Δίνουμε σήμερα συνέχεια στη δημοσίευση των υλικών της Ημερίδας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου, από την ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Η τρομοκρατία και οι πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος». Στο σημερινό φύλλο παρουσιάζονται οι παρεμβάσεις του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Γιώργου Ρωμαίου και της κ. Αννας Ψαρούδα - Μπενάκη, βουλευτή της Ν.Δ. και πρώην υπουργού.

«Κυρίες και κύριοι, δε θεωρώ υπερβολή να προσθέσω και τα δικά μου συγχαρητήρια στην πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Οχι μόνο γι' αυτή την ανοιχτή συζήτηση, αλλά για να χρησιμοποιήσω την παλιά μου τέχνη, για τον υπότιτλο, δηλαδή "τις πολιτικές διαστάσεις της τρομοκρατίας".

Διότι, πράγματι, το πρόβλημα της τρομοκρατίας είναι κατ' εξοχήν πολιτικό και δευτερευόντως αστυνομικό. Ειπώθηκαν πολλά, θα είμαι σύντομος. Συμφωνώ με τις βασικές διαπιστώσεις των εισηγητών, όσον αφορά αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε ή διεθνή τρομοκρατία ή "αξιοποίηση" της τρομοκρατίας, στην άσκηση της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων.

Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα. Επαναλαμβάνω, μπορεί να υπάρχουν υπερβολές στη διατύπωση, αλλά αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η ουσία και όχι η διατύπωση των εισηγητών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την έλλειψη πλέον οποιουδήποτε άλλου "εχθρού", οι δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνουν και κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο, έπρεπε να ανακαλύψουν κάποιον άλλο τρόπο, κάποια άλλη δικαιολόγηση, για επεμβάσεις στα κράτη.

Νομίζω ότι ένας τρόπος υπάρχει και εκεί πρέπει όλοι να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας. Και δεν είναι μόνο θέμα ενός κόμματος ή κομμάτων ή ατόμων, αλλά και κρατών και των κρατών εκείνων, τα οποία πιστεύουν ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουμε ανεξέλεγκτες αυτές τις δυνάμεις.

Και ο μόνος τρόπος είναι η αναβίωση του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών. Δηλαδή, πρέπει να υπάρξει κάποιος φραγμός σε όλες εκείνες τις δυνάμεις, οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουν υιοθετήσει αυτό το νέο δόγμα, της παρέμβασης, της κατάλυσης των κρατών με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται σε ορισμένα κράτη, και μια μορφή τρομοκρατίας μπορεί να ασκείται σε κάποια κράτη, και αν αυτή η τρομοκρατία δημιουργεί προβλήματα στους πολλούς, δεν μπορούμε να μένουμε και εμείς αδιάφοροι.

Διότι, όπως πολύ σωστά υποστηρίχτηκε ότι αν αρχίσουμε στο εσωτερικό μιας χώρας να κομματιάζουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και να πούμε εντάξει γι' αυτό το κομμάτι ή για κάποιους δεν μπορούν να ισχύουν τα ατομικά δικαιώματα, δεν μπορεί να υπάρξει ανάλογη προστασία, διότι βλάπτουν, το ίδιο όμως μπορεί να συμβεί εάν μείνουμε αδιάφοροι για κάποιες περιοχές που κάποιες δυνάμεις έστω και καλοπροαίρετα, αλλά, πολύ περισσότερο, όταν μάλιστα υποκινούνται από κάποιους, όταν αυτές οι δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα αστάθειας ή διασάλευσης της ειρήνης».

«Εδώ, μας προκύπτει το βασικό πρόβλημα. Ποιος αποφασίζει και ποιες παρεμβάσεις πρέπει να γίνουν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι αποφασίζει μία μόνο δύναμη και μπορεί να κάνει οποιεσδήποτε παρεμβάσεις του τύπου που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό στη γειτονική μας χώρα.

