Το θέμα είναι, όμως, ότι ούτε ο ίδιος, ούτε - πολύ περισσότερο - η κυβέρνηση παίρνουν κάποιο μέτρο για να καλυτερεύσει η κατάσταση. Κανένας έλεγχος δε γίνεται για τις εκπομπές από σταθερές και κινητές πηγές, αλλά ούτε και για την ποιότητα των καυσίμων - κι ας υπάρχει πρόσφατη μελέτη ότι είμαστε πρωταθλητές στη νόθευσή τους.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ακολουθούνται πολιτικές και πρακτικές που σίγουρα αυξάνουν την ατμοσφαιρική ρύπανση. Μόλις πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης καταργεί ακόμη και τη στοιχειώδη υποχρέωση για υποβολή Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την εγκαθίδρυση ή επέκταση βιομηχανικών μονάδων! Σαν να μην έφτανε το ατέλειωτο κυνήγι κάθε ελεύθερου χώρου (Ελληνικό, Γουδί, Στρατόπεδα κ.ά.) και δασικής έκτασης που οικοπεδοποιούνται και τσιμεντοποιούνται στο όνομα της ανάπτυξης, δηλαδή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν αρκεί, λοιπόν, κύριε Επίτροπε να μιλάτε «για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου»...
Μοιάζει με αγγελία προσφοράς εργασίας από ιδιωτικό γραφείο ευρέσεως εργασίας, αλλά δεν είναι! Πρόκειται για τη νέα «μεταναστευτική» πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης που θα παρέχει πλέον άδεια παραμονής και εργασίας στη Γηραιά Αλβιόνα μόνον σε αγγλομαθείς αλλοδαπούς με ιδιαίτερες δεξιότητες και ταλέντα «που χρειάζεται η Βρετανία». Προφανώς, δεν απέχουμε και πολύ από τη στιγμή, που θα αναλάβουν εταιρίες την αναζήτηση των μεταναστών με τις ζητούμενες δεξιότητες, στα πρότυπα των δουλεμπορικών εκστρατειών περασμένων αιώνων...
«Σκληρές υποχωρήσεις θα κληθεί να κάνει και το Ισραήλ» υποστήριξε η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ, κατά την περιοδεία της στη Μέση Ανατολή. Η Κοντολίζα Ράις, που δεν έχασε ούτε μία ευκαιρία να κολακεύσει τον Μαχμούντ Αμπάς αλλά απέφυγε ακόμη και να ρίξει ένα βλέμμα στο μνημείο του Γιάσερ Αραφάτ, μίλησε για «πολύ ευνοϊκή ιστορική συγκυρία, που θα πρέπει να εκμεταλλευτούν και οι δύο πλευρές». Επίσης, δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει την «αποφασιστικότητα» της Ουάσιγκτον να αναμειχθεί ενεργότερα προκειμένου να «ιδρυθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».
Πίσω από τα ωραία λόγια και χαμόγελα, όμως, θα άξιζε τον κόπο να δώσει η κ. Ράις ορισμένες διευκρινίσεις. Ποιες ακριβώς θα είναι οι «σκληρές» υποχωρήσεις που θα κληθεί να κάνει το Ισραήλ; Να αποσύρει μήπως τα στρατεύματά του μέσα από τις παλαιστινιακές πόλεις για να παραμείνει ως δύναμη κατοχής στην περίμετρό τους; Να αποσυρθεί στρατιωτικά από τη Γάζα και να παραμείνει ως δεσμοφύλακας και στα σύνορά της; Να διαλύσει τους ακατοίκητους ή μικρότερους εποικισμούς και να κρατήσει τους μεγαλύτερους, που του εξασφαλίζουν και τον έλεγχο των υδάτινων πόρων της Δυτικής Οχθης; Να ολοκληρώσει (αλλά σε ελαφρώς αλλαγμένη πορεία) την ανέγερση του διαχωριστικού τείχους;
Δεν περιμένουμε, βέβαια, να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Ετσι ή αλλιώς, όμως, οι διακηρύξεις της Αμερικανίδας νέας ΥΠΕΞ αποτελούν, αν μη τι άλλο, μια ωμή πρόκληση και, ταυτόχρονα, υποτίμηση της νοημοσύνης του παλαιστινιακού λαού και όλων όσοι στέκονται πραγματικά στο πλευρό του. Οι δήθεν αυστηρές δηλώσεις, περί «σκληρών υποχωρήσεων», αφορούν, απλά και μόνο, στο βαθμό καταπάτησης από το Ισραήλ των αποφάσεων του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου. Γιατί, φυσικά, δεν τίθεται καν θέμα εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, ως έχει. Αυτή είναι η δήθεν νέα αμερικανική πολιτική στην περιοχή, και αν κάτι σας θυμίζει, δεν κάνετε καθόλου λάθος. Παραμένει ίδια και απαράλλακτη..