«Εμείς λέμε "όχι" στις ιδιωτικοποιήσεις, "όχι" στις αποκρατικοποιήσεις και, ταυτόχρονα, παλεύουμε για τη δημιουργία πολιτικών προϋποθέσεων να μην υπάρχει απελευθερωμένη αγορά. Διότι δεν μπορεί να είσαι κατά της ιδιωτικοποίησης και να είσαι υπέρ της απελευθέρωσης της αγοράς. Αυτά είναι δύο πράγματα ασύμβατα». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παρεμβαίνοντας στο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ, κατά τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, συζήτηση που ολοκληρώνεται σήμερα.

«Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας είναι απολύτως συνεπείς στις προγραμματικές τους επιλογές, όσον αφορά στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ και όχι μόνο», σημείωσε στην αρχή της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα.

Αποκαλύπτοντας την πλήρη ταύτιση των δύο κομμάτων υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Τουλάχιστον όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν επί οκτώ χρόνια κυβέρνηση, αρκετά θαρραλέα προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις και η ΝΔ αρκετά θαρραλέα επέκρινε το ΠΑΣΟΚ, γιατί δε βιάζεται περισσότερο στις ιδιωτικοποιήσεις. Η ΝΔ ως κυβέρνηση επιταχύνει αυτήν τη διαδικασία, κάτω βέβαια και από το γενικότερο φόντο της επιτάχυνσης των ιδιωτικοποιήσεων που υπαγορεύεται από την ΕΕ, και το ΠΑΣΟΚ με μεγάλη συνέπεια δεν αναιρεί τη θέση του για την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση της αγοράς, απλώς κάνει αυτό που έκανε και η ΝΔ: Διαφωνεί με τον τρόπο που γίνεται.

Τα προηγούμενα χρόνια όταν το ΠΑΣΟΚ έκανε ιδιωτικοποιήσεις η ΝΔ φώναζε για τους εθνικούς προμηθευτές, για την αδιαφάνεια και διάφορα τέτοια πράγματα. Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα που γίνονται ιδιωτικοποιήσεις, πάλι μιλάει για αδιαφάνεια, για φίλους και άλλα τέτοια και έχει συγκεντρώσει την προσοχή του στο ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργασιακών σχέσεων. Μου κάνει μάλιστα και εντύπωση: Καλά, το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων μπορεί να το διαπραγματευτεί δημαγωγικά, αλλά εν πάση περιπτώσει τη διαίρεση των εργαζομένων με βάση το χρόνο πρόσληψης και την ηλικία την εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ απολύτως την περίοδο της διακυβέρνησής του.

Ετσι, λοιπόν, αυτά τα δύο κόμματα, απολύτως συνεπή με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, δεν τους μένει τίποτε άλλο για να συντηρήσουν τον ανταγωνισμό, παρά - να το πω καθαρά - να προβάλλουν υποκριτικά και δημαγωγικά επιχειρήματα ή να διαχειρίζονται κατά το δοκούν υπαρκτά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια των κρατικών επιχειρήσεων.

Οσο για τον ΣΥΝ αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάσω ότι όπως πάντα παίρνει συγχαρητήρια για τη διγλωσσία του. Είναι με όλα. Και με την απελευθέρωση και κατά της ιδιωτικοποίησης και με τις σύγχρονες εργασιακές μορφές και κατά της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κλπ. Κατά πού φυσάει ο άνεμος, το κύριο επιχείρημα».

Η Αλ. Παπαρήγα, αναφερόμενη γενικότερα στην ιστορία και στη λειτουργία των ΔΕΚΟ, τόνισε: «Κρατικοποιήσεις έκανε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κρατικοποιήσεις έγιναν βασικά στη δεκαετία του '50 και κατόπιν έγιναν μετά τη μεταπολίτευση και εκεί που δεν υπήρχαν ιδιώτες με "λασπωμένες" επιχειρήσεις να τις πάρει το κράτος, το κράτος ανέπτυσσε άμεσα το ίδιο, αυτοτελή επιχειρηματική δραστηριότητα.

Ιδιωτικοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη γίνονται και από τα φιλελεύθερα και από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αυτή είναι η γενική τάση. Και στο κάτω κάτω απεδείχθη ότι ο διευρυμένος κρατικός τομέας σε τομείς στρατηγικής σημασίας είχε έναν προσωρινό χαρακτήρα. Διαμορφώθηκε εκεί που οι ιδιώτες δεν είχαν διάθεση, γιατί είτε δεν είχαν συσσωρευμένα κεφάλαια, είτε δεν έβγαζαν πολλά κέρδη. Δημιουργήθηκε λοιπόν ως κρατική υποδομή που υποστήριζε αυτές τις επιχειρήσεις. Και άλλωστε δε θα μπορούσε να λειτουργήσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία, όπως και γενικότερα, χωρίς να υπάρχει παραγωγή ενέργειας, χωρίς να υπάρχουν μια σειρά άλλοι τομείς, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι. Δε θα έφτιαχνε κρατική επιχείρηση για το νερό, αφού οι ιδιώτες δεν ήθελαν να φτιάξουν; Και εκείνες οι κρατικές επιχειρήσεις από την πρώτη στιγμή που έγιναν, δόθηκαν πολλά χρήματα στους αγοραστές και φορτώθηκε το κράτος, δηλαδή ο λαός, τα ελλείμματα για τα χρέη. Πέρα, όμως, από εκεί, από την πρώτη στιγμή υπήρχε μια επιλεκτική πολιτική.

Ας πάρουμε το ηλεκτρικό ρεύμα. Πόσο το έπαιρναν οι βιομήχανοι το ρεύμα και πόσο το έπαιρναν οι καταναλωτές; Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση, πέρα από το ότι η ίδια η υποδομή διευκόλυνε τις επιχειρήσεις να συσσωρεύσουν χρήματα, υπήρχαν και επιλεκτικές επιλογές και επιλεκτικές παροχές και τώρα δε θα σταθούμε εμείς αν ο τάδε επιχειρηματίας ήταν φίλος του ξαδέλφου ή του κουνιάδου του πρωθυπουργού. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Αυτή είναι η γενική τάση.

Αλλά να πούμε τα πράγματα και πιο συγκεκριμένα. Η ΝΔ βέβαια σαν κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τα προβάλει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ εδώ, πότε έτσι, πότε αλλιώς, "θολώνουν τα νερά".

Γιατί γίνονται αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις, το συγκεκριμένο "πακέτο" της συγκεκριμένης περιόδου και πάμε από το 1992 και μετά αλλά ιδιαίτερα από το 2000 και μετά; Ούτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι το κύριο ζήτημα, ούτε το θέμα της προσαρμογής της χώρας στα διάφορα σύμφωνα, ούτε για την καταπολέμηση των πελατειακών σχέσεων και της κομματικής ρουσφετολογίας, ούτε βεβαίως για τη διασφάλιση καλύτερης ποιότητας υπηρεσιών και τιμών για τους καταναλωτές.

Η ουσία είναι ότι πρέπει να επιταχυνθεί η απόφαση της Λισαβόνας του 2000, η οποία συνιστά τον τρόπο υλοποίησης της απόφασης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία συνιστά τη σύγχρονη στρατηγική των καπιταλιστικών κερδών. Το λέω αυτό γιατί η ΝΔ είναι υπέρ της Λισαβόνας και το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ της Λισαβόνας. Ο ΣΥΝ, αν λάβω υπόψη τις θέσεις που κατά καιρούς έχει και το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς που ανήκει, είναι υπέρ της Λισαβόνας, αλλά υπέρ ενός διαφορετικού τρόπου προσαρμογής.

Ολα αυτά τα πράγματα είναι ζητήματα που μπορούμε να τα συζητήσουμε εδώ στη Βουλή. Ο ένας δε θα πείσει τον άλλον και τελειώσαμε. Το θέμα είναι - και αυτό είναι το άσχημο - ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είτε τάσσεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, είτε είναι κατά, είτε υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας αυτών που δουλεύουν στις ΔΕΚΟ, είτε εναντίον, στην πραγματικότητα δεν έχει μπορέσει μέσα από τον τρόπο που "επενδύεται" η συζήτηση να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και εν πάση περιπτώσει να πάρει θέση "ναι ή όχι" - δικαίωμά του είναι - αλλά έχοντας όλα τα αντικειμενικά δεδομένα στην ουσία».

