ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αν όχι τώρα, πότε;

Του Τάσου Αναστασίου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χειραγωγήσεις συνειδήσεις. Ενας, το να προβάλλεις έναν αχταρμά που τα 'χει όλα μέσα ανάκατα, έτσι που να μην προλαβαίνει το μυαλό να κάνει τη στοιχειώδη ταξινόμηση - αξιολόγηση. Αλλος τρόπος, η αποσιώπηση ενός γεγονότος, η προβολή ενός άλλου. Ολα αυτά διαμορφώνουν συνείδηση.

Και για να λέμε μερικά πράγματα με το όνομά τους, συμμετοχή σ' αυτήν τη διαδικασία δεν έχει μόνο «το κακό το σύστημα», αλλά και αρκετοί από τους «τραβάτε με κι ας κλαίω» «συναδέλφους». Αυτούς, που είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν το ΚΚΕ, γιατί κάπου είδαν ένα στέλεχός του να στραβοκοιμάται, αλλά προχτές, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν και, βεβαίως, δεν έγραψαν λέξη για το μεγάλο ξεπούλημα, γι' αυτό το στημένο παιχνίδι, όπου, από κοινού και με μοιρασμένους ρόλους, κυβέρνηση, ΣΕΒ και ΓΣΕΕ συναποφάσισαν - ναι, συναποφάσισαν κι ας δήλωναν στις κάμερες «διαφωνία» - ότι 8ωρο τέλος!

Ποντάρουν όλοι μαζί στο γεγονός ότι ο εργάσιμος χρόνος, όπως τον βιώνει στην καθημερινότητά του ο εργάτης, είναι ήδη μαντάρα (πάνε σύννεφο τα διπλά 4ωρα και οι παραβιάσεις του 8ωρου).

Και όπως επί ΠΑΣΟΚ πέρασαν οι πρώτες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στο όνομα, του «να μπει σε μια τάξη η αγορά εργασίας», έτσι και σήμερα, με κοινό παρονομαστή την προβολή της «ανταγωνιστικότητας», θεωρούν ότι θα κατορθώσουν να πείσουν τους εργάτες ότι στο τέλος θα είναι για το καλό τους μια τέτοιου μεγέθους και ποιότητας αντιδραστική ανατροπή, που ήδη καταγράφεται ως ιστορική - μαζί με τις ευθύνες όσων φροντίζουν να κρατούν παροπλισμένη την εργατική τάξη.

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το φάντασμα δεν έπαψε να πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη. Το γνωρίζουν. Είναι υποχρεωμένοι δειλά - δειλά να ομολογήσουν ότι αυτό το σύστημα δεν έχει μέλλον. Οτι αυτό το σύστημα, ήδη, εκπίπτει στη βαρβαρότητα.

Γι' αυτό επιφυλάσσουν και αυξημένο ρόλο στους διάφορους εργατοπατέρες, να φρενάρουν όσο μπορούν τη συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης, να συμβάλουν στο βάθεμα της βαρβαρότητας, αλλά με «κοινωνικό διάλογο».

Αυτή η εκπαίδευση στην υποταγή πρέπει και μπορεί να έχει ένα τέλος. Η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ταξική συσπείρωση, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά με και για το συγκεκριμένο πρόγραμμα που προβάλλει, μπορούν να βάλουν ένα τέλος στην ηττοπάθεια, μπορούν να στείλουν στη γωνιά τους όσους επιχειρούν να έχουν κέρδος ακόμα και από αυτό το πτώμα του 8ωρου.

Ονόματα σαν του Πολυζωγόπουλου, του Παναγιωτόπουλου, του Κυριακόπουλου έχουν, ήδη, περάσει στο μαύρο κατάστιχο της ιστορίας. Η εργατική τάξη μπορεί να στείλει στα Τάρταρα και το σύστημα που τους γεννά.

ΑΝΗΞΕΡΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΝΟ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ: «Γιατί άραγε, την ώρα που η κυβερνητική "επέλαση" σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται ακάθεκτη (βλέπε "μεταρρυθμίσεις") δεν υπάρχει ουσιαστική αντίδραση; (...) είναι πολλές οι αιτίες γι' αυτά τα φαινόμενα. Πρώτον, σε καιρούς οικονομικά δύσκολους, οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν να χάνουν μεροκάματα συμμετέχοντας σε απεργίες. Δεύτερον, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο φόβος της απόλυσης. Τρίτον και ίσως σπουδαιότερο, τείνει να διαμορφωθεί μια πεποίθηση για το μάταιο της όποιας αντίδρασης (...) επίσης η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να αντικρούσει πειστικά το κυβερνητικό επιχείρημα ότι με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις θα αυξηθεί δήθεν η απασχόληση. Κι όμως η απλή λογική λέει άλλα (...) ποιος εργοδότης θα κάνει προσλήψεις, όταν μπορεί να χρησιμοποιήσει τους νυν εργαζόμενους μέχρι και δέκα (ή μήπως έντεκα ή δώδεκα) ώρες την ημέρα και με σαφώς πιο μειωμένο το κόστος της υπερωρίας;» (από άρθρο του Γιώργου Καρελιά στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΤΩΜΑ: «Με πολεμική στο θέμα του ωραρίου των καταστημάτων και των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις το ΠαΣοΚ κλιμακώνει την αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση και θεωρεί ότι αυτά αποδίδουν πολιτικά και κάποια στιγμή από το φθινόπωρο θα αρχίσει η "κεφαλαιοποίηση"» (το ρεπορτάζ στο «ΒΗΜΑ»).

ΩΡΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΘΥΜΑ Ο ΘΥΤΗΣ: «Ευθεία επίθεση στην κυβέρνηση ότι βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις απαξίωσης της ΓΣΕΕ και του συνδικαλιστικού κινήματος ώστε να περάσει πιο εύκολα τα νέα φορολογικά μέτρα το φθινόπωρο εξαπέλυσε ο κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος. Η επίθεση αυτή - την οποία το "Εθνος" είχε επισημάνει προ μηνός και πλέον - έχει αυτό το διάστημα ένα επιπλέον στοιχείο. Εχει στο στόχαστρό της προσωπικά τον κ. Πολυζωγόπουλο, καθώς ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αποτελεί τον πλέον ενοποιητικό παράγοντα στον οδό Πατησίων, αλλά και το πλέον αναγνωρίσιμο συνδικαλιστικό στέλεχος στην κοινωνία» (ο Βασίλης Σκουρής στο «ΕΘΝΟΣ»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Θα γίνει ο ΒΙΟΣ... ΑΒΙΩΤΟΣ για τους εργαζόμενους

Η ΝΙΚΗ: Ο,τι θέλει ο ΣΕΒ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ ότι... διαφωνούν

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΟΙ ΤΕΛΙΚΕΣ αλλαγές στο εργασιακό

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ (Μήτση): ΧΤΥΠΗΜΑ στην ανεργία

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Δουλειά σε 112.000 ανέργους

Η ΑΥΓΗ: Ανεργος ο ένας στους 5 νέους

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΩ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΟΝΑΔΕΣ μπροστά και στα δύσκολα

ΑΠΟΦΑΣΗ: Πως θα γίνει η επιστροφή φόρου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΚΑΛΠΑΖΕΙ ο δανεισμός του κράτους

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ (Ρίζου): «ΘΕΜΙΣ» κατασκευαστική σκανδάλων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μία «Θέμις» βυθισμένη στα σκάνδαλα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Καβγάς συμφερόντων για το πέταλο του θανάτου

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μαύρη τρύπα 11,6 δισ. στο έλλειμμα α' 6μήνου

ΤΑ ΝΕΑ: Κύμα... φυγής από Δημόσιο, ΔΕΚΟ, Τράπεζες

ΕΘΝΟΣ: ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ συμβασιούχων απαιτούν πέντε δικαστήρια

Η ΧΩΡΑ: Καταιγίδα μεταξύ Χριστόδουλου - Γιώργου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΝΤΡΟΠΗ κ. Χριστόδουλε

Ενα πραγματικό φάντασμα «Η πτώση του κομμουνισμού μπορεί να "σκότωσε" τον μαρξισμό ως πολιτικό πρόταγμα, όμως η υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας αναβίωσε τη μαρξική ανάλυση του καπιταλισμού. Η συμβατική άποψη "είδε" την αποσύνθεση του κεντρικού σχεδιασμού σαν θρίαμβο του καπιταλισμού. Λίγοι αντιλήφθηκαν ότι η μεγαλύτερη επίπτωση ενός τέτοιου κοσμοϊστορικού γεγονότος θα ήταν η επιτάχυνση αλλαγών που ωρίμαζαν για δεκαετίες στον δυτικό καπιταλισμό. Και ακόμη λιγότεροι προέβλεψαν ότι οι οικονομίες της ελεύθερης αγοράς που αναδύθηκαν θα είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον γεμάτο αντιφάσεις, άναρχο καπιταλισμό τον οποίο προείδε ο Μαρξ και που οι σοσιαλδημοκράτες πίστεψαν ότι είχαν δαμάσει οριστικά. Η δεκαετία του 1990 άρχισε με τη μαζική καταστροφή όλων εκείνων των ιδεών που θύμιζαν μαρξισμό. Ηταν η "μεταμοντέρνα" εποχή: υποτίθεται ότι δε χρειαζόμασταν μεγάλες ιδέες. Στο τέλος της δεκαετίας, βρισκόμαστε στη μέση μιας δυναμικής παγκόσμιας κοινωνίας, που αναταράσσεται από οικονομικές ανακατατάξεις, απώλειες θέσεων εργασίας, που μπροστά τους ο άνθρωπος στέκεται με δέος - ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο Μαρξ. Αραγε επιστρέφει ο φιλόσοφος σαν βιβλικός προφήτης;» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»).

Ανέκδοτο «Εκδηλώσεις με "αγωνιστικό, κοινωνικό και πολιτιστικό χαρακτήρα" προγραμματίζει η ΑΔΕΔΥ κατά το δεκαήμερο λειτουργίας της 70ής ΔΕΘ» (στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

Τι ζητάνε τα κοράκια; «Πρέπει να απελευθερωθεί το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων ώστε να μπορούν να δουλέψουν όσοι θέλουν να προκόψουν. Κυρίως πρέπει να μειωθεί η παρέμβαση του κράτους στην οικονομία και για να εξοικονομηθούν χρήματα από τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ αλλά και για να αποτινάξουν οι επιχειρήσεις τα άχρηστα δεσμά του δημοσίου που απαγορεύουν στην ουσία τις επενδύσεις» (το κύριο άρθρο στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).