Σε ρότα ανατροπής | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Σε ρότα ανατροπής

Ολο και πιο συχνά γινόμαστε μάρτυρες μιας γενικευμένης, λαϊκής δυσαρέσκειας για την εφαρμοζόμενη πολιτική, σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κινητοποιήσεις, δημοσκοπήσεις, αλλά και εκλογικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι η οργή των εργαζομένων, μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού, παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Η ανεργία, η φτώχεια, η διαρκής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, η κατάργηση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, φαινόμενα σύμφυτα του καπιταλισμού στις δοσμένες συνθήκες, που οξύνονται με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, προκαλούν την αντίδραση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όλων όσοι υφίστανται μονίμως τις συνέπειες.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στη Γερμανία, όπως και τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων με το «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» στη Γαλλία και την Ολλανδία, οι πρόσφατες μετρήσεις της «κοινής γνώμης» στις χώρες - μέλη της ΕΕ για την πολιτική των κυβερνήσεών τους, αλλά και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στη χώρα μας, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της δυσαρέσκειας.

Η δυσαρέσκεια μπορεί να είναι η «μαγιά», προκειμένου να ζυμώνεται η προοπτική ανατροπής αυτής της πολιτικής, όμως, όπως φαίνεται, δεν είναι αρκετή. Εξάλλου, και οι κρατούντες γνωρίζουν την ύπαρξή της και φροντίζουν να δημιουργούν συνθήκες για τη διοχέτευσή της σε δρόμους ανώδυνους για τους ίδιους και την πολιτική τους. Αλλωστε, το αστικό πολιτικό σύστημα πασχίζει να λειτουργεί και σ' αυτήν την κατεύθυνση και είναι, επίσης, αυτό το ζήτημα υπόθεση πολιτικής πάλης ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Η χειραγώγηση της αγανάκτησης είναι, εξάλλου, μια πάγια τακτική, στην οποία συνεισφέρουν, στην πλειοψηφία τους, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στην επιχείρηση αυτή δεν έχουν μικρότερο ρόλο και τα πολιτικά «αναχώματα», που στήνονται για να αποφευχθεί η έξοδος των αγανακτισμένων από τα όρια αντοχής του ίδιου του συστήματος. Προς την κατεύθυνση αυτή, λειτουργούν μια σειρά πολιτικών κομμάτων, ή κινημάτων, που απορροφούν ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας, για να την εκτονώσουν και να την κρατήσουν «εντός των τειχών».

Επομένως, η άποψη που εκφράζεται από κάποιες πολιτικές δυνάμεις, από τον οπορτουνισμό, ότι η μείωση του δικομματισμού, εν προκειμένω για την Ελλάδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και η ενίσχυση, γενικά, των μικρών κομμάτων θα οδηγήσει σε φιλολαϊκές εξελίξεις, λειτουργεί υπέρ του κατεστημένου. Ετσι, σε πολλές περιπτώσεις, η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφυλίζεται σε «κεντροαριστερές», ή «κεντροδεξιές» παραλλαγές της ίδιας πολιτικής.

Στην επιχείρηση της χειραγώγησης επιστρατεύονται ο «μονόδρομος» της «παγκοσμιοποίησης», η «αντινεοφιλελεύθερη» διαχείρισή της. Καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις για δήθεν φιλολαϊκές «λύσεις» στα πλαίσια του συστήματος. Ολα αυτά έχουν κοινό τόπο την αναπαραγωγή της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας και των αυταπατών, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί συνειδητά η «καπιταλιστική τάξη των πραγμάτων».

Ελπιδοφόρα προοπτική για τους εργαζόμενους είναι η συνάντηση της λαϊκής δυσαρέσκειας με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, την πολιτική του ΚΚΕ. Είναι μονόδρομος για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για φιλολαϊκή διέξοδο στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας. Σ' αυτήν την προοπτική μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις για τα άμεσα, καθημερινά, προβλήματα. Η εγκατάλειψη των κομμάτων της πλουτοκρατίας και ο μη εγκλωβισμός στα «αριστερά αναχώματα» είναι, για τα λαϊκά στρώματα, το πρώτο αναγκαίο βήμα στην πορεία αυτή.