ΚΟΝΤΟΛΙΖΑ ΡΑΪΣ - ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΓΕΡΑΚΙ

«Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών»!

Eurokinissi

Εδώ είναι... Ελλάδα, δεν είναι «παίξε - γέλασε». Εδώ τα διαπιστευτήριά μας τα έχουμε καταθέσει ξανά και ξανά. Εδώ η «μπογιά τους» δεν περνάει και το ξέρουν. Λαός περήφανος στους δρόμους το βροντοφωνάζει...

1999. Επί 78 μέρες το ΝΑΤΟ μακελεύει τη Γιουγκοσλαβία κι ο ελληνικός λαός βρίσκεται στους δρόμους και βροντοφωνάζει: «Ηρθαν οι φονιάδες στη γειτονιά μας, αν δεν ξεσηκωθούμε θα 'ρθει κι η σειρά μας». Στέλνουν το ΝΑΤΟικό κομβόι στη λαχαναγορά και φωνάζουν «ουστ» στον αρχιμακελάρη Κλίντον.

2001. Στο στόχαστρο μπαίνει το Αφγανιστάν με πρόσχημα δήθεν τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία κι ο ελληνικός λαός πάλι στους δρόμους βροντοφωνάζει: «Δεν είναι τρομοκράτες οι λαοί - είναι το ΝΑΤΟ κι οι Αμερικανοί».

2003. Ερχεται η σειρά του Ιράκ να δεχτεί τα πυρά της πολεμικής μηχανής του ιμπεριαλισμού κι ο λαός μας πάλι στους δρόμους, ξεσηκώνεται και φωνάζει: «Καμία εμπλοκή, καμιά υποταγή, έξω το ΝΑΤΟ κι οι Αμερικανοί»! Μυριόστομο το «όχι» του ελληνικού λαού στον πόλεμο, «όχι» στο μακελειό των λαών, «όχι» στον ιμπεριαλισμό. Τώρα πια, όσο κι αν θέλουν οι ντόπιοι υποτακτικοί του ιμπεριαλισμού να αναμασήσουν τα επιχειρήματα των μακελάρηδων, δεν μπορούν. Η πίεση που δέχονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι τεράστια. Γι' αυτό και τις «διευκολύνσεις» τις δίνουν στα «μουλωχτά», απολογούμενοι. Τώρα πια ο κόσμος δε «σιχτιρίζει» μόνο μπροστά στη συσκευή της τηλεόρασης, γίνεται ποτάμι ατέλειωτο στους δρόμους, απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα. «Κλείστε τη Σούδα, γυρίστε και το πλοίο. Εξω η Ελλάδα από το σφαγείο», απαιτεί ο κόσμος.

2004. Ο λαός μας κηρύσσει ανεπιθύμητο τον τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, που ματαιώνει την επίσκεψή του στη χώρα μας. «Μην ξεχνάς: στη Νατζάφ σφάζουν αμάχους, στην Παλαιστίνη χτίζουν τείχος», έγραφε το πανό του ΚΚΕ που έντυσε την Ακρόπολη και η εικόνα ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο. Το μήνυμα έφτασε παντού.

2006. Οι ιμπεριαλιστές το 'χουν πάρει το μήνυμα. Γνωρίζουν ότι είναι ανεπιθύμητοί. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έρχεται νύχτα μόλις για 12 ώρες, ίσα για να δει δυο... φίλους και φεύγει χωρίς να προλάβει... ούτε να τσιμπήσει κάτι! Τα χαμόγελα που φόρεσαν ο Κ. Καραμανλής και η Ντ. Μπακογιάννη όταν συναντήθηκαν μαζί της και η πικρία που διέρρευσε ότι κυρίευσε τον Γ. Παπανδρέου που δεν κατάφερε να της υποβάλει τα σέβη του, ήταν μια εικόνα διαμετρικά αντίθετη με τα αισθήματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Η κα Ράις πήρε την απάντηση στο βασικό αίτημά της από τα πανό και τα συνθήματα που ξεπρόβαλαν χτες και προχτές στους δρόμους: «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών»! Αυτή είναι η απάντηση του ελληνικού λαού.

Γ. Σ.

Το πανό - σημαία...

