Η βία ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά είναι ένα θέμα που συζητιέται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, όμως είναι ένα φαινόμενο που δεν περιορίζεται στα ενδοοικογενειακά πλαίσια. Η βία είναι σύμφυτη με την καπιταλιστική κοινωνία και τα παιδιά είναι τα πιο ανυπεράσπιστα πλάσματα απέναντί της. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, που διαρκώς παίρνει νέες μορφές και διαστάσεις (π.χ. απαγωγές, παιδική πορνογραφία μέσω διαδικτύου, βία ανάμεσα στα ίδια τα παιδιά) και, αν δεν αντισταθούμε, αν δεν παρέμβουμε έγκαιρα, γρήγορα θα φτάσει και σ' εμάς ό,τι ανησυχητικό, σχετικά μ' αυτά, υπάρχει στο εξωτερικό. Η βία που αφορά τα παιδιά αυξάνεται και στην Ελλάδα με γρήγορους ρυθμούς και το κράτος είναι απροετοίμαστο απέναντι στη χιονοστιβάδα που έρχεται.

«Σκοπός μας δεν είναι μόνο να εντοπίσουμε το φαινόμενο, ούτε μόνο να το περιγράψουμε, αλλά κυρίως να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά», τόνισαν οι εκπρόσωποι του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων, σε συνέντευξη Τύπου που οργάνωσαν λίγο πριν από την ημερίδα που έγινε στις 11 Μάη με θέμα «Μορφές βίας κατά παιδιών και γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία».

«Σήμερα, οι μορφές βίας είναι περισσότερες από ποτέ», είπε η πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Βάσω Σταυριανοπούλου - Γκανάτσου, ενώ η ομότιμη καθηγήτρια Εγκληματολογίας Καλλιόπη Σπινέλλη μίλησε για το διεθνές φαινόμενο των απαγωγών, που φτάνουν τις 10.000 (οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι, σεξουαλική βία κ.ά.). Μόνο μέσα στο 2004, οι μισές υποθέσεις δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος στην Ελλάδα αφορούσαν την παιδική πορνογραφία, υπογράμμισε και τόνισε τη συμβολή της σύγχρονης τεχνολογίας στο θέμα αυτό.

«Τα παιδιά μας ζουν μέσα στη βία και η βία που υφίστανται αναπαράγεται αργότερα στην κοινωνία», επισημάνθηκε από την παιδίατρο Ελένη Αδάμ, πρώην πρόεδρο του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού και γγ του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων.

»Συνήθως μιλάμε για κάποιες ακραίες μορφές βίας, παρατήρησε, και αναφερόμαστε σε νούμερα που γίνονται γνωστά σε κάποιες αρχές. Ομως, το φαινόμενο είναι πολύ πιο εκτεταμένο... Σε έρευνα που έγινε από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων σε δημοτικά σχολεία της πρωτεύουσας, τα συμπεράσματα ήταν, όπως τόνισε, ανησυχητικά».

77% μαθητών της Ε' Δημοτικού δηλώνουν ότι έχουν δει παιδιά να χτυπάνε άλλα παιδιά, 32% παραδέχονται ότι έχουν συμπεριφερθεί άσχημα σε άλλα παιδιά (λεκτική βία, τρομοκρατία απέναντι σε αδύναμους ή διαφορετικούς κλπ.), 13% έχουν δει μεγάλους να χτυπάνε παιδί στο σχολείο (παρόλο που απαγορεύεται από το νόμο), 53% έχουν δει παιδιά να τρομοκρατούν άλλα στο σχολείο και 19% των παιδιών γνωρίζουν κάποιο παιδί που παρενοχλήθηκε σεξουαλικά (πολύ συχνά τα παιδιά αντί να μιλήσουν για τον εαυτό τους ισχυρίζονται ότι μιλάνε για κάποιο φίλο -η, ή γνωστό).

«Δύο στα τρία παιδιά δεν έχουν πού να μιλήσουν, αν και αντιμετωπίζουν σοβαρές μορφές βίας», υπογράμμισε ο βοηθός Συνήγορος του Πολίτη, υπεύθυνος για τα δικαιώματα του παιδιού, Γιώργος Μόσχος. «Δεν έχουν πρόσωπα να εμπιστευτούν, ούτε στο οικογενειακό περιβάλλον, αλλά ούτε στο σχολείο, όπου δεν υπάρχει συνήθως η δυνατότητα να συζητήσουν με τους εκπαιδευτικούς και να επικοινωνήσουν. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί παραδέχονται ότι δεν είναι προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις και βρίσκονται υπό πίεση για να προλάβουν την ύλη.