Η θέση η δική μου είναι σαφής. Πρέπει πια, δεν έχουμε άλλο τρόπο, πέρα από τα Ηνωμένα Εθνη. Τα οποία δυστυχώς έχουν αχρηστευτεί από τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά έχουν και αυτοαχρηστευτεί. Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα. Ελπίδες μπορεί να μην υπάρχουν πολλές, αλλά νομίζω ότι η προσπάθεια και η μάχη πρέπει να δοθεί.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα της δικής μας περίπτωσης. Εδώ πρέπει υπεύθυνα να πω ότι στα δύο περίπου χρόνια που ήμουν στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν έχω απολύτως κανένα στοιχείο για να υιοθετήσω την άποψη που διατυπώθηκε εδώ σήμερα, ότι οι οργανώσεις αυτές που κινούνται στην Ελλάδα είναι κατευθυνόμενες από οποιεσδήποτε ελληνικές υπηρεσίες.

Δεν έχω απολύτως κανένα στοιχείο. Το γιατί τόσα χρόνια δεν αποκαλύφθηκαν οι δράστες ή δε διερευνήθηκε στο βάθος αυτό το πρόβλημα, υπάρχουν πολλές εξηγήσεις και πολλές απαντήσεις. Υπάρχουν στοιχεία, αλλά δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα επαρκή στοιχεία, ώστε σε μία δημοκρατία, που έχουμε και πρέπει να τη διατηρήσουμε, να υπάρχουν τέτοια στοιχεία - τα είπε και η κα Μπενάκη - όπου να μπορούμε να καταδικάσουμε κάποιους ως υπεύθυνους αυτής της δραστηριότητας».

«Είναι ένα πρόβλημα αναμφισβήτητο. Αλλά είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα, ώστε να χρειάζονται πρόσθετα μέτρα; Δε διαφωνώ κατά βάση με τις απόψεις που διατύπωσε η κα Μπενάκη και περίπου υιοθέτησε και ο κ. Μαγκάκης.

Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι τα οποιαδήποτε πρόσθετα μέτρα, τα οποία θα ενίσχυαν είτε την αστυνομία, είτε τη δικαστική εξουσία, με περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, οποιαδήποτε, επαναλαμβάνω, πρόσθετα μέτρα, πρέπει να έχουν πάντοτε σχέση με το μέγεθος της τρομοκρατίας.

Διότι εδώ στην Ελλάδα, για να μιλάμε συγκεκριμένα, έχουμε μία συγκεκριμένη οργάνωση, η οποία σαφώς έχει αφήσει πίσω της θύματα και σαφώς δε νομίζω να υπάρχει κάποιος εδώ μέσα, ο οποίος να υιοθετεί αυτή τη δραστηριότητα, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι μία οργάνωση, η οποία, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, ασκεί τυφλή τρομοκρατία που έχει πολύ μεγάλη σημασία, δεν τη δικαιολογώ σε καμία περίπτωση, αλλά και δε νομίζω ότι δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους διατάραξης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, ώστε να καταφύγουμε, επαναλαμβάνω, σε μέτρα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε κάποια φάση ή από κάποιους γι' αυτή τη συγκεκριμένη οργάνωση, αλλά πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος - και επισημάνθηκε εδώ - αξιοποίησης αυτών των μέτρων και για άλλες περιπτώσεις.

Πρέπει αναμφισβήτητα να υπάρχει η βούληση η πολιτική, και επαναλαμβάνω, υπάρχει πολιτική βούληση από όλους. Μπορεί να υπάρχουν αδυναμίες, είτε στην αστυνομία, είτε στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. Μπορεί να χρειάζεται πράγματι ο εκσυγχρονισμός, όπως διατυπώθηκε εδώ, είτε της αστυνομίας, είτε των μεθόδων. Αλλά σε καμία περίπτωση πιστεύω ότι δεν είναι το μέγεθος τέτοιο που να απαιτούνται σοβαρά πρόσθετα με νομοθετική μάλιστα διαδικασία μέτρα είτε αστυνομικά, είτε δικαστικά».

