Τι σου είναι αυτή η Θέμις... Οπως λένε, έχει κλειστά τα μάτια και κρατά ζυγαριά και είναι ν' απορείς, πώς βλέπει σε ποια μεριά γέρνει η τελευταία... Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για την εγκατάσταση μιας κεραίας, η ζυγαριά έγειρε στο συμφέρον της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας και όχι στη νομιμότητα. Και τούτο, διότι, όπως δέχτηκε το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, με την 129/2005 απόφασή του, «η διαρροή της πελατείας και η μείωση της επαγγελματικής φήμης της αιτούσας(...) ενόψει και του υπάρχοντος, κατά τα κοινώς γνωστά, έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των εταιριών κινητής τηλεφωνίας, συνιστά, κατά την κρίση του Δικαστηρίου (ως Συμβούλιο), βλάβη δυσχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση ευδοκιμήσεως της αιτήσεως ακυρώσεως». Ακριβώς έτσι. Το γεγονός ότι η κατασκευή είναι αυθαίρετη και η Πολεοδομία ανακάλεσε την έγκριση δομικών κατασκευών, για την εγκατάσταση της κεραίας, δε λέει τίποτε. Για τη νομιμότητα και για την υγεία των ανθρώπων θα μιλάμε τώρα; Ας όψεται ο έντονος ανταγωνισμός...

Για την παράδοση της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, μέσω Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου και, μάλιστα, με τη συνοδεία αδρότατων κρατικών επιδοτήσεων, δε λένε κουβέντα. Καταφέρονται, όμως, ενάντια στο σχετικό νομοσχέδιο, που έχει θέσει σε «δημόσια διαβούλευση» το υπουργείο Ανάπτυξης. Γιατί; Επειδή το τελευταίο ευνοεί τις μεγάλες εταιρίες, κυρίως ξένες, και αφήνει στο περιθώριο κάποιες λιγότερο μεγάλες και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Για μια σειρά φορείς ηλεκτροπαραγωγών από ΑΠΕ, μιλάμε, οι οποίοι έδωσαν τις προάλλες συνέντευξη Τύπου, υπό τη σκέπη της ΚΕΔΚΕ, και ζήτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου. Και σε ό,τι αφορά στην απόσυρση, το υποστηρίζουμε κι εμείς. Οχι, όμως, για να γίνει μια «καλύτερη μοιρασιά», μεταξύ όλων όσοι (μεγαλύτερων ή μικρότερων κεφαλαιοκρατών και τοπικών αρχόντων) ακονίζουν τα μαχαιροπίρουνά τους και ετοιμάζονται να «βουτήξουν» στην «πίτα» της Ενέργειας. Η προωθούμενη, ήδη, «απελευθέρωση» και ιδιωτικοποίηση του τομέα της Ενέργειας είναι ζημιογόνα για τους εργαζόμενους και θα προσθέσει κι άλλα βάρη στα λαϊκά στρώματα. Ας τα έχουν, επομένως, υπόψη τους όλ' αυτά οι εργαζόμενοι, όταν ακούνε γαλαζο-πράσινους δημάρχους, να κόπτονται δήθεν για το περιβάλλον ή να αραδιάζουν σχέδια, για επιχειρήσεις ηλεκτροπαραγωγής μέσω ΑΠΕ, με τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Ακόμη περισσότερο, να τα έχουν υπόψη τους, όταν θα ρίχνουν την ψήφο τους τον ερχόμενο Οκτώβρη.

Αλέξης Τσίπρας, υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας του Συνασπισμού (οι υπογραμμίσεις δικές του): «Μαζί με τον Τάσο Κουράκη, υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, θα βρεθούμε τις επόμενες μέρες στη Ρώμη, στο πλαίσιο της συνάντησης της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί ότι οι υποψηφιότητές μας δεν υποστηρίζονται μόνο από τον ΣΥΝ και τις ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς και των κινημάτων στη χώρα μας, αλλά και από το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»!

Τι κρίμα, να μην ψηφίζει στην Αθήνα ο Μπερτινότι...

Αν νομίζετε ότι μόνο στην Ελλάδα ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων υποχρεώνεται να καταφύγει σε τραπεζικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες, κλπ., για να καλύψει ένα μέρος των αναγκών του, κάνετε μεγάλο λάθος. Η ίδια και χειρότερη κατάσταση υπάρχει και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, ακόμη και στις πλέον αναπτυγμένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Μ. Βρετανία του Τ. Μπλερ, η οικονομία της οποίας υποτίθεται πως αναπτύσσεται ομαλά και το ποσοστό της επίσημης ανεργίας είναι πολύ χαμηλό.

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών, τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών στη Βρετανία ξεπέρασαν για πρώτη φορά το ΑΕΠ της χώρας κατά το 2005 (στην Ελλάδα τα αντίστοιχα χρέη βρίσκονται στο 37% του ΑΕΠ). Συγκεκριμένα, τα ιδιωτικά χρέη των Βρετανών έφθασαν στις 1,158 τρισ. λίρες (1,7 τρισ. ευρώ), ήτοι 30 δισ. λίρες (43 δισ. ευρώ) περισσότερο από το ΑΕΠ της χώρας, το οποίο έφθασε τις 1,127 τρισ. λίρες (1,650 τρισ. ευρώ), σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία.

Τι σημαίνουν τα στοιχεία αυτά; Πέρα από πολλά άλλα, για την πορεία και το μέλλον της βρετανικής οικονομίας, γίνεται φανερό ότι η αντιλαϊκή πολιτική του σοσιαλδημοκράτη Τ. Μπλερ έχει καταστήσει το λαό της χώρας όμηρο των τραπεζών. Ουσιαστικά, οι Βρετανοί εργαζόμενοι δουλεύουν για τις τράπεζες και την αύξηση των τραπεζικών κερδών...