Το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού, μάλιστα, περιλαμβάνει και σειρά παραδειγμάτων. Ανάμεσα στα τελευταία, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φρανκ και της Κατρίν Μέρτιγκ (46 και 41 ετών αντίστοιχα) από το Σνέεμπεργκ της Ανατολικής Γερμανίας. Αρχιτέκτονας ο άντρας και χημικός η γυναίκα, δύο από τους 150.000 Γερμανούς που πήραν το 2005 το δρόμο της ξενιτιάς. Μετανάστευσαν στην Αυστρία και δουλεύουν σαν σερβιτόροι σε χιονοδρομικό κέντρο. «Επιλέξαμε αυτό το δρόμο για να μην αναγκαστούμε να ζούμε με το επίδομα "Χαρτς 4". Μας στενοχωρεί που αφήσαμε τα παιδιά μας (16 και 18 χρόνων) πίσω σε φίλους», είπαν σε δημοσιογράφο της εκπομπής STERN-TV. Στο ίδιο πνεύμα μιλάει και ο 27χρονος Νίκο Φόγκουτ, οικοδόμος από το Βερολίνο, που εργάζεται εδώ και 5 χρόνια στο Οσλο της Νορβηγίας, όπου ζει σ' έναν οικισμό από κοντέινερ, μαζί με άλλους μετανάστες, σε συνθήκες ελάχιστα ανθρώπινες.

Βέβαια, οι αθεράπευτα οπαδοί του ευρωμονόδρομου, στα παραπάνω βλέπουν την «ελευθερία κίνησης των εργαζομένων», καμαρώνοντας για τις... δημοκρατικές κατακτήσεις της ΕΕ. Χώρια, που το 2006 έχει κηρυχτεί από την Κομισιόν ως έτος κινητικότητας των εργαζομένων...