«Κυρίες και κύριοι, να μου επιτρέψετε να κάνω και μία άλλη παρατήρηση και μία άλλη διαφωνία. Είναι σεβαστές οι απόψεις του ΚΚΕ, ενός κόμματος με μεγάλη ιστορία και προσφορά στον τόπο, αλλά οι διατυπώσεις στην εισήγηση του αγαπητού κ. Κολοζώφ και η διασύνδεση ενός πολύ σοβαρού προβλήματος της τρομοκρατίας με τις διαστάσεις που απ' τους ίδιους τους εισηγητές παρουσιάστηκε, η διασύνδεση με την άποψη που πάγια τον τελευταίο καιρό υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα, ότι στην Ελλάδα πλέον του σήμερα υπάρχει περιορισμός της δημοκρατίας και των ελευθεριών στις απεργίες, στις εκδηλώσεις, θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω ότι υπάρχει πολύ μεγάλη υπερβολή.

Οταν κάθε χρόνο έχουμε μόνο στην Αθήνα 500 και πλέον ελεύθερες διαδηλώσεις, θεωρώ ότι αν υπήρξαν και κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις που χρειάστηκε κάποια αντιμετώπιση - δεν έχω αντίρρηση να χρησιμοποιήσω και τον όρο βίαιη αντιμετώπιση - εάν χρειάστηκε κάποια στιγμή να γίνει κάτι τέτοιο, σπάνιες περιπτώσεις, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε και σ' αυτό το κείμενο για δακρυγόνα, όταν αν δεν κάνω λάθος τα 2-3 τελευταία χρόνια είναι ζήτημα αν χρησιμοποιήθηκαν μία ή δύο φορές.

Αυτές οι γενικεύσεις, αυτές οι συγκεκριμένες περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να αναφέρονται και να γενικεύονται, όταν σήμερα εδώ - και είναι πολύ σημαντικό - όλες οι πολιτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα, μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν εκφραστεί απ' αυτό το βήμα, έχουμε μία σημαντική συναίνεση, ανεξάρτητα επαναλαμβάνω από τον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζουμε το πρόβλημα ή τον τρόπο με τον οποίο θα το αντιμετωπίσουμε, έχουμε μία σημαντική συναίνεση.

Και κλείνω μ' αυτό, σημαντικό, το οποίο ειλικρινά θέλω να υπογραμμίσω. Οτι βλέπουμε πλέον το πρόβλημα της τρομοκρατίας, ως ένα πολιτικό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε και σε διεθνές επίπεδο, που είναι πολύ σημαντικότερο, αλλά και στο εσωτερικό μας, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια στην ύπαρξη ενός προβλήματος, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, με πολιτικούς όρους και κατά τέτοιο τρόπο, που να διασφαλίσουμε και τη δημοκρατία, ένα σημαντικό απόκτημά μας και τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.

Ευχαριστώ».

«Κατ' αρχήν, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το ΚΚΕ για την πρόσκληση να παραστώ - και η Νέα Δημοκρατία επίσης - σ' αυτήν την ημερίδα, και θα ήθελα επίσης να συγχαρώ θερμά το Κομμουνιστικό Κόμμα για τη διοργάνωση της ημερίδας με αυτό το θέμα. Τουλάχιστον από την εμπειρία που έχω μέχρι σήμερα είναι μια από τις λίγες, αν δεν είναι - κατά τη δική μου γνώση - η μοναδική, που συγκαλείται και έχει ως αποκλειστικό αντικείμενο την τρομοκρατία. Και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό και οφείλω πράγματι να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου.

Οσα ακούστηκαν μέχρι στιγμής, κυρίες και κύριοι, ιδίως από τους βασικούς ομιλητές του Κομμουνιστικού Κόμματος, δε με βρίσκουν ασφαλώς σύμφωνη, δε βρίσκουν και τη Νέα Δημοκρατία σύμφωνη, αλλά οφείλω τούτο να διαπιστώσω: Οτι έχουμε απόλυτη σύμπτωση σε μια βασική τοποθέτηση. Οτι αποκρούουμε την υποκρισία και θα έλεγα τον ταρτουφισμό, που, στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας, προσπαθεί να δικαιολογήσει είτε πολεμικές επεμβάσεις είτε επεμβάσεις στα εσωτερικά των κρατών, προκειμένου να θέσει υπό τον έλεγχο ή την καθοδήγηση τις εσωτερικές εξελίξεις. Αποκρούουμε αυτές τις πιθανές δυνατότητες και φυσικά συμπαρατασσόμαστε σε κάθε προσπάθεια που τείνει να τις αποτρέψει.

