Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, από την αρχή, πως έχουμε να κάνουμε με μια «κλινική περίπτωση». Με έναν άνθρωπο, δηλαδή, που είναι ήδη άρρωστος ή βρίσκεται στα πρόθυρα να αρρωστήσει. Και αυτό έχει σημασία, για να ξέρουμε τι βλέπουμε! Βλέπουμε έναν άνθρωπο, που είναι πνιγμένος στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και, κυρίως, απομονωμένο και κλεισμένο στον τραυματισμένο ψυχολογικά εαυτό του.

Το άτομο αυτό ζει με τις παραισθήσεις του και μέσα στις παραισθήσεις του. Πότε από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και πότε από το ταραγμένο μυαλό του. Μέσα σ' αυτόν τον απελπισμένο λαβύρινθο, φτιάχνει ένα δικό του φανταστικό κόσμο. Σε κάποια στιγμή της ζωής του, εμφανίζεται μια ελπίδα ή δημιουργεί ο ίδιος μιαν ελπίδα! Ενα παιδί. Ενα μικρό κοριτσάκι (και η μάνα της). Ο «άρρωστος» αναθαρρεί! Πιστεύει πως μπορεί να πιαστεί από αυτήν την ελπίδα. Να γεμίσει το ανυπόφορο κενό του. Και, φυσικό είναι, γαντζώνεται πάνω σ' αυτά τα δυο πλάσματα. Και κυρίως στη μικρή. Στη μικρή, η οποία στη φαντασίωσή του (ή στην πραγματικότητα;) αντικαθιστά τη χαμένη (ή ανύπαρκτη;) κόρη του!

Ο ήρωας, από την αρχή της ταινίας μέχρι το τέλος της, αναζητά την κόρη του, την οποία απήγαγαν άγνωστοι σε κάποιο σταθμό! Αυτό που ισχυρίζεται το άρρωστο μυαλό του, το πραγματοποιεί ο ίδιος με την υπαρκτή ή φανταστική μικρούλα, που βρέθηκε στο δρόμο του.

Η ταινία είναι αισθητικά απόλυτα «σύμφωνη» με το «άρρωστο» θέμα της. Τα χρώματα, οι φωτισμοί, οι στενοί χώροι, τα ρούχα, η μουσική και οι ήχοι, η υποκριτική, κυρίως αυτή του πρωταγωνιστή της, βοηθούν να πραγματοποιηθεί το ζητούμενο ψυχογράφημα. Το ψυχογράφημα, που επιχειρεί ο σκηνοθέτης, χωρίς αίματα και ακρότητες. Χωρίς «εγχείρηση» και «άνοιγμα» του κρανίου! Αλλά με αργή, βασανιστική, «αναίμακτη επιστημονική» προσέγγιση. Με διάθεση να χωθεί βαθιά στο «άρρωστο» μυαλό και αφού κατανοήσει, στη συνέχεια, να εξηγήσει τη συμπεριφορά του ήρωα.

Ο Λότζε Κέριγκαν, με πολύ λεπτό και διακριτικό τρόπο, με απόλυτο έλεγχο όλων όσα συμβαίνουν στην οθόνη, μας παρασύρει στους αδιέξοδους διαδρόμους της επερχόμενης σχιζοφρένειας! Μαζί με την κάμερα μπαίνουμε και εμείς στις σκοτεινές διακλαδώσεις της ταραγμένης συνείδησης του ήρωα. Και νιώθουμε και εμείς μέρος της αγωνίας του. Το «ταξίδι» δε μας δημιουργεί επιφανειακό φόβο. Μας προκαλεί ίλιγγο! Μεγάλη ανησυχία και μεγάλη ανασφάλεια! Γιατί μπροστά μας απλώνεται ολόκληρος ο χάρτης του αδιέξοδου αυτής της αρρώστιας. Η οποία αρρώστια είναι απρόβλεπτη, για όλους και για τον καθένα...

Η ταινία, βέβαια, δεν είναι ρεαλιστική. Είναι περισσότερο αυτό που λέμε «φανταστικός κινηματογράφος». Ομως, επειδή ασχολείται σοβαρά με το νου και την «ψυχή» του ανθρώπου, αποσπά το σεβασμό μας.

Παίζουν: Ντάμιαν Λιούις (Νύφες), Αμι Ριάν, Αμπιγκέιλ Μπρεσλίν.