«Κυρίες και κύριοι, δε θεωρώ υπερβολή να προσθέσω και τα δικά μου συγχαρητήρια στην πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Οχι μόνο γι' αυτή την ανοιχτή συζήτηση, αλλά για να χρησιμοποιήσω την παλιά μου τέχνη, για τον υπότιτλο, δηλαδή "τις πολιτικές διαστάσεις της τρομοκρατίας".

Διότι, πράγματι, το πρόβλημα της τρομοκρατίας είναι κατ' εξοχήν πολιτικό και δευτερευόντως αστυνομικό. Ειπώθηκαν πολλά, θα είμαι σύντομος. Συμφωνώ με τις βασικές διαπιστώσεις των εισηγητών, όσον αφορά αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε ή διεθνή τρομοκρατία ή "αξιοποίηση" της τρομοκρατίας, στην άσκηση της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων.

Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα. Επαναλαμβάνω, μπορεί να υπάρχουν υπερβολές στη διατύπωση, αλλά αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η ουσία και όχι η διατύπωση των εισηγητών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την έλλειψη πλέον οποιουδήποτε άλλου "εχθρού", οι δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνουν και κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο, έπρεπε να ανακαλύψουν κάποιον άλλο τρόπο, κάποια άλλη δικαιολόγηση, για επεμβάσεις στα κράτη.

Νομίζω ότι ένας τρόπος υπάρχει και εκεί πρέπει όλοι να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας. Και δεν είναι μόνο θέμα ενός κόμματος ή κομμάτων ή ατόμων, αλλά και κρατών και των κρατών εκείνων, τα οποία πιστεύουν ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουμε ανεξέλεγκτες αυτές τις δυνάμεις.

Και ο μόνος τρόπος είναι η αναβίωση του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών. Δηλαδή, πρέπει να υπάρξει κάποιος φραγμός σε όλες εκείνες τις δυνάμεις, οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουν υιοθετήσει αυτό το νέο δόγμα, της παρέμβασης, της κατάλυσης των κρατών με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται σε ορισμένα κράτη, και μια μορφή τρομοκρατίας μπορεί να ασκείται σε κάποια κράτη, και αν αυτή η τρομοκρατία δημιουργεί προβλήματα στους πολλούς, δεν μπορούμε να μένουμε και εμείς αδιάφοροι.

Διότι, όπως πολύ σωστά υποστηρίχτηκε ότι αν αρχίσουμε στο εσωτερικό μιας χώρας να κομματιάζουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και να πούμε εντάξει γι' αυτό το κομμάτι ή για κάποιους δεν μπορούν να ισχύουν τα ατομικά δικαιώματα, δεν μπορεί να υπάρξει ανάλογη προστασία, διότι βλάπτουν, το ίδιο όμως μπορεί να συμβεί εάν μείνουμε αδιάφοροι για κάποιες περιοχές που κάποιες δυνάμεις έστω και καλοπροαίρετα, αλλά, πολύ περισσότερο, όταν μάλιστα υποκινούνται από κάποιους, όταν αυτές οι δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα αστάθειας ή διασάλευσης της ειρήνης».

«Εδώ, μας προκύπτει το βασικό πρόβλημα. Ποιος αποφασίζει και ποιες παρεμβάσεις πρέπει να γίνουν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι αποφασίζει μία μόνο δύναμη και μπορεί να κάνει οποιεσδήποτε παρεμβάσεις του τύπου που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό στη γειτονική μας χώρα.

Η θέση η δική μου είναι σαφής. Πρέπει πια, δεν έχουμε άλλο τρόπο, πέρα από τα Ηνωμένα Εθνη. Τα οποία δυστυχώς έχουν αχρηστευτεί από τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά έχουν και αυτοαχρηστευτεί. Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα. Ελπίδες μπορεί να μην υπάρχουν πολλές, αλλά νομίζω ότι η προσπάθεια και η μάχη πρέπει να δοθεί.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα της δικής μας περίπτωσης. Εδώ πρέπει υπεύθυνα να πω ότι στα δύο περίπου χρόνια που ήμουν στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν έχω απολύτως κανένα στοιχείο για να υιοθετήσω την άποψη που διατυπώθηκε εδώ σήμερα, ότι οι οργανώσεις αυτές που κινούνται στην Ελλάδα είναι κατευθυνόμενες από οποιεσδήποτε ελληνικές υπηρεσίες.

Δεν έχω απολύτως κανένα στοιχείο. Το γιατί τόσα χρόνια δεν αποκαλύφθηκαν οι δράστες ή δε διερευνήθηκε στο βάθος αυτό το πρόβλημα, υπάρχουν πολλές εξηγήσεις και πολλές απαντήσεις. Υπάρχουν στοιχεία, αλλά δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα επαρκή στοιχεία, ώστε σε μία δημοκρατία, που έχουμε και πρέπει να τη διατηρήσουμε, να υπάρχουν τέτοια στοιχεία - τα είπε και η κα Μπενάκη - όπου να μπορούμε να καταδικάσουμε κάποιους ως υπεύθυνους αυτής της δραστηριότητας».

