Τι να πεις; Θαυμάζεις τις δυνατότητες του κινηματογράφου! Θαυμάζεις τα καταπληκτικά σκηνικά. Θαυμάζεις τα κοστούμια. Θαυμάζεις την αναπαράσταση της εποχής (1933). Θαυμάζεις τη φωτογραφία, το μακιγιάζ, τους ήχους, τις μουσικές. Θαυμάζεις τη σκηνοθεσία! Και τελειώνοντας η ταινία λες, τι κρίμα! Αλήθεια, γιατί όλα αυτά; Και, τέλος πάντων, γιατί όλα αυτά - με αυτόν τον τρόπο; Η ωραία και το τέρας, το πρωτόγονο που εξημερώνεται από την ομορφιά, η αγριότητα που γονατίζει μπροστά στη λεπτότητα, όλα αυτά για να είχαν αξία, θα έπρεπε να διαδραματίζονταν στο ανάλογο περιβάλλον. Και όχι μέσα στη βία, στον εξωτερικό εντυπωσιασμό, την κακογουστιά και την αηδία, αρκετές φορές! Ακόμα και το απόμακρο...