Σίγουρα, η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίθεσης - όσο και όπως εκφράστηκε - στην αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών είναι ένα ελπιδοφόρο γεγονός. Επίσης, όμως, είναι σίγουρο ότι το γεγονός αυτό δε θα αποκτήσει δυναμική και προοπτική, εάν δεν μπολιαστεί με μια πολιτική διεξόδου, προς όφελος του γερμανικού λαού και σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη μέχρι σήμερα πορεία.
«Στις 29 Σεπτεμβρίου και ώρα 11.00 συγκαλείται το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΣΕΠ) υπό την προεδρία του Υπουργού Εξωτερικών κ. Πέτρου Μολυβιάτη στο Υπουργείο Εξωτερικών σε συνέχεια πρόσκλησης που εστάλη στα μέλη του ΕΣΕΠ στις 13 Σεπτεμβρίου», μας πληροφορεί ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, στη συνεδρίαση αυτή «θα συζητηθούν οι τελευταίες εξελίξεις εντός της Ε.Ε. σχετικά με την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και οι εξελίξεις στα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος εξεύρεσης αμοιβαίως αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ. Επίσης θα υπάρξει ενημέρωση για τις εργασίες της 60ής Γενικής Συνελεύσεως του Ο.Η.Ε.».
Θυμίζουμε ότι το ΕΣΕΠ θεσμοθετήθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, λειτουργεί κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς να δίνονται στη δημοσιότητα τα όσα συζητούνται στις συνεδριάσεις του, ενώ συμμετέχουν σ' αυτό όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ. Δε νομίζουν οι συμμετέχοντες, λοιπόν, μια κι έχει περάσει ένας περίπου χρόνος λειτουργίας, ότι οφείλουν έναν δημόσιο απολογισμό; Ποιους εξυπηρετεί και με τι στόχους η μυστικότητα των συνεδριάσεών του; Τι περισσότερο έχει - αν έχει - το ΕΣΕΠ από την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής; Λέγονται περισσότερα σ' αυτό, απ' ό,τι στην τελευταία; Εάν αυτό συμβαίνει, δε συνιστά έμμεση πλην σαφέστατη ομολογία υποβάθμισης της προαναφερόμενης Επιτροπής της Βουλής; Εάν όχι, τότε τι χρειάζεται;
Απλά ερωτήματα, που είχε βάλει το ΚΚΕ από την αρχή και δεν έχουν ακόμη απαντηθεί...
«Τρώγονται σαν τα σκυλιά στο τυρόγαλο» οι γαλακτοβιομήχανοι, προκειμένου να καταλάβουν μεγαλύτερο χώρο της αγοράς, ώστε να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους. Ο ανταγωνισμός στο πλαίσιο της«ελεύθερης» αγοράς είναι άγριος και χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα, καθώς οι μεγαλύτεροι θέλουν να «πετάξουν έξω» τους μικρότερους, οι οποίοι μάχονται για να μεγαλώσουν.
Στο πλαίσιο αυτού του αδυσώπητου ανταγωνισμού η εταιρία «Βίγλα Ολύμπου ΑΕΒΕ» - θυγατρική, κατά 100%, της «ΔΕΛΤΑ Συμμετοχών» - που παράγει το φρέσκο γάλα «Αυθεντικό περιοχής Ολύμπου», κατέθεσε αίτηση διακοπής χρήσης των σημάτων της «Γαλακτοκομικής Λαρίσης ΑΕ» - είναι η πρώην γαλακτοβιομηχανία της Ενωσης Συνεταιρισμών Λάρισας, που ιδιωτικοποιήθηκε και οι νέοι ιδιοκτήτες της τη λειτουργούν με πολλά κέρδη, αφού πρώτα απέλυσαν πολλούς εργαζόμενους, κατήργησαν το σωματείο και επέβαλαν συνθήκες εργοστασιακού «γκέτο» - που παράγει το φρέσκο γάλα «Ολυμπος».
Η «Βίγλα» υποστηρίζει ότι η χρήση του διακριτικού «Ολυμπος» δημιουργεί την αίσθηση τοπωνυμίου και συνεπώς προέλευσης του γάλακτος, ενώ μόνο ένα μικρό ποσοστό μπορεί να προέλθει από μονάδες της περιοχής Ολύμπου. Από την άλλη, η «Γαλακτοβιομηχανία Λαρίσης ΑΕ», κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της «Βίγλα», ζητώντας τη διακοπή της διάθεσης του γάλακτός της, επειδή διατίθεται σε παρόμοια συσκευασία και επωνυμία.
Βεβαίως, αυτός ο ανταγωνισμός δεν αποβαίνει προς όφελος των παραγωγών και των καταναλωτών, αφού, παρά τους εμπορικούς καυγάδες τους, οι εν λόγω γαλακτοβιομηχανίες - όπως και οι άλλες του κλάδου - τα βρίσκουν μεταξύ τους στο να αγοράζουν το γάλα πάμφθηνο από τους παραγωγούς και να το πουλούν πανάκριβο στους καταναλωτές.
Στην επιχείρηση αυτή δεν έχουν μικρότερο ρόλο και τα πολιτικά «αναχώματα», που στήνονται για να αποφευχθεί η έξοδος των αγανακτισμένων από τα όρια αντοχής του ίδιου του συστήματος. Προς την κατεύθυνση αυτή, λειτουργούν μια σειρά πολιτικών κομμάτων, ή κινημάτων, που απορροφούν ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας, για να την εκτονώσουν και να την κρατήσουν «εντός των τειχών».
Στην επιχείρηση της χειραγώγησης επιστρατεύονται ο «μονόδρομος» της «παγκοσμιοποίησης», η «αντινεοφιλελεύθερη» διαχείρισή της. Καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις για δήθεν φιλολαϊκές «λύσεις» στα πλαίσια του συστήματος. Ολα αυτά έχουν κοινό τόπο την αναπαραγωγή της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας και των αυταπατών, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί συνειδητά η «καπιταλιστική τάξη των πραγμάτων».