«Είναι ένα πρόβλημα αναμφισβήτητο. Αλλά είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα, ώστε να χρειάζονται πρόσθετα μέτρα; Δε διαφωνώ κατά βάση με τις απόψεις που διατύπωσε η κα Μπενάκη και περίπου υιοθέτησε και ο κ. Μαγκάκης.

Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι τα οποιαδήποτε πρόσθετα μέτρα, τα οποία θα ενίσχυαν είτε την αστυνομία, είτε τη δικαστική εξουσία, με περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, οποιαδήποτε, επαναλαμβάνω, πρόσθετα μέτρα, πρέπει να έχουν πάντοτε σχέση με το μέγεθος της τρομοκρατίας.

Διότι εδώ στην Ελλάδα, για να μιλάμε συγκεκριμένα, έχουμε μία συγκεκριμένη οργάνωση, η οποία σαφώς έχει αφήσει πίσω της θύματα και σαφώς δε νομίζω να υπάρχει κάποιος εδώ μέσα, ο οποίος να υιοθετεί αυτή τη δραστηριότητα, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι μία οργάνωση, η οποία, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, ασκεί τυφλή τρομοκρατία που έχει πολύ μεγάλη σημασία, δεν τη δικαιολογώ σε καμία περίπτωση, αλλά και δε νομίζω ότι δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους διατάραξης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, ώστε να καταφύγουμε, επαναλαμβάνω, σε μέτρα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε κάποια φάση ή από κάποιους γι' αυτή τη συγκεκριμένη οργάνωση, αλλά πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος - και επισημάνθηκε εδώ - αξιοποίησης αυτών των μέτρων και για άλλες περιπτώσεις.

Πρέπει αναμφισβήτητα να υπάρχει η βούληση η πολιτική, και επαναλαμβάνω, υπάρχει πολιτική βούληση από όλους. Μπορεί να υπάρχουν αδυναμίες, είτε στην αστυνομία, είτε στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. Μπορεί να χρειάζεται πράγματι ο εκσυγχρονισμός, όπως διατυπώθηκε εδώ, είτε της αστυνομίας, είτε των μεθόδων. Αλλά σε καμία περίπτωση πιστεύω ότι δεν είναι το μέγεθος τέτοιο που να απαιτούνται σοβαρά πρόσθετα με νομοθετική μάλιστα διαδικασία μέτρα είτε αστυνομικά, είτε δικαστικά».

«Κυρίες και κύριοι, να μου επιτρέψετε να κάνω και μία άλλη παρατήρηση και μία άλλη διαφωνία. Είναι σεβαστές οι απόψεις του ΚΚΕ, ενός κόμματος με μεγάλη ιστορία και προσφορά στον τόπο, αλλά οι διατυπώσεις στην εισήγηση του αγαπητού κ. Κολοζώφ και η διασύνδεση ενός πολύ σοβαρού προβλήματος της τρομοκρατίας με τις διαστάσεις που απ' τους ίδιους τους εισηγητές παρουσιάστηκε, η διασύνδεση με την άποψη που πάγια τον τελευταίο καιρό υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα, ότι στην Ελλάδα πλέον του σήμερα υπάρχει περιορισμός της δημοκρατίας και των ελευθεριών στις απεργίες, στις εκδηλώσεις, θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω ότι υπάρχει πολύ μεγάλη υπερβολή.

Οταν κάθε χρόνο έχουμε μόνο στην Αθήνα 500 και πλέον ελεύθερες διαδηλώσεις, θεωρώ ότι αν υπήρξαν και κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις που χρειάστηκε κάποια αντιμετώπιση - δεν έχω αντίρρηση να χρησιμοποιήσω και τον όρο βίαιη αντιμετώπιση - εάν χρειάστηκε κάποια στιγμή να γίνει κάτι τέτοιο, σπάνιες περιπτώσεις, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε και σ' αυτό το κείμενο για δακρυγόνα, όταν αν δεν κάνω λάθος τα 2-3 τελευταία χρόνια είναι ζήτημα αν χρησιμοποιήθηκαν μία ή δύο φορές.

Αυτές οι γενικεύσεις, αυτές οι συγκεκριμένες περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να αναφέρονται και να γενικεύονται, όταν σήμερα εδώ - και είναι πολύ σημαντικό - όλες οι πολιτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα, μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν εκφραστεί απ' αυτό το βήμα, έχουμε μία σημαντική συναίνεση, ανεξάρτητα επαναλαμβάνω από τον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζουμε το πρόβλημα ή τον τρόπο με τον οποίο θα το αντιμετωπίσουμε, έχουμε μία σημαντική συναίνεση.

Και κλείνω μ' αυτό, σημαντικό, το οποίο ειλικρινά θέλω να υπογραμμίσω. Οτι βλέπουμε πλέον το πρόβλημα της τρομοκρατίας, ως ένα πολιτικό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε και σε διεθνές επίπεδο, που είναι πολύ σημαντικότερο, αλλά και στο εσωτερικό μας, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια στην ύπαρξη ενός προβλήματος, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, με πολιτικούς όρους και κατά τέτοιο τρόπο, που να διασφαλίσουμε και τη δημοκρατία, ένα σημαντικό απόκτημά μας και τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.

Ευχαριστώ».