Θα μπορούσε να έχει ξεδιπλωθεί σε κάθε μπαλκόνι κάθε πόλης, όλης της χώρας. Το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα, 24 Απρίλη 2006, καθώς ξεδιπλωνόταν εκείνο το πανό στο Μέγαρο Μουσικής, εκείνη την ίδια στιγμή έγινε σημαία όλου του λαού. Λάβαρο αντίστασης ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, ενάντια στα σχέδια των συμμάχων τους, ενάντια σε κάθε προσπάθεια που βάζει τους λαούς στο εκτελεστικό απόσπασμα και πυροβολεί εξ επαφής το δικαίωμα ενός λαού να ζει ελεύθερα.

Το πανό - σημαία ήταν το σύνθημα για να βγουν στους δρόμους κι άλλοι. Οσοι, για παράδειγμα, το έβλεπαν ξαφνικά να ξεπροβάλλει στα τηλεοπτικά παράθυρα. Οσοι δε γνώριζαν ότι το Κόμμα επαγρυπνούσε για να «υποδεχτεί» δυναμικά την υπουργό πολέμου. Βγήκε και πήγε, εκεί για να το δει, ένας που είχε να βγει στο δρόμο και να ενωθεί με τους υπόλοιπους 25 ολόκληρα χρόνια. Βγήκε κι ο σύντροφος που δε γνώριζε ότι άλλαξαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και ότι θα 'στελναν «νύχτα» το γεράκι, δυο μέρες πριν από την ημέρα που είχαν ανακοινώσει. Βγήκε κι ενώθηκε κι ένας ακόμα που είδε όσους τόλμησαν κι ανέβηκαν στην ταράτσα να απειλούνται από διμοιρίες των ΜΑΤ. Βγήκε κι άλλος όταν έμαθε τις συλλήψεις των συντρόφων. Βγήκαν πολλοί και μπορούσες να ακούσεις το «γιατί» τους καθαρά όταν το φώναζαν καθώς γίνονταν ένα με τους υπόλοιπους.

Βγήκαν και σήκωναν το κεφάλι για να διαβάσουν ξανά και ξανά το σύνθημα στη «σημαία»: «CONDOLEEZZA RICE GO HOME. ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ. ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΦΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΡΑΚ». Κι έβλεπαν, στο διπλανό ακριβώς κτίριο, την άλλη σημαία, το πειστήριο του εγκλήματος...

Την ίδια στιγμή, τα τηλεοπτικά «σαλόνια» είχαν ανοίξει τα παράθυρα και έκαναν τις γνωστές αναλύσεις. «Επικοινωνιακή ήττα της κυβέρνησης». «Επικοινωνιακή ήττα της ελληνικής αστυνομίας». «Πώς είναι δυνατόν να μπορούν 50-60 μέλη του ΚΚΕ να φτάνουν στην ταράτσα του Μεγάρου Μουσικής;». «Πλήγμα από το ΚΚΕ στα μέτρα ασφαλείας». «Μα είναι δυνατόν δίπλα από την αμερικάνικη πρεσβεία να υψώνεται τέτοιο πανό;».

Οσο κι αν δε θέλουν ή δεν μπορούν ορισμένοι να αντιληφθούν τι ακριβώς σημαίνει Κόμμα της Εργατικής Τάξης και ποιος ο ρόλος του, προχτές πήραν ένα ακόμα μήνυμα. Αρκεί να κοίταξαν καλά το πανό - σημαία.

Κ. Π.

Τέρμα τα προσχήματα

«Τέρμα τα προσχήματα για την τρομοκρατία. Τον πόλεμο τον κάνει η πλουτοκρατία». Αποφασιστικά, κατηγορηματικά, χωρίς εισαγωγικά και μισόλογα, χωρίς δυο και τρεις βάρκες για να πατάει το ένα πόδι από δω και το άλλο από κει... το κόκκινο ποτάμι χτες δήλωσε με ένα σύνθημα ότι ο λαός μας δεν τρώει κουτόχορτο. Τους επέστρεψε τα σύγχρονα επιχειρήματα του ραγιαδισμού (του τύπου να κάνετε πορεία κι έξω από την πρεσβεία του Ιράν) και δήλωσε με έναν απλό τρόπο, αυτό που έλεγαν οι πιο παλιοί: «Δεν είμαστε, ούτε θα γίνουμε Αμερικανάκια»!