Ενα μόνο είναι δεδομένο. Οτι τρομοκρατία υπάρχει, τρομοκρατικές επεμβάσεις γίνονται, και, δυστυχώς, η Ελλάδα -και το λέω δυστυχώς - είναι η μόνη και η τελευταία χώρα στην οποία εξακολουθεί να εμφανίζεται με ενεργό δράση η τρομοκρατία, μάλιστα η ειδική τρομοκρατία ιδεολογικού τύπου, που έπληξε την Ευρώπη τις προηγούμενες δεκαετίες. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει πάρα πολύ σοβαρά σε όποια πολιτική δύναμη κι αν ανήκουμε.

Η επιβίωση μάλιστα της τρομοκρατίας στη χώρα μας είναι ένα πρόβλημα κατ' εξοχήν πολιτικό, και για τούτο συγχαίρω πάλι το Κομμουνιστικό Κόμμα, που την τρομοκρατία τη θέτει υπό την ορολογία και τον προβληματισμό της πολιτικής της διάστασης. Είναι πράγματι ένα πρόβλημα πολιτικό κυρίως και δευτερευόντως διαρθρωτικό και οργανωτικό, όπως συνήθως γίνεται προσπάθεια να εμφανίζεται. Δεν είναι μόνο πρόβλημα διαρθρωτικό και οργανωτικό, είναι πρόβλημα πολιτικό, διότι, κατά την αντίληψή μας, η αποτυχία στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας οφείλεται κυρίως στην έλλειψη ειλικρινούς και σαφούς πολιτικής βούλησης για την αντιμετώπισή της.

Οι μόνες σοβαρές, παρόλο που κατακρίθηκαν από ορισμένη σκοπιά, έστω όχι ικανοποιητικές - και το λέω με επίγνωση - προσπάθειες που έγιναν από τη Νέα Δημοκρατία, η μια το 1987 και η άλλη το 1990, από την παράταξη, δηλαδή, η οποία θρήνησε σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα θύματα της τρομοκρατίας, οι προσπάθειες αυτές, καίτοι μη ικανοποιητικές, αλλά ειλικρινείς και με σαφή πολιτική βούληση περιορισμού της τρομοκρατίας, σαρώθηκαν κυριολεκτικά την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ το 1981 και ύστερα το 1993.

Είναι φανερό ότι η δικαιολογία που επιστρατεύτηκε του δήθεν κινδύνου και της προστασίας των ατομικών ελευθεριών των πολιτών, που υποτίθεται ότι τέθηκαν σε κίνδυνο από την τρομοκρατική νομοθεσία, καθώς και το, όπως αποδείχτηκε, τελείως ουτοπιστικό επιχείρημα, ότι αρκούν τα μέτρα πρόληψης και καταστολής που προβλέπονται στην κοινή νομοθεσία για τα κοινά εγκλήματα, όλα αυτά υπήρξαν μάλλον πρόσχημα και πάντως διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα.

Στο τέλος τέλος, κυρίες και κύριοι, οι ατομικές ελευθερίες δεν κινδυνεύουν από τους νόμους που ψηφίζονται από τη Βουλή και ελέγχονται στην εφαρμογή τους ανά πάσα στιγμή, όσο κινδυνεύουν από τον τρόπο που εφαρμόζονται οι νόμοι και, κυρίως και πρωτίστως, από το κατά πόσον η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία ελέγχει τις υπηρεσίες και ελέγχει τους μηχανισμούς πρόληψης, δίωξης και καταστολής. Εκεί είναι το βασικό πρόβλημα».

