Στη Θέση 12 αναφέρεται (σωστά) «Η απαίτηση για ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματος παραμένει σήμερα ως καθήκον που δεν έχει εκπληρωθεί, με βάση τόσο τις αρχικές κατευθύνσεις της ανασυγκρότησης, όσο και τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις των σύγχρονων εξελίξεων».

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως, για να κάνουμε τα βήματα προς τα εμπρός είναι να εκτιμήσουμε σωστά και δίχως ωραιοποιήσεις την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, τις αιτίες της και στη συνέχεια να χαράξουμε τους τρόπους για το ξεπέρασμά της.

Από τον μέχρι τώρα (δημόσιο τουλάχιστον) προσυνεδριακό διάλογο φαίνονται ανάγλυφα και οι αδυναμίες μας, αλλά και η ιδεολογική στάθμη του Κόμματος. Στις θέσεις, παρά την αυτοκριτική που γίνεται από την απερχόμενη ΚΕ για το έργο της, δε δίνεται ανάγλυφη, κατά τη γνώμη μου, η κατάσταση που επικρατεί στις ΚΟΒ στο «κύτταρο» αυτό του Κόμματος. Η εμπειρία μου από τη δράση μας το διάστημα που μεσολάβησε από το 16ο Συνέδριο δεν είναι ιδιαίτερα θετική. Σε πολλά ζητήματα δυστυχώς κάναμε βήματα πίσω όσον αφορά τη λειτουργία των ΚΟΒ και τη δράση των μελών. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.

Οι ΚΟΒ μαζεύονται ολοένα και πιο σπάνια με ολοένα και μικρότερη συμμετοχή (μακάρι σε άλλους νομούς να μη συμβαίνει αυτό). Συνήθως μαζεύονται πριν από εκλογές (π.χ. βουλευτικές- ευρωεκλογές) ή οικονομικές εξορμήσεις. Οι εισηγήσεις όταν και αυτές υπάρχουν, είναι γενικόλογες, ενώ συνήθως ο εισηγητής είναι εκπρόσωπος του παραπάνω οργάνου. Τα κομματικά μέλη απλά ακούν, συνήθως δε μιλούν και επομένως ούτε πράττουν, αλλά ούτε και ελέγχονται γι' αυτά που (πιθανά) κάνουν. Τα Γραφεία των ΚΟΒ, ο Γραμματέας, συχνά δεν παίζει το ρόλο του (απλά ειδοποιεί για τις συνελεύσεις), ενώ σε μεγάλο βαθμό υποκαθίσταται από τον καθοδηγητή, όταν και αυτός εμφανίζεται. Αυτό δεν είναι «οργανωτικός φιλελευθερισμός» όπως αναφέρουν οι Θέσεις, αλλά κάτι πολύ χειρότερο!

Μεταξύ των συνελεύσεων των ΚΟΒ δεν υπάρχει δραστηριότητα της πλειοψηφίας των κομματικών μελών. Να σημειώσω ακόμη ότι στις πρόσφατες βουλευτικές - ευρωεκλογές παρατήρησα πως υπήρχε η μικρότερη συμμετοχή μελών που έχω παρατηρήσει όσα χρόνια συμμετέχω στο Κόμμα. Στις «οργανωτικές» έχουμε μέλη που ουσιαστικά είναι με το «ένα πόδι» σε αυτό.

Οι αντιλήψεις που υπάρχουν στα μυαλά των συντρόφων δεν είναι ενιαίες ούτε σε πολλά ζητήματα ξεκαθαρισμένες, ενώ εμφανής είναι η επίδραση της αστικής ιδεολογίας σε ορισμένους από αυτούς (π.χ. θρησκευτικό συναίσθημα, φαινόμενα ξενοφοβίας «να φύγουν οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλιές, «αντιπαλότητας» μεταξύ εργατών, αγροτών και δημοσίων υπαλλήλων, απόψεις περί κατάργησης του Δημοσίου κ.ά.).

Από όσο γνωρίζω, μετά το 16ο Συνέδριο δεν πραγματοποιήθηκε στις ΚΟΒ κανένα ιδεολογικό μάθημα, ενώ γενικότερα η ιδεολογικο-πολιτική δουλιά στις γραμμές μας, αλλά και η παρέμβαση από μέρους της καθοδήγησης είναι ανύπαρκτη. Οταν υπάρχουν μαζικά τέτοια φαινόμενα και δεν αντιμετωπίζονται τι να υποθέσει κανείς; Αδυναμία των οργάνων να παρέμβουν και να καθοδηγήσουν τις ΚΟΒ; Ανικανότητα; Συμβιβασμός με καταστάσεις; `Η στελέχη που δεν έχουν καταλάβει την ευθύνη που έχουν απέναντι στο Κόμμα γενικότερα, αδύνατα σε τελευταία ανάλυση με τη Μ-Λ ιδεολογία μας.

Εχει υποχωρήσει σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησης η αποφασιστικότητα, η διάθεση προσφοράς, ενώ εμφανής είναι η γενικότερη χαλαρότητα που κυριαρχεί, καθώς και οι παραβιάσεις προς τις καταστατικές αρχές μας, με λίγα λόγια το Καταστατικό μας δεν εφαρμόζεται.