Μ' ένα κόκκινο χαλί

Οπως αρμόζει, μ' ένα «κόκκινο χαλί», υποδέχτηκαν το ΚΚΕ, χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, την Αμερικανίδα ΥΠΕΞ...

Ενα κόκκινο χαλί στρωμένο στην οδό Πανεπιστημίου κι αργότερα στην Ακαδημίας, αποτελούμενο από λάβαρα, τιμημένες σημαίες, που δε χαμήλωσαν ούτε στιγμή, δε σταμάτησαν ούτε στιγμή ν' ανεμίζουν. Ενα κόκκινο χαλί από λάβαρα μάχης. Ενα χαλί, που γνωρίζει καλά κάθε Κοντολίζα ότι δεν πατιέται!

«Κάθε πατρίδα σπίτι μου»

Eurokinissi

Και ο... πόλεμος ξεκίνησε από τα τσιράκια των τηλεοπτικών σταθμών, προκειμένου να επιβληθεί «ισορροπία» τρόμου. «Θα πάρει φωτιά η Αθήνα», «θα γίνουν σοβαρά επεισόδια», «ο πόλεμος στο Ιράν θα γίνει έτσι κι αλλιώς, το θέμα είναι πώς θα πάει ο κοσμάκης στη δουλιά του», φώναζαν.

Μόνο που χτες ο «κοσμάκης» ήταν κόσμος πολύς, αλλά... δεν πήγε για δουλιά. Βρέθηκε στο δρόμο μπουχτισμένος από τους «γιες μεν» και τους «ναι μεν, αλλά». Αηδιασμένος από τις προγραμματισμένες για μακελειό ρεπλίκες, τύπου Ράις. Γιατί σιχάθηκε τους αμερικανοτσολιάδες και δε γουστάρει πια η χώρα του να είναι «αποικία των μπακάληδων θανάτου». Μα πάνω απ' όλα γιατί αρνείται «να ξεπουλάνε τα παιδιά για ένα βαρέλι πετρέλαιο» και να τα σκεπάζουν με μισό μέτρο λάσπης. Γιατί δεν μπορεί να πατάει σε δύο βάρκες. Εχει επιλέξει στρατόπεδο: Τους νεκρούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης. Γιατί οι νεκροί τους είναι και δικοί μας. Γιατί ο κόσμος δεν έχει σύνορα, «κάθε πατρίδα είναι σπίτι μου».

Για τα μάτια της... Λίζας

Ηταν όλοι τους εκεί: Και η Μαρία και ο Μήτσος και ο Σάκης και ο Τρύφωνας και ο Αλέκος και ο Νίκος. Και η Εφη και ο Κώστας. Καθένας κι ένα «κίνημα». Ηταν εκεί και το Ταμείο. Αυτό είναι ένα, να το αναφέρουμε; Θα χαλάσουμε καρδιές κι απ' ό,τι ξέρουμε, μια απ' αυτές είναι ήδη αρκετά βασανισμένη, κατά ΓΣΕΕ μεριά πέφτει, έτσι για να δώσουμε ένα στίγμα. Μπορέσαμε να διακρίνουμε εκτός από τους προαναφερόμενους και τις παρακάτω υπογραφές έτσι όπως καταγράφονταν στα σχετικά καλέσματα: Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, Νεολαία ΣΥΝ, ΑΚΟΑ, ΑΡΑΣ, Αριστερή Ανασύνθεση, Αριστερή Ανασύνταξη, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΔΕΑ, ΕΑΜ, ΕΕΚ, ΚΚΕ μ-λ, μ-λ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΝΑΡ, Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Πρωτοβουλία Αγώνα. Ισως να ήταν κι άλλοι, αυτοί οι τίτλοι, πάντως, αντιστοιχούσαν αριθμητικά και στους συγκεντρωμένους. Κάθε τρεις νοματαίοι και ένα πανό, κάθε δύο βήματα και μια ...«οργάνωση», μια «συσπείρωση», ένα ...«κίνημα». Και όλοι αυτοί, παρέα με τους «γνωστούς - αγνώστους» του αυτοαποκαλούμενου «αναρχικού» χώρου, «προσπάθησαν», με περίσσια «επαναστατικότητα», να διασπάσουν, δήθεν, τον αστυνομικό κλοιό. Ισα δηλαδή που να φταρνιστούν απ' την πιπερόσκονη.

