Η καλλιεργούμενη και επιχειρούμενη άρση της μονιμότητας στο δημόσιο στοχεύει στην ανατροπή των όποιων υφιστάμενων κατακτήσεων των εργαζομένων, στην επέκταση των αντιδραστικών εργασιακών σχέσεων και στη δημιουργία μιας Δημόσιας Διοίκησης, περισσότερο αποτελεσματικής στην εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και λιγότερο «κοστοβόρας» σε ό,τι αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Αποτελεί άλλο ένα μέτρο της γενικότερης αντιλαϊκής επίθεσης, στο πλαίσιο της πολιτικής και λογικής του «ευρωμονοδρόμου», της στρατηγικής της Λισαβόνας, της ανταγωνιστικότητας, των νόμων της αγοράς κλπ., κλπ. Πολιτική, η οποία προωθείται, με τον έναν ή άλλον τρόπο, τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και από το ΠΑΣΟΚ.

Αυτή είναι η αλήθεια και όσο δεν τη βλέπει η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν προσφέρει το παραμικρό στην τόσο αναγκαία, σήμερα, συσπείρωση και αντίσταση των εργαζομένων στο δημόσιο απέναντι σε όλα όσα γίνονται και ακόμη περισσότερο σ' αυτά που έρχονται. Αντίθετα, συμβάλλει στον αποπροσανατολισμό και την αποδυνάμωση των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων, όσο καλλιεργεί τη λογική της «κοινωνικής συναίνεσης», κρύβει τις αιτίες των προβλημάτων και σκορπίζει αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, για ένα κράτος που θα εξυπηρετεί δίκαια και ισομερώς τόσο τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, όσο και των εργαζομένων.

Την υπογραφή ειδικής ρήτρας στη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) επιδιώκουν οι βιομήχανοι, διαβάσαμε σε σχετικά ρεπορτάζ. Σύμφωνα με αυτή, οι βιομήχανοι προτείνουν την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων (ώστε να αυξηθούν οι μισθοί, χωρίς να δώσουν δεκάρα τσακιστή οι ίδιοι) και, επιπλέον, ζητούν τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 33,3%. Ολ' αυτά, βέβαια, «στις περιοχές που μαστίζονται από την ανεργία».

Δε λένε, βέβαια, οι βιομήχανοι ποιος θα πληρώσει το όποιο κόστος συνεπάγεται η πρότασή τους στο ΙΚΑ και το ασφαλιστικό σύστημα γενικότερα, για το οποίο, τόσο οι ίδιοι όσο και οι κυβερνώντες, κόπτονται για τα ελλείμματά του κλπ, κλπ. Προφανώς, θα 'χουν στο μυαλό τους τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή, τους φορολογούμενους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.

Με άλλα λόγια και με πρόσχημα την ανεργία, οι βιομήχανοι ζητούν μια ακόμη επιδότηση, για να κάνουν τα ήδη τεράστια κέρδη τους ακόμη μεγαλύτερα. Λες και δε γνωρίζουν οι πάντες, ότι «τσεπώνουν» ήδη κάθε λογής επιδοτήσεις, προνόμια, κίνητρα, κλπ, που τους έχουν προσφέρει απλόχερα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά η ανεργία βασιλεύει και μόνο τα κέρδη τους σημειώνουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Στην Ελλάδα το 52% των κατοίκων της δεν είναι σε θέση να προσφέρει στον εαυτό του τουλάχιστον μια εβδομάδα διακοπών (εκτός της κατοικίας του), το 37% δεν είναι σε θέση να ανταποκρίνεται πλήρως στις πάγιες οικονομικές υποχρεώσεις του, το 19% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να θερμαίνει επαρκώς το σπίτι του και το 13% δεν μπορεί να έχει ένα πλήρες γεύμα ανά διήμερο». Τα παραπάνω είναι ορισμένα μόνο στοιχεία από την τελευταία μελέτη της επίσημης Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας («Γιουροστάτ»). Ολους τους προαναφερόμενους, όμως, η «Γιουροστάτ» δεν τους συμπεριλαμβάνει στους φτωχούς, αλλά σε όσους «στερούνται βασικών ανέσεων».

Με άλλα λόγια, οι στοιχειώδες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως η διαμονή σ' ένα σύγχρονο και άνετο σπίτι, η θέρμανση, οι ολιγοήμερες έστω διακοπές, ακόμη και η επάρκεια σίτισης, χαρακτηρίζονται ανέσεις, έστω και βασικές. Αναρωτιόμαστε, πώς χαρακτηρίζουν οι ιθύνοντες της Γιουροστάτ και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, τα όσα απολαμβάνουν οι κεφαλαιοκράτες;