ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Για την ισχυροποίηση του Κόμματος

Στις σημερινές συνθήκες, με το βάθεμα της κρίσης του καπιταλισμού, με την επέλαση του κεφαλαίου σε κάθε εργατικό και λαϊκό δικαίωμα, η ίδια η ζωή προβάλλει την ανάγκη ισχυροποίησης του Κόμματος της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη συσπειρώσεων και το χτίσιμο του Μετώπου, για τη «Λαϊκή εξουσία».

Οταν λέμε ισχυροποίηση του Κόμματος, κατά κανόνα εννοούμε την ένταξη νέων δυνάμεων στο Κόμμα, τη διεύρυνση του κύκλου επιρροής, την ανάπτυξη συμμαχιών σε επιμέρους στόχους και τελικά τη δημιουργία του Μετώπου.

Και βέβαια, δε νοείται ισχυροποίηση χωρίς μια σταθερή προσπάθεια να ανεβαίνει το πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο του κάθε συντρόφου και της Οργάνωσης συνολικά, ώστε να αναπτύσσουμε και την ικανότητα να παρεμβαίνουμε από καλύτερες θέσεις στις εξελίξεις.

Η άνοδος του πολιτικού και ιδεολογικού επιπέδου, περιλαμβάνει οπωσδήποτε και την ανάπτυξη της θεωρίας.

Διαδικασία απαραίτητη σήμερα, καθώς η κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, αλλά μπορεί να έχει και αντίθετα αποτελέσματα. Δηλαδή, όπως προχωράει η αποψίλωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, μπορεί να οδηγήσει το λαϊκό κίνημα και το Κόμμα μας σε νέες περιπέτειες.

Πώς θα αναπτυχθεί, λοιπόν, το Κόμμα; Παρά τις εκτιμήσεις για άνοδο της δύναμης του Κόμματος, βλέπουμε ότι αυτή είναι ελάχιστη σε σχέση με τη δυσαρέσκεια που υπάρχει στην εργατική τάξη σε σχέση με την εφαρμοζόμενη πολιτική. Μάλιστα σε μαζικούς φορείς συναντάμε όλο και πιο συχνά φαινόμενα στασιμότητας ή υποχώρησης.

Και βέβαια η «λαθολογία» ή η αυτοκριτική δε βοηθάνε στην ερμηνεία του φαινομένου. Προτιμότερο είναι να αναλύσουμε την πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη και πώς μπορούμε να παρεμβαίνουμε. Δηλαδή:

1. Να μελετήσουμε την κατάσταση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας, την ένταξη τμημάτων της εργατικής τάξης σε τομείς της παραγωγής που απαιτούν ένα ορισμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση, τα οποία αντιμετωπίζουν υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης και τα οποία χειραγωγούνται, για την ώρα, από τους καπιταλιστές, μέσω μικροαστικών αντιλήψεων που εύκολα καλλιεργούνται και μέσω διαφόρων μεθόδων τρομοκρατίας.

Ακόμα, την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων εργατών και ξεκληρισμένων αγροτών ή μικροεπαγγελματιών, που οδηγούνται στην ανεργία και την ημιαπασχόληση και τα οποία οι καπιταλιστές χειραγωγούν με βάση την ανέχεια και την «ανάγκη» των στρωμάτων αυτών.

Το σύνολο της εργατικής τάξης, αλλά πολύ περισσότερο η νέα βάρδια της, εκτός από την τρομοκρατία, το μικροαστισμό, και τις νέες μορφές επέμβασης των συνασπισμένων κεφαλαιοκρατών, έχει να αντιμετωπίσει τη χειραγώγηση πολλών συνδικάτων από δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αφήνουν στο περιθώριο τη συλλογική δράση και προκρίνουν ατομικές λύσεις.

Αποτέλεσμα αυτών είναι, σε μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, να αναζητούνται λύσεις σε ατομικό επίπεδο, πράγμα που ανοίγει το δρόμο σε νέες πιέσεις, εξαγορές, συνενοχές σε αντεργατικές επιλογές.

Για την εργατική τάξη, κοντεύουν να ξεχαστούν έννοιες όπως «κατάκτηση», «δικαίωμα» κ.λπ.

