«Αυτή η 1η του Γενάρη, που τόσα στοίχισε στο λαό της Κούβας, συνοψίζει τους αγώνες πολλών κουβανέζικων γενεών, μετά τη διαμόρφωση του έθνους, για την κυριαρχία, την πατρίδα, την ελευθερία και την καθολική, οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της Κούβας. Δεν πρέπει πλέον να περιορίζουμε τη σημασία αυτής της ημερομηνίας σε ένα αιματηρό επεισόδιο, θεαματικό, ούτε καν αποφασιστικό, αλλά σε μια μόνη στιγμή στην ιστορία της Κούβας, γιατί η 1η του Γενάρη είναι η μέρα του θανάτου του δεσποτικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα, καθώς επίσης και η ημερομηνία που γεννήθηκε η πραγματική ελευθερία, πολιτικά ελεύθερη και κυρίαρχη και που υιοθετεί σαν ανώτατο νόμο της την ανθρώπινη αξιοπρέπεια»

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Γιορτάζει γιατί παρά τις αντίξοες συνθήκες η οικοδόμηση του σοσιαλισμού προχωρά, οι δείκτες ανάπτυξης άγγιξαν το 11,8%, το βιοτικό επίπεδο συνεχώς βελτιώνεται. Ο κουβανικός λαός νικά...

Νικά συνεχώς από τις 31 Δεκέμβρη του 1959, όταν ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του κουβανικού στρατού ενημέρωσε τον δικτάτορα Μπατίστα ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να εμποδιστεί η προέλαση των επαναστατών προς την Αβάνα.

Η πληροφόρηση ήταν απολύτως ακριβής. Φάλαγγες ανταρτών, με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη του '59 κύκλωσαν το Σαντιάγο Ντε Κούμπα. Ανταρτικές δυνάμεις υπό τον Ραούλ Κάστρο ελέγχανε την επαρχία του Οριέντε, ενώ οι δυνάμεις του Τσε Γκεβάρα και του Καμίλο Σιενφουέγος πολεμούσαν στα περίχωρα της Σάντα Κλάρα, λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την κουβανική πρωτεύουσα. Επιπλέον, σε όλο το νησί γίνονταν σαμποτάζ και επιθέσεις κατά στρατιωτικών στόχων του δικτατορικού καθεστώτος και κάθε λογής άλλες ενέργειες, στις οποίες συμμετείχε ενεργά ο λαός, εκφράζοντας την ταύτισή του με την επανάσταση.

Την 1η Γενάρη του 1959 η Επανάσταση που ξεκίνησε το 1956 από το Μεξικό είχε ουσιαστικά νικήσει. Η Σάντα Κλάρα, όπου δόθηκε η αποφασιστική μάχη έπεσε στα χέρια των επαναστατών, ενώ ο Μπατίστα είχε εγκαταλείψει τη χώρα φεύγοντας κρυφά για τον Αγιο Δομίνικο. Την επομένη, οι αντάρτες με ηγέτη τον Τσε μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα, καταλαμβάνοντας το κάστρο Καμπάνια και σε λίγες μέρες, έφτασε στην πρωτεύουσα ο ηγέτης της Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης.

Η κουβανική Επανάσταση ασφαλώς δεν είχε εύκολο δρόμο μετά την επικράτησή της. Είχε να αντιμετωπίσει σοβαρά και οξύτατα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Επρεπε να απαλλάξει τη χώρα από την εξάρτηση στο βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, πράγμα που σήμαινε ότι ταυτόχρονα έπρεπε να προωθήσει βαθύτατους κοινωνικοπολιτικούς μετασχηματισμούς, οι οποίοι θα εξασφάλιζαν την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Συνεπώς, από τα ίδια τα πράγματα, η κουβανέζικη επανάσταση οδηγήθηκε στο μόνο δρόμο που της εξασφάλιζε τη νίκη πάνω στον ιμπεριαλισμό και τις εκμεταλλεύτριες τάξεις. Ηταν ο δρόμος του σοσιαλισμού. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, την Πρωτομαγιά του 1961 ο Κάστρο ανήγγειλε ότι η Επανάσταση θα μετεξελιχθεί σε σοσιαλιστική.

Το μένος πλέον των Ηνωμένων Πολιτειών θεριεύει... Μεμιάς επιχείρησαν να πνίξουν το νεογέννητο επαναστατικό κράτος και να στραγγαλίσουν τον κουβανικό λαό. Εκπαίδευσαν και εξόπλισαν Κουβανούς αντεπαναστάτες, οργάνωσαν στρατιωτικές επεμβάσεις κι ένα στραγγαλιστικό οικονομικό και πολιτικό αποκλεισμό του νησιού της Επανάστασης που διαρκεί ως σήμερα.

