«Με τρία αγκάθια η ισοτιμία - Καίριοι όροι για μισθούς, ασφαλιστικό και διεύρυνση των ιδιωτικοποιήσεων». Αυτός ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χτεσινής «Καθημερινής». Κι όποιος διάβαζε το σχετικό ρεπορτάζ, θα καταλάβαινε, πως μας έκαναν μεν τη χάρη οι κοινοτικοί μας εταίροι, να δεχτούν μια κάποια μείωση της υποτίμησης, που είχε επιβληθεί την άνοιξη του 1998, αλλά θέτουν αυστηρούς όρους, για την παραπέρα πορεία της ελληνικής οικονομίας. Οροι, που έχουν σχέση, κυρίως, με τη σκληρή συγκράτηση των μισθών και τη γρηγορότερη «απελευθέρωση» του ασφαλιστικού συστήματος και των τομέων της ενέργειας και των τηλεπικοινωνιών.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι αρκετά διαφορετική. Πρώτον, καμιά χάρη δεν έκαναν οι κοινοτικοί μας «εταίροι» στον ελληνικό λαό. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, ζημιωμένος θα ήταν, με τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Η «χάρη» αφορούσε την κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεύτερον, τα όσα εμφανίζονται να απαιτούν, δεν είναι καινούρια πράγματα. Αποτελούν βασικά στοιχεία των συνθηκών του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, όπως και όλων των μέχρι σήμερα κοινοτικών πολιτικών και αποφάσεων. Αλλωστε, τα ίδια ακριβώς ζητήματα, αποτελούν θεμελιακές κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής και ήδη υλοποιούνται. Τρίτον, η όποια πίεση ασκείται -αν ασκείται- έχει στόχο τη γρηγορότερη υλοποίηση των πολιτικών αυτών και την αποφυγή καθυστερήσεων, λόγω συγκυριακών (π.χ. εκλογές) παραγόντων.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα περί αγκαθιών, που συνοδεύουν το... ρόδο. Ενα σκέτο «γαϊδουράγκαθο» είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική τους ολόκληρη.