Να μελετάμε τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις διαθέσεις της εργατικής τάξης. Υπάρχει η προσμονή για την ανάπτυξη της δράσης των κομμουνιστών. Γιατί η εργατική τάξη, ακόμα και όταν δεν ψηφίζει ΚΚΕ, απ' αυτό περιμένει να θέσει στόχους, να τραβήξει μπροστά.

Και οι στόχοι να είναι μελετημένοι, χωρίς υπερβολές, ικανοί να οδηγήσουν σε συσπειρώσεις και νίκες. Να ανεβάζουν τη διάθεση και τη συνείδηση της εργατικής τάξης.

2. Να επανεξετάζονται αποφάσεις, τακτικές και πρακτικές που αντί να εμπνέουν και να ωθούν στη δράση, δημιουργούν προϋποθέσεις εμπλοκής σε ατελείωτες διαδικασίες και συζητήσεις, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα.

Τα τελευταία χρόνια, μετά το Πανελλαδικό Σώμα, σε μια περίοδο γεμάτη εξελίξεις, προβλήματα και ανησυχίες για την εργατική τάξη, η δουλιά στην εργατική τάξη βάλτωσε σε ατελείωτες συζητήσεις για τη μορφή οργάνωσης, για τη μορφή και τον ορίζοντα των στόχων πάλης.

Η οργάνωση της εργατικής τάξης στα συνδικάτα πρέπει να γίνεται σε κλαδικό επίπεδο. Ωστόσο, η μορφή αυτή δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια. Δηλαδή σε χώρους όπου η οργάνωση σε επιχειρησιακό επίπεδο έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες συσπείρωσης απ' ό,τι το κλαδικό σωματείο, η μάχη πρέπει να δίνεται στο επιχειρησιακό. Είναι αδικία να αναλώνονται τόσες πολύτιμες δυνάμεις από το Κόμμα μας, σε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις για τη μορφή οργάνωσης, όταν υπάρχουν ήδη συγκεντρωμένες δυνάμεις, που περιμένουν την πρωτοπορία να κάνει ένα, έστω τόσο δα, βήμα στην οργάνωση των αγώνων.

Το ΚΚΕ πρέπει να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις του στην οργάνωση της εργατικής τάξης τόσο στα συνδικάτα όσο και σε κινήματα, όπως της Ειρήνης, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για τον Πολιτισμό και άλλα.

Είναι δυο φορές αδικία να αφήνουμε δυνάμεις ικανές, που περιμένουν να ενταχθούν στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να καρτερούν πότε η πρωτοπορία θα οργανώσει το κίνημα και θα χαράξει τους στόχους του.

Μέσα από τα συνδικάτα και τα κινήματα αυτά θα ξεπηδήσουν και οι συσπειρώσεις και θα ανοίξει ο δρόμος για το Μέτωπο.

Πολύ σωστά βάζουν οι «Θέσεις» το ζήτημα της σύστασης Κομματικών Ομάδων, σε επίπεδο ΚΕ, ωστόσο πρέπει να επανεξεταστεί ο ρόλος και ο τρόπος λειτουργίας καθώς και η σκοπιμότητα για τη λειτουργία Κομματικών Ομάδων σε επίπεδο Αχτίδας ή ΚΟΒ, τουλάχιστον για κλάδους που έχουν μία Αχτίδα ή μία ΚΟΒ, δεδομένου ότι σε αυτό το επίπεδο γραφειοκρατικοποιείται η λειτουργία και η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να γίνει αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων.

Σε επίπεδο Αχτίδας ή ΚΟΒ, μπορούν να ορίζονται ομάδες βοηθητικές στα όργανα, για συγκεκριμένα θέματα και με συγκεκριμένο χρόνο λειτουργίας.

3. Να αναπτυχθεί η ιδεολογική δουλιά, τόσο στις γραμμές του Κόμματος, όσο και μαζικά στην εργατική τάξη.

Ο Σοσιαλισμός σαν Οραμα πρέπει να κερδίσει έδαφος στην καρδιά και τον νου της εργατικής τάξης. Να γίνεται στόχος για όλο και μεγαλύτερα τμήματά της.

Η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και των επιτευγμάτων του, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Πλην όμως ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ανατράπηκε. Και η εργατική τάξη βίωσε την ανατροπή και πήρε απ' αυτή μεγάλη απογοήτευση.

