Τέλος, η τακτική που επιλέγει και η ΝΔ είναι αυτή της σαλαμοποίησης. «Δε θα υπάρξει μια ενιαία ρύθμιση» δηλώνει ο Σ. Τσιτουρίδης. Μια τακτική που εφάρμοσε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η μέθοδος του «διαίρει και βασίλευε» είναι προσφιλής και στα δύο κόμματα. Ομως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν και τους στόχους και τις μεθόδους τους, όπως και αυτό που χρειάζεται να κάνουν: Να δυναμώσουν την ενότητά τους και να κλιμακώσουν τους αγώνες τους, μη αφήνοντας σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν στο έργο της.
Δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους στην Ουάσιγκτον για την τοποθέτηση της Ντ. Μπακογιάννη στη θέση της υπουργού Εξωτερικών. «Είναι ένα πρόσωπο το οποίο είναι πολύ σεβαστό σε όλο το μήκος της κυβέρνησής μας, έχουμε μια σχέση σεβασμού μαζί της. Είναι ένα πρόσωπο που συμμερίζεται την ατλαντική άποψη της Νέας Δημοκρατίας και πάντα ήταν φίλος της συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών». Τα μελιστάλαχτα λόγια του αναπληρωτή βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για ευρωπαϊκά θέματα Μάθιου Μπράιζα, στον «Κόσμο του Επενδυτή» δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο αμφιβολιών για τις προσδοκίες που έχουν στην Ουάσιγκτον από την καινούρια ΥΠΕΞ. Φυσικά, η Ντ. Μπακογιάννη θα υλοποιήσει την κυβερνητική πολιτική και αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Η πρώην δήμαρχος Αθηναίων απλά επελέγη για να εκφράσει αυθεντικά και αποτελεσματικά την «ατλαντική» πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή. Αλλωστε, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την ίδια συνέντευξη, δεν έχει κανένα παράπονο από την κυβέρνηση καθώς όπως δηλώνει ο αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «βλέπουμε πλέον τον κόσμο μαζί». Και διευκρινίζει: «Σκεφτόμαστε μαζί για τη Μέση Ανατολή, την προώθηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας... Κάνουμε πολύ καλή δουλειά μαζί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Συνεργαζόμαστε στο Αφγανιστάν και είμαστε ευγνώμονες για το τι έχει συνεισφέρει και συνεχίζει να προσφέρει η Ελλάδα. Το ίδιο και στο Ιράκ...».
Ολο και περισσότερο δείχνει τα δόντια του ο σύγχρονος καπιταλισμός, στο πλαίσιο του εντεινόμενου συνεχώς ανταγωνισμού των μεγάλων επιχειρήσεων και της μεγιστοποίησης των επιχειρηματικών κερδών. Οι κάθε λογής «απελευθερώσεις», οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και αλλαγές, το χτύπημα των οικονομικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, αυξάνουν συνεχώς την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας, ακόμη και στη Γερμανία, την «ατμομηχανή της Ευρωένωσης».
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα περιέχονται σε έρευνα του Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων FORSA που έγινε για λογαριασμό της τηλεοπτικής έκδοσης του γερμανικού περιοδικού «STERN». Σύμφωνα με την έρευνα, η πλειοψηφία των Γερμανών θα προτιμούσαν να μεταναστεύσουν από το να φτάσουν να παίρνουν εξευτελιστικά επιδόματα ανεργίας ή «βοηθήματα» ελεημοσύνης τύπου Χαρτς 4, που καθιέρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση του Βερολίνου, των Σοσιαλδημοκρατών και «Πρασίνων». Το 56% των ερωτηθέντων σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για πάντα ή για μακρύ χρονικό διάστημα, αν δε βρουν δουλιά στη Γερμανία. Οσο για το τελευταίο, οι ελπίδες για θέσεις εργασίας στη Γερμανία είναι κάτι περισσότερο από ελάχιστες, μια που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός των ανέργων ξεπέρασε πάλι τα 5.000.000.
Το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού, μάλιστα, περιλαμβάνει και σειρά παραδειγμάτων. Ανάμεσα στα τελευταία, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φρανκ και της Κατρίν Μέρτιγκ (46 και 41 ετών αντίστοιχα) από το Σνέεμπεργκ της Ανατολικής Γερμανίας. Αρχιτέκτονας ο άντρας και χημικός η γυναίκα, δύο από τους 150.000 Γερμανούς που πήραν το 2005 το δρόμο της ξενιτιάς. Μετανάστευσαν στην Αυστρία και δουλεύουν σαν σερβιτόροι σε χιονοδρομικό κέντρο. «Επιλέξαμε αυτό το δρόμο για να μην αναγκαστούμε να ζούμε με το επίδομα "Χαρτς 4". Μας στενοχωρεί που αφήσαμε τα παιδιά μας (16 και 18 χρόνων) πίσω σε φίλους», είπαν σε δημοσιογράφο της εκπομπής STERN-TV. Στο ίδιο πνεύμα μιλάει και ο 27χρονος Νίκο Φόγκουτ, οικοδόμος από το Βερολίνο, που εργάζεται εδώ και 5 χρόνια στο Οσλο της Νορβηγίας, όπου ζει σ' έναν οικισμό από κοντέινερ, μαζί με άλλους μετανάστες, σε συνθήκες ελάχιστα ανθρώπινες.
Βέβαια, οι αθεράπευτα οπαδοί του ευρωμονόδρομου, στα παραπάνω βλέπουν την «ελευθερία κίνησης των εργαζομένων», καμαρώνοντας για τις... δημοκρατικές κατακτήσεις της ΕΕ. Χώρια, που το 2006 έχει κηρυχτεί από την Κομισιόν ως έτος κινητικότητας των εργαζομένων...