Οξύνονται οι εσωκομματικές κόντρες στην οργάνωση Λάρισας του ΠΑΣΟΚ και ο απόηχος των τσακωμών φτάνει, καθημερινά, μέχρι και τα ΜΜΕ. Δημόσιες είναι, πλέον, οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη συντονίστρια της Νομαρχιακής Οργάνωσης, Αγγέλα Βαγενά, και στη συντονίστρια της Δημοτικής Οργάνωσης, Σταυρούλα Γκούμα, «στα μαχαίρια» βρίσκεται ο πρώην δήμαρχος Χρ. Καφφές με τον πρώην νομάρχη Γ. Φλώρο κι αλληλοκατηγορίες εκτοξεύουν κι άλλα στελέχη.

Οι αντιπαραθέσεις έχουν, περισσότερο, προσωπικό χαρακτήρα, καθώς, μετά την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας και την ανάληψη της ηγεσίας του Κινήματος από τον Γ. Παπανδρέου, γίνεται ανακατανομή των κομματικών αξιωμάτων και τα στελέχη διαγκωνίζονται για να πάρουν κάποιο πόστο στον κομματικό μηχανισμό ή για να προωθηθούν σε θέσεις και κυρίως στην Αυτοδιοίκηση.

Η «μεγάλη γκρίνια», όμως, δεν οφείλεται μόνο στις προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών, αλλά και στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν πάει καλά» στην περιοχή. Το Κίνημα δε βρίσκει αποδοχή και δεν έχει επιρροή στα λαϊκά στρώματα, που θυμούνται πώς κυβέρνησε κι αντιλαμβάνονται ότι ως αντιπολίτευση βοηθάει την κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική και να προχωρήσει στη σφοδρή επίθεση κατά των λαϊκών δικαιωμάτων.

Για άλλη μια χρονιά μειώθηκε ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας και, μάλιστα, παρά την ενίσχυσή του από παιδιά μεταναστών, που ζουν στη χώρα μας, ανακοίνωσε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Κι αμέσως, ορισμένοι... πονηροί έσπευσαν να βρουν την αιτία: Συνεχίζεται και, ίσως, ενισχύεται η υπογεννητικότητα λένε. Κι από κοντά, έρχονται οι γνωστές σκέψεις και εκτιμήσεις: Θα έχουμε προοπτικά παραπέρα μείωση του εργατικού δυναμικού και, επομένως, των ασφαλισμένων, ενώ, την ίδια στιγμή, θα συνεχίσει να μεγαλώνει το όριο ζωής και θα έχουμε αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων. Αρα, χρειάζονται ακόμη τολμηρότερα και γενικότερα μέτρα για το ασφαλιστικό, κλπ., κλπ.

Οχι, οι... πονηροί δεν ασχολούνται με τις αιτίες της υπογεννητικότητας. Ούτε κάνουν τον κόπο, να ρωτήσουν ένα νέο λαϊκό ζευγάρι, αν θέλει να κάνει παιδιά και ποιοι παράγοντες το αποτρέπουν. Δεν ασχολούνται, επίσης, με τη γενικότερη εικόνα. Για παράδειγμα, με το γεγονός, ότι ο παραγόμενος συνολικά πλούτος είναι πολύ περισσότερος από ποτέ άλλοτε. Για τους... πονηρούς, είναι δοσμένη η μοιρασιά αυτού του πλούτου. Πρέπει να μεγαλώνει συνεχώς το μερίδιο των λίγων κεφαλαιοκρατών και να μικραίνει το μερίδιο των πολλών, των εργαζομένων και του λαού. Αυτά τα πράγματα δεν τα βάζουν ποτέ σε συζήτηση. Αλλωστε, κάτι τέτοιο, θα βρίσκονταν σε πλήρη και ριζική αντίθεση με την προωθούμενη ανταγωνιστικότητα.

Το Ιράν είναι η δεύτερη παραγωγός χώρα πετρελαίου μεταξύ αυτών του ΟΠΕΚ και η οικονομία παρουσίασε πέρυσι ανάπτυξη κατά 6,7% περίπου. Παρ' όλ' αυτά, όμως, οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία είναι σχετικά υψηλή, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους ανθρώπους. Γεγονός, το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία σε μια χώρα, όπου το 70% του πληθυσμού είναι κάτω από 30 χρόνων. Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το πλουσιότερο 20% των Ιρανών απολαμβάνει το 50% των συνολικών εισοδημάτων, ενώ το φτωχότερο 20% εισπράττει μόνο το 5,8%.

Σημειώνουμε τα στοιχεία αυτά, γιατί, μάλλον, έπαιξαν έναν σοβαρό - στον έναν ή άλλο βαθμό - ρόλο στην πρόσφατη εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, στη θέση του Προέδρου της χώρας, παρότι σχεδόν όλοι πρόβλεπαν τη νίκη του «μεταρρυθμιστή» Ραφσαντζανί. Σε συνδυασμό, βέβαια, με το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Αχμαντινεζάντ, που υποσχόταν την ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχών. Τώρα, αρκετοί αναρωτιούνται εάν θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Πέρα απ' αρκετά άλλα - θα λέγαμε εμείς - ο καπιταλισμός κρατεί καλά στο θεοκρατικό Ιράν και, βέβαια, δεν ανατρέπεται με... προεκλογικές υποσχέσεις.