Πού; Στη Σταδίου, στην ενωτική συγκέντρωση του Πολυζωγόπουλου με τον Στρατούλη, του Παναγόπουλου με τον Καλύβη και του Φελώνη με τους λοιπούς επιχορηγούμενους (ως προς την επιχορήγηση γνωρίζουμε ότι ορισμένοι είναι ριγμένοι, δεν έχουν πάρει δεκάρα, ας πρόσεχαν).

Εκεί, λοιπόν, στη Σταδίου... διαδραματίστηκε ένας φοβερός πόλεμος, όπως ακριβώς είχε σκηνοθετηθεί για να αποτυπωθεί στις κάμερες, να μεταδοθεί από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Οτι όλα έγιναν για να κερδίσουν τις χαμένες εντυπώσεις αλλά και για να προσπαθήσουν να κρύψουν την κινητοποίηση του ΚΚΕ, είναι κάτι που διαδίδουν αυτοί οι συκοφάντες οι κομμουνιστές. Εμείς το μόνο που καταγράψαμε είναι το εξής: Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος και... περπάτησαν ως το ύψος της οδού Αμερικής. Εκεί τα γνωστά στελέχη του ΣΥΝ που μέσω ΓΣΕΕ εμφανίζονται ως πατέρες του «κινήματος των κινημάτων», κάλεσαν τις «μάζες», να... προχωρήσουν. Και τότε, συμφωνώντας με την παραγγελιά, εμφανίστηκαν «οι σύντροφοι απ' τον αντιεξουσιαστικό χώρο» και ξεκίνησαν το γνωστό παιχνίδι. Τα ΜΑΤ άρχισαν να ψεκάζουν και οι γνωστές ομάδες να αδειάζουν στο οδόστρωμα ό,τι είχε ο σάκος τους...

Οταν είχαν πια φταρνιστεί αρκετά στη Σταδίου, αποφάσισαν πως ήταν ώρα να δώσουν ανάλογη παράσταση και στην Πανεπιστημίου. Οι κάμερες κατέγραψαν αυτό που είχε παραγγελθεί και τα παιδιά πήγαν για καφέ. Ως το επόμενο φτάρνισμα. Αλλωστε το θέμα ήταν αυτό που ακούσαμε με τα αυτάκια μας να εξομολογείται ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΝ σε ένα άλλο μετά το φτάρνισμα: «Εμείς αυτό που θέλαμε το πήραμε»...

Είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία...

«Ποιος είσαι εσύ μωρέ που θα συκοφαντήσεις το ΚΚΕ; Ενας προβοκάτορας και τίποτα άλλο»!

Την απάντηση που του άρμοζε πήρε ο γνωστός Ν. Κακαουνάκης από τον Σπ. Χαλβατζή στο χτεσινό δελτίο του ΑΛΦΑ, όταν με το γνωστό κουτσαβάκικο ύφος και το απύθμενο θράσος του καλά βολεμένου «ρώτησε»: «Το ΚΚΕ είναι ευχαριστημένο (!) για τις καταστροφές των ιδιοκτητών καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας;»... Αυτό είδε μόνο από την αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση, γιατί φαίνεται πως δεν τον νοιάζουν οι πολεμικές κραυγές των Αμερικάνων και η συνταύτιση μ' αυτές της ντόπιας πλουτοκρατίας. Και χωρίς ντροπή (πού να τη βρει ο Κακαουνάκης!), βρήκε να σχολιάσει πως τάχα το ΚΚΕ δεν το ενδιαφέρουν οι ιδιοκτήτες καταστημάτων. Καλή η προσπάθεια, αλλά λίγη για να στήσει την απάτη του, ότι τους προβοκάτορες που εκτρέφει το σύστημα που ο ίδιος υπηρετεί και τη δράση τους μπορεί να τους χρεώνει στο ΚΚΕ για να σπιλώνει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Βεβαίως αυτή είναι γραμμή των αφεντικών. Και ομολογουμένως ο Ν. Κακαουνάκης έχει αναδειχτεί σε ικανό τσιράκι τους.