Η υπεράσπιση, λοιπόν, του σοσιαλισμού αλλά και ο παραπέρα εμπλουτισμός της θεωρίας μας περνάει μέσα από τη μελέτη των νόμων της κοινωνικής εξέλιξης σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τη μελέτη των αντιθέσεων που δημιουργούνται και των συγκρούσεων των αντιθέτων που συντελούν στην εξέλιξη αυτή.

Αλλά και την περιγραφή και αυστηρή και πειστική κριτική των συνθηκών που οδηγούν σε νίκη της αντεπανάστασης απ' τη μια και σε επιδράσεις στη συνείδηση του ανθρώπου, τέτοιες που να μην αντιδρά σε φαινόμενα πείνας, δυστυχίας, εμπορίου παιδιών, μετανάστευσης, εμφυλίων πολέμων, εθνικιστικών εξάρσεων και τόσων άλλων απάνθρωπων καταστάσεων που συντελούνται σε περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ και άλλων λαϊκών δημοκρατιών.

Σίγουρα, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει στο μυαλό του κάποιες απαντήσεις. Καρτερά όμως, από το ΚΚΕ, απαντήσεις τέτοιες που να βεβαιώνουν ότι παίρνονται υπόψη στη χάραξη της πολιτικής του αυτά τα ζητήματα και μπορεί να μεριμνήσει, ώστε ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, όποτε επιτευχθεί, δε θα οδηγήσει σε παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον.

Με λίγα λόγια οφείλουμε, πριν απ' όλα να εμπλουτίσουμε τη θεωρία μας με τα νέα δεδομένα, αλλά και να αποκαταστήσουμε το Οραμα για την εργατική τάξη και την εμπιστοσύνη προς την Πρωτοπορία της.

Επιπλέον, να πάρουμε υπόψη ότι με τον κατήφορο των αστικών ΜΜΕ, με την ποιότητα των ενημερωτικών και ψυχαγωγικών προγραμμάτων που παρουσιάζουν, αναδεικνύεται η ανάγκη να βελτιωθεί η παρουσία των Κομματικών ΜΜΕ, εντύπων και ηλεκτρονικών.

Επίσης, το πολύ πλούσιο υλικό από την ιστορία του Κόμματος και από τις δημιουργίες των πνευματικών ανθρώπων που είχαν μια σημαντική συμβολή στους αγώνες του λαού, μπορεί και πρέπει να παρουσιάζεται μέσα από τοπικές ή κεντρικές εκδηλώσεις, που θα βοηθούν την εργατική τάξη να προσεγγίζει τις προοδευτικές ιδέες και το όραμα του σοσιαλισμού.

Με κάθε τρόπο, να συμβάλλουμε ώστε να αναδεικνύεται στη συνείδηση της εργατικής τάξης ότι η ζωή είναι γεμάτη αξίες και ομορφιές. Η ίδια είναι αξία και πρέπει να παλεύεις γι' αυτήν και να την καταχτάς, για τη σημερινή και για τις αυριανές γενιές. Για όλους και για όλες τις ηλικίες.

Και όσο αυτό θα γίνεται συνείδηση και θα ξεκόβει την εργατική τάξη από τις αυταπάτες και την τρομοκρατία τόσο ευκολότερα και ταχύτερα θα περπατούν οι στόχοι πάλης.

Τόσο θα μπαίνουν στο στίβο της δράσης περισσότερες δυνάμεις και το Κόμμα θα ισχυροποιείται και θα συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις.

Θοδωρής κ. Νικολάκης

Τραπεζοϋπάλληλος

Εμπρός για τη λαϊκή εξουσία

Αγαπητοί σύντροφοι & συντρόφισσες,

Δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου να συμμετάσχω στον προσυνεδριακό διάλογο, γιατί θεωρώ ότι είναι υπερβολή να προσπαθείς να επιβεβαιώσεις ότι συμφωνείς με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 17ο Συνέδριο.

Προσωπικά συμφωνώ όχι μόνο με τις Θέσεις αλλά και με την πολιτική του Κόμματος από το 1991 μέχρι σήμερα.

Πιστεύω ότι ούτε στραβός είναι ο γιαλός, ούτε στραβά αρμενίζουμε.

Αφορμή μου έδωσε η επιστολή συντρόφου που δημοσιεύτηκε στις 10-12-2004, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, βρίσκει ότι τίποτα σωστό δε γίνεται μέσα στο Κόμμα μας.