Οι Κουβανοί άντεξαν, δημιούργησαν πολλά, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη και βοήθεια της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Συνεχίζουν να αντέχουν και σήμερα, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, την προσωρινή ήττα και τον πολύ αρνητικό συσχετισμό δύναμης παγκόσμια. Η σοσιαλιστική Κούβα σήμερα, με τη διεθνιστική της αλληλεγγύη σε άλλους λαούς στη Λατινική Αμερική αλλά και σε όλο τον κόσμο, είναι σημείο αναφοράς του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Η Επανάσταση στην Κούβα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά ώριμη ανάγκη, αποτέλεσμα και συνέχεια των πολύχρονων αγώνων του λαού για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Συνάμα εξακολουθεί να είναι το ζωντατό παράδειγμα και η απόδειξη πως ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, πως η αντιιμπεριαλιστική πάλη φέρνει αποτέλεσμα, πως ο ιμπεριαλισμός μπορεί να ηττηθεί, πως οι λαοί μπορούν να νικούν. Και να οικοδομούν μία άλλη κοινωνία, όπου υπάρχει πραγματική ισότητα των φύλων. Ισότητα που έφερε η επανάσταση στην Κούβα και οδήγησε στο να κατακτήσουν οι γυναίκες τη θέση που τους αρμόζει στην κουβανική κοινωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια μεγαλύτερης βελτίωσης, όπως τονίζουν εξάλλου οι ίδιοι Κουβανοί αξιωματούχοι.

Ισότητα και ισονομία όλων των πολιτών σε όλους τους τομείς, στην Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία... αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου που δυστυχώς πια θεωρούνται προνόμια στον καπιταλιστικό κόσμο.

Τα αποτελέσματα από τη δωρεάν και καθολική, χωρίς καμιά εξαίρεση, πρόσβαση του κουβανικού λαού στις υπηρεσίες Υγείας, μαρτυρούν από μόνα τους τα επιτεύγματα που πραγματοποίησε το σοσιαλιστικό κράτος στα 47 χρόνια της ύπαρξής του. Το σύστημα Υγείας της Κούβας, το οποίο θεωρείται από τα καλύτερα στον κόσμο, δίνει έμφαση στην πρωτοβάθμια υγεία και στην προληπτική ιατρική, με αιχμή του δόρατος τον οικογενειακό γιατρό. Ιδιαίτερη μέριμνα υπάρχει στην καταπολέμηση της παιδικής θνησιμότητας και τη φροντίδα της εγκύου, με αποτέλεσμα - σύμφωνα με εκθέσεις διεθνών οργανισμών - να έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στον κόσμο, ακόμη και από τις θεωρούμενες «ανεπτυγμένες χώρες» της Δύσης και φυσικά πολύ χαμηλότερα από τις ΗΠΑ.

Ο προσδοκώμενος μέσος όρος ζωής στην Κούβα αγγίζει σήμερα σχεδόν τα 75 χρόνια, με προοπτική να φτάσει τα 80 πριν από το 2010. Η ραγδαία βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στο Νησί της Επανάστασης είναι αποτέλεσμα και της ιατρικής έρευνας που ακμάζει στη χώρα και μάλιστα μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες του ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού, που επεκτείνεται και στην παρεμπόδιση της επιστημονικής συνεργασίας με ερευνητές, κυρίως των ΗΠΑ. Οι Κουβανοί γιατροί ερευνητές και η αναπτυσσόμενη βιοτεχνολογία «ευθύνονται» για την παραγωγή 600 νέων ιατρικών προϊόντων, κύρια εμβολίων και παρασκευασμάτων για την αντιμετώπιση επιδημιολογικών και άλλων ασθενειών. Αλματα έχουν γίνει σε όλους σχεδόν τους τομείς της ιατρικής, με τελευταίο επίτευγμα αυτό στην οφθαλμολογία, όπου η Κούβα προσφέρει εκτός των πολιτών της τις πρωτότυπες θεραπείες και σε άλλους λαούς. Μόνο φέτος 400 άνθρωποι από το Εκουαδόρ με πολύ σοβαρά προβλήματα στα μάτια εγχειρίστηκαν στην Κούβα...

Εξάλλου, στο πλαίσιο της έμπρακτης αλληλεγγύης της στους λαούς των άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπου οι υπηρεσίες Υγείας είναι υποβαθμισμένες, η Κούβα φιλοξενεί στη Λατινοαμερικανική Σχολή Ιατρικής χιλιάδες φοιτητές από 24 χώρες, 4 από τις οποίες βρίσκονται στην Αφρική. Πάνω από 25.000 Κουβανοί γιατροί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε 64 άλλες χώρες και μόνο στην Αϊτή το 80% των ιατρικών αναγκών καλύπτεται από γιατρούς της Κούβας. Συνολικά, πάνω από 1.000.000 δολάρια επενδύονται από το σοσιαλιστικό κράτος κάθε χρόνο για την υγεία του κουβανικού λαού.