Αναφερόμενη στις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στον τομέα δράσης των ΔΕΚΟ, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε:

«Το θέμα είναι καθαρό: Πάμε για απελευθέρωση της αγοράς. Εχουν συσσωρευτεί κεφάλαια και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες και οι επιχειρηματικοί όμιλοι - γιατί εδώ δεν πρόκειται πια για έναν επιχειρηματία - συνασπισμένοι μεταξύ τους σε διάφορες ομάδες θέλουν να καταργηθεί το κρατικό καπιταλιστικό μονοπώλιο και θέλουν να πάρουν στην ιδιοκτησία τους είτε τομείς παραγωγής, είτε παραγωγής και διανομής, είτε συγκεκριμένες "φέτες" και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται εδώ για μείωση του ρόλου του κράτους.

Δεν έχουμε αποκρατικοποίηση του κράτους. Το κράτος παρεμβαίνει. Οι νόμοι, για παράδειγμα, που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ για τις εργασιακές σχέσεις, για τα αναπτυξιακά κίνητρα, για τους αναπτυξιακούς ή τους φορολογικούς νόμους, είχαν σχέση με τη διαμόρφωση ορισμένων συγκεκριμένων κανόνων αγοράς βάσει των οποίων θα λειτουργούσαν οι ιδιωτικοποιήσεις. Το ίδιο γίνεται με τη ΝΔ.

Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που έφερε, ο φορολογικός νόμος, οι αλλαγές που φέρνει σήμερα στις εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ δεν είναι παρέμβαση του κράτους; Μα δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι χωρίς την παρέμβαση του κράτους και όχι απλώς την παρέμβαση αυτού που λέμε ότι έχει "παρασκήνιο" τύπου "να τα συζητάμε στις τηλεοράσεις". Είναι ο επιτελικός, ο ουσιαστικός, ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους να κανονίζει κάθε φορά τους κανόνες των ανταγωνιστών.

Ποιοι είναι οι ανταγωνιστές; Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά έχουν και όνομα. Ακούσαμε για τη ΔΕΗ, παραδείγματος χάριν, Μυτιληναίος, Κοπελούζος, και είναι και άλλοι που δεν πολυφαίνονται γιατί είναι πίσω από τους επώνυμους. Είναι η ΤΙΜ στον ΟΤΕ, είναι μια σειρά από επιχειρηματικούς ομίλους, η οποία βέβαια απλώνεται σε πάρα πολλούς τομείς.

Τι ανταγωνισμός είναι; Υπάρχουν επιχειρηματικοί όμιλοι που τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τη "μερίδα του λέοντος". Αυτό θα πει απελευθέρωση της αγοράς, γι' αυτό δεν ήθελαν το κρατικό μονοπώλιο, για να διανείμουν την "πίτα". Υπάρχουν αδύναμοι καπιταλιστές επιχειρηματίες που "κολλάνε" δίπλα σε επιχειρηματικούς ομίλους. Από αυτούς βεβαίως μπορεί να ακούσεις ότι τους ενδιαφέρει η εθνική αγορά και η παραγωγική βάση της χώρας. Καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν, προσπαθούν να πάνε δίπλα σε επιχειρηματικούς ομίλους για να πάρουν ένα κομμάτι της ελληνικής "πίτας" και υπάρχουν και επιχειρηματικοί όμιλοι που θέλουν την ελληνική "πίτα" γιατί είναι εδώ τα διαδίκτυα και είναι εν πάση περιπτώσει η διευρωπαϊκή συνεργασία, η οποία είναι ενταγμένη στα πλαίσια της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, Τουρκία, Εύξεινος Πόντος, κλπ.

Η Ελλάδα αν έχει μία αξία και τρέχουν εδώ οι πολυεθνικές, δεν είναι η αυτοτελής αξία της παραγωγικής βάσης της χώρας, που για μας βεβαίως ή για το λαό έχει αξία αλλά γι' αυτούς είναι μικρή. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι σε αυτήν την περίοδο που ζούμε η Ελλάδα είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός, μία βάση διέλευσης ή ένα ορμητήριο ούτως ώστε αυτοί οι όμιλοι οι ισχυροί, ελληνικοί και ξένοι, που πάνε μαζί, να διεισδύσουν σε αγορές που ακόμα θεωρούνται όχι απόλυτα καλλιεργημένες για την κερδοφορία. Αυτή είναι η ουσία.

