Μπόλικη και σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτη είναι η σχετική με τις γερμανικές εκλογές φιλολογία των ημερών αυτών. Απ' όλες όσες αναλύσεις και εκτιμήσεις γράφονται και λέγονται, πάντως, τρία συμπεράσματα φαίνεται να προσεγγίζουν περισσότερο την πραγματικότητα της σημερινής πολιτικής κατάστασης στη Γερμανία, όπως αυτή αναδείχτηκε κι από τις κάλπες των εκλογών. Πρώτον, η πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων (είτε με τη σοσιαλδημοκρατική, είτε με τη χριστιανοδημοκρατική εκδοχή της) βρίσκεται στο κέντρο της διαπάλης. Δεύτερον, καταγράφεται μια σαφής - αν και διαφόρων βαθμών έντασης, βάθους κλπ. - δυσπιστία, δυσαρέσκεια, έως και αντίθεση του γερμανικού λαού προς την προαναφερόμενη πολιτική. Τρίτον, δεν υπάρχει πολιτική δύναμη η οποία να προβάλλει και να προτείνει μια ριζικά διαφορετική και προς όφελος του γερμανικού λαού πολιτική. Ακόμη και το Αριστερό Κόμμα των Λαφοντέν - Γκίζι κινείται στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, της ανταγωνιστικότητας και των νόμων της αγοράς, προτείνοντας την εφαρμογή ενός άλλου «μείγματος» της ίδιας στην ουσία πολιτικής και επιχειρώντας την άμβλυνση των πλέον οξειών γωνιών της σημερινής γερμανικής κοινωνικής πραγματικότητας με ορισμένα αποσπασματικά μέτρα.

Σίγουρα, η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίθεσης - όσο και όπως εκφράστηκε - στην αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών είναι ένα ελπιδοφόρο γεγονός. Επίσης, όμως, είναι σίγουρο ότι το γεγονός αυτό δε θα αποκτήσει δυναμική και προοπτική, εάν δεν μπολιαστεί με μια πολιτική διεξόδου, προς όφελος του γερμανικού λαού και σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη μέχρι σήμερα πορεία.