Πικρός ο αποχαιρετισμός του συντρόφου, φίλου, ηθοποιού και προέδρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Ανδρέα Βαρούχα, ο οποίος έφυγε ξαφνικά, την Κυριακή, σε ηλικία 52 χρόνων, από ανακοπή καρδιάς. Ασφυκτικά γεμάτη η εκκλησία της Ευαγγελίστριας στο Περιστέρι. Γεμάτο και το προαύλιο από φίλους, συναδέλφους και συντρόφους, συνδημότες του, που πήγαν να αποχαιρετίσουν τον άνθρωπο που υπήρξε φωτεινό παράδειγμα σεμνότητας, ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Εφυγε τόσο νωρίς, αλλά όπως λένε οι συνάδελφοι και φίλοι του από το ΔΣ του ΣΕΗ, «πρόλαβε να προσφέρει τόσα πολλά, γιατί τον ενδιέφερε το δίκιο και αγωνιζόταν γι' αυτό. Οσοι τον γνώριζαν μιλούν για έναν αγαπημένο άνθρωπο, ήπιο και μαχητικό. Ενας συνεπής αγωνιστής, ακούραστος στη μάχη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ηθοποιών. Διέθετε μια σπάνια σεμνότητα που τον έκανε ξεχωριστό. Απόδειξη της αγάπης που του είχαν όλοι, ήταν τα δακρυσμένα μάτια όσων πήγαν να τον αποχαιρετίσουν, και ήταν πάρα πολλοί, και όλοι ομολογούσαν την αδυναμία τους να πιστέψουν ότι ο Ανδρέας έφυγε για το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα».

Απαρηγόρητη η οικογένειά του, η σύντροφος και ο γιος τους, οι συγγενείς και οι πολλοί φίλοι του, που έκλαιγαν μην μπορώντας να πιστέψουν το τραγικό γεγονός. Ο Ανδρέας Βαρούχας, ένας στέρεος, αξιόλογος ηθοποιός, αγωνίστηκε επί πολλά χρόνια ως μέλος του ΔΣ, ως αντιπρόεδρος και πρόσφατα ως πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) για τα προβλήματα του πολύπαθου αυτού κλάδου. Και ήταν οι περισσότεροι κοντά του χθες το απόγευμα, με το ξάφνιασμα ζωγραφισμένο στα μάτια.

Τον άνθρωπο και αγωνιστή αποχαιρέτισε από την Πρωτοβουλία Αγωνιστικής Συμπαράταξης Περιστερίου ο Παναγιώτης Σοφός και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καταθέτοντας μνήμες από τη δράση του Ανδρέα Βαρούχα σε κάθε προσκλητήριο αγώνα, είτε αυτός αφορούσε στον αγώνα των ηθοποιών, είτε των συνδημοτών του, είτε στους αγώνες του λαού μας. Εξίσου συγκινητικός και σεμνός και ο αποχαιρετισμός εκ μέρους της Αχτίδας Καλλιτεχνών - Διανοουμένων της ΚΟΑ από τον Στράτο Σαραντίδη, ο οποίος μίλησε για τα στοιχεία που συνέθεταν τον σύντροφο, τον αγωνιστή, τον φίλο...

Μη θέλοντας και μην μπορώντας οι συνάδελφοί του, μέλη του ΔΣ του ΣΕΗ, να τον αποχαιρετίσουν με επικήδειο, του διάβασαν ένα γράμμα «που θα θέλαμε -όπως είπε η Λίλα Καφαντάρη- να σου το είχαμε δώσει μέχρι χτες το βράδυ. Λοιπόν, Αδρέα για κάποιο λόγο άγνωστο και σε μας δε σου είπαμε πόσο σημαντικός μας είσαι. Χρόνια ολόκληρα μέσα στο σωματείο παλεύοντας όλοι μαζί, θεωρούμε δεδομένο ότι θα σε συναντήσουμε στο γραφείο σου, θα μοιραστούμε ιδέες και αγώνες, θα διαφωνήσουμε και θα συμφωνήσουμε. Πάντα σε ήπιους τόνους, μιας και ένα από τα ταλέντα σου είναι να αποδυναμώνεις τις εντάσεις. Αντρέα σ' αγαπάμε και σε θαυμάζουμε. Είσαι πολύ εντάξει άνθρωπος. Πολύ έντιμος και συνεπής. Από τους λίγους που συναντάμε στο διάβα της ζωής μας. Το μόνο σου ελάττωμα είναι ότι δεν προσέχεις τον εαυτό σου. Φρόντισε λίγο και το σώμα σου, γιατί αν υπάρχει σωτηρία της ψυχής, την έχεις εξασφαλισμένη. Ετσι σύντροφε; Γιατί αν πάθεις κάτι, δε θα ξέρουμε τι να κάνουμε»...

