Με τη δήλωση ότι το ΚΚΕ αποχωρεί από τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση του 8ωρου, θέλοντας έτσι «με κάθε τρόπο να δώσουμε στους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τίποτα από αυτά που θα αποφασίσει η Βουλή και ότι πρέπει κυριολεκτικά να τα μποϊκοτάρουν στην πράξη και προς αυτήν την κατεύθυνση θα κινηθούμε εμείς», έκλεισε την παρέμβασή της χτες στη Βουλή, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. «Εμείς, είπε, θα αποχωρήσουμε από τη διαδικασία της συζήτησης στη Βουλή. Αυτή είναι η συμβολή μας στη θερινή ραστώνη που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, όταν σ' αυτήν την περίοδο κυριολεκτικά σαρώνει ό,τι απέμεινε από την αντιεργατική οκταετία του ΠΑΣΟΚ».

Αναλυτικά, αναφερόμενη στο σκεπτικό της απόφασης του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε επιπρόσθετα πως «κάθε απόφαση της Βουλής, όταν παίρνεται κατά πλειοψηφία και μάλιστα με μια αντιπολίτευση τύπου ΠΑΣΟΚ, - που λέει πως, όταν θα έρθει, θα καταργήσει το νόμο, ενώ δεν πρόκειται να τον καταργήσει, γιατί δοκιμάστηκε οκτώ χρόνια τώρα - μας απασχολεί να μη νομιμοποιείται στη συνείδηση των εργαζομένων σαν απόφαση του Κοινοβουλίου, διότι βεβαίως κάθε απόφαση έχει και τη νομιμοποίησή της, με βάση τα σημερινά δεδομένα. Και σκεφθήκαμε το εξής: Από τη στιγμή που εν μέσω καλοκαιριού και μάλιστα στο Θερινό Τμήμα της Βουλής έρχονται ζητήματα, τα οποία μας γυρίζουν στον 19ο αιώνα και αφορούν τον 21ο αιώνα για τις επόμενες γενιές, θέλουμε με κάθε τρόπο να δώσουμε στους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τίποτα από αυτά που θα αποφασίσει η Βουλή και ότι πρέπει κυριολεκτικά να τα μποϊκοτάρουν στην πράξη και προς αυτήν την κατεύθυνση θα κινηθούμε εμείς».

Λίγο νωρίτερα η Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της, ανέπτυξε τις θέσεις του ΚΚΕ για το προτεινόμενο νομοθέτημα. Οπως είπε, «εμείς εκτιμάμε ότι με αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σαρώνει κυριολεκτικά όσα δικαιώματα άφησε η σκούπα του ΠΑΣΟΚ στους εργαζόμενους. Θέλω, επίσης, να ξεκαθαρίσω το εξής: Οταν λέμε ότι παίρνονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων ή όταν μιλάμε για κεκτημένα δικαιώματα, σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε ότι αυτές οι κατακτήσεις ή αυτά τα κεκτημένα δικαιώματα αντιστοιχούν στην προσφορά των εργαζομένων στον κοινωνικό πλούτο ή ότι καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αντίθετα, πιστεύουμε - και το έχουμε διακηρύξει πολλές φορές από αυτό το βήμα - ότι μια σειρά κατακτήσεις των εργαζομένων -και ήταν κατακτήσεις γιατί τους παραχωρήθηκαν ύστερα από αγώνες - προ πολλού έχουν ξεπεραστεί, έπρεπε να ανατραπούν, αλλά στη θέση τους να μπουν νέες, πιο ουσιαστικές και βαθιές κατακτήσεις. Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού. Οι κατακτήσεις, οι ξεπερασμένες από μία πλευρά, παίρνονται πίσω, για να γυρίσουμε, σε πάρα πολλά ζητήματα, σ' ένα εργασιακό καθεστώς του 19ου αιώνα. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνέχισε, τονίζοντας: «Εμείς επίσης δεν ξεκινάμε από την αντίληψη που και η κυβέρνηση έχει και η κυρία Διαμαντοπούλου ανέπτυξε, ότι υπάρχει μια κοινωνία με μια παραγωγική, γενικότερα εργασιακή διαδικασία, όπου συμμετέχουν δύο εταίροι ή δύο συνέταιροι, -άλλοι τους λένε «συνεταίρους» και άλλοι «εταίρους» - που είναι οι εργοδότες - οι κεφαλαιοκράτες, όπως τους λέμε εμείς - και οι εργαζόμενοι. Ο,τι παράγεται σ' αυτόν τον τόπο, όποιος πλούτος παράγεται, είναι καρπός της εργασίας των εργαζομένων, είναι προϊόν της μισθωτής εργασίας, είτε είναι στον παραγωγικό τομέα, στον άμεσα παραγωγικό, είτε όχι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και θα επικαλεστώ εδώ ένα στοιχείο. Από το 1995 έως το 2002 σε κάθε εκατό ευρώ αύξησης του παραγόμενου πλούτου τα σαράντα δύο ευρώ πάνε στην κεφαλαιοκρατία, δηλαδή σε μια μειοψηφία, αν δούμε το σύνολό της στην ελληνική κοινωνία, και τα είκοσι εφτά ευρώ πάνε στα εκατομμύρια εργαζόμενους. Κι εδώ δεν είναι πρόβλημα καλής ή κακής διανομής, όπως πολλές φορές ακούμε από στελέχη του Συνασπισμού. Είναι πρόβλημα ιδιοκτησίας του πλούτου. Είναι πρόβλημα ταξικής εκμετάλλευσης. Επομένως, το ζήτημα για μας δεν είναι αν θα στηριχτούν και οι δύο εταίροι ή αν οι αποφάσεις θα είναι προϊόν εταιρισμού, του κοινωνικού εταιρισμού. Το πρόβλημα για μας είναι, τουλάχιστον στη σημερινή περίοδο που διανύουμε, αν με τον άλφα ή βήτα νόμο μειώνεται το χάσμα ανάμεσα στην καπιταλιστική εργοδοσία και στους εργαζόμενους. Και μιλάμε για μείωση του χάσματος γιατί βεβαίως δεν μπορεί να καταργηθεί η ταξική αντιπαράθεση με νόμους μέσα από μια τέτοια Βουλή και μέσα από μια τέτοια κυβερνητική πολιτική».