Βεβαίως, μπαίνουν και ζητήματα ηθικής τάξης και άλλα, αλλά εμείς ως κυριότερο βάζουμε τον πολιτικό και το στρατηγικό σκοπό για τον οποίο γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις. Ολα τα άλλα είναι "σάλτσα" για να μην καταλάβει ο λαός περί τίνος πρόκειται και να θεωρεί ότι είναι ζητήματα προσώπων, ηθικής ή ικανότητας».

Στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σχολίασε με όρους επικαιρότητας τα όσα συμβαίνουν τελευταία στις ΔΕΚΟ και τόνισε:

«Ειλικρινά το τελευταίο διάστημα, χωρίς να μπαίνω επί της ουσίας του προβλήματος, μου θυμίζει το εξής: Δεν πάει καλά ένα υπουργείο; Φταίει ο υπουργός, να αλλάξει ο υπουργός. Δεν πάει καλά μια ΔΕΚΟ, πρώην ΔΕΚΟ; Να αλλάξει ο διοικητής. "Εκανες ή δεν έκανες καλή επιλογή;". Μου θυμίζει ειλικρινά, και μετά λύπης μου το λέω, το ποδόσφαιρο. Δεν πάει καλά ο Παναθηναϊκός; Να φύγει ο Μαλεζάνι. Δεν πάει καλά η Εθνική; Θα μείνει ή δε θα μείνει ο Ρεχάγκελ; Τι θα γίνει ο Μπάγεβιτς; Θα πάει στον Παναθηναϊκό ή όχι; Αυτά είναι αποπροσανατολισμός.

Αυτή η ιστορία γίνεται και το λέω γιατί τα πρόσωπα έχουν σημασία παντού. Πριν από όλα όμως είναι το ποια πολιτική εφαρμόζει ένα πρόσωπο. Αυτό είναι τώρα το θέμα; Αφερέγγυα - λέει - η ΝΔ, δεν έχει βάλει καλούς διοικητές. Εκεί είναι το ζήτημα; Εγώ σας λέω ότι μπορεί να είναι και έτσι. Και λοιπόν; Σημασία έχει ο προσανατολισμός της ΝΔ. Τώρα αν έπεσε έξω σε έναν διοικητή, ήταν πάρα πολλά χρόνια έξω από τη διακυβέρνηση και δεν πρόλαβε να αναπτύξει στελέχη που να κάνουν τη δουλιά τους με τον κατάλληλο τρόπο. Δεν τα λέω αυτά για να υποστηρίξω τη ΝΔ αλλά, ίσα ίσα, για να πω ότι η ΝΔ κάνει μια ταξική πολιτική, όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ "τα κουκούλωνε" καλύτερα, η ΝΔ δεν έχει αυτή την εμπειρία. Θα μάθει και αυτή. Ομως, αυτό είναι το ζήτημα για τον ελληνικό λαό;

Με την ευκαιρία θέλω να σταθώ στο ζήτημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργασιακών σχέσεων. Γιατί δηλαδή να πειράξει τον ΣΕΒ συγκυριακά, αφού έχει "εταίρα" του τη ΓΣΕΕ και συναλλάσσεται μαζί της; Γιατί να μην είναι υπέρ των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αφού σήμερα στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος θα είναι κάποιοι άλλοι σημαδεμένοι; Γιατί; Με συλλογικές διαπραγματεύσεις και με την κοινωνική συναίνεση, που λέει ο Γ. Παπανδρέου και ο ΣΥΝ, δεν έγινε ό,τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια; Δεν πάρθηκαν τμηματικά οι όποιες κατακτήσεις υπήρχαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στις δεκαετίες του '60, του '70, του '80 κλπ.; Με συλλογικές διαπραγματεύσεις όταν συστηματικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δουλεύουν για τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις συλλογικές συμβάσεις και με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιατί να πάνε να διαπραγματεύονται με έναν έναν; Εχει και μπόλικη γραφειοκρατία».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μιλώντας για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ τόνισε:

«Θα ήθελα, λοιπόν, να σταθώ σε ένα ζήτημα το οποίο βεβαίως δεν το λύνει το Κοινοβούλιο και ούτε τα κόμματα μπορούν να το λύσουν, αλλά που τα κόμματα εξουσίας το δημιούργησαν. Αυτό πρέπει να λυθεί μέσα στους κόλπους του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Θέλω να πω ορισμένα πράγματα ξεκαθαρίζοντας: Απορρίπτουμε το διαχωρισμό "υπόγεια και ρετιρέ", προνομιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα και μη προνομιούχοι στον ιδιωτικό. Βεβαίως, υπάρχουν εισοδηματικές διαφορές, υπάρχουν διαφορές σε ορισμένα δικαιώματα. Αυτά έχουν την εξήγησή τους και λύση δεν είναι ο διαχωρισμός των εργαζομένων αλλά η ενότητά τους, πολύ περισσότερο σήμερα όπου και αυτοί που είχαν κάποια δικαιώματα και προνόμια, ή μάλλον είχαν λιγότερο βαθμό εκμετάλλευσης, προσεγγίζουν αυτούς που είχαν το μεγαλύτερο.

