γιατί ήξερε πως όταν ξεχνιέται το αίμα, εκείνο που μπορεί να μείνει στη θέση του είναι το μελάνι. Και σ' αυτήν την περίπτωση «το μελάνι είναι τόσο αναγκαίο, γιατί πρέπει κάπου να ζούνε αυτοί οι άνθρωποι...».

Τα «Ματωμένα Χώματα» τα χαρακτήρισαν «βίβλο της σύγχρονης εξόδου του μικρασιατικού Ελληνισμού», «σεισμική δόνηση». Μυθιστόρημα, που «καίει, τιμωρεί. Εχει ψυχή ανθρώπινη. Οργή λαού. Πόνο εθνικό», «κάστρο σωστό λόγου, ενάντια στον καιρό, στη λησμονιά και στο ψέμα». Το μέγιστο αυτό έργο, της πρόσφατα χαμένης Διδώς Σωτηρίου, διασκευάστηκε για τη σκηνή και παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα της δουλιάς του Εργαστηρίου Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, και παρουσιάζεται σε σκηνική απόδοση και σκηνοθεσία του Αρη Τρουπάκη. Παίζουν: Γιώργος Δάμπασης, Αιμιλία Ζαφειράτου, Στράτος Σωπύλης, Δημήτρης Τιμπιλής, Τάσος Αντωνίου, Νίκος Γιαλελής, Λίλλυ Μελεμέ, Σοφία Τσινάρη, Αρης Τρουπάκης. Τα κοστούμια είναι της Βάγιας Παρασκευά.

Στην Πειραματική Σκηνή, επίσης, παρουσιάζεται και «Ο μαύρος μοναχός» του Τσέχωφ. Το 1894, με την υγεία του να χειροτερεύει όλο και περισσότερο, ο Τσέχωφ γράφει το διήγημα «Ο μαύρος μοναχός», που, μεταξύ άλλων, αποτελεί μια μελέτη απολογισμού ζωής και ερωτημάτων για το νόημα της ύπαρξης, την αρρώστια και το θάνατο. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα της δουλιάς του Εργαστηρίου Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, και παρουσιάζεται σε σκηνική απόδοση και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ.

Παίζουν: Κανελλίνα Μενούτη, Δημήτρης Μυλωνάς, Δημήτρης Παπανικολάου (συμμετέχει με το βιολί του ο Πέτρος Γιωρκάτζης). Τα σκηνικά - κοστούμια είναι της Ερωφίλης Πολιτοπούλου, η μουσική του Θόδωρου Αμπαζή, η κίνηση της Μαριέλλας Νέστορα.

Η ελληνική Αρχαιολογία οφείλει πολλά στα βιβλία των Ευρωπαίων περιηγητών - ζωγράφων και αρχιτεκτόνων - οι οποίοι με πίνακες, σχέδια και κείμενά τους αποτύπωσαν τα σωζόμενα και σήμερα, αλλά και χαμένα πια αρχαία και νεότερα μνημεία της Ελλάδας. Ενώ οι εκδόσεις των Δυτικοευρωπαίων περιηγητών γίνονταν ευρύτερα γνωστές, ανάλογα έργα, ακόμα και πληρέστερα, Ρώσων περιηγητών έγιναν ελάχιστα γνωστά στην Ευρώπη και την Ελλάδα.

Τέτοια περίπτωση είναι η έκδοση του Ρώσου λόγιου και παθιασμένου φιλότεχνου, Βλαδίμηρου Νταβίντωφ «ΑΤΛΑΣ», η οποία, συνοδευόμενη με το βιβλίο του «Ταξιδιωτικές Σημειώσεις Από τα Ιόνια Νησιά, την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και την Τουρκία στα 1835», κυκλοφόρησε στη Ρωσία το 1839. Στον «Ατλαντα» περιλαμβάνονταν 44 λιθογραφίες (από τις πρωτότυπες ακουαρέλες που φιλοτέχνησαν Ρώσοι, αλλά και Δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι και αρχιτέκτονες, στη διάρκεια του περιηγητικού ταξιδιού του Νταβίντωφ, το 1835, στην Ελλάδα, στη Μ. Ασία και την Τουρκία και οι οποίες βρίσκονται στο Μουσείο «Πούσκιν» της Μόσχας). Αυτήν τη διπλή έκδοση -σημαντικότατο τεκμήριο για τη μορφή των αρχαιοτήτων, των νεότερων μνημείων, του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος πολλών περιοχών της Ελλάδας - βάσει της πρώτης ρώσικης έκδοσης του «Ατλαντα» και των «Ταξιδιωτικών Σημειώσεων» του Βλ. Νταβίντωφ, σε μετάφραση Ολέγ Τσυμπένκο, κυκλοφόρησε η Εμπορική Τράπεζα.

Παράλληλα, η Εμπορική Τράπεζα κυκλοφόρησε ένα ακόμα λεύκωμα, με τίτλο «Η Αθήνα του μεσοπολέμου (Μέσα από τις φωτογραφίες του Πέτρου Πουλίδη)», με κείμενα Κυριακής Αρσένη. Ο Π. Πουλίδης με τις φωτογραφίες του «απαθανάτισε» μνημεία και οικισμούς, πρόσωπα της πολιτικής, των τεχνών, αλλά και του λαού, στον καθημερινό μόχθο του σε τόπους δουλιάς, δημόσιους χώρους, καταστήματα, γειτονιές, σπίτια, κλπ., στην Αθήνα του μεσοπολέμου.

Ειδικό τμήμα για τους «χορηγούς» θέλει το υπουργείο Πολιτισμού από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), όπως προκύπτει από τη συνάντηση του υφυπουργού Πολιτισμού, Π. Τατούλη, με το νέο ΔΣ του μουσείου, την περασμένη βδομάδα.

Φυσικά, ως πρώτη προτεραιότητα, δηλώθηκε η, ευνόητη, «επιτάχυνση των εργασιών στο κτίριο Φιξ, ώστε να αποκτήσει στέγη το μουσείο», το οποίο έχει ενταχθεί στο Γ` ΚΠΣ για 40 εκατομμύρια ευρώ, ενώ θα δοθούν επιπλέον χρήματα από τον προϋπολογισμό για τεχνική υποστήριξη, καθώς και για τα έξοδα λειτουργίας, αγοράς έργων τέχνης, οργάνωσης εκθέσεων κλπ. Πάντως (σ.σ. «καλού - κακού») ο υφυπουργός ζήτησε από το ΔΣ «να δημιουργηθεί τμήμα δημόσιας προβολής, που θα αναλάβει και το θέμα των χορηγιών».