«Αλλά ας δούμε πραγματικά, και θα μου επιτρέψετε να αφήσω το διεθνή ορίζοντα, στον οποίο έγινε εκτεταμένη αναφορά, και που λίγο - πολύ οι διαπιστώσεις είναι αντικειμενικές που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, θα μου επιτρέψετε να εντοπίσω το ενδιαφέρον μου περισσότερο στην τρομοκρατία που επιχωριάζει στην Ελλάδα, την ειδική τρομοκρατία, το ειδικό φαινόμενο που επιχωριάζει στην Ελλάδα και έχει ως αντικείμενο πρώτα απ' όλα βαριές εγκληματικές πράξεις που τις έχουμε ζήσει, ανθρωποκτονίες, σωματικές βλάβες, εκρήξεις, φθορές, απαγωγές αθώων ανθρώπων, αθώων θυμάτων, ασχέτων, εν πάση περιπτώσει, με συγκεκριμένη δράση, τα οποία, όμως, θύματα οι τρομοκρατικές οργανώσεις χρησιμοποιούν ως σύμβολα. Οι δεδομένες και γνωστές τρομοκρατικές οργανώσεις που εμφανίζονται στην Ελλάδα, τα χρησιμοποιούν τα θύματα ως σύμβολα για την επένδυση ιδεολογικοπολιτικών στόχων, όπως αυτοί εμφανίζονται είτε στις προκηρύξεις που προηγούνται, είτε στις διακηρύξεις που έπονται μετά από κάθε εγκληματική ενέργεια. Οι στόχοι αυτοί είναι, π.χ., η ανατροπή του κοινωνικού συστήματος, η πάλη κατά των τάξεων ή η πάλη μεταξύ των κοινωνικών τάξεων - άκουσα ότι αυτό είναι μια εκμετάλλευση, και έτσι είναι, ιδεολογικών στόχων του Κομμουνιστικού Κόμματος - η ανατροπή του οικονομικού συστήματος που επικρατεί, ιδίως της ελεύθερης οικονομίας, αυτά παρελαύνουν σε όλες τις διακηρύξεις, κυρίως η αποδυνάμωση του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων και των πολιτικών - είναι γνωστές οι θέσεις που περιλαμβάνονται εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - η κατάργηση του πλουραλισμού και ως συμπύκνωση όλων αυτών των υπό εξόντωση στόχων, εμφανίζονται οι πρώην δυτικές, τώρα βέβαια παγκόσμιες, συμμαχίες. Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η ΔΕΕ, και, βεβαίως, η Αμερική.

Ομως οποθενδήποτε και αν κινούνται αυτές οι οργανώσεις και αυτές οι δραστηριότητες προκαλούν μια βαθιά διαρθρωτική βλάβη στο δημοκρατικό πολίτευμα. Το αποτέλεσμα και ο απώτερος στόχος αυτής της οργανωμένης τρομοκρατικής δράσης είναι η διάβρωση του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, θα λέγατε, όπως άκουσα έστω και αυτής της αστικής δημοκρατίας, και η διάβρωση εκ των έσω, δηλαδή με την πρόκληση στους πολίτες του τρόμου, της ανασφάλειας, της έλλειψης εμπιστοσύνης στο κράτος, της αμφισβήτησης των θεσμοθετημένων εγγυήσεων και ελευθεριών. Αντιδρά ο πολίτης εναντίον των θεσμοθετημένων ελευθεριών και εγγυήσεων, που είναι η βάση του πολιτεύματος, διότι τις θεωρεί ως αιτία για την ελεύθερη δράση και απρόσκοπτη των τρομοκρατών, και επομένως ωθούν τον πολίτη προς ακρότητες και στο αίτημα της εφαρμογής αυταρχικών μεθόδων. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της μεθοδολογίας της τρομοκρατίας, της ιδεολογικής τρομοκρατίας που επιχωριάζει στην Ελλάδα και που τείνει, κατά την άποψή μου, να διαβρώσει τα θεμέλια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

