Η κρίση που πλήττει την αγορά -λόγω της παρατεταμένης λιτότητας, η οποία έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση τα λαϊκά εισοδήματα- αποτυπώνεται πλέον και στα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ). Στην περίοδο Γενάρη - Δεκέμβρη 2004/2003, οι λιανικές πωλήσεις σημείωσαν ονομαστική αύξηση 6,2%. Ομως, το μήνα Δεκέμβρη του 2004 συγκριτικά με το 2003 -μήνας που παραδοσιακά η κατανάλωση αυξάνεται λόγω των γιορτών των Χριστουγέννων- η αύξηση περιορίστηκε μόλις στο 3,7%. Αυτό σημαίνει ότι, αν αφαιρεθεί ο τρέχων πληθωρισμός, οι λιανικές πωλήσεις παρέμειναν το Δεκέμβρη στάσιμες, στα επίπεδα του 2003.

Η κάμψη των λιανικών πωλήσεων στέλνει αρνητικά μηνύματα και για τις γενικότερες οικονομικές εξελίξεις, καθώς η ιδιωτική κατανάλωση (η οποία εμπεριέχει τις λιανικές πωλήσεις) υπήρξε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο βασικός παράγοντας της ανόδου του ΑΕΠ. Αναμενόμενη κάμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης, μοιραία, θα συμπαρασύρει καθοδικά και το ΑΕΠ της χώρας. Πρέπει, πάντως, να σημειώσουμε ότι η πτώση του τζίρου δεν είχε τις ίδιες επιπτώσεις σε όλους. Από τα αναλυτικά στοιχεία προκύπτει ότι οι λιανικές πωλήσεις στα μεγάλα καταστήματα τροφίμων και στα πολυκαταστήματα αυξήθηκαν με ταχύτερους ρυθμούς από το γενικό μέσο όρο. Δηλαδή και το 2004, που ήταν «κακή» χρονιά για την αγορά, οι πολυεθνικές στο λιανεμπόριο αύξησαν τα μερίδιά τους, σε βάρος των μικρών εμπορικών καταστημάτων. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα οι εμπορικοί σύλλογοι της χώρας για το μήνα Φλεβάρη, κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι χειμερινές εκπτώσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η κάμψη των πωλήσεων, σε σχέση με το 2004, ήταν της τάξης του 20 με 30%.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι λιανικές πωλήσεις το 2004 εμφάνισαν αυτές τις ισχνές επιδόσεις, παρά το γεγονός ότι τα καταναλωτικά δάνεια αυξήθηκαν κατά 37,4%. Το όπλο της προσφυγής στον τραπεζικό δανεισμό, το οποίο, για πολλά χρόνια, υπήρξε ο βασικός αντισταθμιστικός παράγοντας της μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων, φαίνεται ότι εξαντλεί την προωθητική του άνοδο και -λαμβάνοντας υπόψη την επιταχυνόμενη τραπεζική υπερχρέωση των νοικοκυριών- θα αρχίσει πλέον να λειτουργεί αρνητικά.

Από την ανάλυση των στοιχείων της ΕΣΥΕ, προκύπτει ότι, κατά το 2004, ο τζίρος:

• Στα Μεγάλα Καταστήματα Τροφίμων αυξήθηκε κατά 8,4%
• Στα Πολυκαταστήματα 7%
• Σε Τρόφιμα - Ποτά - Καπνό 5,4%
• Σε Φαρμακευτικά - Καλλυντικά 6,3%
• Σε Ενδυση - Υπόδηση 5,1%
• Σε Επιπλα - Ηλεκτρικά Είδη - Οικιακό Εξοπλισμό 4,3%
• Σε Βιβλία - Χαρτικά 7,5%
• Στις πωλήσεις εκτός καταστημάτων 2,8%.

Τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των προσανατολισμών της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ και της ΟΝΕ - που προβάλλονται και υποστηρίζονται από διάφορες εκθέσεις για τα δημόσια οικονομικά στην ΟΝΕ κλπ. - ανέδειξε με την τοποθέτησή της η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου.

Σχολιάζοντας το περιεχόμενο των συγκεκριμένων εκθέσεων - είτε αυτές προέρχονται από την Κομισιόν, είτε από τη Euorostat είτε από άλλα όργανα του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών - η Δ. Μανωλάκου, παρατήρησε τα εξής:

«Οι εκθέσεις για τα δημοσιονομικά στην ΟΝΕ και την κατάσταση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας, σε καμιά περίπτωση δεν παίρνουν υπόψη τα λαϊκά προβλήματα, τα οποία είναι κοινά μεταξύ των εργαζομένων των χωρών - μελών, αφού ίδιο είναι το αίτιο, δηλαδή η αντιλαϊκή, βάρβαρη πολιτική της ΕΕ. Το ότι τα προβλήματα είναι κοινά φαίνεται από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων που γίνονται στις περισσότερες χώρες ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, τις απολύσεις, την ιδιωτικοποίηση σε υγεία, παιδεία, πρόνοια, την αύξηση των χρόνων δουλιάς, την ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον.

Οι εισηγητές, αντί να απαντήσουν στα παραπάνω, υποστηρίζουν την ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς για να μετακινείται και να απομυζά εύκολα και γρήγορα κέρδη το κεφάλαιο, χωρίς φραγμούς και καθυστερήσεις και τη σκληρότερη τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας με φορομπηχτικά και αντιλαϊκά προγράμματα λιτότητας για την καταπολέμηση των ελλειμμάτων. Δηλαδή πάντα πληρώνουν οι εργαζόμενοι, ποτέ η πλουτοκρατία. Ταυτόχρονα ζητούν η στρατηγική της αντιλαϊκής Λισαβόνας να εφαρμοστεί με γρηγορότερους ρυθμούς, ώστε να προωθηθεί η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας, με τη μερική και προσωρινή δουλιά, την αύξηση των ωρών εργασίας και των χρόνων συνταξιοδότησης, την κατάργηση της συμμετοχής του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση, την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων. Είναι η νέα αναδιανομή του πλούτου σε ακόμη μεγαλύτερο όφελος του κεφαλαίου και η επιδείνωση της ανισότητας και αδικίας.

Καλούν μάλιστα σε τόνωση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας, δηλαδή της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, με νέα σκληρότερα πιο αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας, ζητώντας και τη συμμετοχή των εργαζομένων για μεγαλύτερες θυσίες, υποτίθεται για το καλό τους (!), ενώ από τις κυβερνήσεις απαιτούν τη μείωση και των ελάχιστων κοινωνικών δαπανών που έχουν απομείνει, καθώς και άμεσες αλλαγές στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά συστήματα, που, όπως λένε, είναι ανεπαρκή.

Αυτές είναι οι λογικές και οι πολιτικές της ΕΕ, που οδηγούν τους εργαζόμενους να εκφράζονται με υψηλή αποχή από εκλογικές διαδικασίες, όπως στις ευρωεκλογές με αποχή 60% ή στο πρόσφατο δημοψήφισμα της Ισπανίας για το λεγόμενο «ευρωσύνταγμα», με αποχή περίπου 65%.

Είναι σημάδια που δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι νιώθουν απέχθεια και αδιαφορία και γι' αυτό γυρίζουν την πλάτη τους προς την ΕΕ. Η καλύτερη απάντηση όμως είναι ο οργανωμένος αγώνας απειθαρχίας και ανυπακοής σε αυτή την πολιτική και η αντεπίθεση για ριζική αλλαγή της».