Και ήρθε η τελευταία πράξη όπου το φέρετρο σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του Κόμματος, το οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση και συνέπεια, βγήκε από την εκκλησία για να ακολουθήσει το δρόμο που οδηγούσε στην τελευταία του κατοικία, εκεί όπου η στιγμή γίνεται πιο τραγική, γιατί σε καλεί να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια που δεν μπορείς. Καλό σου ταξίδι σύντροφε!

Αμέτρητοι Ελληνες, χρόνια και χρόνια διαβαίνουν το δρόμο του ιερού βράχου, κι όμως αγνοούν ότι στα ριζά του διασώζονται αρχιτεκτονικές «μαρτυρίες» του αρχαιότερου, στον κόσμο, και σημαντικότερου θεάτρου, γνωστού ως Θεάτρου του Διονύσου, όπου, στον αιώνα του Περικλή, τελούνταν τα εν άστυ Διονύσια, δηλαδή οι θεατρικοί αγώνες, μέγας θεσμός πολιτισμού και παιδείας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Σ' αυτό το σπουδαίο μνημείο, «πρότυπο» όλων των αρχαίων θεάτρων, αφορά η μακρόχρονου μόχθου πολύτιμη μελέτη του καθηγητή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και υφηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βιέννης Σάββα Γώγου «ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ (Αρχιτεκτονική μορφή και λειτουργία)», (εκδόσεις «Μίλητος»), η οποία παρουσιάστηκε χτες στην Αρχαιολογική Εταιρία.

Καρπός μακρόχρονης, ολόπλευρης έρευνας του Σ. Γώγου (με συνεργάτη τον Γεώργιο Καμπουράκη, λέκτορα Ακουστικής και Τεχνολογίας ΜΜΕ στο ΕΜΠ, του οποίου τα ερευνητικά αποτελέσματα υπολογίζουν ότι το θέατρο αυτό είχε 16.000 θέσεις και την τελειότερη ακουστική), το σύγγραμμα αυτό, χαρακτηρίστηκε το σημαντικότερο όλων των παλαιότερων μελετών γι' αυτό το θέατρο, αν όχι και «κλασικό», και οπωσδήποτε εξαιρετικό «εργαλείο» για τον αρχαιολογικό κλάδο και τους ανθρώπους του θεάτρου.

Για τη σπουδαιότητα του πονήματος, πρώτος μίλησε ο πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Βάλτερ Πούχνερ, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι αποτελεί «χρηστικό εγχειρίδιο, αυστηρής επιστημοσύνης για ευρύτατα μεθοδολογικά πεδία του θεάτρου, αλλά και τερπνής απόλαυσης διά της γλώσσας και της γραφής του, και "ταξίδι" μύησης στον κόσμο της αρχαιολογίας». Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργία Ξανθάκη - Καραμάνου αναφέρθηκε στην πρώτη εγκατάσταση του θεάτρου, στην ύστερη αρχαϊκή περίοδο, όταν μεταφέρθηκε από τις Ελευθερές το ξύλινο ξόανο του θεού Διονύσου, στις κτιριακές και λειτουργικές μετεξελίξεις του, στην πρώιμη, ώριμη και ύστερη κλασική περίοδο, στην ελληνιστική και τέλος στην αυτοκρατορική ρωμαϊκή περίοδο. Χαρακτηρίζοντας το Θέατρο Διονύσου μεγάλο «πολιτισμικό θησαυρό της πατρίδας μας», τόνισε ότι η «διονυσιακής μέθης» μελέτη του Σ. Γώγου «καλύπτει όλα τα αρχιτεκτονικά, φιλολογικά και θεατρολογικά δεδομένα των 900 χρόνων λειτουργίας του θεάτρου αυτού». Η επίτιμος έφορος Αρχαιοτήτων δρ Φανουρία Δακορώνια επισήμανε ότι το βιβλίο παρέχει «χίλιες δυο παράπλευρες γνώσεις, λχ για τη ζωγραφική της αρχαίας σκηνογραφίας, η οποία δε διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο», ενώ για το τμήμα του βιβλίου που αφορά στην ανασκαφή του θεάτρου, είπε ότι «έχει τη γοητεία του παραμυθιού». Τελευταίος ομιλητής ήταν ο προλογίζων το βιβλίο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος το χαρακτήρισε «πολύτιμο οδηγό και για τη μελέτη της δραματουργίας των αρχαίων ποιητών, οι οποίοι εφηύραν τρόπους, μεθόδους, στυλ, για την ανέλιξη μιας σκηνικής δράσης και για την πρόσληψή της από τους θεατές» και κατέληξε: «Το μεγάλο αυτό σύγγραμμα μπορεί να δημιουργήσει "όρια" και "όρους" για να μην προσβάλουν τα μεγέθη του αρχαίου θεάτρου οι σύγχρονες παραστάσεις αρχαίου δράματος».