Ομως, υπάρχει ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα για το οποίο τουλάχιστον τοποθετούμαστε εδώ εγκαλώντας πρώτα από όλα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ποιο είναι αυτό το ζήτημα; Πρόκειται για κάτι διαχρονικό. Το κύριο δεν ήταν η κομματική πελατεία και η ρουσφετολογία. Αυτό αναπτύχθηκε στην πορεία. Βεβαίως, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έπρεπε να γίνουν ορισμένες παροχές επιλεκτικές, προσωρινές, όχι σαν θεμελιωμένα κοινωνικά δικαιώματα, προκειμένου να διαμορφωθεί μια εργατική "αριστοκρατία" και γραφειοκρατία που όχι μόνο θα δημιουργούσε έναν περίγυρο ασφαλείας στο κράτος και στις κυβερνήσεις αλλά θα έπαιζε το ρόλο που έπαιξε αυτή η "αριστοκρατία", και όχι γενικά οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Από εκεί και πέρα μπήκε και το στοιχείο της πελατειακής και της κομματικής ρουσφετολογίας γιατί από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός των δύο κομμάτων οξύνεται στο έδαφος της ίδιας πολιτικής και στη σύγκλισή τους, βεβαίως υπήρχε και αυτό το στοιχείο, αλλά το κυριότερο δεν ήταν αυτό. Αν θέλετε, να μου επιτραπεί να το πω. Με βάση κάποια πράγματα που τώρα τελευταία προσπαθώ να καταλάβω ή να ερμηνεύσω σε τοποθετήσεις και του Κ. Καραμανλή και του Γ. Παπανδρέου, πιστεύω ότι και στα δύο κόμματα αυτά ωριμάζει μια διαφορετική επιλογή που με ασυνέπεια πάντα την εφαρμόζουν.

Βεβαίως, αυτή η επιλογή δεν πρόκειται να οδηγήσει σε καλυτέρευση της κατάστασης για τους εργαζόμενους. Ποια επιλογή; Να ξεφύγουν από την κομματική και πελατειακή ρουσφετολογία και να γίνει αυτό που γίνεται στην καπιταλιστική Ευρώπη, ιδιαίτερα τη Δυτική, που έχει παρελθόν μεγάλο σε αυτά, να διαμορφωθεί μια εργατική αριστοκρατία, μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μια ιεραρχία η οποία θα παραμένει ανεπηρέαστη από την εναλλαγή των κυβερνήσεων αφού καλείται να εφαρμόσει την ίδια πολιτική.

Πραγματικά δε συμφέρει πια το καπιταλιστικό σύστημα εδώ στην Ελλάδα να γίνεται αυτό το πράγμα. Αλλάζει η κυβέρνηση και αλλάζει όλη η ιεραρχία της κάθε επιχείρησης. Προσωπικά πιστεύω ότι και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου το επιδιώκουν ακριβώς γιατί θέλουν να στηρίξουν πάρα πολύ το σύστημα - και το καταλαβαίνουν - έχουν ταξική επιλογή, όπως έχουμε και εμείς αντίθετη ταξική επιλογή. Βεβαίως, με ασυνέπεια το υλοποιούν αυτό για διάφορους λόγους ή γιατί πρέπει να ωριμάσει αυτό το πράγμα.