To 2005 ήταν μια χρονιά που έφερε αναμφισβήτητα θετικές εξελίξεις για την υπόθεση των 5 αγωνιστών της Κούβας που βρίσκονται ακόμα, άδικα κρατούμενοι σε φυλακές ασφαλείας των ΗΠΑ.

Στις 10 Αυγούστου, 17 μήνες μετά την έφεση, που κατέθεσαν στις 10 Μάρτη του 2004 οι δικηγόροι υπεράσπισης των Κουβανών ηρώων Ρενέ Γκονσάλες, Χεράρδο Ερνάντες Νορντέλο, Ραμόν Λαμπανίνιο, Αντόνιο Γκερέρο, Φερνάντο Γκονσάλες Γιορτ, το 11ο Περιφερειακό Εφετείο της Ατλάντας αποφάσισε ότι οι πέντε δεν είχαν δίκαιη δίκη στο Μαϊάμι και για το λόγο αυτό η δίκη θα πρέπει να επαναληφθεί.

Σύμφωνα με το σκεπτικό των τριών δικαστών του περιφερειακού δικαστηρίου, (93 σελίδες κείμενο) γίνονται αποδεκτά τρία εκ των βασικών επιχειρημάτων, για τα οποία οι συνήγοροι υπεράσπισης είχαν εφεσιβάλει την πρωτόδικη απόφαση.

1. Οτι ο εγκλεισμός τους επί 17 μήνες σε κελιά απομόνωσης ήταν παράνομος.

2. Οι δικηγόροι υπεράσπισης αποστερήθηκαν της δυνατότητας εξέτασης κρίσιμων στοιχείων και αποδείξεων της νομικής διαδικασίας, καθώς η κυβέρνηση επικαλέστηκε την Πράξη Προστασίας Απόρρητων Πληροφοριών.

3. Οτι η δίκη τους ήταν έκνομη, καθώς ο τόπος στον οποίο εκδικάστηκε, (σ.σ. το Μαϊάμι, έδρα της αντικουβανικής μαφίας) δεν παρείχε τα εχέγγυα για δίκαιη αντιμετώπισή τους από τους δικαστές και τους ενόρκους.

Σύμφωνα με τους δικηγόρους των αγωνιστών, βαρύνουσα σημασία στην απόφαση αυτή είχε και η απόφαση στις αρχές του καλοκαιριού της ειδικής επιτροπής για τις Αυθαίρετες Κρατήσεις του ΟΗΕ, που μετά την εξέταση της υπόθεσης των πέντε Κουβανών Αγωνιστών έκρινε ότι τόσο η δίκη όσο και η κράτησή τους αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις.

Επίσης όλη τη χρονιά υπήρξε μια έντονη δραστηριότητα και από τις 260 Επιτροπές Αλληλεγγύης σε 87 χώρες σε όλο τον κόσμο, ενώ συγγενείς των αγωνιστών συμμετείχαν σε μια διεθνή καμπάνια ενημέρωσης της κοινής γνώμης για την υπόθεση αυτή με επισκέψεις σε πολλές χώρες. Στη χώρα μας βρέθηκε η Αντριάνα Πέρες, σύζυγος του Χεράρδο Νορντέλο (ο «Ρ» στις 17/4 δημοσίευσε συνέντευξή της) που συμμετείχε σε εκδηλώσεις και συναντήσεις με φορείς. Είχε συνάντηση επίσης με την Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία είχε δηλώσει τονίζοντας την ανάγκη της συμπαράστασης και της ευαισθητοποίησης ακόμα περισσότερου κόσμου ότι «στις σημερινές συνθήκες η υπόθεση αυτή αντιπροσωπεύει τον ηρωισμό του λαού της Κούβας, και οι πέντε Κουβανοί δείχνουν το μέτρο της ανθρώπινης θυσίας».

Ολη αυτή η δραστηριότητα αποδεικνύεται ότι έχει αποτελέσματα. Αυτό που μένει για να ολοκληρωθεί μια πρώτη νίκη μετά την αποδοχή της έφεσης, είναι η οριστική απελευθέρωση των πέντε, που υπερασπίστηκαν την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας τους.

«Είναι μία νίκη ενάντια σε αυτούς που προωθούν την τρομοκρατία και φυλακίζουν νέους ανθρώπους που δρουν ενάντια στην τρομοκρατία των ΗΠΑ», είχε δηλώσει ο πρόεδρος του Κουβανικού Κοινοβουλίου Ρικάρντο Αλαρκόν αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης, και πρόσθεσε ότι «αυτό που πρέπει να πράξει τώρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ, είναι να τους απελευθερώσει αμέσως».