Είναι δικαίωμα κάθε συντρόφου να έχει τις απόψεις του και εμείς οι κομμουνιστές δίναμε και εξακολουθούμε να δίνουμε ακόμη και τη ζωή μας για να έχει ο κάθε πολίτης το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του ελεύθερα έστω και αν δε συμφωνούμε.

Θεωρώ όμως άδικο για όλο το Κόμμα να διατυπώνονται απόψεις σύμφωνα με τις οποίες είμαστε υπόλογοι γιατί διαγράψαμε την περίοδο της διάσπασης κάποιους πρώην συντρόφους μας.

Κατ' αρχάς θα ήθελα να τονίσω ότι η δική μας Κομματική Οργάνωση δε διέγραψε κανέναν. Σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαμε πάρει τότε από το Κόμμα προχωρήσαμε στην ανασυγκρότηση της Κομματικής μας Οργάνωσης με όλους τους συντρόφους που εξακολουθούσαν να παραμένουν στο Κόμμα.

Αμέσως μετά επιδιώξαμε να έρθουμε σε επαφή ατομικά με όλους τους υπολοίπους συντρόφους που γνωρίζαμε ότι παρέμεναν στον τότε συνασπισμό και να συζητήσουμε μαζί τους. Ελάχιστοι απ' αυτούς ανταποκρίθηκαν και κάποιοι μάλιστα ήταν προσβλητικοί απέναντί μας. Μετά την ολοκλήρωση των προσπάθειών μας εκείνο που είπαμε ήταν, αυτοί είμαστε συνεχίζουμε.

Δεν έγινε καμία ατομική ή ομαδική διαγραφή.

Ας υποθέσουμε όμως ότι κάποιες Κομματικές Οργανώσεις δε χειρίστηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο το θέμα ή ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως τα περιγράφω.

Θέλω να θέσω ένα ερώτημα, ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικαίωμα έρχονται σήμερα να μας ασκήσουν κριτική γιατί τους διαγράψαμε;

Μπορεί ο καθένας να αποχωρεί από το κόμμα, αφού πιο μπροστά έκανε ό,τι μπορούσε για να το διαλύσει και εμείς να μην έχουμε το δικαίωμα να τον διαγράψουμε;

Πότε διαγράψαμε κάποιον που μέσα στα κομματικά και καταστατικά πλαίσια εξέφρασε διαφορετικές απόψεις;

Οποιος δε συμφωνεί έχει την ηθική υποχρέωση να αναζητήσει το δικό του χώρο. Ούτε είναι έντιμο να φέρουμε τον τίτλο του κομμουνιστικού κόμματος και να εκφράζουμε διαφορετική ιδεολογία. Αυτό είναι τουλάχιστον εξαπάτηση του λαού.

Κανένας μας επίσης δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις με τις οποίες μπορούμε να φτιάξουμε το μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία. ( Μήπως άλλωστε υπήρχαν όταν οικοδομούσαμε το ΕΑΜ;)

Και είναι ακόμη βέβαιο ότι το μέτωπο δεν μπορεί να οικοδομηθεί με πρόσωπα και πολιτικές δυνάμεις που μας θεωρούν αντιπάλους, που επιθυμούν τη διαιώνιση αυτού του συστήματος και ίσως κάποιο μερεμέτισμά του.

Πολύ περισσότερο όμως δεν μπορεί να οικοδομηθεί με κάποιους άλλους πονηρούληδες, που γνωρίζουν πολύ καλά την αριστερή φρασεολογία και οι οποίοι όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια διεκδικούν τον τίτλο του μοντέρνου και ραφιναρισμένου διώκτη της αριστερής ιδεολογίας.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εμείς δεν μπορούμε να έχουμε στόχους και ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό, προοδευτικοί και ίσως αύριο μεθαύριο πολιτικοί σχηματισμοί που θα σταθούν πλάι μας.

Μ' αυτούς θα προχωρήσουμε μπροστά.

Θα ήθελα να σταθώ και σε ένα άλλο σημείο και να θέσω ένα απλό ερώτημα.

Πότε τα κομματικά μας ΜΜΕ και κύρια ο «Ριζοσπάστης» είχαν την κυκλοφορία που έπρεπε να έχουν; Ούτε στις λεγόμενες καλές εποχές.