Το κυριότερο όμως είναι το εξής: Τι έκανε αυτή η συνδικαλιστική αριστοκρατία και του ευρύτερου δημόσιου τομέα και γενικότερα το συνδικαλιστικό κίνημα, το εργατοϋπαλληλικό μέσα στο κίνημα. Αν δείτε, η σύνθεση των ηγεσιών είναι από αυτόν τον χώρο. Αρχισαν τώρα να λένε "όχι" στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αφού αυτές οι συγκεκριμένες ηγεσίες έχουν συμβάλει, για να μην πω στο πέρασμα, αλλά στην ανοχή ενός μέρους των εργαζομένων απέναντι σε αυτό το πλαίσιο. Εδώ πρέπει να πούμε ότι δε διαμορφώθηκαν μόνο κομματικά συμφέροντα, αλλά διαμορφώθηκαν και συγκεκριμένα συμφέροντα ενός στρώματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αν θέλετε, μάζευαν και πρώην. Ελεγαν: "Ελάτε και πρώην". Εριχναν τα δίχτυα τους σε προοδευτικούς, σε αριστερούς, σε κομμουνιστές και πραγματικά αυτοί μπαίνουν τώρα εμπόδιο και για τα δύο κόμματα, και για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ.

Για μας η απάντηση - γιατί η λύση δεν μπορεί να δοθεί σε μία μέρα - δεν είναι να γυρίσουμε στις κρατικές ΔΕΚΟ που είχαμε. Η απάντηση δεν είναι να περάσουν στους ιδιώτες. Μίλησε ο εκπρόσωπος της ΝΔ και μας είπε για μια αεροπορική εταιρία που έβγαζε κέρδη ενώ δεν έβγαζε η "Ολυμπιακή". Πόσες όμως ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει και τις ξελάσπωσε το κράτος; Λίγες είναι αυτές; Πάρα πολλές. `Η δεν έκαναν σκάνδαλα αυτές; Είναι άγιοι όλοι αυτοί; Ε, όχι.

Αλλά εν πάση περιπτώσει, ποια πρέπει να είναι η απάντηση; Εμείς λέμε "όχι" στις ιδιωτικοποιήσεις, "όχι" στις αποκρατικοποιήσεις και ταυτόχρονα παλεύουμε για τη δημιουργία πολιτικών προϋποθέσεων να μην υπάρχει απελευθερωμένη αγορά. Διότι δεν μπορεί να είσαι κατά της ιδιωτικοποίησης και να είσαι υπέρ της απελευθέρωσης της αγοράς. Αυτά είναι δύο πράγματα ασύμβατα. Βεβαίως, εμείς μιλάμε για κρατικούς φορείς, κρατικές επιχειρήσεις οι οποίες θα υπηρετούν τη λαϊκή ευημερία και, αν θέλετε, τη διευρυμένη λαϊκή ευημερία, θα εντάσσονται σε ένα συνολικό σχεδιασμό, γιατί εδώ ο μόνος σχεδιασμός που υπάρχει είναι ο σχεδιασμός της Λισαβόνας, ο οποίος είναι σχεδιασμός κανόνων ανταγωνιστικότητας και όχι σχεδιασμός βεβαίως κανόνων υπέρ του λαού με καθολικό χαρακτήρα.

Το ζήτημα, λοιπόν, για μας είναι και ειδικό και γενικό πολιτικό και από αυτήν την άποψη βεβαίως δε συμφωνούμε με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Δε συμφωνούμε με την κατάργηση οτιδήποτε θεωρήθηκε κατάκτηση, παρά το γεγονός ότι ορισμένες από τις κατακτήσεις δόθηκαν για προσεταιρισμό και για δημιουργία εργατικής αριστοκρατίας. Πιστεύουμε όμως ότι αυτό είναι άλλο πρόβλημα. Οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ ακόμη και όταν είχαν κάποια δικαιώματα περισσότερα ή κάποιες κατακτήσεις περισσότερες από τον ιδιωτικό τομέα ήταν πάντα πίσω από την προσφορά και το ρόλο τους. Είναι άλλο πράγμα η ευθύνη που έχουν για να βγάλουν συμπεράσματα.

Ετσι αντιμετωπίζουμε λοιπόν αυτό το νομοσχέδιο. Δεν απομονώνουμε ένα ζήτημα να το κάνουμε σημαία. Είναι συνολικό πρόβλημα και προειδοποιούμε ότι θα αυξηθεί η τιμή των υπηρεσιών και των προϊόντων. Βραχυπρόθεσμα κάποια προϊόντα μπορεί να κρατηθούν σε χαμηλές τιμές και εν πάση περιπτώσει, ακόμη και όταν κάποια προϊόντα κρατούνται σε χαμηλές τιμές θα πέσουν ακόμη πιο κάτω οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις».