Κατακάθεται σιγά σιγά ο κουρνιαχτός της κυβερνητικής προπαγάνδας, περί της «νέας μεγάλης εθνικής επιτυχίας της ανατίμησης της δραχμής». Η αλήθεια αποκαλύπτεται και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, πως υποχρεώνεται να την παραδεχτεί και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών και οικονομικών αναλυτών και αρθρογράφων.

Η νέα, επίσημη ισοτιμία των 340,7 δραχμών ανά ΕΥΡΩ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «ανατίμηση» της... μεγαλύτερης υποτίμησης, που είχε προβλεφτεί με την ισοτιμία των 353 δραχμών, την άνοιξη του 1998. Στην πράξη, βέβαια, και το 1998 και τώρα, είχαμε και έχουμε μια υποτίμηση της δραχμής, αφού και τότε και τώρα η τρέχουσα συναλλαγματική αξία της δραχμής βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα.

Ετσι κι αλλιώς, όμως, η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μικρή αξία. Κι αυτό, γιατί η πορεία της ελληνικής οικονομίας και, ιδιαίτερα, όλων όσων έχουν να κάνουν με το βιοτικό επίπεδο του λαού μας καθορίζεται από άλλους παράγοντες. Τους ίδιους, ακριβώς, που θα καθορίσουν τη λειτουργία και τις συνέπειες του τεχνοκρατικού μέτρου της «ανατιμο-υποτίμησης» της δραχμής. Και αυτοί οι παράγοντες είναι οι φιλομονοπωλιακές πολιτικές και οι λογικές του «ευρω-μονόδρομου», η σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, οι αντιλαϊκές και αντικοινωνικές «αναδιαρθρώσεις», κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, δηλαδή, η πολιτική της κυβέρνησης, όπως και όλων όσοι βαδίζουν στον ίδιο μ' αυτή δρόμο.