«Τώρα, το ερώτημα είναι, κυρίες και κύριοι, πώς μπορεί να αντιδράσει η Δημοκρατία σε αυτή τη βίαιη επιβουλή, την επιβουλή της από την τρομοκρατία. Θα επανέλθω σε κάτι που είπα από την αρχή. Βασικές προϋποθέσεις για μια πετυχημένη πολιτική στον τομέα αυτό είναι δυο. Πρώτον, η ειλικρινής και σαφής πολιτική βούληση για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, και τονίζω τον όρο ειλικρινής. Και, η δεύτερη, κάποια συντονισμένα και μελετημένα νομοθετικά και οργανωτικά μέτρα, που θα πρέπει να εξισορροπούν με πολύ μεγάλη ακρίβεια - την ακρίβεια ισορροπιστή, ακροβάτη - από τη μια πλευρά τον αμετακίνητο σεβασμό προς τις ατομικές ελευθερίες και, από την άλλη, την αποτελεσματική εξιχνίαση και εξάρθρωση των τρομοκρατικών εστιών. Γιατί αυτό είναι πραγματικά ο φαύλος κύκλος, και το δράμα θα έλεγα, το εσωτερικό δράμα, της κάθε πολιτείας, κάθε δημοκρατίας ξεκαθαρίζω, που θέλει να καταπολεμήσει την τρομοκρατία. Στρέφεται κατά μιας δύναμης, που επιβουλεύεται την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, τις ατομικές ελευθερίες, και πρέπει να ενεργήσει έτσι, ώστε η ίδια να μην παραβιάζει αυτούς τους θεσμούς και τις ατομικές ελευθερίες. Και το ερώτημα είναι, πού θα βρεθεί αυτό το σχοινί της ισορροπίας;

Κατά την αντίληψή μας, τίποτα δε γίνεται χωρίς πολιτική βούληση, όπως είπα πριν, αλλά και κατά δεύτερο λόγο, χωρίς ένα σαφές νομοθετικό και οργανωτικό πλαίσιο, χωρίς μια αναδιάρθρωση και νομοθετική και των θεσμών της χώρας, όπου μεταξύ πολλών άλλων - δεν είναι η θέση για να το αναπτύξω - πρέπει να δοθεί έμφαση σε ορισμένα θέματα:

Πρώτα, στην αντιμετώπιση της πηγής κάθε τρομοκρατικής δράσης, δηλαδή στην αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης καθ' εαυτήν. Ασχολούμεθα συνήθως, και κυρίως οι διωκτικές αρχές, όταν τα πράγματα εκδηλωθούν, όταν γίνουν οι τρομοκρατικές ενέργειες, όταν θρηνούμε θύματα. Αλλά τότε είναι πάρα πολύ αργά. Το ενδιαφέρον και η προσοχή πρέπει να στραφεί σε πολύ πολύ πρωιμότερο στάδιο, πολύ πιο πρώιμο και από αυτό που πιάνει ο κοινός νομοθέτης με τις λεγόμενες προπαρασκευαστικές πράξεις. Πρέπει να πλήξει την οργάνωση "στα γεννοφάσκια της", για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση. Μπορεί να γίνει αυτό χωρίς παραβίαση και συρρίκνωση ατομικών ελευθεριών, και πώς θα γίνει;

Κάτι άλλο, που πρέπει να δοθεί έμφαση, είναι η εξιχνίαση, η ανάκριση και η εκδίκαση των μορφών αυτών εγκληματικής δράσης, από την προετοιμασία μέχρι το τέλος, με καινούριες αποτελεσματικές μεθόδους. Φτάνουν οι ανακριτικές μέθοδοι και οι μέθοδοι εξιχνίασης των εγκλημάτων που έχουμε στη διάθεσή μας από δεκαετιών; Και η νομοθεσία που διαθέτουμε από δεκαετιών; Είναι δυνατόν με τις σύγχρονες μορφές τεχνολογίας και επικοινωνίας να ανταποκριθούμε στη χρήση αυτών των μεθόδων που οι τρομοκράτες και όλοι οι εγκληματίες - και εδώ βάζω και το οργανωμένο έγκλημα που αυτή τη στιγμή, μάλλον, είναι εκτός του ενδιαφέροντός σας, καίτοι άκουσα αναφορές. Αλλά άλλο είναι το οργανωμένο έγκλημα που απασχολεί σήμερα τις χώρες της Ευρώπης και παγκοσμίως (διακίνηση ναρκωτικών, όπλων, κ.λπ.) και άλλο είναι η τρομοκρατία την οποία έχετε σήμερα ως αντικείμενο. Λοιπόν, μπροστά σε αυτές τις τεράστιες τεχνολογικές προόδους που υπάρχουν, μπορούν να ανταποκριθούν οι ανακριτικές μέθοδοι που διαθέτουμε, με τις εγγυήσεις της δικονομίας; Μάλλον όχι, και άρα πρέπει να το προσέξουμε, να το μελετήσουμε, και να βρούμε διεξόδους».

