Αμέτρητοι Ελληνες, χρόνια και χρόνια διαβαίνουν το δρόμο του ιερού βράχου, κι όμως αγνοούν ότι στα ριζά του διασώζονται αρχιτεκτονικές «μαρτυρίες» του αρχαιότερου, στον κόσμο, και σημαντικότερου θεάτρου, γνωστού ως Θεάτρου του Διονύσου, όπου, στον αιώνα του Περικλή, τελούνταν τα εν άστυ Διονύσια, δηλαδή οι θεατρικοί αγώνες, μέγας θεσμός πολιτισμού και παιδείας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Σ' αυτό το σπουδαίο μνημείο, «πρότυπο» όλων των αρχαίων θεάτρων, αφορά η μακρόχρονου μόχθου πολύτιμη μελέτη του καθηγητή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και υφηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βιέννης Σάββα Γώγου «ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ (Αρχιτεκτονική μορφή και λειτουργία)», (εκδόσεις «Μίλητος»), η οποία παρουσιάστηκε χτες στην Αρχαιολογική Εταιρία.

Καρπός μακρόχρονης, ολόπλευρης έρευνας του Σ. Γώγου (με συνεργάτη τον Γεώργιο Καμπουράκη, λέκτορα Ακουστικής και Τεχνολογίας ΜΜΕ στο ΕΜΠ, του οποίου τα ερευνητικά αποτελέσματα υπολογίζουν ότι το θέατρο αυτό είχε 16.000 θέσεις και την τελειότερη ακουστική), το σύγγραμμα αυτό, χαρακτηρίστηκε το σημαντικότερο όλων των παλαιότερων μελετών γι' αυτό το θέατρο, αν όχι και «κλασικό», και οπωσδήποτε εξαιρετικό «εργαλείο» για τον αρχαιολογικό κλάδο και τους ανθρώπους του θεάτρου.

Για τη σπουδαιότητα του πονήματος, πρώτος μίλησε ο πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Βάλτερ Πούχνερ, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι αποτελεί «χρηστικό εγχειρίδιο, αυστηρής επιστημοσύνης για ευρύτατα μεθοδολογικά πεδία του θεάτρου, αλλά και τερπνής απόλαυσης διά της γλώσσας και της γραφής του, και "ταξίδι" μύησης στον κόσμο της αρχαιολογίας». Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργία Ξανθάκη - Καραμάνου αναφέρθηκε στην πρώτη εγκατάσταση του θεάτρου, στην ύστερη αρχαϊκή περίοδο, όταν μεταφέρθηκε από τις Ελευθερές το ξύλινο ξόανο του θεού Διονύσου, στις κτιριακές και λειτουργικές μετεξελίξεις του, στην πρώιμη, ώριμη και ύστερη κλασική περίοδο, στην ελληνιστική και τέλος στην αυτοκρατορική ρωμαϊκή περίοδο. Χαρακτηρίζοντας το Θέατρο Διονύσου μεγάλο «πολιτισμικό θησαυρό της πατρίδας μας», τόνισε ότι η «διονυσιακής μέθης» μελέτη του Σ. Γώγου «καλύπτει όλα τα αρχιτεκτονικά, φιλολογικά και θεατρολογικά δεδομένα των 900 χρόνων λειτουργίας του θεάτρου αυτού». Η επίτιμος έφορος Αρχαιοτήτων δρ Φανουρία Δακορώνια επισήμανε ότι το βιβλίο παρέχει «χίλιες δυο παράπλευρες γνώσεις, λχ για τη ζωγραφική της αρχαίας σκηνογραφίας, η οποία δε διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο», ενώ για το τμήμα του βιβλίου που αφορά στην ανασκαφή του θεάτρου, είπε ότι «έχει τη γοητεία του παραμυθιού». Τελευταίος ομιλητής ήταν ο προλογίζων το βιβλίο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος το χαρακτήρισε «πολύτιμο οδηγό και για τη μελέτη της δραματουργίας των αρχαίων ποιητών, οι οποίοι εφηύραν τρόπους, μεθόδους, στυλ, για την ανέλιξη μιας σκηνικής δράσης και για την πρόσληψή της από τους θεατές» και κατέληξε: «Το μεγάλο αυτό σύγγραμμα μπορεί να δημιουργήσει "όρια" και "όρους" για να μην προσβάλουν τα μεγέθη του αρχαίου θεάτρου οι σύγχρονες παραστάσεις αρχαίου δράματος».