Και αν βέβαια ο σύντροφος εννοεί μόνο ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει μια πλατιά και συστηματική προσπάθεια για τη διάδοσή του θα με βρει απόλυτα σύμφωνο. Αν όμως εννοεί ότι το περιεχόμενο δεν είναι ελκυστικό έχω να πω τα εξής: Πολλές φορές πέφτουν στα χέρια μου αστικές φυλλάδες, τις ξεφυλλίζω και δύσκολα μπορώ να βρω κάτι που πραγματικά να μου κινεί το ενδιαφέρον. Συνήθως προσπερνώ με μεγάλη ταχύτητα όλες εκείνες τις σελίδες του κιτσαριού, της διαφήμισης και βέβαια με σιχασιά τις σελίδες που αναφέρονται στο εμπόριο του ανθρώπινου σώματος και του πόνου.

Αντίθετα, ο «Ριζοσπάστης» με καλύπτει απόλυτα, ιδιαίτερα το διάβασμα του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» με την πλούσια θεματολογία του, είναι μία πραγματική απόλαυση. Εγινε της μόδας τελευταία να λένε ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ετσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Επιθυμώ έναν καλύτερο καθημερινό «Ριζοσπάστη».

Διαθέτουμε ακόμη ένα πολύ καλό ραδιοφωνικό σταθμό και μία τηλεόραση που θέλουμε να φθάσει και εδώ στη Θεσσαλονίκη, όπως και σ' όλη την Ελλάδα.

Πιθανά όλα αυτά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να ήταν αχρείαστα, αρκεί τα υπόλοιπα ΜΜΕ να πρόβαλλαν και τις δικές μας θέσεις, ισότιμα με τις θέσεις των άλλων κομμάτων. Βλέπουμε όμως ότι δε γίνεται έτσι, είτε τις διαστρεβλώνουν, είτε τις αποσιωπούν, για πολύ συγκεκριμένους και γνωστούς λόγους.

Και βέβαια αν το 80% των τηλεθεατών προτιμά, όπως λέει ο σύντροφος, τα ιδιωτικά κανάλια, αντί των κρατικών που είναι πιο ποιοτικά, αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι εμείς πρέπει να χαμηλώσουμε τον πήχη της ποιότητας.

Αγαπητοί σύντροφοι & συντρόφισσες

Εύχομαι και ελπίζω το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας να αποτελέσει το ορόσημο στην πορεία μας για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Ολοι μαζί, κομμουνιστές, πραγματικοί αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε.

Συντροφικά,

Γιάννης Νομικός

ΚΟΒ «Γιάννη Χαλκίδη»

Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης

Σκέψεις πάνω στις Θέσεις της ΚΕ

Σύντροφοι, διαβάζοντας τις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο και παρακολουθώντας την πορεία του Κόμματος τα προηγούμενα χρόνια, ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, με γνώμονα πάντα να συμβάλω στους στόχους που τέθηκαν για ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Είναι γενικά παραδεκτό, σύντροφοι, ότι παγκόσμια, αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο, υπάρχει υποχώρηση του μαζικού λαϊκού κινήματος με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι υπάρχει μια γενικότερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Καταλυτικό ρόλο σ' αυτό έπαιξαν οι ανατροπές της περιόδου 89-91 και η επικράτηση της αντεπανάστασης.

Πιστεύω, σύντροφοι, ότι έχουμε υποτιμήσει αρκετά την ήττα αυτή, βλέποντάς τη μάλιστα με τη χρονική απόσταση των 13 χρόνων που πέρασαν. Κι όμως, στη συνείδηση του εργάτη, του αγρότη, του ΕΒΕ, του υπαλλήλου, του πνευματικού ανθρώπου, του οπαδού, του μέλους, ίσως και του στελέχους του Κόμματος, το τραύμα είναι βαθύ και η πληγή παραμένει, δυστυχώς, ανοιχτή. Με τον κόσμο που συζητάμε και τον προσεγγίζουμε ή ακόμα και με αυτόν που παλεύουμε κάτω από την ίδια σημαία, είναι φανερά τα σημάδια της ήττας, της απογοήτευσης. «Το σύστημα απέτυχε», «Ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία, δεν μπορεί να εφαρμοστεί», είναι συνήθεις εκφράσεις ακόμα και καλοπροαίρετων ανθρώπων, ανέργων, απολυμένων νέων.

