Σύντροφοι, διαβάζοντας τις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο και παρακολουθώντας την πορεία του Κόμματος τα προηγούμενα χρόνια, ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, με γνώμονα πάντα να συμβάλω στους στόχους που τέθηκαν για ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Είναι γενικά παραδεκτό, σύντροφοι, ότι παγκόσμια, αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο, υπάρχει υποχώρηση του μαζικού λαϊκού κινήματος με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι υπάρχει μια γενικότερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Καταλυτικό ρόλο σ' αυτό έπαιξαν οι ανατροπές της περιόδου 89-91 και η επικράτηση της αντεπανάστασης.

Πιστεύω, σύντροφοι, ότι έχουμε υποτιμήσει αρκετά την ήττα αυτή, βλέποντάς τη μάλιστα με τη χρονική απόσταση των 13 χρόνων που πέρασαν. Κι όμως, στη συνείδηση του εργάτη, του αγρότη, του ΕΒΕ, του υπαλλήλου, του πνευματικού ανθρώπου, του οπαδού, του μέλους, ίσως και του στελέχους του Κόμματος, το τραύμα είναι βαθύ και η πληγή παραμένει, δυστυχώς, ανοιχτή. Με τον κόσμο που συζητάμε και τον προσεγγίζουμε ή ακόμα και με αυτόν που παλεύουμε κάτω από την ίδια σημαία, είναι φανερά τα σημάδια της ήττας, της απογοήτευσης. «Το σύστημα απέτυχε», «Ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία, δεν μπορεί να εφαρμοστεί», είναι συνήθεις εκφράσεις ακόμα και καλοπροαίρετων ανθρώπων, ανέργων, απολυμένων νέων.

Πιστεύω ότι το σύνθημά μας για αντεπίθεση πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και σ' αυτόν τον τομέα. Παράλληλα με τις συχνές παρεμβάσεις στον κομματικό Τύπο, που ήδη γίνονται και που αναλύουν διάφορες πλευρές του σοσιαλισμού που ζήσαμε, πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτό, αναλύοντας το περαιτέρω μέσω ίσως ενός καινούριου σώματος διότι πιστεύω ότι καινούρια στοιχεία έχουν προκύψει από το 1995 που δημοσιεύτηκαν οι Προβληματισμοί της ΚΕ για τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.

Ενα άλλο ζήτημα που ήθελα να θίξω, σχετίζεται με τη λειτουργία της ΚΟΒ. Πιστεύω ότι η λειτουργία της δεν είναι αυτή που θα μπορούσε να είναι και πάντως βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, σαν το δικό μας, το οποίο αυτή τη στιγμή κρατάει δυστυχώς μόνο του ή σχεδόν μόνο του, τα μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Οι ΚΟΒ δεν καταφέρνουν να δραστηριοποιήσουν το σύνολο των μελών τους, με αποτέλεσμα η εξειδίκευση και η επεξεργασία της γραμμής να γίνεται από μικρό αριθμό συντρόφων, οι οποίοι και επιβαρύνονται με πρόσθετα καθήκοντα, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ποιότητα στη δουλιά της ΚΟΒ.

Υπάρχει επίσης τυποποίηση, σε ένα βαθμό της δουλιάς τους. Π.χ. οι εξορμήσεις με το «Ριζοσπάστη» γίνονται εν είδει πώλησης όσο το δυνατόν περισσότερων φύλλων και όχι πολιτικής εξόρμησης στην εργατική τάξη. Πολλοί σύντροφοι δεν αγοράζουν και πολλοί περισσότεροι δε διαβάζουν «Ριζοσπάστη», με αποτέλεσμα τόσο τη χαμηλή κυκλοφορία όσο και το χαμηλό ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο των συντρόφων. Ολα αυτά αποτυπώνονται στους χαλαρούς ακόμα δεσμούς του Κόμματος με μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, στην πολύ μικρή παρέμβαση που έχουμε ακόμα στους χώρους δουλιάς.

Καθοριστικό παράγοντα στα προβλήματα αυτά, πιστεύω παίζει η χαμηλή ιδεολογική πολιτική κατάρτιση των συντρόφων. Ετσι λείπει η συστηματική επανατροφοδότηση, η οποία αφ' ενός θα δίνει στο κάθε σύντροφο χωριστά, ιδεολογικά ερεθίσματα για συστηματικότερη αυτομόρφωση, αφ' ετέρου από τη μια θα τον «ελέγχει» για την ιδεολογική του μόρφωση και από την άλλη θα τον εξοπλίζει - βοηθάει περαιτέρω, ώστε σταδιακά να μπορεί να «κτίσει» μια καινούρια γενιά μελών και στελεχών, τα οποία με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν και θα αναδείξουν νέα μέλη και στελέχη.

Νομίζω ότι το ιδεολογικό ζήτημα είναι κομβικό για ένα κόμμα σαν το δικό μας και πρέπει να αποδείξουμε έμπρακτα ότι δεν το υποτιμούμε.

Τέλος, θα ήθελα να θίξω και έναν παράγοντα που παίζει σημαντικό, κατά την άποψη μου ρόλο, στη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης. Στις αναλύσεις που γίνονται και διαβάζω σχετικά με το πώς θα δραστηριοποιηθεί η εργατική τάξη στην κατεύθυνση που ορίζουν οι Θέσεις μας, περιγράφουμε το κεφάλαιο και την επιθετική του συμπεριφορά, τις αδυναμίες μας και την προοπτική του αγώνα μας, αφήνοντας έξω από τις περιγραφές μας την ίδια την εργατική τάξη, η οποία όμως δεν αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ούτε έχει ενιαίο μορφωτικό, πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, ίδιες πολιτιστικές ευαισθησίες πόσο μάλλον ίδιο βαθμό συνειδητοποίησης του ρόλου και της θέσης της στον καπιταλισμό.

Ιδού, λοιπόν, ένα πεδίο δουλιάς, η προσπάθεια δηλαδή να αποκτήσουμε πλήρη γνώση του σύγχρονου χαρακτήρα της εργατικής τάξης και η συστηματική προσπάθεια για ιδεολογικοπολιτική της διαφώτιση.

Ιωάννου Χρήστος

Αθήνα