«Και κυρίως εκείνο στο οποίο δίδουμε και δίδω και προσωπικά πολύ μεγάλη έμφαση, και που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί από το νομοθετικό και οργανωτικό μας πλαίσιο, είναι η θεσμοθέτηση σαφών προστατευτικών διατάξεων για την προστασία των λεγομένων "υπόπτων". Γιατί εδώ υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα στη δίωξη αυτών των μορφών εγκληματικότητας, ότι αθελήτως, θα έλεγα, θέλω να παραδεχτώ αθελήτως και όχι ηθελημένα, κατά την προσπάθεια των διωκτικών αρχών να εξιχνιαστούν - και εγώ θέλω να πιστεύω ότι είναι ειλικρινής η προσπάθεια και δεν κρύβει τέτοια τρομερά παρασκήνια σαν και αυτά που αναφέρθηκαν προηγουμένως - κατά τη διάρκεια, λοιπόν, αυτής της εξιχνίασης, άνθρωποι βαφτίζονται ύποπτοι, οι οποίοι δεν είναι ούτε παντελώς αθώοι, διότι συνδέονται με κάποιες ενδείξεις, και δεν μπορούν και να τεκμαρθούν αθώοι, διότι υπάρχουν κάποιες υποψίες υψηλού βαθμού, αλλά ούτε και κατηγορούμενοι, με τις εγγυήσεις των κατηγορουμένων, διότι απλούστατα δεν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον τους.

Δηλαδή, η νομοθεσία μας κινείται μέσα σε ένα πλαίσιο δικαιοπολιτικό και φιλελεύθερο κατεστημένο και σεβαστό που προέρχεται από πολύ παλιά, αλλά που αυτό το πλαίσιο οδηγεί είτε σε ακρότητες και αδικίες, όπως αυτές που συμβαίνουν συνέχεια τώρα, και η φιλολογία περί υπόπτων δεν είναι απλώς δημιούργημα των αντιτιθεμένων στις διώξεις, αλλά είναι μια υπαρκτή κατάσταση που δεν έχουν έστω τα δικαιώματα που θα ταίριαζαν στην ιδιότητά τους ως υπόπτων, τα δικαιώματα προστασίας, υπεράσπισης και προσωπικών εγγυήσεων. Γιατί αναγκαστικά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν και με τις καλύτερες προθέσεις από τις αρχές ούτε ως αθώοι, αλλά ούτε και ως κατηγορούμενοι.

Γι' αυτό χρειάζεται πολύ μελετημένη εμβάθυνση σε όλα αυτά τα ζητήματα, τα οποία δεν μπορούν, με οποιαδήποτε θέληση κι αν έχουμε, να αντιμετωπιστούν εκτός του νομοθετικού και του διαρθρωτικού πλαισίου της οργανωμένης πολιτείας.

Φυσικά, θα μου πείτε, πώς θα γίνουν; Πρώτα σας είπα ότι πρέπει να υπάρχει πολιτική βούληση για να γίνουν αυτά, και όχι να υπεκφεύγουμε είτε στις πιέσεις που υπάρχουν, και σαφώς υπάρχουν, από το εξωτερικό ή από τους διεθνείς οργανισμούς με λογοπαίγνια και με δολιχοδρομίες, αλλά να θέσουμε τα πράγματα καθαρά και ξάστερα. Υπάρχουν τα υποδείγματα. Υπάρχουν χώρες υψηλής δημοκρατικής ευθιξίας και οργάνωσης, καθώς και διεθνείς οργανισμοί. Δε θέλω να αναφερθώ στις διεθνείς συμβάσεις για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χρήσιμα εργαλεία και όχι πάντοτε ενταγμένα σε κάποιους στόχους διαβρωτικούς των κρατών. Υπάρχουν, λοιπόν, και ιδέες και υποδείγματα που η χώρα μας δεν μπορεί συστηματικά να τα αγνοεί. Φτάνει, όπως είπα, να υπάρχει ειλικρινής βούληση».