Στα λεγόμενα μεσαία όργανα (δηλαδή σε επίπεδο ΝΕ, δε γνωρίζω τι γίνεται στα παραπάνω) εμφανίζονται φαινόμενα «παρεών», απόστασης από τα κομματικά μέλη και τις ΚΟΒ, ενώ δυστυχώς, κυριαρχεί συχνά η αντίληψη να κάνουμε ενέργειες ώστε να «φαινόμαστε» απλά προς τα «επάνω» και όχι ενέργειες ουσίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι μεταφέρεται προς τα «πάνω» η πραγματική κατάσταση που υπάρχει στις ΚΟΒ, στα κομματικά μέλη, στην παρέμβασή μας προς το μαζικό κίνημα και δεν προστίθεται και «σάλτσα» προκειμένου από τη μια να καλυφτεί η αδυναμία που υπάρχει και από την άλλη να προωθηθούν με αυτόν τον τρόπο «φιλοδοξίες» στελεχών για ανώτερα κομματικά πόστα.

Πώς απέναντι σ' αυτά τα φαινόμενα στάθηκε η απερχόμενη ΚΕ; Πόσο κοντά βρίσκεται στις ΚΟΒ, κάτι το οποίο συνέβαινε (και σωστά) στα πρώτα χρόνια της πορείας της κομματικής ανασυγκρότησης; Πόσο, τελικά, βοήθησε η δημιουργία Επιτροπών Περιοχών και δε μετατράπηκαν αυτά στην πράξη σε όργανα που υποκαθιστούν τις ΝΕ και που λειτουργούν εν πολλοίς «γραφειοκρατικά»;

Στις Θέσεις, σε διάφορα σημεία, γίνεται αυτοκριτική από την απερχόμενη ΚΕ, π.χ. «δεν άνοιξε θαρραλέα το αναγκαίο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο για τη μαχητική εκπλήρωση των αποφάσεων... υποχώρηση στο να οργανωθεί η εσωκομματική μόρφωση... δεν κατάφερε να συνδυάζει τις πολιτικές αποφάσεις με τη λήψη των απαραίτητων οργανωτικών μέτρων..» κ.ά. Σωστά όλα αυτά, όμως δεν απαντιέται το γιατί. Η απερχόμενη ΚΕ (του 16ου) ήταν ουσιαστικά πρόταση της ΚΕ που αναδείχτηκε στο 15ο Συνέδριο και θα έπρεπε φυσιολογικά να είναι «ένα σκαλί πάνω» από την προηγούμενη. Και αν τελικά αποδείχτηκε με σοβαρές αδυναμίες ποιος φταίει γι' αυτό; Μήπως πάλι τα κομματικά μέλη; Πώς σκοπεύουμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς που σε επίπεδο ΚΕ έδειξαν τις μεγαλύτερες αδυναμίες; Θα τους ξαναπροτείνουμε πάλι μετά από «γενναία» αυτοκριτική τους; Μήπως θα πρέπει να δούμε πιο ολοκληρωμένα και με βάση τις λενινιστικές παρακαταθήκες συνολικά το ζήτημα της ανάδειξης στελεχών σε όλη την κλίμακα του Κόμματος; Μήπως θα πρέπει να διδαχτούμε από τον (αρνητικό) τρόπο ανάδειξης της κομματικής ηγεσίας στα ΚΚ των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όπου κυριαρχούσαν φαινόμενα γραφειοκρατίας, οικογενειοκρατίας και «αυταρχισμού» προς τα κάτω και «υποταγής» προς τους επάνω;

Δεν έχω πρόθεση να μηδενίσω τα όποια βήματα έγιναν σε διάφορους τομείς της δράσης μας, απλά θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου ανησυχία σε φαινόμενα και καταστάσεις που γνωρίζω και που απεύχομαι να συμβαίνουν και αλλού.

Και μια πλευρά ακόμη.

Στο 16ο Συνέδριο (στην εισήγηση) τονιζόταν «Τα στελέχη έχουν υποχρέωση να εξασφαλίζουν τις καλύτερες συνθήκες, ώστε να εκτίθενται όλες οι γνώμες, όσο διαφορετικές και αν είναι... Οι απόψεις και προτάσεις που απορρίπτονται δεν πρέπει να ξεχνιούνται, να πετιούνται στο καλάθι». Πόσο αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη με την ευθύνη των οργάνων; Κατά πόσο, δηλαδή, κάποια από τα στελέχη δεν «κακοχαρακτηρίζουν» όσους εκφράζουν ανησυχίες για την κατάσταση, όσους κάνουν κριτική ή όσους εκφράζουν και αντιρρήσεις στα λεγόμενα ή τις πράξεις τους; Γιατί να συνεχίζονται φαινόμενα διαχωρισμού (αυθαίρετα) των μελών σε «κομματικούς και μη» με μοναδικό κριτήριο τη «συμφωνία» με τον εκάστοτε καθοδηγητή;

Από τη λύση των χρόνιων και σοβαρών οργανωτικού χαρακτήρα προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε θα κριθεί το βασικό σύνθημα του Συνεδρίου για «ΚΚΕ ισχυρό για το λαό, τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό». Διαφορετικά οι επικλήσεις για επιβεβαίωση της πολιτικής μας γραμμής και οι δηλώσεις για την πίστη μας στη Μαρξιστική - Λενινιστική διδασκαλία θα θυμίζουν τη ρόδα που γυρίζει στον αέρα.

Χαράλαμπος Χατζηθεοδωρίδης

Μέλος Εργατικής ΚΟΒ Βέροιας