»Εχουμε ευθύνες απέναντι στη νέα γενιά, τόνισε ο Γ. Μόσχος, όχι μόνο νομικές, από τις διεθνείς συμβάσεις, αλλά και ουσιαστικές: Ακούστε τα παιδιά! Οπως βλέπουμε από τις επισκέψεις μας σε σχολεία, τα Ελληνόπουλα νιώθουν ότι δεν έχουν την κατάλληλη στήριξη για την προστασία τους από κάθε μορφή βίας. Δεν ξέρουν καν πώς να αμυνθούν. Η ελληνική πολιτεία χρειάζεται οπωσδήποτε να δεσμευτεί: Ενισχύοντας τα σχολεία με εξειδικευμένο προσωπικό, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Επιμορφώνοντας τους εκπαιδευτικούς και όλους τους επαγγελματίες που εργάζονται με παιδιά, για τις διαστάσεις της κακοποίησης και τις μεθόδους αναγνώρισης και παρέμβασης. Ευαισθητοποιώντας και εκπαιδεύοντας τους γονείς. Εισάγοντας ενότητες συζήτησης και επικοινωνίας για τα δικαιώματα του παιδιού στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στηρίζοντας προληπτικά τις οικογένειες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Προβάλλοντας οπτικοακουστικά μηνύματα για την πρόληψη της βίας. (Το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων έχει δώσει τέτοια «σποτάκια», αλλά δεν προβάλλονται στην τηλεόραση γιατί ...προτιμώνται οι διαφημίσεις).

Το κράτος αφήνει την οικογένεια στην τύχη της, χωρίς να αντιμετωπίζει ουσιαστικά με μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα το πρόβλημα. Βέβαια, χρειάζονται και κονδύλια από το κράτος, αλλά υποτίθεται ότι αυτό είναι δεσμευμένο από την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι δεν μπορεί να ...αυξάνει τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Και κόβουν τις κοινωνικές δαπάνες, τις δαπάνες για την εκπαίδευση κλπ. Αν σ' όλ' αυτά προσθέσουμε το γεγονός ότι είτε από την τηλεόραση είτε από ορισμένο κομμάτι του έντυπου λόγου, είτε ακόμη και από το διαδίκτυο προβάλλονται ταινίες βίας, παιδικά παιχνίδια που έχουν άμεση σχέση με τη βία και το έγκλημα, κόμικς που προβάλλουν βία κλπ., τότε γίνεται φανερό πως αυτή η βάρβαρη κοινωνία μπολιάζει πολύμορφα τις παιδικές ψυχές μ' αυτές τις σάπιες αξίες της, το αποτέλεσμα των οποίων εκφράζεται και με την παιδική βία. Αλλά και η εκπαιδευτική διαδικασία με τα μαθήματα επιχειρηματικότητας και ανταγωνισμού ανοίγει τέτοιους δρόμους.

- Οταν τα κοινωνικά προβλήματα αυξάνουν και οι επιμελητές ανηλίκων διαρκώς μειώνονται.

- Οταν τα παιδιά που προστρέχουν στην Εισαγγελία Ανηλίκων δε βρίσκουν χώρους για να καταφύγουν. Οταν δεν υπάρχουν πόροι για τις ανάδοχες οικογένειες, ούτε οργανωμένα συστήματα για την προστασία των ανηλίκων. Οταν στη Νομαρχία δεν υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό και όταν δεν υπάρχει καν στήριξη της οικογένειας από το κράτος...

Τότε οι εργαζόμενοι έχουν χρέος να απαιτήσουν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην πρόνοια, εντείνοντας τις διεκδικήσεις τους στις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, όχι μόνο για κονδύλια, αλλά και για άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, με περιεχόμενο που να διαμορφώνει ανθρώπους με τις αξίες και τα ιδανικά του λαού. Αλλά δε φτάνουν μόνον οι διεκδικήσεις. Να χρησιμοποιήσουν ανάμεσα στα άλλα όπλα και την ψήφο τους για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης σε βάρος των κομμάτων της πλουτοκρατίας και υπέρ του ΚΚΕ στην προοπτική του λαϊκού μετώπου. Αυτό είναι στοιχειώδες καθήκον απέναντι στη νέα γενιά. Τώρα στις τοπικές εκλογές είναι μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους, να ενισχύσουν τα ψηφοδέλτια συνεργασίας, που υποστηρίζουν το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, η Κομμουνιστική Ανανέωση. Θα συμβάλουν στην προοπτική αλλαγής συσχετισμού σε όφελός τους, σε όφελος των παιδιών, των νέων. Θα συμβάλουν στην ενίσχυση του αγώνα για λαϊκή εξουσία. Είναι μια προσφορά στα παιδιά που έρχονται...