«Το λίγο του καθένα μπορεί να χτίσει κάτι το μεγαλοπρεπές». Ακριβώς έτσι η κόκκινη πολιτεία στήθηκε ξανά. Από το μηδέν. Με μέλη και φίλους της ΚΝΕ να βάζουν το δικό τους λιθαράκι, επιλέγοντας το δύσκολο και συνάμα όμορφο, δημιουργικό δρόμο. Εκείνον που σε σπρώχνει μετά το μεροκάματο να ανεβαίνεις πάλι στη σκαλωσιά. Ανάμεσα στο φροντιστήριο και στο σχολείο να πιάνεις το πινέλο. Στο διάλειμμα από το διάβασμα για την εξεταστική να κουβαλάς σιδεριές. Το δρόμο που σε σπρώχνει «να φτάσεις όπου ...δεν μπορείς». Και να μην κουράζεσαι. Κάθε άλλο: «Νιώθεις ικανοποίηση όταν ξέρεις ότι έβαλες κι εσύ ένα χεράκι για να δείξουμε τι κόσμο ονειρευόμαστε».

Τουλάχιστον 2.500 άνθρωποι πρόσφεραν απλόχερα κάτι από την ψυχή τους για να ετοιμαστεί αυτή η 31η γιορτή της νιότης, «σε μια γιορτή που δείχνει τη διέξοδο»... Τοποθέτησαν περίπου 5.000-6.000 λάμπες, πάνω από 200 προβολείς, δεκάδες χιλιόμετρα καλωδίων, 4.000-5.000 πρίζες, τηλεφωνικές γραμμές, 50 ηλεκτρολογικούς πίνακες, ενώ χρησιμοποίησαν κοντά μισό τόνο μπογιά και χιλιόμετρα υφάσματος. Και το έκαναν με κέφι και πολύ μεράκι.

«Εδώ η εθελοντική προσφορά αποκτά ένα τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Δεν έχει το στοιχείο της εκμετάλλευσης, της ιδιοτέλειας, ούτε μειώνεται η ατομική και συλλογική ευθύνη. Κάθε άλλο. Θέλουμε την πρώτη μέρα να είναι όλα στην εντέλεια. Γιατί εδώ αναπνέουμε», λέει ο Βασίλης Μεταξάς, μέλος του Γραφείου της Σπουδάζουσας. Και προσθέτει: «Βλέπεις ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να κάνουν την οποιαδήποτε δουλιά, με αίσθημα ευθύνης και πολύ μεράκι. Κι όταν στήνεις μια εξέδρα σκέφτεσαι ότι εδώ θα ακούσω ένα διαφορετικό τραγούδι από κείνα της υποκουλτούρας, μια διαφορετική συζήτηση από εκείνη των τηλεοπτικών παραθύρων».

«Κάθε φορά που ερχόμαστε κι όσο μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε καλύτερα την αξία αυτού του Φεστιβάλ. Βλέπεις πόσο μαύρα, πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα γύρω. Τούτος ο χώρος για μας είναι φωτεινό σημείο. Είναι ο χώρος που συναντιόμαστε με ανθρώπους που παλεύουμε καιρό μαζί για να αλλάξουμε συνειδήσεις, να δείξουμε ποιος είναι ο κόσμος που θέλουμε», υπογραμμίζει ο Γιώργος Ταρουνάς, 30 χρόνων, εργάτης.

Εκεί ήταν και ο Δημήτρης Μπάντος, φοιτητής, που ξέκλεψε «λίγο χρόνο απ' την εξεταστική για να έρθουμε να στήσουμε τη γιορτή της νεολαίας. Δίνουμε την ψυχή μας για να την κάνουμε όσο πιο όμορφη γίνεται».

Εδώ και 8 χρόνια, από 14 χρόνων, ο Χρήστος Παπανικολάου, ηλεκτρολόγος, βοηθάει στο στήσιμο του Φεστιβάλ: «Οσο κουρασμένος κι αν είσαι, έρχεσαι εδώ, δουλεύεις με χαρά, με κέφι και νιώθεις φοβερή ικανοποίηση όταν βλέπεις την κόκκινη πολιτεία να χτίζεται σιγά σιγά, χωρίς σπόνσορες και χορηγούς. Κάθε μεσημέρι, την ώρα του φαγητού ανάμεσα στα πειράγματα και στα γέλια, έρχεται και ο απολογισμός της δουλιάς μας. Και είναι ανακουφιστικό να ξέρεις ότι έβαλες κι εσύ ένα χεράκι στο χτίσιμο, αλλά και στη δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που μπορούν να αλλάξουν συνειδήσεις».

Οσο για την απουσία εργολάβων απ' την κόκκινη γιορτή, ο Γ. Ταρουνάς τονίζει: «Δεν έχει να κάνει με οικονομικούς λόγους. Και λεφτά να είχαμε οι εργολάβοι δεν έχουν καμία θέση εδώ. Τούτη η γιορτή είναι δική μας υπόθεση. Είναι δικό μας πράγμα. Το "πονάμε". Το αγαπάμε»...