Πιστεύω ότι το σύνθημά μας για αντεπίθεση πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και σ' αυτόν τον τομέα. Παράλληλα με τις συχνές παρεμβάσεις στον κομματικό Τύπο, που ήδη γίνονται και που αναλύουν διάφορες πλευρές του σοσιαλισμού που ζήσαμε, πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτό, αναλύοντας το περαιτέρω μέσω ίσως ενός καινούριου σώματος διότι πιστεύω ότι καινούρια στοιχεία έχουν προκύψει από το 1995 που δημοσιεύτηκαν οι Προβληματισμοί της ΚΕ για τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.

Ενα άλλο ζήτημα που ήθελα να θίξω, σχετίζεται με τη λειτουργία της ΚΟΒ. Πιστεύω ότι η λειτουργία της δεν είναι αυτή που θα μπορούσε να είναι και πάντως βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, σαν το δικό μας, το οποίο αυτή τη στιγμή κρατάει δυστυχώς μόνο του ή σχεδόν μόνο του, τα μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Οι ΚΟΒ δεν καταφέρνουν να δραστηριοποιήσουν το σύνολο των μελών τους, με αποτέλεσμα η εξειδίκευση και η επεξεργασία της γραμμής να γίνεται από μικρό αριθμό συντρόφων, οι οποίοι και επιβαρύνονται με πρόσθετα καθήκοντα, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ποιότητα στη δουλιά της ΚΟΒ.

Υπάρχει επίσης τυποποίηση, σε ένα βαθμό της δουλιάς τους. Π.χ. οι εξορμήσεις με το «Ριζοσπάστη» γίνονται εν είδει πώλησης όσο το δυνατόν περισσότερων φύλλων και όχι πολιτικής εξόρμησης στην εργατική τάξη. Πολλοί σύντροφοι δεν αγοράζουν και πολλοί περισσότεροι δε διαβάζουν «Ριζοσπάστη», με αποτέλεσμα τόσο τη χαμηλή κυκλοφορία όσο και το χαμηλό ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο των συντρόφων. Ολα αυτά αποτυπώνονται στους χαλαρούς ακόμα δεσμούς του Κόμματος με μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, στην πολύ μικρή παρέμβαση που έχουμε ακόμα στους χώρους δουλιάς.

Καθοριστικό παράγοντα στα προβλήματα αυτά, πιστεύω παίζει η χαμηλή ιδεολογική πολιτική κατάρτιση των συντρόφων. Ετσι λείπει η συστηματική επανατροφοδότηση, η οποία αφ' ενός θα δίνει στο κάθε σύντροφο χωριστά, ιδεολογικά ερεθίσματα για συστηματικότερη αυτομόρφωση, αφ' ετέρου από τη μια θα τον «ελέγχει» για την ιδεολογική του μόρφωση και από την άλλη θα τον εξοπλίζει - βοηθάει περαιτέρω, ώστε σταδιακά να μπορεί να «κτίσει» μια καινούρια γενιά μελών και στελεχών, τα οποία με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν και θα αναδείξουν νέα μέλη και στελέχη.

Νομίζω ότι το ιδεολογικό ζήτημα είναι κομβικό για ένα κόμμα σαν το δικό μας και πρέπει να αποδείξουμε έμπρακτα ότι δεν το υποτιμούμε.

Τέλος, θα ήθελα να θίξω και έναν παράγοντα που παίζει σημαντικό, κατά την άποψη μου ρόλο, στη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης. Στις αναλύσεις που γίνονται και διαβάζω σχετικά με το πώς θα δραστηριοποιηθεί η εργατική τάξη στην κατεύθυνση που ορίζουν οι Θέσεις μας, περιγράφουμε το κεφάλαιο και την επιθετική του συμπεριφορά, τις αδυναμίες μας και την προοπτική του αγώνα μας, αφήνοντας έξω από τις περιγραφές μας την ίδια την εργατική τάξη, η οποία όμως δεν αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ούτε έχει ενιαίο μορφωτικό, πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, ίδιες πολιτιστικές ευαισθησίες πόσο μάλλον ίδιο βαθμό συνειδητοποίησης του ρόλου και της θέσης της στον καπιταλισμό.

Ιδού, λοιπόν, ένα πεδίο δουλιάς, η προσπάθεια δηλαδή να αποκτήσουμε πλήρη γνώση του σύγχρονου χαρακτήρα της εργατικής τάξης και η συστηματική προσπάθεια για ιδεολογικοπολιτική της διαφώτιση.

Ιωάννου Χρήστος

Αθήνα