Η ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ χτες στη Βουλή για το αντεργατικό νομοσχέδιο
Αναλυτικά, αναφερόμενη στο σκεπτικό της απόφασης του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε επιπρόσθετα πως «κάθε απόφαση της Βουλής, όταν παίρνεται κατά πλειοψηφία και μάλιστα με μια αντιπολίτευση τύπου ΠΑΣΟΚ, - που λέει πως, όταν θα έρθει, θα καταργήσει το νόμο, ενώ δεν πρόκειται να τον καταργήσει, γιατί δοκιμάστηκε οκτώ χρόνια τώρα - μας απασχολεί να μη νομιμοποιείται στη συνείδηση των εργαζομένων σαν απόφαση του Κοινοβουλίου, διότι βεβαίως κάθε απόφαση έχει και τη νομιμοποίησή της, με βάση τα σημερινά δεδομένα. Και σκεφθήκαμε το εξής: Από τη στιγμή που εν μέσω καλοκαιριού και μάλιστα στο Θερινό Τμήμα της Βουλής έρχονται ζητήματα, τα οποία μας γυρίζουν στον 19ο αιώνα και αφορούν τον 21ο αιώνα για τις επόμενες γενιές, θέλουμε με κάθε τρόπο να δώσουμε στους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τίποτα από αυτά που θα αποφασίσει η Βουλή και ότι πρέπει κυριολεκτικά να τα μποϊκοτάρουν στην πράξη και προς αυτήν την κατεύθυνση θα κινηθούμε εμείς».
Eurokinissi |
Η αποχώρηση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ από τη συζήτηση για την κατάργηση του 8ωρου, είναι ταυτόχρονα κάλεσμα στους εργαζόμενους να μη νομιμοποιήσουν ό,τι αποφασίσει η Βουλή |
Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνέχισε, τονίζοντας: «Εμείς επίσης δεν ξεκινάμε από την αντίληψη που και η κυβέρνηση έχει και η κυρία Διαμαντοπούλου ανέπτυξε, ότι υπάρχει μια κοινωνία με μια παραγωγική, γενικότερα εργασιακή διαδικασία, όπου συμμετέχουν δύο εταίροι ή δύο συνέταιροι, -άλλοι τους λένε «συνεταίρους» και άλλοι «εταίρους» - που είναι οι εργοδότες - οι κεφαλαιοκράτες, όπως τους λέμε εμείς - και οι εργαζόμενοι. Ο,τι παράγεται σ' αυτόν τον τόπο, όποιος πλούτος παράγεται, είναι καρπός της εργασίας των εργαζομένων, είναι προϊόν της μισθωτής εργασίας, είτε είναι στον παραγωγικό τομέα, στον άμεσα παραγωγικό, είτε όχι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και θα επικαλεστώ εδώ ένα στοιχείο. Από το 1995 έως το 2002 σε κάθε εκατό ευρώ αύξησης του παραγόμενου πλούτου τα σαράντα δύο ευρώ πάνε στην κεφαλαιοκρατία, δηλαδή σε μια μειοψηφία, αν δούμε το σύνολό της στην ελληνική κοινωνία, και τα είκοσι εφτά ευρώ πάνε στα εκατομμύρια εργαζόμενους. Κι εδώ δεν είναι πρόβλημα καλής ή κακής διανομής, όπως πολλές φορές ακούμε από στελέχη του Συνασπισμού. Είναι πρόβλημα ιδιοκτησίας του πλούτου. Είναι πρόβλημα ταξικής εκμετάλλευσης. Επομένως, το ζήτημα για μας δεν είναι αν θα στηριχτούν και οι δύο εταίροι ή αν οι αποφάσεις θα είναι προϊόν εταιρισμού, του κοινωνικού εταιρισμού. Το πρόβλημα για μας είναι, τουλάχιστον στη σημερινή περίοδο που διανύουμε, αν με τον άλφα ή βήτα νόμο μειώνεται το χάσμα ανάμεσα στην καπιταλιστική εργοδοσία και στους εργαζόμενους. Και μιλάμε για μείωση του χάσματος γιατί βεβαίως δεν μπορεί να καταργηθεί η ταξική αντιπαράθεση με νόμους μέσα από μια τέτοια Βουλή και μέσα από μια τέτοια κυβερνητική πολιτική».